28 februari 2010

It was 20 years ago today (voorlopig slot)

Uiteindelijk kwam het allemaal goed. Deze kreeg ik op mijn 16e verjaardag, met recht een Onbetwiste Klassieker, totaal grijs gedraaid in 1987 en verder:

Hij staat nog steeds vol trots in m'n kast:

Denk dat track #2 van kant #3 m'n favoriet is. Maar feitelijk is iedere track op deze dubbelaar raak.

EHPO is weer terug, uitgerust en zit vol plannen. Dank aan iedereen die reageerde op deze vakantieserie. In de sneeuw heb ik veel reacties met een glimlach gelezen en bedacht dat de volgende serie wellicht een vervolg moet zijn op deze.

27 februari 2010

It was 20 years ago today (6)

Ieder decennium herbergt een paar volstrekt overbodige covers, waar dit er één van is. In mijn singleskoffertje beland na aankoop door mijn moeder, hier neergezet omdat zij mijn liefde voor muziek aanwakkerde. Doe mij maar het origineel en laat Don lekker zijn eigen klassieker zingen.

Morgen maak ik het weer goed, in de laatste aflevering van deze serie.

26 februari 2010

It was 20 years ago today (5)

Vermoedelijk was die klassieke prachtsingle (denk die gedateerde 80's clip even weg) de aanleiding voor aanschaf van deze LP, zelfs al wist ik niet wie Aretha Franklin was. Dat stelde niet teleur. Integendeel: Cupid & Psyche 85 is een Meesterwerk, aan stukken gedraaid in de tijd dat EHPO nog een EHPO'tje was. Maakt in 1 klap de aankoop van iedere Simple Minds 12" van ná 1982 goed, toch?

25 februari 2010

Flowchart - Wat piraten goed doen en filmmaatschappijen fout

Via Leon. Onthoud: ogen op het balletje = uitsluitend op de relatie tussen maker en ontvanger, niet op je overhead en je wagenpark. Radically overdeliver. Alleen dan bewijs je je toegevoegde waarde en je bestaansrecht.

Het zijn prachtige tijden.

It was 20 years ago today (4)

Was ik bevangen door de hitte? Waren het de hormonen? Kon ik die glimmende hoes niet laten liggen? Wat bezielde me in godsnaam om dit in 1985 aan te schaffen?! Wilde ik iets goedmaken omdat ik niet had opgelet toen ze nog wél iets goeds produceerden? Raadsels, raadsels, raadsels...

Morgen een dikke goedmaker uit hetzelfde bouwjaar, genoemd in de titel. Kenners weten genoeg.

24 februari 2010

It was 20 years ago today (3)

Gewoon uit Leiden. Ongelofelijk, voor zo'n opwindende, vlekkeloos uitgevoerde ELO rip-off, inclusief monster-riff, vocoder (!), kathedrale synths en een Meat Loaf-like duet. Kortom, alles wat je als 10-jarige zoekt in 7" vinyl! Vooraan in mijn singleskoffertje in 1981:


Voor deze schaam ik me niks, voor die van morgen des te meer...

23 februari 2010

It was 20 years ago today (2)

Zoals gisteren beloofd, mijn eerste LP:

Voor 21 Oud-Hollandsche guldens en 95 centen mocht ik 'em de mijne noemen. Op het Comenius College waren dat exact 439 kartonnen koffiebekertjes (hier op de foto rechts). Leeggedronken brachten die bij de kantine een hele stuiver op. Recycling anno 1983, dat deed je als brugpieper. Tegenwoordig is het ook een sport voor volwassenen:

Het album is zeker niet Depeche Mode's beste, maar de voornaamste reden van aanschaf staat nog steeds als een huis. Wie me toen had verteld dat ik 14 jaar later met de complete band bij de Indonees zou zitten (en even later bij een titty bar), als labelmanager van het onvolprezen Mute, had ik voor gek verklaard. Mijn liefde voor Depeche Mode was toen al gedoofd, al blijft hun mooiste een prachtplaat.

Morgen een volstrekt bij elkaar gejatte maar steengoede single uit EHPO's jeugdjaren.

Perfect Stiff (door @RoySantiago)

Roy Santiago is naast liedjessmid ook liedjesverzamelaar. Inspiratie haalt hij uit oude soul, geluid uit de jaren '70 en '80 en de betere popliedjes van nu. Samen met zijn lief draait hij geregeld plaatjes op feestjes als het Goed Volk DJ-team. Met enige regelmaat brengen ze DIY verzamel-CD'tjes uit voor vrienden en bekenden. Volg zijn muzikale activiteiten en overpeinzingen op zijn website. En, last but not least, maakte hij deze Perfect Stiff. Is it a band? Is it a singer? No, it's a super record label uit de UK! Onder het artwork het prachtig opgeschreven verhaal achter deze Perfect Stiff.

