De Twitterstrip van gisteren (kan ik ergens patent aanvragen op die term?) riep flink wat reacties op en veroorzaakte nogal wat Twitterverkeer. Terecht, want het idee is leuk om over te lezen, maar bleef een beetje ver-van-m'n-bed-show. Totdat een Nederlandse band het met succes in praktijk brengt. Maar wat blijkt? Ze zijn niet de eersten. Pim geeft het zelf toe. Vandaag delen bandleden Jelte en Joram van het Utrechtse Most Unpleasant Men hun ervaringen met de CD-prijs laten bepalen door je publiek:
"Na door onze boeker, vriend en geluidsman Joris geattendeerd te zijn op bovengenoemd artikel moesten we even slikken. Die mooie CD, waar we zoveel tijd en geld in hadden gestoken, overleveren aan de grillen van je publiek? Normaal vragen we €12 per CD. Mét tasje zelfs €15. Maar hey, met het doel om zoveel mogelijk mensen onze muziek te laten horen leek dit idee het proberen waard. Een mooie start waren de optredens in het kader van de Popronde.
Op 15 oktober jl. togen we naar Groningen: Filmhuis Images, met iets meer CD's ingepakt dan normaal, want je weet maar nooit... Tijdens de set kondigden we de actie aan, om na afloop, zittend op de rand van het podium, de proef op de som te nemen. En jahoor: meer geïnteresseerden dan normaal stroomden toe. En allemaal bleken ze €10 voor ons album over te hebben, behalve 1 Duitser die vond dat we met €8 genoegen moesten nemen. Missie geslaagd!Een dag later, in Café Barok in Arnhem, verkochten we onze CD opnieuw voor gemiddeld €10. Weliswaar minder CD's dan in Groningen, maar niet gek voor een optreden in een lawaaierige kroeg waar we niet helemaal uit de verf kwamen.
Afgelopen vrijdag hadden we een buitengewoon leuke tijd in voormalige gevangenis Blokhuispoort in Leeuwarden. Bandleden die eerder speelden in Friesland schamperden over de stugheid van het Friese publiek. Na afloop bleek dat reuze mee te vallen: niet de meeste CD's verkocht en niet voor de hoogste prijs (gemiddeld zo'n €7), maar waarschijnlijk meer mensen die met onze CD naar huis gingen dan wanneer wij zelf de prijs vastgesteld hadden. En, ook niet onbelangrijk, leuk contact met ons publiek! Zo kwamen er 2 meisjes die hun geld bij elkaar hadden gelegd om samen 1 CD te kopen. We gaven er 2 tasjes bij. Al met al genoeg reden om dit experiment uit te blijven voeren!"
Vriend/boeker/geluidsman Joris voegt daar aan toe: "Iets meegeven helpt je publiek om je band te onthouden. Dat kan een sticker, button, maar ook een bijzondere gebeurtenis op het podium zijn. Dat laatste proberen een hoop muzikanten, maar daarbij vervallen ze vaak in hopeloze clichés. Een CD blijft het beste, omdat dit is waar het allemaal om draait: muziek. Onze ervaring en die van Silence is Sexy is dat (bijna) niemand het lef heeft om de CD voor een lullig bedrag bij de band zelf aan te schaffen. Er wordt zo waarde aan je CD gegeven (gemiddeld €10,-), waardoor deze minder snel in de prullenbak en eerder in een CD-speler of laptop belandt."Joris sluit af met een hele nuttige tip bij deze actie: "Ik denk dat het succes, zoals in het oorspronkelijke artikel ook naar voren komt, valt of staat met de wijze van aankondigen en uitvoeren. Óp het podium dus, zo snel mogelijk nadat je het laatste akkoord hebt aangeslagen." Jij dacht dat je er als muzikant bent met alleen goed spelen? Helaas. Anno 2009 ben je componist, muzikant, reclameman, marketeer, ondernemer, vertegenwoordiger en kassajuffrouw ineen!
Dank voor het delen van jullie ervaringen, Jelte, Joram en Joris. Ooit gedacht om samen een bandje te starten? Ik weet nog wel een leuke naam.
Is dit niet één van de meest besproken ideeën op de HKU/MuM? Maar uiteraard, het blijft een succes!
BeantwoordenVerwijderenEr over praten is 1. Het doen: dat is wat anders. Niemand beweert dat het een nieuw idee is. Zelfs het artikel niet.
BeantwoordenVerwijderenergens aan het einde van de vorige eeuw kocht ik op deze manier de hele catalogus van The Handsome Family op vinyl. :)
BeantwoordenVerwijderenGoed verhaal weer. I like!
BeantwoordenVerwijderenIn een oude blogpost van Niels had ik dit idee gelezen (en het bijbehorende Amerikaanse artikel). Nadat MUP en SiS het in de praktijk hadden gebracht, heb ik het idee gisteren ook geopperd bij een seminar over publiekstijdschriften. Misschien is het wel een idee om je lezers de prijs van een jaarabonnement te laten bepalen.
Dat is natuurlijk een experiment met gevaarlijke kanten voor een grote onderneming, maar ik denk dat er voor nichetijdschriften best een werkbaar businessmodel van te maken valt. We zullen zien of er een uitgever is die het aandurft.
@Leon: Dat zou goed moeten kunnen werken bij kleine specialistische tijdschriften. Goed verhaal erbij dat een blad maken veel inzet, tijd en geld kost. En dat de makers graag willen dat je het blad leest, ook als je er minder voor wilt betalen.
BeantwoordenVerwijderenVoor grote ondernemingen denk ik niet dat het zou werken. Lang leve de niche!
Geweldige initiatieven. Complimenten. Ik denk overigens niet dat het gaat om de niche maar om het fan zijn. Het 'clubgevoel', ergens bij willen horen. Daar heb je altijd geld voor over. Dat gevoel om ook met de leden van de band in contact te zijn is onbetaalbaar. Dat is een verhaal, dat vertel je verder aan je vrienden. Zo creeer je een fanbase.
BeantwoordenVerwijderen