Perfect Rod Stewart (according to @dutchtwang)

Hugo Vogel heeft 1.043 nummers van Rod Stewart beluisterd. Het kaf van het koren gescheeën (nee, inderdaad dat klopt niet, maar toch) en dit is zijn Perfect. Spotify-only. 31 tracks. Alles wat je moet horen van Rod Stewart (ik lees toch altijd Rot Steward, maar dat is alleen bij Ryan Air). Thank you for flying Hugo Vogel. En onder het artwork ook nog een must-read bijsluiter. Je dinsdag kan niet meer stuk.

HIERRR Hugo's Perfect in Spotify.

Enjoy!'Schoolfeest 1978, 14 jaar, ontluikende hormonenstormen. De eerste tonen van Sailing of I Don’t Wanna Talk About It waren belangrijk. Zodra die klonken moest je het meisje waar je al een tijdje onopvallend heendraaide direct vragen om met je te dansen. En als je geluk had was Rod Stewart dan de soundtrack van je eerste kus met haar. De volgende dag was Rod natuurlijk weer die enorme kwijlebal met dat stomme kapsel, wiens muziek het niet haalde bij die van The Eagles en Status Quo.

Dat Stewart een van de grootste vocalisten van de jaren '60-'80 was zou ik pas veel later ontdekken. In het studentenhuis (hormonenstormen alom wederom ) zijn eind jaren '80 (If Loving You is Wrong) I Don’t Wanna Be Right en You Keep Me Hanging On de favoriete meebrulnummers. Het zijn twee fantastische, gloedvolle, covers die op de LP Footloose & Fancy Free te vinden zijn.

Roderick David Stewart werd geboren op 10 januari 1945 in Londen. Op jonge leeftijd moest hij kiezen tussen een carièrre in de muziek of als voetballer. Het werd het eerste omdat hij dan tenminste ook gewoon dronken kon worden. Eerst in Steampacket, de band van Long John Baldry, Brian Auger en Julie Driscoll, later als zanger van de Jeff Beck Group. Rock My Plimsoul is het eerste B-kantje waarop Stewart te horen is. En hoor daarna de van oorsprong Schotse drinkebroer eens te keer gaan in I’ve Been Drinking (misschien wel zijn lijflied). In ‘69 stapt hij van Jeff Beck over naar The Faces en brengt daarnaast zijn eerste soloplaat, An Old Raincoat Won’t Ever Let You Down, uit. Beste nummer daarvan is Handbags & Gladrags (geschreven door Mike d’Abo, zanger bij Manfred Mann, vééél later wordt het ook een hitje voor de Stereophonics)

Begin jaren '70 verschijnt er praktisch elk jaar een nieuw album van Stewart, het een nog beter dan de andere. Het verval zet volgens sommigen in met Blondes Have More Fun waarop de hitsingle Do Ya Think I’m Sexy (nee Rod, dat nou net niet) te vinden is. Vanaf halverwege de jaren ‘80 is het artistiek echt over met Stewart. Zijn publiek bestaat vooral uit vrouwen die in zijn eigen jeugd ook al niet meer zo jong waren (het zijn er wel nog steeds heel veel). Grappig is nog wel het minihitje uit 1998, Ooh La La, een cover van, jawel, The Faces. Het nummer werd in 1970 echter niet door Stewart zelf maar door Ronnie Wood (later terecht gekomen in een ander leuk bandje) gezongen.

Tegenwoordig is Stewart vrij uitputtend het gehele American Songbook aan het coveren. Verre van interessant, maar God, Rod, wat heb je een strot. - Hugo Vogel

Tweet