HIERRR de download,
DAARRR op Spotify (helaas verre van compleet),
HIERRR Perfect Stiff II.

"Het kunnen opsommen van een reeks De Betere Platenlabels is doorgaans alleen besteed aan doorgewinterde muziekliefhebbers. En dat is misschien maar goed ook, want er zijn al genoeg dingen om te onthouden, uit te rekenen, schoon te poetsen, bol te werken. Als liefhebber of verzamelaar is het toch zaak om de basiskennis van het platenlabel goed op orde te hebben. Immers, als je toffe nieuwe schoenen op het oog hebt, dan wil je ook weten waar je heen moet om ze te kopen. Verder is een beetje kennis van platenlabels labels natuurlijk handig om pienter te kunnen reageren op Twitterberichten van gelijkgestemden.

Een label wordt door de liefhebber vaak gezien als een keurmerk. Kom je als soul-liefhebber iets tegen waar je nog nooit van hebt gehoord en staat er een logo van
Stax achterop: blind kopen. Verzamelaars van Soul-Jazz Records zijn bijna altijd interessant en goed, ongeacht het genre. Samen met een hoop soortgelijke labels is er dus een bovenlaag. Dan zijn er nog een hoop labels met een 4-sterren moeilijkheidsgraad qua bekendheid en qua Aan Te Komen. En dan zijn er nog de obscure labels die zelfs de oprichters alweer vergeten zijn, de re-issue labels, de labels die alleen muziek uitbrengen op uitgestorven geluidsdragers, noem maar op. Die one-issue labels zijn voor de mensen die écht de hele dag niets te doen hebben.

In deze Perfect-editie vind je een verzameling hits van het befaamde Britse Stiff Records. Of nou ja, befaamd, befaamd. In Nederland is dat hele Stiff Records nooit echt een fenomeen geweest. Veel artiesten uit deze stal hebben hier daarentegen veel hits gehad. Om er slechts enkele te noemen: Madness, Elvis Costello en Ian Dury & The Blockheads. Uit de Stiff-stal komen ook een hoop acts voort die een hit hebben gehad maar waar je verder nooit meer iets van hoorde, one-hit-wonders, zogezegd. 'Sign of the Times' van Belle Stars bijvoorbeeld. Of de gigantische kerstkraker 'Stop the Cavalry' van Jona Lewie.

Stiff Records was actief tussen 1976 en 1985. Het label kreeg al kort na oprichting landelijke bekendheid door de slimme marketing van het label, die meestal gepaard ging met een flinke dosis humor. Dave Robinson en Jake Riviera, de platenbazen, gebruikten slogans als 'The World's Most Flexible Record Label', 'We came. We saw. We left.' en 'If It Ain't Stiff, It Ain't Worth a Fuck'. Nick Lowe bracht een ep uit die
Bowi heette, als antwoord op David Bowie's 'Low'. Britse illustrator Barney Bubbles verzorgde een groot deel van het artwork, inclusief de meegeleverde behangstukken in de plaat 'Do It Yourself' van Ian Dury. Wat Stiff ook handig deed was het organiseren van Stiff-tours door het hele land. De bekendste acts werden in een bus gestopt en door het land gereden. De shows zijn legendarisch, zie DIT filmpje (let u vooral op het feestgehalte, de fijne Britse humor van de artiesten en het feit dat om de 20 seconden wel iemand zijn neus ophaalt).

Nee, ik kreeg Stiff niet mee van thuis uit. En nee, ik heb het ook niet bewust meegemaakt, al kochten mijn ouders al Stiff-platen. Ik moest het label anders ontdekken. Het was mijn lief die met de eerste Stiff-platen thuis kwam. Ze werkte elke woensdag bij
De Waaghals, de fijnste platenzaak van Nijmegen, met dito fijnste vinylkelder. Op een dag werd ze fan van Jona Lewie. Twee maanden later konden we bijna een hut bouwen met het aantal platen van Wreckless Eric, Nick Lowe en al die andere helden. En ook bleken we al meer Stiff in huis te hebben dan we dachten. Wisten wij veel dat die ene toevallige Madness-plaat van ons ook Stiff-klassieker was? Ik heb hulp van haar gekregen. Zonder mijn lief - tevens andere helft van het Goed Volk DJ-team - was deze Perfect Stiff stukken minder leuk geweest. Ja natuurlijk komen wij Stiff-plaatjes draaien op jouw feestje. Met alle plezier. Want de parels van Stiff Records moeten gehoord, gekocht en gekoesterd worden."

