@DestineDestine doet het zo (1) - over Ambitie

Kijkje achter de schermen: producer en songschrijver David Schreurs zat ik op vriendelijke wijze achter z'n broek om zijn ervaringen en leermomenten met Caro Emerald op EHPO uit de doeken te doen. De mail naar hem bleef maandenlang in mijn outbox staan; iedere 5-6 weken probeerde ik het opnieuw. Het resultaat loonde ruimschoots de moeite: 8 maanden na haar doorbraak in januari 2010 mailde David Caro Emerald doet het zo, een prachtige 5-delige serie waar ik bijna geen letter aan veranderde, regelmatig naar verwijs en waarvoor ik David nog steeds dankbaar ben. Bomvol waardevolle inzichten.

Onlangs vertelde David over zijn ervaringen in het buitenland op nlpop.blog.nl. Bewonderenswaardig en veelzeggend dat hij in al die drukte de tijd blijft nemen om zijn kennis en ervaring te delen en zo andere muzikanten en producers helpt.

Net als David val ik Destine's gitarist Hubrecht Eversdijk al maandenlang lastig. Keer op keer antwoordde hij 'ik ben ermee bezig' en 'komt eraan!' Tijdens mijn vakantie was het zover en bij thuiskomst vond ik deze mail in mijn inbox:

Deze week, in 4 delen: Hubrecht over ambities, repeteren, optreden en management van zijn band Destine. De complete serie is aan te klikken en door te sturen met http://bit.ly/Destine.

'Ik volg al een aantal jaar met veel interesse Niels’ blog, en heb ontzettend veel bruikbare tips, interessante stellingen of leuke voorspellingen voorbij zien komen. Toen Niels mij vroeg om eens wat inzichten vanuit de Destine hoek te delen, heb ik daar een tijd over moeten nadenken. Wat heb ik te melden wat hier nog niet gezegd is, nog niet behandeld is? Ik heb getracht een aantal punten te belichten die mijn inziens vaak vergeten of onderschat worden door beginnende bands.

Ik ga het niet hebben over het wel of niet tekenen bij een platenmaatschappij of het inzetten van social media; daar worden hier en verder op internet al boeken over volgeschreven. In ‘Destine doet het zo’ bespreek ik een aantal punten die voor ons als muzikanten en als band belangrijk zijn geweest op weg naar waar we nu staan. Zaken die voor iedere band relevant kunnen zijn. In interviews kregen wij vaak de vraag ‘Wat maakt jullie nu anders dan alle andere ‘jonge’ of ‘nieuwe’ bandjes?’ ‘Waarom staan jullie na het uitkomen van je eerste album op Pinkpop en komen veel andere bands steeds maar niet verder dan een lokale talentenjacht?’

AMBITIE
Onze zanger Robin van Loenen is in 2006 Destine begonnen. Hij had er genoeg van de kar in zijn eentje te trekken in alle bands die hij daarvoor had. Je kent het wel; die ene persoon die én de nummers schrijft, én de demo’s op de bus doet, én tussendoor ook nog de website af en toe update. Dat het zalen nabellen of ze je demo hebben gehad er dan bij inschiet; het zij zo. Het was voor hem duidelijk dat dat anders moest. Drastisch anders. Dus dacht hij na welke muzikanten uit bevriende bands hij kende en goed vond, en die ook nog eens bereid waren vol voor een nieuwe band te gaan. Toen Robin tegen me zei: ‘We gaan proberen in ons eerste jaar iedere week te spelen!’, dacht ik ‘Tuurlijk, die ambitie hebben bands altijd als ze beginnen, maar daar komt nooit wat van en dat fanatisme ebt snel genoeg weg...’ Niet dus. Robin verhuisde naar Tilburg, en kwam in het huis wonen waar Laurens en ik al woonden.

Eén van de belangrijkste redenen waarom mijn insziens 9 van de 10 bands uit elkaar gaan of ophouden te bestaan, is een verschil in ambitie. Ga eens met alle bandleden om de tafel zitten en spreek hardop uit wat je het leukst vindt aan in een band zitten, en wat je met de band op korte en lange termijn wil bereiken. Het lijkt een big deal om een ander bandlid te zoeken als de visie van iemand erg verschilt, maar het wordt pas echt een big deal als je 2 jaar verder bent en je oefenruimte vol staat met posters en cd’s met jullie hoofden erop. Iemand kan nog zo’n fantastische gitarist of drummer zijn, als je je in het zweet hebt gewerkt om optredens te regelen en de een na de ander af moet zeggen omdat hij of zij liever andere dingen doet, is die muzikaliteit ineens een stuk minder relevant.' Ware woorden!



Hubrecht: 'Toen we Destine begonnen was onze missie duidelijk: iedere week minstens één keer spelen. Verder wilden we meteen vanaf het begin niet alleen in Nederland spelen, maar ook in de rest van Europa. Voor bands die alleen in Nederland spelen en daarmee het jaar kunnen vullen is bijzonder weinig ruimte, zeker als je bedenkt dat de Bløfs, Kanes, Anouks en Ilse DeLanges in Nederland een behoorlijk lange houdbaarheidsdatum hebben. Om deze doelen te bereiken stemden we er allemaal mee in dat we bereid waren er vrijwel alles voor op te geven. We wilden er nu echt vol voor gaan en onszelf achteraf niet kwalijk kunnen nemen dat we niet alles gegeven hadden. We spraken af dat de band qua tijdsindeling altijd prioriteit nummer één zou zijn. Dat betekent dus ook boven de wekelijkse filmavond met je vriendin of de karateles waar je al 12 jaar naar toe gaat. Om ons doel van minimaal één keer per week spelen te bereiken, moesten we in het begin echt alles aanpakken. Als er last minute een band uit viel in Tjierumtjerkstraveen sprongen we in de bus en gingen er heen. In het beginstadium van je band moet je gewoon overal gezien worden en met iedereen (over je band) praten. We investeerden veel geld uit eigen zak. In het begin kost alles vooral erg veel en levert amper iets op.

Uiteraard kun je als band met zijn allen ook besluiten dat je niet zulke hoge ambities hebt, maar het gewoon leuk vindt om af en toe te repeteren en hier en daar eens een optreden te doen. Ook helemaal prima natuurlijk, maar dan is iedereen het daar tenminste over eens en hoef je niet bang te zijn dat er ineens een of ander overijverig bandlid je agenda vol stampt met optredens. Wees open en eerlijk, dat voorkomt gelazer in een later stadium.'

Niks aan toe te voegen. Dat belooft wat voor de rest van de week. Morgen: Hubrecht over repeteren.