Sander van Munster speelt in Showdog en ís No Ninja Am I. Net als de jongens van Metro Mortale vorige week houdt hij vandaag een bondig maar warm pleidooi voor thuis opnemen:
"Sinds ik 8 jaar geleden een tweedehands Roland 8-sporenrecorder kocht, staat mijn microfoon eigenlijk altijd in de woonkamer, ingeplugd en ready to go. Dat levert natuurlijk een berg schetsen, riffjes, melodielijntjes en dronkemans-opnames op. Soms werkt het resultaat vooral op de lachspieren als je 't de volgende ochtend terugluistert, maar vaak zijn het wel pure opnames, die in hun rauwheid juist heel direct iets overbrengen. Door heel veel op te nemen, leerde ik de Roland (en later Cubase) steeds beter kennen en werden de opnames ook steeds fatsoenlijker. En terwijl ik met mijn band Showdog nummers lekker gezamenlijk kon uitwerken, aanpassen, bijschaven, arrangeren, omgooien etc., bleef ik met de thuisopnames vaak hangen aan de eerste take. Je moet natuurlijk wel tegen een stevige dosis lo-fi kunnen, maar ik hou heel erg van de intieme sfeer en de "magic of the moment" van "de eerste keer", haha! Soms had ik ook nog geen tekst, dus dan zong ik een soort Engels-klinkend-improvisatietaaltje (Hopesandish genaamd, een verwijzing naar het Hopelandish van Sigur Rós). In eerste instantie was het natuurlijk de bedoeling om dat later opnieuw in te zingen, maar ik ben erg blij dat ik dat niet gedaan heb, omdat het juist een heel bijzonder effect heeft. Koesteren dus, die huis-, tuin- en keukenopnames, want vaak is de sfeer van zo'n opname uniek en moeilijk om later in de studio te vangen [eens!].
Omdat ik het zonde vond om niets met al die opnames te doen, besloot ik om voor mijn 30e verjaardag de beste opnames te bundelen en op een CD te zetten die ik "The Roaring Twenties" noemde. Sommige van die take-1-opnames heb ik toen nog wat aangekleed met extra gitaartjes, koortjes, orgeltjes etc., met sommige opnames heb ik niets meer gedaan. Ik ben heel blij dat ik vervolgens bij Michel Vermeulen van Studio peggy51 in Ouderkerk aan de Amstel de opnames heb laten masteren en dat we samen hier en daar de mix nog "opengebroken" hebben om bijvoorbeeld mijn heel lelijke, goedkope reverb te vervangen door een mooie. Door de mastering zijn de totaal verschillende opnames - sommigen jaren oud en sommigen nog maar net opgenomen - toch nog redelijk als een eenheid gaan klinken.
Een jaar geleden was het plaatje af en heb ik er, met mooi artwork van een vriendin, 100 stuks laten maken en voornamelijk uitgedeeld aan vrienden. Ook stuurde ik een paar exemplaren naar muziekredacties en daar rolden wat mooie recensies uit:
Jeroen Bakker, LIVEXS
"De multi-instrumentalist heeft goed geluisterd naar de late Beatles, David Kilgour en Elliott Smith. Niet erg, want de miniatuurtjes zorgen geregeld voor kippenvel."
Peter van der Wijst, FRET MAGAZINE
"Met inventieve gitaarlijnen, bedeesde zang, een enkele pianopartij en electronica worden gelaagde composities opgebouwd die vaak even spannend als aangenaam zijn."
Rens van den Boogaard, 3VOOR12/AMSTERDAM
Toen ik een tijdje terug Bandcamp ontdekte [beter dan MySpace!], leek 't me leuk om de plaat, precies een jaar na dato, daar te re-releasen. Wél moest er natuurlijk ook iets nieuws bijkomen voor de re-release, dus nam ik het liedje "Always Drivin' On" opnieuw op als bonustrack." Haal de gehele CD hier:
"Inmiddels ben ik, naast opnames met mijn band, thuis aan het werk aan een nieuw album, dat "Times New Romance" zal gaan heten. Later dit jaar hoop ik die te releasen; hoe, waar en wat weet ik nog niet. Ik probeer de nieuwe plaat akoestischer en "opener" te laten klinken. Bovendien zullen het allemaal liedjes zijn over, jawel, liefde en liefdesleed... Om daar alvast een voorproefje van te geven, nam ik met mijn fotocamera een huiskamer-demo-filmpje op van het nummer "Better Mistakes":"
Dank voor je enthousiaste pleidooi, Sander!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten