Perfect Blur (according to @RoySantiago)

Roy Santiago. Ken je Roy Santiago niet? Tuurlijk wel. En van Perfect Stiff 1 en 2 natuurlijk. En diezelfde Roy waagt zich nu dus aan Blur. Dat deed Roosmarijn ook al eens. En nu legt Roy dus zijn Bluresque mening daarnaast. Vandaar die 'according to...' toevoeging. Die ruimte is er bij ons. Zo zijn wij. We rekken die grenzen. Heel gek. 23 tracks heeft Roy geselecteerd. Da's niet weinig, dat is een anthologie. Onder het artwork de altijd gewaardeerde bijsluiter van Roy's hand. Die man kan prachtige liedjes én goede verhalen schrijven!

HIERRR Perfect Blur in Spotify,
HIERRR de dowload.

Enjoy!'Ik ben al vanaf mijn vijftiende fan van Blur. En dat is grappig, want dat is mijn halve leven. De eerste keer dat ik Blur hoorde was op televisie, een paar jaar daarvoor. Mijn ouders hadden een televisie gekocht met meer dan 12 kanalen en namen kabeltelevisie. En dat vond ik een heel erg goed idee, want daardoor hoefde ik niet meer steeds naar de overbuurjongen om MTV te kijken. Ik was inmiddels behoorlijk verslaafd geraakt aan die zender. Op woensdagmiddag keken we Yo! MTV Raps, op zondag keken we 120 Minutes, en tussendoor keken we eigenlijk ook alles. Op school werd alle nieuwe clips nabesproken. Het toffe was dat alle muziek net iets nieuwer was dan alles wat we in Nederland hoorden. Bovendien was de muziek vaak wat alternatiever dan op de Nederlandse radio.

Op een zaterdagochtend zat ik naar onze nieuwe televisie te kijken en daar zag ik voor het eerst Girls & Boys voorbij komen. Lekker nummertje, leuke zanger en vooral ook een erg herkenbaar thema. Zoals Damon Albarn daar zo bij een Grieks zwembad stond, deed me heel erg denken aan mijn zomervakanties in Catalonië. Aan de talloze keren dat ik samen met mijn Spaanse vrienden naar de Nederlandse enclave Salou ben geweest om te zwemmen. "Du bist sehr schön, but we haven't been introduced". Een jaar later was het 1995 en kocht mijn vader nóg een briljante aanwinst voor in het huishouden: Different Class van Pulp. Wekenlang draaiden wij thuis niks anders, en MTV vertelde ons dat er in Engeland een gigantische Britpop-rage gaande was. Het duurde niet lang tot ik de albums van Suede, Ash, Supergrass en dus ook Blur in huis haalde. Geleend bij de bieb en thuis op een bandje gezet.

Het album Parklife was een ware openbaring. De combinatie tussen ijzersterke popliedjes, experimentele uitstapjes en het coole gitaargeluid van Graham Coxon had ik nog nooit zo goed samen horen komen (ik was dus 15 hè). Mijn vader deed het prettig terugverlangen naar The Kinks. Het moet gezegd: ik vond Oasis niet zoveel aan. Het debuutalbum van de Gallaghers vond ik eigenlijk geen reet aan. Elk nummer op de plaat zou de openingstrack kunnen zijn, met die voorspelbare opbouwende nummers. Elke keer na 25 seconden het gevoel van 'we zijn er', en dan die enorme zeikstem, 12 nummers achter elkaar. Toen Blur en Oasis hun volgende albums uitbrachten was de vete in de pers compleet en ontstond er een ware wedstrijd over wie het populairste album zou uitbrengen. Het album van Blur flopte gigantisch. Maar ondertussen was ik al enorm fan geworden. Op The Great Escape was elk nummer raak, vond ik. De eenzaamheid van een wereldbekende zanger werd mooi in beeld gebracht op nummers als 'Best Days' en 'He Thought of Cars'. Beetje overgeproduceerd achteraf. Beetje te bedacht, met die stijlvolle foto's enzo.

Ondertussen keek ik nog steeds heel erg graag naar MTV. Als ik op vrijdagnacht thuiskwam van het vakken vullen bij de Makro, keken mijn vader en ik de herhaling van Top of the Pops. We zagen dat er steeds meer Britpop-acts verschenen die duidelijk bedacht waren door een bedrijf, of eigenlijk niet echt verder kwamen dan één knappe single. Blur is één van de weinige bands die de hele hype heeft overleefd. Gelukkig zijn ze na 'The Great Escape' niet verder gegaan met het volgen van een hele bedachte route. De albums die volgden waren stuk voor stuk weer avontuurlijk, maar altijd met prachtige liedjes.

Jaren na hun laatste album, het briljante Think Tank, ben ik nog altijd een enorme fan van elk album. Ook de eerste twee albums, die vooraf gingen aan 'Parklife'. Debuutalbum Leisure klinkt aan de oppervlakte een beetje als een goedkope oplossing voor The Stone Roses, maar heeft een paar geweldige nummers: 'Sing', 'Birthday', 'There's no Other Way'. Het tweede album Modern Life is Rubbish is een fraaie opmaat voor het album waarmee ze echt doorbraken. Er zijn weinig bands die per album zo duidelijk bezig waren met zichzelf te vernieuwen. Deze week hoorde ik het bericht dat Damon Albarn en Graham Coxon samen een nieuw Blur-liedje speelden bij een concert. Mijn hart ging meteen sneller kloppen. Dus het kan nog! Ondertussen moeten wij het doen met de beste hits tot nu toe. Ik heb enorm mijn best gedaan om er een mooie verzamelaar van te maken. Ik heb nog nooit met zoveel pijn in mijn hart liedjes uit de lijst moeten halen omdat de lijst te groot werd.

Veel luisterplezier!

Roy Santiago

Tweet