Artiesten-, distributie- of licentiecontract? (1)

Vandaag: een stukje theorie en 2 zéér inspirerende presentaties. Niet te missen voor iedere muzikant. Maar om daarover de komende dagen iets zinnigs te zeggen, is het handig te weten hoe de meeste platencontracten eruit zien.

Grofweg zijn er 4 varianten:

1. Artiestencontract
   
2. Licentie-overeenkomst
   
3. Distributie-overeenkomst
   
4. 360˚-deal
   

Wanneer men het over een traditioneel 'platencontract' heeft, wordt doorgaans de 1e variant bedoeld. Jij zet je handtekening, waarna de platenmaatschappij je opnames betaalt, je helpt bij de ontwikkeling van je carrière en muziek (= A&R. Of interviews met alle grote jongens) en de marketing, promotie, verkoop en distributie verzorgt. De platenmaatschappij wordt eigenaar van je opnames (= master-eigenaar) en exploiteert deze. Jij krijgt, na aftrek van een deel van de kosten voor clips, opnames, marketing en promotie, over de netto verkoopprijs een percentage afgerekend. Dat zijn je royalty's.

Bij een licentie-overeenkomst verschilt het eerste stuk: jij betaalt de opnames (je blijft daarmee master-eigenaar) en spreekt met een platenmaatschappij, label of distributeur af dat zij voor een bepaalde periode (vaak 5 of 10 jaar) het recht hebben deze opnames te exploiteren middels geluidsdragers (CD's, LP's of betaalde downloads). Na die periode zijn de masters weer van jou, kun je de deal verlengen of een andere partner zoeken. Gedurende de afgesproken periode betaalt de licentienemer de kosten van het persen van CD's, voorraadbeheer, marketing, promotie, verkoop en distributie. Jij krijgt een royalty-percentage, vaak wat lager dan bij een artiestencontract omdat de master van jou blijft. The Rolling Stones hebben op basis van dit soort overeenkomsten hun succesalbums de afgelopen jaren achtereenvolgens van Virgin naar EMI Music en onlangs naar Universal Music versleept. Lekker cashen met ouwe meuk omdat je al jaren geen relevante nieuwe noot hebt gespeeld.

Een distributiedeal is de meest eenvoudige overeenkomst. Je contractpartner verzorgt de verkoop en distributie van je muziek. Jij blijft master-eigenaar, eigenaar van de voorraad CD's en verantwoordelijk voor (en betaalt dus) de marketing en promotie. Over de gerealiseerde verkopen houdt je contractpartner een percentage in, de distributie-fee. Simpel.

In bovenstaande maak ik een scherp onderscheid tussen 3 soorten deals. In werkelijkheid zijn er talloze tussenvormen. Een veelvoorkomende variant is een distributie-overeenkomst waarbij je een additionele vergoeding aan de distributeur betaalt voor radio- en TV-promotie of waarbij de distributeur aanbiedt gezamenlijk te adverteren. Heel gangbaar is bijvoorbeeld dat je een distributie-fee van 20% op je album afspreekt, plus een eenmalige vergoeding van €500 à €1000 voor promotie van je single op radio en TV. De meeste traditionele deals zijn vaak een mix van bovengenoemde 3.

Vanmiddag de 360˚-deal.

Tweet