De platenzaak die mijn leven veranderde (9)

@KrisCoorde is een geëmigreerde Belg die 'de mooiste stad van de Lage Landen' verliet om bij zijn vriendin in te trekken. Hij richtte zich tijdens zijn studie Amerikanistiek aan de Universiteit Utrecht op de jaren '60 en '70. Nu is hij aspirerend tekstschrijver en redacteur bij Nummer van de Dag. Vandaag de platenzaak die Kris' leven veranderde. De complete serie, met een aantal prachtige persoonlijke verhalen, is aan te klikken met tag Record Store Day.

'Een dagtaak had ik er aan. Naar de platenwinkel gaan was niet evident. Ik woonde in een dorp waarvan ik vond dat het nog net aan de rand van de beschaving lag, maar een platenzaak was in de wijde omgeving niet te bekennen. Zodra mijn ouders mij oud genoeg vonden, trok ik dan ook naar Antwerpen, een busreis van bijna 40 minuten. Een kleine jongen in de grote stad. Ik maakte Antwerpen dan ook niet groter dan nodig. De eindhalte van bus 60 lag vlakbij de grote winkelstraat Meir en die eindigt bij de Boerentoren. Links, rechts en verderop was het grote onbekende van een vreemde stad. Daar had ik niets te zoeken. Op de Meir lag immers alles wat mijn hartje begeerde: een H&M (die toen nog skatebroeken verkocht), een sportzaak waar ik basketballspullen kocht en vooral... de Metrophone popkelder. De popkelder lag – zoals de naam al aangeeft – goed verborgen onder een speelgoedwinkel. Het geeft een speciaalzaak toch wel wat extra cachet wanneer je er naar op zoek moet, wanneer de dagjesmensen er gewoon voorbij lopen. Dat winkelvee ging wel naar de Metrofoon, de grote broer die elders op de winkelas op straatniveau te vinden was. De popkelder was het mecca voor de liefhebber. Wie anders zit urenlang in een kelder rond te neuzen, badend in ongezellig TL-licht.

Linksachterin was mijn hoek. Vraag me niet wat er verder in de winkel lag. Misschien was het aanbod wel compleet ruk, maar linksachterin was de punkhoek en daar liep ik steeds doelgericht heen. Ik had altijd wel een paar cd’s waar ik naar op zoek was, meestal iets wat ik bij een vriend gehoord had. Die albums zocht ik dan op. Het prille begin van wat vaak een lange dag werd. Ik beluisterde eerst wat ik uit de bakken gevist had. Niet omdat ik het nog niet kende, maar omdat ik nog meer wilde kopen. Tijdens het luisteren begon mijn ontdekkingstocht naar onbekende bands. Bij de meeste andere genres is het fenomeen thankslist niet zo bekend. Ja, er worden wel eens wat mensen bedankt, maar bij punkbands is het een sport om zoveel mogelijk bevriende groepen in het lijstje te zetten. Wanneer ik een cd beluisterde, nam ik dan ook onmiddellijk het bijhorende boekje bij de hand en bladerde ik snel door de thankslist. Welke bandnamen waren zo cool dat ik ze wel MOEST luisteren? Zeven cd’s per keer mocht je aan de luisterbalie afgeven. Zeven thankslists nam ik door. Pen en papier bij de hand. Nieuw lijstje maken. Weer zeven cd’s uitzoeken en dit tot ik uitgeluisterd of uitgekocht was. Of tot wanneer ik buiten gesmeten werd.

Vaak vertellen mensen over de band die ze hadden met de eigenaar of het personeel van een platenzaak. Mijn eerste platenzaakrelatie was met de hoofdtelefoon van de popkelder. Ik zou met de beste wil van de wereld geen gezicht van een medewerker meer kunnen herinneren. Zoals veel eerste liefdes was mijn verhouding met de popkelder van korte duur. Nog geen drie jaar na onze eerste ontmoeting sloot de zaak de deuren. Niet rendabel. En dat jaren voor er sprake was van mp3’s, downloaden en de bijbehorende crisis in de industrie. Lang heb ik niet gerouwd om het verlies. Ik had al snel een nieuwe liefde gevonden in een stad die ondertussen groter en bekender was geworden, een stad die tot op de dag van vandaag een paradijs is voor liefhebbers van de betere platenzaak.'

Zaterdag is het Record Store Day, zo'n 200 optredens in 80 Nederlandse platenzaken (mijn 2 X 3 tips voor die dag vind je hier). The record shops that shaped our lives, een fraai artikel in The Guardian, bracht Guuz op het idee van een Nederlandse variant, deze hele week te lezen op EHPO.

Tweet