Meer Stiff:

22 februari 2010

Pet Shop delivery Boys

It was 20 years ago today (1)

EHPO staat inmiddels een dag of 3 in de Franse sneeuw. Vorige week krabde ik me achter de oren hoe dit blog te vullen terwijl ik glij, val, pils en eet. De Hoezenpoezen-serie vorige zomer (onderaan beginnen) en de muzikale postzegels rond Kerst vielen naar 't schijnt in goede aarde. Ditmaal duik ik virtueel in mijn platencollectie van 20-25 jaar geleden, het stevige harmonica-koffertje met mijn eerste singletjes en die gifgroene kast met onderin mijn gekoesterde LP's en 12"'s. We praten 1981 - 1990. Het resultaat is een Hall of Fame, Shame en enkele leuke anekdotes.

Ik trap af met, ik meen, m'n allereerste single:

Klinkt zo. Typisch gevalletje Hall of Shame, aangeschaft in de platenzaak op de Gijsbrecht. Na lang dralen koos ik deze uit 40 singletjes. Wat zou er van me zijn geworden als ik toen, in die laatste week van 1983, This Is Not A Lovesong van P.I.L., 2000 Miles van The Pretenders, Breakdancing van Electric Boogiemen of The Rock Steady Crew had gepakt? God Only Knows.

Morgen mijn eerste LP.

20 februari 2010

Low budget, High result

Via Music Music, MP3 hier:

19 februari 2010

Forsophie doet het zo (1)

Joris Postulart en Valentijn Brouwer vormen de helft van Forsophie. Gitarist Joris startte de band in juni 2006 met vriend, toetsenist en zanger Jesse en als belangrijkste inspiratiebronnen de heilige drie-eenheid Radiohead/Muse/Jeff Buckley. Na 2 jaar experimenteren met verschillende stijlen en muzikanten (o.a. leden van Destine, Stereo en Only Seven Left) kreeg Forsophie's eigen geluid vorm. Het doel bereiken, een conceptalbum over de zoektocht naar zingeving in het leven (Sofia = wijsheid), verliep zo:

"In september 2008 was onze huidige line-up een feit. In aanloop naar de eerste opnames sloegen we de demo-fase over om in november 2009 aan ons debuutalbum te beginnen. Daarbij kozen we bewust voor de New Ground studio omdat veel Beep! Beep!-bands daar opnemen en zij dus ervaring hebben met vergelijkbare muziek. Vandaag komt ons debuut uit, met vanavond een releasefeestje in de ACU in Utrecht:


De CD beschouwen we als promotiemiddel en is daarom te koop tegen een lage prijs: €5,-. Omdat we nogal aparte muziek maken (een mix van klassiek, postrock en noise, met een gemiddelde songlengte van 7 à 8 minuten), is het lastig onze doelgroep te bepalen. Wel merkten we bij try-out shows dat het publiek onder de indruk was, al wisten ze niet goed wat ze ermee aan moesten. Aan ons de schone maar lastige taak om muziekliefhebbers te bereiken en te overtuigen, bijvoorbeeld door samen te spelen met bands waarvan we denken dat de fans ook van onze muziek houden.



Omdat we bang waren aandacht te verliezen als we ‘gewoon’ zouden optreden, besloten we kort voor de CD-release momentum op te bouwen en tot die tijd weinig te spelen. Onze bekendheid beperkt zich tot nu toe tot de eigen sociale contacten en bezoekers van eerdere shows. Voor het bereiken van nieuwe fans moeten we creatief zijn. Door mijn geTwitter vanuit de studio kwam ik in contact met WaarInUtrecht. Of we niet samen iets konden doen in hun kalender? Het resultaat is een weggeefactie, waarmee we afgelopen week veel aandacht kregen. Momenteel ontvangen 645 mensen uit de omgeving Utrecht dagelijks een Tweet dat ze onze CD kunnen winnen. Zelf benaderen we zoveel mogelijk mensen die hierop reageren om vanavond naar de show te komen.

