Geloofwaardigheid (2)

Kees Klomp verwijst in een column voor Entertainment Business naar 'Authenticity' (NL-editie) van Joe Pine & Jim Gilmore. In dit boek verklaren Pine & Gilmore authenticiteit tot de belangrijkste marketing-pijler voor de komende jaren. Reclameman Klomp merkt terecht op dat deze visie een kleine revolutie in de reclame en marketing is, een industrie die uitsluitend op imago lijkt te drijven. Volgens Pine & Gilmore zijn die tijden voorbij en dat geldt nog sterker voor de muziekindustrie.

Wat verstaan Pine & Gilmore onder 'authenticiteit'? Producten en diensten zijn volgens hen niet authentiek als deze te expliciet gemaakt worden voor (alleen) de winst, te massaal geproduceerd of te bedacht zijn. Met name dat laatste slaat 1-op-1 op muziek. Het is de reden dat bedachte jongens- en meidengroepjes voorbij zijn, Idols en Popstars niet overeind blijven tijdens optredens, op radio en TV. Idols is goedgemaakte en succesvolle TV, geen muziek. Eenzelfde format werkt ook uitstekend voor het vinden van de hoofdrolspeler in een musical. Dat is namelijk theater. Maar TV is geen platform om geloofwaardig bands en muzikanten te lanceren.

Overtuigingskracht is niet te koop, maar krijg je door hard werken en op basis van goede muzikale ideeën. Liefst van jezelf, maar dat hoeft niet per se. Geloofwaardigheid verdien je niet automatisch door je eigen liedjes te schrijven en te spelen, net zo min als je die kwijt raakt door veel CD's te verkopen of reclame te maken. Het luistert echter nauw: ik geloof Amy, Anouk, Pascal die teksten van Peter zingt, Travis Barker die een drumstel aanprijst en Jan Smit die in C&A-kleding loopt. Duffy, Marco met chips en Anouk die Amy imiteert zijn twijfelgevallen. Maar dat Kane Mascotte nodig had heb ik nooit geloofd.