Afgelopen weekend deed ik een volstrekt niet-representatieve steekproef in de iTunes Store. Ik focuste op signalen die wijzen op het bestaan van The Long Tail. Die zie ik ook buiten internet. Kijk bijvoorbeeld naar de Sony BMG-displays bij Albert Heyn en andere ketens: €5 voor Simon & Garfunkel, Terence Trent D'Arby en meer oude titels. Een typische Long Tail-winkelier bevestigt ook naar mij hoe lang die staart is. Haar ervaring is bovendien dat de kosten voor het digitaliseren en online zetten van backcatalogus vrij laag zijn (in tegenstelling tot wat Norbert zegt) en de marges op digitaal produkt hoog. En die marges worden alleen maar beter:
(via). Dit geloof je toch niet?! Ken jij een branche waar de prijzen OMHOOG gaan als de verkopen DALEN?
Eenmaal gedigitaliseerd en online gezet start het verdienen. Ik weet inmiddels wat je van iTunes ontvangt [dankzij] en ken grofweg de marges bij major platenmaatschappijen: na aftrek van overheadkosten houden ze meer dan het dubbele over in vergelijking met CD's. Vandaag en gisteren blijkt dat een interessant deel van die digitale verkopen Long Tail-product is: backcatalogus waarop de kosten al lang en breed zijn terug verdiend. Of pak een alternatieve act, repertoire dat volgens Atze zou moeten profiteren van The Long Tail: Fleet Foxes. Vorige week Single van de Week bij iTunes (dus gratis), veel goede pers, album in de aanbieding en daardoor in de Top 10:
Gisteren zag je dat dit prachtige album afgelopen weekend nog steeds in iTunes' Top 30 stond.
Sabrina Starke staat in bovenstaande lijst weer op #1 omdat ze vorige week uitgebreid in NOVA zat. De consument weet de weg naar digitale muziek blijkbaar steeds makkelijker te vinden.
Samenvattend: ik geloof Norbert Plantinga als hij zegt dat Universals verkopen nog steeds gekenmerkt worden door de 80/20-regel. Hij ziet de Long Tail naar eigen zeggen (nog) niet terug in zijn verkoopsysteem. Maar daarnaast geloof ik dat er onder bepaalde omstandigheden, voor bepaalde genres en artiesten of gezien vanuit het brede perspectief van een winkel als Bol.com of iTunes geld verdiend kan worden in The Long Tail. Dat wordt mij ook bevestigd van diverse kanten. Of neem het voorbeeld dat ik noemde in Revu: de gothic rockband uit Barneveld, met een zanger met een houten poot. In 1996 wist hij misschien 2 dorpsbewoners te overtuigen van zijn muziek, nu kan hij wereldwijd een absolute Ster worden in zijn niche. Zonder dat jij en ik dat merken. En door de kosten laag te houden en creatief gebruik te maken van de mogelijkheden die internet biedt geloof ik dat de individuele muzikant daar een boterham mee kan verdienen. Misschien (nog) geen dikbelegde op korte termijn, maar wie weet wat de toekomst brengt als hij zijn fans structureel blijft overtuigen van zijn muziek? Veel hangt af vanuit welk standpunt je kijkt: voor Norbert bestaat The Long Tail nog niet (maar hij sluit 'em ook niet uit), voor bands en individuele muzikanten wordt de staart steeds reëeler. Geen vetpot, maar wel een bescheiden inkomen dat er 10 jaar geleden niet was. En digitale ontwikkelingen zijn de komende jaren op z'n zachtst gezegd niet in het nadeel van die trend.
Ik heb een aantal heuse wetenschappers (drs.!) ook gevraagd om hun visie op de controverse rond The Long Tail en bovenstaande theorette. Op Noorderslag zal ik EMI of V2 nog even aan hun jasje trekken.
2 opmerkingen:
Niels; je geeft eigenlijk zelf het antwoord op de vraag waarom je nog niets hebt vernomen van EMI en het feit dat Norbert/Universal (nog) niets doen met The Long Tail.
Ik citeer :-)
Eén simpel antwoord: overhead. Bands, artiesten, muzikanten, individuen die ver weg in de staart zitten kunnen (mits ze verstandig boekhouden) leven van veel lagere inkomsten omdat ze de receptioniste, het lease-autopark en de kantinejuffrouw niet hoeven te betalen. Laten we eerlijk zijn: de dagen dat de bomen tot in de hemel groeiden zijn over (in de muziekindustrie al jaren eerder dan in andere economische sectoren). Daar moet alle partijen hun beleid aan aanpassen en dat biedt enorme kansen voor mensen om met internet en beperkte middelen een boterham te verdienen.
Dat klopt, want bij partijen als EMI en Universal ligt de focus vooral niet op minder van meer producten verkopen. Daar ligt de focus op meer van minder producten verkopen. De omgekeerde wereld en daar zijn het tenslotte majors voor! V2 vind ik persoonlijk een geweldig voorbeeld van The Long Tail theorie. Die hebben veel releases en daar verkopen ze in verhouding veel van. Komt dezelfde alternatieve titel uit bij een major dan kan je er als artiest vergif op innemen dat je de helft gaat verkopen!
Dat Norbert geen bewijs voor iets anders ziet dan waar zijn bedrijf naar en aan werkt is niet zo gek. Zijn organisatie is in alles op de toppers gericht. Ze besteden nauwelijks aandacht aan andere titels dan de bands waarvan ze veel verwachten. Ik hoef jou het Glas Vegas voorbeeld (andere maatschappij, maar toch) niet te noemen. Het Long Tail verhaal speelt zich buiten het beeld van de labels af omdat ze alleen van blockbusters willen weten.
Een reactie posten