Naast deze weggeef-actie met WaarInUtrecht hebben we met ACU afgesproken dat alle Sophie's gratis naar binnen mogen vanavond. Zo'n ludieke actie levert, naast publiek, mond-tot-mond reclame op en is interessant voor media: LiveXS, MusicFrom.nl en 3VOOR12/Utrecht plaatsten het persbericht. Verder hebben we afgelopen week elke dag een nieuw nummer online gezet en maakte filmstudente Maaike Botma een korte film bij 1 van onze nummers:"

Jullie zijn er maar druk mee, Joris! Zou leuk zijn als jullie de uitkomst van de verschillende acties (bezoekers van het optreden, aantal views op de website, plays, downloads etc.) binnenkort delen op EHPO. Veel succes met de releaseshow vanavond! Lezers van EHPO die geraakt zijn door Forsophie's muziek zijn vanavond van harte welkom.

Perfect Shuffle 38 (door @wilbertleering)

TGIF! Perfect Shuffle 38! Shout Out Louds, The Drums, Two Door Cinema en een nieuwe track van Gorillaz (feat. Bobby Womack & Mos Def). Enjoy!

HIER voor Mac én PC.



Wilde ideeën & nieuwe muziek (53)

EHPO vertrekt vanmiddag naar de sneeuw. Vermaak U tijdens mijn afwezigheid met een onderhoudende vakantieserie en haal dinsdag om 11u Perfect Stiff van Roy Santiago binnen. Met zorg samengesteld, niet te missen. Volgende week geen Wilde Ideeën, geen Headlines en een beperkte dienstregeling. Om het goed te maken vanmiddag Perfect Shuffle #38, 'Forsophie doet het zo' en nu een extra lange aflevering Wilde Ideeën:

  • En driemaal raden wat de bestverkochte apps bij iTunes zijn? Letten we op, uitgevers en boekhandel?
  • De filmindustrie is ook lekker bezig. Consumentje-pesten, daar is de muziekindustrie ook stukken wijzer van geworden (via EB):

Tot over anderhalve week.

18 februari 2010

Jammer: Ten Pages

Gisteren werd Ten Pages geïntroduceerd, kort samengevat Sellaband-voor-boeken. Met name beginnende auteurs, op zoek naar budget en partners om hun debuut fatsoenlijk uit te geven, moeten even een kijkje nemen (ook bij Wiebe, Timo, Marketing Facts en Dutch Cowboys). Zonder over paranormale gaven te beschikken of een succesvol visionair in uitgeefland te zijn, waag ik me aan een voorspelling: wordt niks. Er komen vroeger of later een paar aardige boeken uit van goedbedoelende auteurs, maar geen Avonden, Ontdekking van de Hemel, Vernon God Little of Zen and the Art of Motorcycle Maintenance.
Dat ligt niet aan de oprechte intenties, ervaring en visie van de mensen erachter, maar aan de basiskenmerken van Kunst. Goede en succesvolle muziek, boeken en films raken de toeschouwer. Hard. Niet door iedereen te (willen) plezieren, maar door tongen los te maken, de verwachtingen van lezers, toeschouwers en fans verre te overtreffen. Vaak door juist tegen de haren in te strijken. Kunst moet beroeren. Sellaband en Ten Pages huldigen het principe van de-meeste-stemmen-gelden. Of zoals wij in de muziekindustrie zeggen, 'A&R-by-committee': samen overleggen hoe de plaat gaat klinken, beslissen welke demo's er wel of niet op moeten staan, dagenlang vergaderen met welke producer we werken, wie de hoesfoto schiet ('Vingers omhoog voor Anton Corbijn!'), het haar doet en de veters van de zanger strikt. Polderen dus. Eindeloos schaven, zodat uiteindelijk weinig tot niets overblijft van het oorspronkelijke creatieve idee. De illusie is dat als maar genoeg mensen zich er tegenaan bemoeien ook zoveel mogelijk mensen het eindresultaat aanschaffen. Erger nog: dat de Stem des Volks op basis van 10 pagina's of een demo kan beoordelen wat mooie muziek, een goed boek of een prachtige film wordt. X-Factor laat zien wat ons dat brengt. En heeft buiten de makers ooit iemand een Sellaband-track op z'n begrafenis gedraaid? Precies.

Zoals ik eerder deze week betoog: geef de hoogste prioriteit aan jezelf onderscheiden op basis van kwaliteit. Wees uitzonderlijk goed en vooral niet bang om bepaalde groepen of mensen niet te behagen. Maak vlijmscherpe artistieke keuzes, doe geen concessies. Des te relevanter ben en blijf je voor liefhebbers die je wél pleziert. Creëer huizenhoog kippenvel voor hardcore fans en geef ze alle tools om hun enthousiasme met anderen te delen. Zorg dat ze Het Verhaal van jouw muziek, boek of film (wat ís dat Verhaal in 1 goedlopende zin?) met zo min mogelijk moeite zo vaak mogelijk kunnen doorvertellen. Tegen een actief leger overtuigde fans kan niemand niet op!

