Piraterij vs. de Superpromoter

Op 24 mei a.s. spreek ik op het Superpromoter Event. Eerder al sprak ik na Blauw's CEO ('Corporate Enthusiasm Officer') Rijn Vogelaar, waar bleek dat zijn en mijn verhaal mooi op elkaar aansluiten. Na afloop ruilde ik mijn boek voor het zijne, De Superpromoter. Rijn gelooft heilig in enthousiasme als doorslaggevend marketing- en managementinstrument en schreef daarover een prettig leesbaar en leerzaam boek. Direct in de inleiding doet hij een rake observatie:

'Bedrijven en organisaties zijn gericht op wat er mis gaat. Kwaliteitssystemen en verbeterprogramma's zijn gericht op de dingen die fout gaan. [...] Consumenten die een kat in de zak hebben gekocht of het slachtoffer zijn van beroerde service worden veelvuldig aan het woord gelaten. Het lijkt erop dat de klagers het voor het zeggen hebben. Het hele internet staat er vol mee.'

Tijdens zijn presentatie onderbouwde Rijn die constatering met het simpele voorbeeld dat vrijwel iedere organisatie een klachtenbalie heeft en het lastiger is om de bedrijfsleider te laten weten dat je tevreden bent. Typisch.In de muziekindustrie doen we de afgelopen 10-15 jaar niet anders. De focus ligt sterk op dalende CD-verkopen en de vermeende oorzaken daarvan: internet en filesharing. Daar doe ik ook aan mee. De gezamenlijke entertainmentindustrie heeft er zelfs een eigen klachtenbalie voor opgericht: stichting BREIN (die soms wat al te pro-actief aan het werk gaat...). Natuurlijk moeten we de problemen niet ontkennen, maar de focus radicaal verleggen is in mijn ogen de enige optie.

De essentie van digitale kopieën en - distributie is dat er continu meer en meer bestanden razendsnel gedeeld worden. Het origineel verdwijnt niet. Relatieve schaarste, al dan niet kunstmatig gecreëerd, bestaat niet meer. Tim Kuik kan hoog of laag springen, en iedere pyrrusoverwinning met een daverend persbericht vieren, maar zijn werk is letterlijk dweilen met de kraan open: iedere server of ieder platform dat hij neerhaalt is een dag later vervangen. Sterker nog, dat is niet eens nodig: 1 lek en Twitter, Facebook, Hyves en talloze FTP-servers zorgen dat een digitaal bestand razendsnel wordt gekopieerd en wereldwijd verspreid. Toen we startten met Kyteman namen we ons gezamenlijk voor 'ongewenst' downloaden volstrekt te negeren en ons volledig te richten op mensen die wél iets over hadden voor muziek, een optreden, DVD of T-shirt. Geen seconde aandacht voor onverbeterlijke piraten, complete focus op Superpromoters. Overtuigde fans hadden daarna met Twitter en YouTube tools in handen om hun enthousiasme snel en gemakkelijk te delen.

Voor de duidelijkheid: 'negeren' is iets anders dan 'goedpraten'. Diep van binnen vind ik dat meer mensen bereid zouden moeten zijn te betalen voor muziek, CD's en DVD's. Tegelijkertijd heb ik me erbij neergelegd dat de digitale kraan nooit meer dichtgaat, zeuren zinloos is en jagen op downloaders averechts werkt. 'Aandacht' is in zekere zin ook een vergoeding. Er zijn talloze redenen waarom muziekliefhebbers graag betalen voor muziek - ik noem er een stuk of 10. De beste: gemak. Eén klik op het juiste moment.

Als mensen mij vragen wat ik nu precies deed voor Kyteman's Hiphop Orkest, antwoord ik meestal 'de gunfactor managen'. De impact van de optredens moest continu voelbaar zijn in alle andere aspecten en communicatie naast het podium, fans moest geen strobreed in de weg worden gelegd bij het delen van hun enthousiasme. Dat lijkt me een strategie die voor meer bedrijfstakken, artiesten, managers en muziekmaatschappijen kan werken.