De start van het nieuwe jaar op dit blog roept veel reacties op. Een aantal staat onder het stuk zelf, redacteur Atze de Vrieze van VPRO's 3VOOR12 reageert per mail. Interessant genoeg om integraal te plaatsen, hopelijk later deze week gevolgd door reacties van een paar andere relevante partijen:
"Boeiend stuk over de Long Tail, Niels. Ik ben met je eens dat de berichtgeving wat te gemakkelijk was. Wel een opmerking bij jouw stuk: de firma Universal is een opmerkelijke partij om bij te checken of de Long Tail werkt, omdat dat nu juist de partij is die het grootste deel van die 20% hits in handen heeft. Logisch dat ze daar ook veruit het meest op focussen. Interessantere verhalen vind je wellicht bij Bol.com en iTunes, die je al noemt, maar vooral ook bij kleine platenmaatschappijen. Bijvoorbeeld V2, dat afgelopen jaar alle hits had in de alternatieve muziek, het economisch interessantste deel van de Long Tail. Kun je leven op de liefjes van critici, zoals Vampire Weekend, Fleet Foxes en TV On The Radio, nu die veel toegankelijker geworden zijn voor het brede publiek? Of De Konkurrent, wiens grootste hits dit jaar de EP en het oude album van Antony waren, maar dat wel aan de onderkant steeds meer labels opzuigt, een enorme backcatalogus vertegenwoordigt en beweert gezond te zijn."
Atze merkt terecht op dat kleinere en gespecialiseerde maatschappijen als V2 en De Konkurrent (in theorie) relatief meer zouden moeten profiteren van de Long Tail. Echter, naast 20% van de actuele hits vertegenwoordigt 's wereld grootste muziekmaatschappij Universal ruim 60 jaar 'oude muziek' in hun catalogus. En backcatalogus zit in de Long Tail, niet in die 20% hits. Uit eigen ervaring weet ik bijvoorbeeld dat de 3 prachtige albums van Nick Drake gestaag doorverkochten bij Universal. Ik meen me zelfs te herinneren dat na de eerste TV-uitzending van die briljante documentaire binnen een maand zo'n 5.000 albums werden verkocht (Norbert?). Dat is al snel €25.000 Long Tail-omzet! Gevonden geld, want de kosten van die albums zijn al lang en breed terugverdiend. Nog een sterk voorbeeld komt bij die andere grote platenmaatschappij vandaan: Sony BMG bracht afgelopen jaar namelijk de bestverkochte titel van Concerto uit. Een album uit 1977, verkoopprijs €20, dat bij Concerto dus meer verkocht dan beide Amy's, Marco, Coldplay en Duffy! [peildatum: begin september '08]
Atze van 3VOOR12 vertelt morgen verder. Ondertussen heb ik V2 e.a. ook om reactie gevraagd.
3 opmerkingen:
als ik dat laatste stukje over Nick Drake en Dennis Wilson in het achterhoofd hou, vat je het 'probleem' (voor zover er ééntje is) dan ook niet meteen bij de horens: 'aanbod' en 'focus'?
Een vertegenwoordiger van een label gaat bij de platenzaken niet leuren met zijn 'oude catalogus', hij wil nieuw materiaal verkopen (en via promo aan iedereen vertellen dat ze dit moeten hebben omdat het goed is of je vrienden het hebben of ...). Hij focust zich 90% van het jaar sowieso op nieuw materiaal.
Die andere 10% gaat zijn aandacht naar 'oude spullen'. Kaskrakers van vroeger (noem het cd's van minimum 5 jaar oud) worden aangeboden aan een goedkope prijs om zo die extra verkoop te genereren. Vreemd genoeg vallen die periodes elk jaar weer rond januari, juli en rond oktober/november. De rest van het jaar wordt er zeer weinig gefocust op 'oud spul'. In sommige gevallen is de aankoop van dat 'oud spul' (buiten de genoemde maanden hierboven) ook net zo duur als het 'nieuwe spul'.
Het feit dat Concerto Dennis Wilson zo goed verkoopt heeft te maken met het kennen van zijn klanten (en die overtuigen door kennis van zaken) denk ik. De verkoop van Nick Drake werd dan weer gestimuleerd door de documentaire. Het zou leuk zijn te horen of beide acties 'gestart' zijn bij label of toch door de platenzaak en een tv-zender uit eigen beweging..?
Feit is dat ik merk dat de 'oudere spullen' door winkels zelf moeten opgevolgd worden. In de grote ketens is daar weinig tijd en ruimte voor (de stockruimte ligt nl. vol met nieuwe releases die verkocht moeten worden). Uit ervaring weet ik dat er platen zijn die altijd verkopen (backcatalogus AC/DC, Bob Dylan,...). Het zijn wel vaak platen ouder dan de jaren 2000 die goed blijven verkopen. De hypes van de laatste jaren, krijg je op een later moment niet aan de straatstenen kwijt. Een verschil in kopers ook: mensen die een beetje de hypes vermijden en gewoon goede muziek willen, richten zich op die backcatalogus.
Het lijkt mij kort door de bocht om te zeggen dat The Long Tail niet werkt. Er spelen veel meer factoren mee (bekendheid, aandacht, aanbod, focus, prijs,...).
Het is wel van belang om te realiseren dat partijen als DE KONKURENT en/of V2 music niet altijd de digitale rechten hebben verkregen voor de muziek die ze fysiek distribueren. De meeste Engelse labels proberen die rechten zelf in de hand te houden.
Zie in volgend artikel ook de feedback van andere internationale aanbieders over hun ervaringen met Long Tail zoals eMusic en Omnifone:
http://blog.wired.com/music/2008/10/emusic-the-musi.html
Een reactie posten