Het leidt geen enkele twijfel dat de komende jaren een debuterend auteur doorbreekt op eigen kracht, maar ik betwijfel zeer of dat via Ten Pages zal gaan. Visie, oog of oor voor kwaliteit en onderscheidend vermogen zijn de belangrijkste eigenschappen van een hedendaagse kunstenaar. De beste besturingsvorm is verlichte dictatuur, ondersteund door een kundig team. Creatief of commercieel succes zijn nooit het resultaat van een vergadering.

17 februari 2010

* * * Olympische Special * * *

Het kan niemand zijn ontgaan: de Olympische Spelen zijn van start gegaan (lachen met Sven!). In huize EHPO volgen we de verrichtingen van alle sporters op de voet en zo schiet het bloggen er een beetje bij in. Geen nood, daar is Twitter:

Daarom: 10 Songs About Curling. Noorwegen doet dat in deze broeken (via Atze):

16 februari 2010

Twitter-strip: persoonlijke klantenservice én sales in 2010






P.S. Mag ik U vriendelijk doch dringend wijzen op Perfect Dusty hieronder?

Perfect Dusty

Over La Springfield is het hier vaker gegaan. Ze is de Allergrootste. Dat er nog geen Perfect Dusty was is dan ook een volstrekt raadsel. Een schande bovendien. Gelukkig komt daar vandaag verandering in, HIER en op Spotify. Onder de tracklisting nog wat moois over enkele tracks.

"Bekentenis: ik heb weinig vrouwen in mijn CD-kast en iTunes staan. Rechts naast de S van Springsteen staat echter een fikse rij werk van de beste zangeres aller tijden. Beter dan Aretha? Absoluut. Dusty mist de ruwe-diamantkwaliteit van haar grote voorbeeld, maar maakt dat gemis ruimschoots goed met De Ultieme Smacht, haar balsem voor de ziel, de Vaseline onder de stemmen.

Bijna-naamgenote Duffy (vast geen toeval...) werd meermaals met dit jaren '60 icoon vergeleken, maar mag de grond niet kussen waar Dusty ooit liep. Amy ging naar dezelfde kapper, Shelby zong en speelde haar liedjes prachtig, maar dit is the real thing: 21 vijfsterren songs, uitgevoerd door een topband en geschreven door legendarische componisten als Randy Newman, Bacharach/David en (veelal mijn favoriete Dusty-tracks) Goffin/King.

Niet toevallig start en eindigt deze selectie met de 2 openingsnummers en het slotnummer van Dusty In Memphis, het onbetwiste Meesterwerk in haar oeuvre. Beschouw het als een hommage en aansporing om die Klassieker vandaag nog in huis te halen. Every home should have one! De hit van dat album sla ik over; ook zonder is Dusty volstrekt Perfect. Enjoy!"

Just A Little Lovin'
Hoor hoe de strijkers deze song indruipen, als hete espresso langs de binnenkant van je kopje: "Just a little lovin' early in the morning, beats a cup of coffee for startin' of the day". Een ultieme zondagochtendplaat, if there ever was one.

Alles wat over So Much Love gezegd moet worden, zeg ik hier.

The Colour of Your Eyes
Mede geschreven door Norma Tanega, op dat moment Dusty's geliefde. En dat hoor je.

Goin' Back
Lange tijd vond ik het moeilijk kiezen tussen deze en die eveneens prachtige versie van The Byrds. Inmiddels wint deze op punten door de machtige orkestrale finale. Nipt. Beide versies onderstrepen het uitzonderlijke vakmanschap van componisten Goffin en King.

Spooky
Funky Dusty, onterecht weggemoffeld op een B-kant.

I Think It's Gonna Rain Today
Mijn recente favoriet. Ik denk omdat de titel symbool staat voor wat de song teweeg brengt: natte wangen. Hoor dat nou op 1.39 min. en even later op 2.33 min.!

Some of Your Lovin'
Waar de strijkers van "Just A Little Lovin'" voelen als hete espresso in je kopje, glijdt Dusty's stem deze song binnen als single malt (zonder ijs, slechts een druppel water om de geur los te maken).

Summer Is Over
De ultieme Veronica-komt-naar-je-toe-deze-zomer-plaat. Dat was dan ook de zender die het singletje omdraaide om deze B-kant (!) te spelen en er een hit in Nederland van te maken.

The Look of Love
Dat geldt ook voor deze klassieker. Algemeen gezien als een jazzy hoogtepunt in zowel Dusty's als componist Burt Bacharach's oeuvre, maar in eerste instantie weggestopt als B-kant. De wegen der platenmaatschappijen zijn ondoorgrondelijk...

