Klassiek Gitaargeluid (1) - U2's 'Where The Streets Have No Name'

Vanmorgen deed ik een oproep voor een nieuwe serie waarin EHPO-lezers en -bezoekers klassieke gitaarsounds ontrafelen. Gevraagd: een YouTube-clip met dé kenmerkende hit, link naar de gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) en liefst een korte anekdote hoe-het-allemaal-zo-gekomen-is. Dit alles kun je mailen naar niels@ehpo.net.

Zelf suggereerde ik met Satisfaction, Mr. Tambourine Man of Theme From Shaft te beginnen (nog steeds welkom), maar Danny van Schendel is eigenwijs en trapt af met U2's Where The Streets Have No Name: 'Een instant classic die je bij de eerste tonen herkent, met name door het gitaargeluid.' Daar is niks aan gelogen.



Danny: 'Hoewel Edge bekend staat om het gebruik van delays, heeft hij dat in dit nummer zo geperfectioneerd dat de eenvoud van zijn spel en sound een wereld van verschil maken. Al op The Unforgettable Fire zijn kleine aanzetten voor dit geluid terug te horen (denk aan Bad en A Sort of Homecoming).

Edge gebruikte voor de opname een zwarte 1973 Fender stratocaster, door een Korg SDD 3000 delay unit. Er is een theorie dat hij voor dit nummer een dubbele delay gebruikte, maar dit is nooit bevestigd of ontkend. Wel is duidelijk dat hij een splitter gebruikte en het signaal naar 2 Vox AC 30-versterkers stuurde. Zie hieronder de main setup:Een mooi voorbeeld hoe de delay zijn werk doet en wat Edge eigenlijk speelt hoor je hier. Na 8 seconden komt de delay erin.

De opnamen van 'Where The Streets Have No Name' verliepen minder rooskleurig. Het intro is in een andere maat (3/4) dan de rest van het nummer (4/4). Na weken het nummer te hebben gerepeteerd en talloze pogingen het op te nemen, was het producer Brian Eno die besloot 'per ongeluk' alle tapes te wissen en opnieuw te beginnen. Op het moment dat hij op de delete-knop wilde drukken, kwam engineer Pat McCarthy binnen, overmeesterde Eno en voorkwam zo dat alles werd gewist. Uiteindelijk is het nummer samengesteld uit diverse takes.

Edge heeft naar mijn mening het delay gitaargeluid met dit nummer tot zijn handelsmerk gemaakt. Zijn geluid is daarna vele malen gekopiëerd door andere bands, maar nooit zo perfect als op 'Where The Streets Have No Name'.'

Dank, Danny. Wie is de volgende?