@LifesElectric doet het zo - Crowdfunding, alles met fans en supporters

Meer tips, links, nuttig leesvoer over crowdfunding en persoonlijke ervaringen in deze blogpost.

 

Life’s Electric is ontstaan uit de band Project A: 'Om veel te spelen namen we met Project A echt alles aan. We hebben best op een aantal grotere festivals gespeeld, maar ook praktisch elke kroeg in Nederland aangedaan. Zo ontstond een steeds groter wordende groep mensen die in ons geloofden, echt een achterban. Die bestond voornamelijk uit vrienden en familie, maar in de loop der jaren groeide die uit tot een paar honderd man. We zien deze groep mensen als een soort ambassadeurs van onze band en we zijn ons heel erg bewust van het feit dat Life’s Electric alleen iets kan bereiken via en vooral dankzij deze groep.

Het werd al snel duidelijk dat we met Life’s Electric een album wilden opnemen. Het opnemen en uitbrengen van een plaat is kostbaar, meer kosten dan we zelf kunnen dragen. Door de ontwikkelingen binnen de muziekindustrie beseften we dat voor het uitbrengen van een album niet per se een platenmaatschappij nodig is om die kosten te dekken. Destijds werd Sellaband door sommigen gezien als dé oplossing [daar zeg ik hier zijdelings wat over], maar daar voelden we niet veel voor. De groep supporters staat zo dicht bij ons dat we die liever aanspraken. Crowdfunding dus.

Met Life’s Electric hebben we vanaf de eerste show mensen gevraagd hun e-mail adres achter te laten als ze de show leuk vonden. Iedereen binnen de band probeert ‘face-to-face’ contact te hebben met publiek en fans na de show. We vroegen onze trouwste supporters onze cd, die nog opgenomen moest worden, alvast te bestellen. Die kregen ze dan iets goedkoper, nog vóór de officiële release. In totaal kochten een kleine 500 man de cd vooraf, voor €10. Daarnaast stonden we voor allerlei andere manieren van hulp en donaties open; met in de tuin werken, vuile vaat opruimen of een huiskamerconcert verdienden we soms €20, maar ook een keer €200. Vooral huiskamerconcerten bleken een boel mensen aan te spreken: bij aankomst hadden sommigen er echt een evenement van gemaakt!

Zo verkochten we aardig wat (nog niet bestaande) cd's en ontvingen flink wat giften. Daarnaast konden mensen op allerlei andere manieren bijdragen. Het is bizar te merken hoeveel handige connecties je in je netwerk hebt! Aan de hele persing van de cd hebben we bijvoorbeeld geen euro uitgegeven. Ook waren we niks kwijt aan het 20 pagina's dikke boekje, met tekeningen van Jules Calis. Hij maakte per nummer een soort storyboard illustratie, om op deze manier het verhaal van het album op een visuele manier weer te geven. Die samenwerking met een andere beginnende artiest bleek een goede zet.

Door de stoute schoenen aan te trekken en de juiste mensen te benaderen is het ons gelukt om het eerste optreden te doen in een bomvolle Dommelsch zaal van de 013. Diezelfde schoenen hadden we waarschijnlijk ook aan toen we contact legden met producer Jonas Filtenborg (o.a. Beef, Alain Clark, Jacqueline Govaert). We benaderden hem voor één nummer, maar hij nam uiteindelijk de hele plaat voor zijn rekening en wist zelfs de Grammy Award winning Brad Blackwood enthousiast te krijgen voor de mastering ervan.

Het is ons wel duidelijk geworden dat je door je achterban te belonen voor het vertrouwen, ervoor zorgt dat zij zich echt betrokken voelen bij de band en eventueel succes. Zo organiseerden we 12 mei jl. een speciale pre-releaseparty in de Bosuil (Weert), waar een kleine 500 man stonden, véél meer dan we hadden durven dromen! Op deze avond was een speciale oplage van de cd verkrijgbaar. Daar hebben we ook onze eerste single gespeeld, en het publiek gevraagd dat met hun telefoon te filmen. Van dat materiaal wordt nu onze eerste clip gemonteerd.



Wanneer je als band besluit om zonder label iets neer te zetten, maak je onwijs veel toffe dingen mee, maar gaat ook een paar keer flink op je bek. Dan moet je even schelden, opstaan en twee keer zo hard doorgaan. Ons grootste struikelblok was vooral om de verwachtingen binnen de band op één lijn te houden. Zo lijkt het een mooi idee om als band alles democratisch te beslissen, maar in de praktijk werkt dat vaak niet [Wat Pim zegt. Want polderen = De Vijand]. Zo hadden we in het begin geen duidelijke taakverdeling, lieten kansen liggen of deden dingen dubbel. Met uitbreiding van ons netwerk via social media, in aanloop naar de cd-opname, hebben we ook te lang gewacht.' Inmiddels zijn de heren te vinden op Facebook, YouTube en Twitter. Over het nut (de noodzaak?) van snel starten met je eigen website, social media en het online vergaren van fans, supporters en volgers vertel ik onder Gemiste Kans.

'Ook financieel hebben we het niet altijd goed aangepakt. We hadden bijvoorbeeld nét genoeg geld bij elkaar om de cd te bekostigen, toen bleek dat je ook geld moet betalen aan Stemra om iets uit te brengen. Dat krijg je dan later wel weer terug [meer over Buma/Stemra in deze serie, onderaan beginnen met lezen], maar je moet ’t wél hebben... Dus moesten we onze bandbus verkopen, terwijl er nog wel shows geboekt stonden. Met de trein reizen is niet zo’n ramp, maar het is niet erg praktisch met al die versterkers...

Als band staan wij nu voor een nieuw hoofdstuk: de lancering van onze debuut-cd Trust me I’m a doctor. Voor ons als band is onze achterban het allerbelangrijkste en wij zullen hen dan ook laten meedenken in onze toekomst plannen.'