If You Go Away
Jacques Brel's "Ne Me Quitte Pas", op z'n Engels. Vooruit, met 1 Frans couplet. Knappe jongen dame die daarmee wegkomt.

What Have I Done To Deserve This?
Het laatste hoogtepunt uit Dusty's carrière. Mocht hier niet ontbreken, omdat The Pet Shop Boys exact wisten welk podium ze deze diva konden geven.

I Can't Make It Alone
Afsluiter van Dusty In Memphis. Zelden iemand zó overtuigend om hulp horen vragen op 3.16 min.

15 februari 2010

De grootste kroeg ter wereld

1.
Wiebe Twitterde gisteren:

Hij verwees naar deze blogpost, de moeite van het lezen waard.

2.
Cedric mailde vanmorgen over Kevin Smith. Deze regisseur wil graag een jaren '70 horrorfilm schieten. Geen studio wil erin investeren - ik zou er ook geen cent voor over hebben - maar zijn fans willen graag doneren om hem die film te laten maken. Sellaband voor beeld dus. Nu speelt Kevin met dit idee, blogt er wat over, maar wordt door online filmcritici afgedaan als ordinaire bedelaar.

3.
Eind vorige eeuw tekende ik deze Nederlandstalige single. De middag dat deze naar #1 steeg (om daar 6 weken te blijven staan), werd ik gebeld door een collega van een andere platenmaatschappij: "Kun je me uitleggen waarom dit een #1-hit is? Die jongen kan niet zingen, heeft een vreemd accent, het nummer heeft geen refrein en de titel komt in de hele song niet voor." Een beetje lacherig hing ik op. Hij informeerde naar de basiskenmerken van een hit (en dan vooral het ontbreken ervan), terwijl ik vanaf het moment dat ik "Onderweg" hoorde voelde dat het bijzonder was. Dat schreef ik dan ook op de demo, ergens in 1998:

[UPDATE: meer Onderweg, ditmaal met Anouk in een hoofdrol].

4.
Tien jaar later maakte Colin The Hermit Sessions af. Die zomer ging ik bij alle distributeurs en platenmaatschappijen op de koffie voor een distributiedeal of contract. De meeste gesprekken waren uiterst aangenaam (met 2 partijen spraken we vrij serieus verder), maar liepen uiteindelijk allemaal op niets uit. Ook nu nog begrijp ik volkomen waarom geen enkele maatschappij toehapte: het project was te ingewikkeld, de aanloopkosten gigantisch, het verdienmodel onduidelijk en muzikaal vloog het album alle kanten uit. Bovendien bevatte het geen overduidelijke single. Als A&R-manager van PIAS, Universal of EMI had ik exact hetzelfde gedaan.

Ik link Wiebes Tweet, Cedrics verhaal, "Onderweg" en Kyteman aan elkaar omdat ik een trend herken: songs, artiesten, boeken, auteurs, films en regisseurs die 'de regels' aan hun laars lappen bereiken met behulp van internet hun publiek gemakkelijker dan ooit. Sterker nog: waar in 1998 de norm en de grootste kans op succes een Me Too product was, ben ik ervan overtuigd dat op dit moment de belangrijkste voorwaarde voor het aanslingeren van je eigen succes enige vorm van originaliteit is. Níks poldermodel: een eigen geluid, verhaal of presentatie ontwikkelen, buiten de gebaande paden treden, opvallen, zónder de kwaliteit uit het oog te verliezen.

De oorzaak van die trend is helder: internet is de grootste kroeg ter wereld. Waar je vroeger met 3 vrienden in het plaatselijke café over het biljart je favoriete CD's, films en boeken besprak, doe je dat op Hyves, Facebook, Last.fm, Twitter en andere platforms met je complete vriendenkring én wildvreemden. Dat zijn er al snel een paar honderd bij een willekeurige Tweet of post op Facebook. Het medium verschilt, maar het is feitelijk de oudste en krachtigste aanbeveling die er is: van mond-tot-mond.

En welke CD's, boeken en films bespreek je in de kroeg? Nooit artiesten, songs of schrijvers die je 'wel aardig' vindt, uitsluitend kippenvel-platen, briljante boeken en monumentale films. Plus alles wat je verafschuwt. Niks daar tussenin. In de grootste kroeg ter wereld is dat niet anders: middelmaat is je tijd en aandacht niet waard, uitzonderlijk goed of slecht wel. Wees daarom niet bang uitgesproken artistieke keuzes te maken: voor iedere fan die je verliest vind je er op internet twee terug. Maak je pas echt zorgen als niemand je muziek of optredens het Twitteren waard vindt. Negeer negatieve aandacht, volg positieve op en voel je Sessa ebn Daher.

