A Tribute to MCA: Perfect Beastie Boys (according to @jpk69 & @klopgrrr)

Toen bekend werd dat Adam Yauch - aka MCA, oprichter van de Beastie Boys - afgelopen vrijdag na een slopend gevecht het toch verloren had van kanker, waren de RIP Adam/MCA-tweets all over the place. En terecht. Wat een held. Onderdeel van een driemanschap die eigenlijk alles goed deed. Alles klopte, al jarenlang schonken ze een geweldige cocktail van rap, rock, humor (lezen!), attitude, Brooklyn en Spaanse vlieg. Jean-Pierre & Marthijn staken de koppen bij elkaar en maakte deze Perfect, als eerbetoon aan Adam. Marthijn schreef ook nog eens een goed verhaal over het belang van de Beasties in het algemeen, en in zijn muzikale leven in het bijzonder (volgens hij die het weten kan de Beatles van hun generatie). Lees- & Luisterplezier gewenst dus.

HIERRR hun keuze in Spotify,
HIERRR de download van de losse tracks,
HIERRR de download van een alleshelemaalaanelkaargemixtemix.

Enjoy!“Yauch is gone. fuck.” Zo vatte Questlove het overlijden van Adam ‘MCA’ Yauch samen. Hij had het niet beter kunnen verwoorden.

Een paar uur na het nieuws was ik er nog van onder de indruk. Zelfs behoorlijk ziek van. Hoe kwam dat dan? Niet zozeer omdat het een muziekicoon was. Ook niet zozeer omdat 47 gewoon te fucking jong is om dood te gaan.

Opeens was ik er achter. Het maakte (en máákt) zo’n indruk omdat de Beastie Boys een deel van de soundtrack van mijn leven (tot nu toe) zijn. Net als veel andere muziek zijn de Beastie Boys essentieel onderdeel geweest van mijn ‘coming of age’.

Toen Licensed To Ill uitkwam in 1986, was ik 14. En 17 ten tijde van de release van Paul’s Boutique. En ook al was er andere muziek die me hielp ontwikkelen, die twee albums waren echte puberplaten. Ze vormden allebei een statement, welgemeende ‘fuck you’-s tegen ouders, tegen leraren. ‘Your mom busted in and said ‘what’s that noise?’/Ah mom, you’re just jealous, it’s the BEAS! TIE! BOYS!’

Dat was grappig, want het was wáár. Je vócht ook voor je recht een feestje te bouwen. Je wás ook bezig met ‘Girls’. En je dróómde er ook van om tegen die meisjes te zeggen dat ze hun ‘rump’ moesten ‘shaken’. De Beasties deden het. De Beasties waren brutaal, bijna op het lompe af. Maar altijd grappig. Daar leerde je van.

Check Your Head en Ill Communication op hun beurt maakten deel uit van mijn stappen naar volwassenheid. Ik luisterde naar serieuze muziek, nam ‘grotere beslissingen’, maar ondertussen was ik stiekem nog steeds een puber. En de Beasties? Zij waren hetzelfde; iets serieuzer maar nog steeds boefjes. Een hele opluchting.

Enfin, eigenlijk elk album van de Beasties kwam uit tijdens en stond synoniem voor bepalende momenten in mijn leven. En ook al hoorde ik met elke nieuwe release een diepere, meer volwassen Beastie Boys, het luchtte me altijd weer op dat ze nog steeds de boefjes van ‘Licensed To Ill’ bleven. Dat inspireerde me enorm, van die gasten die eigenlijk altijd jochies zijn gebleven, vol kinderlijke onschuld. Dat wilde ik ook, als ik ouder was.

En dát is waar ‘m de kneep zit: met het overlijden van Adam Yauch is die kinderlijke onschuld in één klap weg. Yauch is gone. Innocence is lost. Fuck.

Rust zacht, MCA. Namaste.'