Roy Santiago doet het zo (2) - hoe een passende hoes je plaat beter maakt

Een tijdje geleden vertelde Roy Santiago hoe zijn laatste 2 albums tot stand kwamen. In 1 moeite door gaf hij wat handige tips voor muzikanten die geen flauw idee hebben hoe ze het opnemen van een album aanpakken. 'Direct nadat het artikel was geplaatst werd ik he-le-maal kreezie gebeld door bands die door mijn artikel eindelijk het licht hadden gezien. Ik kreeg bedank-sms-jes, kaartjes, kleurplaten van dochters van euforische bassisten, mixtapes van bands die in het vorige artikel werden genoemd en het gerucht ging zelfs dat JC ‘De Regenboog’ in Grubbenvorst bezig was om mijn laatste persfoto op een kleed van 1,5 bij 2 te borduren (wat een klus!):Goed. De pakweg 136 bands die verklaarden mijn voorbeeld te volgen moeten nu zo’n beetje klaar zijn met opnemen, rekende ik uit. En daarom is het onderhand tijd voor deel 2.' Lijkt me een goed plan, Roy. Zet ondertussen zijn daverende powerpop-album op, via 3VOOR12's Luisterpaal.

'Mijn allereerste soloplaatje bracht ik lange tijd geleden uit op een Bredaas labeltje. Het heette Baron Samedi Records, en was net opgericht door 2 enorme muziekliefhebbers met visie. Kort daarvoor ontmoette ik een van de 2 mannen, Mischa Verheijden. Hij vond mijn muziek tof en zocht me samen met zijn compagnon op, op mijn slaapkamertje bij mijn ouders thuis. We besloten dat het een 7" vinyl werd (blauw!) met een stuk of 5 korte liedjes erop. Dat paste net. De hoes van de plaat werd ontworpen door een vriend van Mischa, Patrick Bras. Ik had een vaag ideetje als uitgangspunt en hij verzon de rest. Patrick was destijds assistent van fotograaf Erwin Olaf en in het weekend konden we zijn studio gebruiken.

Sindsdien zijn Patrick en ik altijd goede vrienden gebleven. Ondanks dat hij tegenwoordig in Barcelona woont zien we elkaar nog regelmatig. En sindsdien heeft Patrick vrijwel al mijn hoezen ontworpen, op een stuk of 2 na. Een vaste ontwerper is een bewuste keuze. Ten eerste is hij erg goed in zijn vak en daarnaast kunnen we erg goed samenwerken. Elke keer bespreken we een opzet. Wat de sfeer van de plaat is, wat belangrijk is om er op te zetten, dat soort dingen. Dat loont. Meerdere malen viel het hoesontwerp op in recensies. En dan heb je volgens mij een goede plaat gemaakt.



Een CD met goede liedjes is niet direct een goed product. Pas als de plaat een mooi hoesje krijgt met de juiste teksten erin heb je iets in handen. Een film met Jeff Bridges is ook niet per definitie een waanzinnige film. Daar is meer voor nodig. De hoes moet iets vertellen over wat je gaat horen als je het album opzet. De hoes kan daarmee de inleiding zijn van de thematiek van je album. Het mooiste voorbeeld is Black Moses van Isaac Hayes. Een enorme seksplaat. Stoere tracks van een man die totale controle heeft over zijn (liefdes)leven. Het was destijds een behoorlijke openbaring dat soul niet per definitie ging over de onderdrukking van de bruine Amerikaan, maar over een man die het had gemaakt. Die zijn leven op orde had en een dikke auto onder zijn reet. Op de hoes liet Isaac Hayes zich halfnaakt portretteren. Hij droeg een peperdure zonnebril en had zijn bovenlijf volhangen met goud. Een donkere man met poen. Als je de hoes ziet weet je waar je aan begint als je de plaat oplegt.

Voor de hoes van mijn nieuwe album The Great Pretender bedacht ik een idee om de thematiek van het album te onderbouwen. Het leek me mooi om mijzelf neer te zetten als een toerist in mijn eigen stad. Ik schreef de liedjes in de eerste lente van mijn leven als Nijmegenaar, en de liedjes gaan over mijn persoonlijke ontdekking van de stad. Grotendeels althans.

Om mijzelf als zodanig te laten portretteren had ik een fotograaf nodig. Patrick is een waanzinnige fotograaf, maar woont in Spanje. Daarom benaderde ik Mike Nicolaassen. Mike is een Nijmeegse fotograaf die ontzettend veel bands uit de stad op de voet volgt. Hij gaat vaak mee met concerten van bevriende bands en maakt dan een soort reportage. Gewoon, omdat hij dat gaaf vind om te doen. Ik kende Mike alleen op kroegbasis en sprak hem regelmatig. En ik kende zijn werk natuurlijk. Maar ik had geen flauw idee hoe het was om met hem samen te werken. Daarom nodigde ik hem bij mij thuis uit om mijn ideeën aan hem voor te leggen. Binnen een uur waren we plannen aan het maken. Het klikte goed en Mike begreep direct wat ik wilde.

Zo kwam het er uit te zien: Mike en ik maakten de foto’s en Patrick het ontwerp. We besloten om alle muzikanten te portretteren die op de plaat hebben gespeeld. En gelukkig wilden ze ook allemaal komen. Zelfs celliste Milena Eva kwam voor een half uurtje schieten langsgereden vanuit Rotterdam. Voor de Belgische muzikanten reden Mike en ik naar Antwerpen.Nadat Mike alle foto’s in de gekozen sfeer had nabewerkt, kon Patrick aan de slag met de hoes. Grappige anekdote: op een middag mailde ik hem een idee voor het lettertype. Iets wat ik mooi vond. Direct mailde Patrick terug: 'Zit je achter me ofzo?', met als bijlage de eerste opzet van de hoes, met precies dezelfde letters.

Al met al was het een geweldige klus om te klaren. Het is een hoop geregel en geplan. Als we het niet hadden gedaan dan had ik de plaat zeker anderhalve maand eerder uit kunnen brengen. Maar ik ben er van overtuigd dat ik dan een product had gemaakt dat de luisteraar veel minder zou aanspreken:
En de kosten? Een kratje Leffe en een paar keer tanken.'

Mooi verhaal, Roy. Mis het niet: a.s. zondag Roy's albumpresentatie in thuisstad Nijmegen, donderdag in dB's, Utrecht.

Tweet