De dagen van me too zijn voorbij, eigenheid telt. Meer dan ooit.

14 februari 2010

Gitaar winnen?

De jongens van John Coffey deden eerder op EHPO verslag van hun online strategie, de gedachte achter en het ontwerp van hun website en alle sociale platforms. Nu geven ze een kadootje weg, een custom-mishandelde John Coffey-gitaar (zeg maar gerust een KADO!):



Je maakt kans op deze gitaar door je via hun website in te schrijven op hun mailinglist. Kleine moeite voor de kans op zo'n uniek muzikaal hebbeding, me dunkt.

13 februari 2010

Show me the money!



Via Michiel. Hij zette 'em in de reacties bij de gelekte CD van vorige week, maar hij was te leuk om niet met iedereen te delen.

Nog meer fraaie huisvlijt, gewoon uit Nederland:

12 februari 2010

Wilde ideeën & nieuwe muziek (52)

  • Die dag komt helaas te laat voor Plato Den Haag (deze winkel is gek genoeg niet aangesloten bij de rest van de Plato-keten).
  • Is de oorzaak misschien dat muziekliefhebbers niet de volle mep willen betalen voor magere albums met 1 of 2 hits en 10 kliekjes? Nashville's antwoord: EP's met 6 tracks, oftewel halve albums (via Steijn).
  • Of willen bands geen CD's meer verkopen? Want leg me dit maar 'ns uit: niemand heeft van je gehoord, laat staan een album van je gekocht, maar uit protest stop je de verkoop van je CD's "tot het piraterij-probleem is opgelost". Ik hoop dat de heren een lunchpakketje bij zich hebben voor het wachten...

Oja: als je iets hebt aan de links of informatie in deze vaste wekelijkse rubriek en je enthousiasme deelt op je blog, Facebook, Twitter, Hyves etc., wordt een verwijzing naar dit blog of Twitter (@EHPO) gewaardeerd.

11 februari 2010

Feestje (25)

Een jubileum-aflevering van de serie 'Feestjes'. En wat voor 1! Morgenavond in EKKO te bewonderen, voor de geluksvogels die een kaartje wisten te bemachtigen:

En Blaudzun vanavond in De Wereld Draait Door:

Huisvlijt (2)

De broer van Pax maakte dit prachtige stukje huisvlijt, te mooi om niet te laten zien aan meer mensen:

10 februari 2010

De dood van DIY

Is dat even schrikken! EHPO is toch dé plek waar je dag-na-dag, week-in-week-uit leest dat je het zelf moet doen? Dat de enige juiste manier je eigen manier is, alles in eigen hand? Dood aan onwetende managers, luie marketeers, boekers, radio, TV en vooral dood aan bemoeizuchtige labels en platenmaatschappijen! Lang leve internet, DIY for life!

Onzin. Niemand kan en doet het alleen volgens dit ervaren en gezaghebbende panel [link herstelt]. En ze hebben gelijk. De namen en poppetjes kunnen verschillen, maar ook in de nieuwe muziekindustrie heb je het juiste team nodig dat daadkracht, visie en ervaring combineert met een open blik op contracten en de mogelijkheden van internet. En in dat team kan ook een label of platenmaatschappij zitten. Zolang ieder van de partijen doet waar hij goed in is, aantoonbaar waarde toevoegt, niet achterover leunt en slechts meelift op het succes en de inzet van anderen. Dát is het grote verschil met 10 jaar geleden: niet langer teken je een contract met 1 partij waarbij je erop moet vertrouwen dat de beste marketeer, productmanager, verkoopdirecteur en plugger achter die ene deur zitten, maar stelt een team samen op basis van kwaliteit en hun specifieke bijdrage aan jouw carrière. Neem bij de lancering daarvan deze 5 belangrijke adviezen mee.

Dank voor die eerste link, Rutger. Druk bezig met een spannende nieuwe plaat...

Over DIY gesproken: Marinus brengt z'n solo-album in eigen beheer uit. Het staat op Bandcamp, de Luisterpaal en de fraaie digipack ligt vrijdag in de winkel, persoonlijk (!) verstuurd door de-muzikant-in-kwestie. Omdat Sorry, kid. een vrij ingetogen singer/songwriter-plaat is geworden en gegarandeerd géén Nummer 1-hit bevat, slaat Marinus Mediamarkt over. Deze adreslijst met alle betere CD-speciaalzaken van Nederland kwam handig van pas. Ook handig voor jouw komende release? Sta je met 7-8 telefoontjes en een upload naar iTunes overal waar je met zo'n liefhebbersplaat moet staan (iTunes doe je )!



Vooruit, nog 1 toegift: oud-reclamemaker en successchrijver Kluun vatte voor een grote reclameprijs de vernuftige campagne rond zijn debuutroman samen. Die prijs won hij niet, maar als je 'boek' door 'muziek' vervangt en 'Komt Een Vrouw Bij De Dokter' door de titel van jouw debuutplaat heb je met dit plan een waslijst aan superhandige marketing- en promotietips in handen. Het plan zwierf rond op het www, stond een keer eerder op EHPO, maar ook nieuwe lezers gun ik graag Kluuns slimme en effectieve acties en ideeën.

9 februari 2010

Perfect Arty Afro (door @guuzbourg)

We stelden nog voor aan Guuzbourg om deze compi Perfect If You Like Vampire Weekend te noemen. Maar wellicht zou dat te veel Vampire-Weekend-is-zeg-maar-echt-mijn-ding worden. Dus werd het wat het al was: Perfect Arty Afro. Mét fijne bijsluiter. Enjoy!

HIER voor Mac & PC.



"Instinctively, when you feel you're getting bored of a certain kind of rock guitar vibe, even if you don't have a problem with it, you want to do something else."

Vampire Weekend-voorman Ezra Koenig zei het vorig jaar in een interview, maar het had eind jaren '70 ook uit de mond van David Byrne kunnen komen. De achtergronden en beweegredenen van Vampire Weekend en Yeasayer, de belangrijkste exponenenten van wat ik maar arty afro ben gaan noemen, en de voorwaarden waarop hun bijzondere muziek tot stand is gekomen, verschillen niet heel veel van die van voorlopers als Talking Heads of Allez Allez. Sleutelwoorden zijn kunstacademie, beschikbaarheid van exotische muziek, experimenteerdrift en popgevoel. Want niemand kan toch met droge ogen beweren dat Cape Cod Kwassa Kwassa géén ontzettend pakkend nummer is.

Brian Eno en Malcolm McLaren zijn van groot belang geweest in de drang om Afrikaanse invloeden te mengen met blanke rock: de eerste liet David Byrne en andere Talking Heads-leden luisteren naar platen van onder meer King Sunny Adé en Fela Kuti, de oppergoden van de highlife en afrobeat. Malcolm McLaren kwam in Parijs in aanraking met de oorlogsdrums van volkeren uit Congo, en liet daar aanstekelijke popliedjes van conceptbands als Adam & the Ants en Bow Wow Wow op drijven. Op het Europese continent lieten multiculturele bands als Allez Allez, Lavvi Ebbel (België) en Ga Ga (Nederland, met leden die later Urban Dance Squad zouden oprichten) zich inspireren door ineens beschikbare albums van Afrikaanse bands (Ju Ju Music van King Sunny Adé dook begin jaren '80 op in vele, vele jaarlijstjes) en bezochten concerten van hun nieuwe helden - die vaak al járen bezig waren. Het hier geselecteerde Syncro System van King Sunny Adé stamt al uit de jaren '70, en duurt in de eerst opgenomen versie liefst 18 minuten. Paul Simon maakte van de afro-fusie een commercieel en artistiek succes eind jaren tachtig, maar daarna ebde de belangstelling weg: de Afrikaanse voorbeelden raakten over hun creatieve hoogtepunt heen (of kwamen te overlijden, zoals Fela), elektronica raakte meer in zwang. En grunge, natuurlijk. Dé reden waarom Vampire Weekend's Ezra Koenig eens naar wat exotischers wilde luisteren.

Maar nu labels als Soundway en Crammed even opwindende als obscure muziek uit Nigeria, Ghana en Congo bovenhalen en beschikbaar maken, Jimi Tenor samenwerkt met Ethio-jazzheld Mulatu Astatke, Fela een musical krijgt op Broadway en Baraka Som Sistema zelfs Angolese muziek hip kan maken, steken weer nieuwe arty afrobands de kop op. Zoals Local Natives (die Talking Heads coveren), het geweldige Fool's Gold (die in het Hebreeuws zingen) en natuurlijk 'onze jongens' van Moss. Nu Peter Gabriel (die in de jaren '80 ook heel wat lansen heeft gebroken voor Afrikaanse muziek) heel postmodern Vampire Weekend's Cape Cod Kwassa Kwassa covert, is de globe weer rond.