De platenzaak die mijn leven veranderde (15)

Naar een idee van Guuz.

@MarcelPullen, communicatieadviseur/woordvoerder bij de gemeente Almelo, nieuwsjunk, vrijetijdshardloper. Al sinds zijn 15e muziekverzamelaar met een sterke voorkeur voor het meer rammelende en jankende gitaarwerk, van The Velvet Underground, Neil Young en Television (Monument van een Plaat - luisteren!), via de jaren tachtig gitaarunderground tot Strange Boys en aussie underground (Twerps, Royal Headache [HIT!], Woollen Kits). Maar ook Africana, jazz, reggae, soul, funk, blues, roots. Beheerder van het nodig aan reanimatie toe zijnde blog.'Singles of elpees kopen, als je daar al geld voor had, dat deed je als 13-, 14-jarige in Almelo toch vooral bij de V&D. Ja, er waren wel enkele andere platenzaken, ik herinner me de winkel van Meibergen, maar daar kocht m’n vader z’n Jim Reeves en Perry Como platen. En dan had je nog Pop-Eye, waar altijd van die woest behaarde en -bebaarde kerels stonden, met badges van Kiss, Iron Maiden of Led Zeppelin op hun spijkerjas genaaid. Eigenlijk een beetje te eng.

Als beginnend muziekliefhebber kon je prima bij de V&D terecht, de top 40 hadden ze er altijd op voorraad, maar ja, muzikale smaak is op die leeftijd nogal aan verandering onderhevig. Ik zag Iggy Pop worstelen met palmbomen in Top Pop, Patti Smith als een krolse kater over het podium kruipen in RockPalast, pogode op schoolfeestjes op Rock ’n Roll Highschool van the Ramones, raakte al met al mateloos geïnteresseerd in muziekstijlen die je niet in de platenbakken van het grootwarenhuis tegen kwam en die door ouders als 'schandalig lawaai' werden bestempeld.

De uitkomst bleek Disco Soos. Geen platenwinkel maar een zaak waar je elpees kon huren. Voor 2 gulden 50 mocht je die twee weken thuis houden. Het inleveren was het spannendste moment. Dan hield eigenaar Abel, als enigszins gezette brave middenstander van mijn vaders leeftijd niet bepaald het toonbeeld van rock’n roll, de plak vinyl onder een felle lamp en speurde met een loep naar anders vrijwel onzichtbare krasjes of stofjes. Als die er op zaten, was je verplicht de plaat te kopen. Mij overkwam dat slechts één keer, nota bene met een elpee die ik niet eens voor mezelf had meegenomen, maar voor een meisje dat ik toen erg leuk vond. Zij was gek op Ride like the wind van Christopher Cross. Met de verkering is het nooit wat geworden, en da’s maar goed ook, want twee muzieksmaken op één kussen, da’s een equivalent van Robert Johnson’s Crossroads, het ultieme noodlot. Ondertussen zat ik wel mooi met die zeikplaat opgescheept.

De Disco Soos aan de Grotestraat in Almelo heeft mij, in combinatie met OOR’s Popencyclopedie, een schat aan muzikale liefdes en kennis opgeleverd, waar ik nu, zo’n dertig jaar later, voor een groot deel nog op teer. Via Patti Smith leerde ik Television en andere New Yorkse new wave iconen kennen, ik ontdekte dat Iggy al een heel podiumleven achter zich had met the Stooges. Op het Almelose Christelijk Lyceum waren the Eagles en Pink Floyd groot, bij ‘de Soos’ vond ik platen van gelijkgestemden als Jackson Browne, Poco, Buffalo Springfield en andere countryrockers, om uiteindelijk uit te komen bij Neil Young, een muzikale liefde voor het leven. Ik leende Syd Barrett, maar ook The Clash, Stiff Little Fingers en Gang of Four, soul, blues en country, ska en reggae en psychedelica; niet gehinderd door enige kennis, laat staan muzikaal vooroordeel, nam ik het allemaal in me op als Gods woord in een ouderling. Al het zakgeld ging op aan platenhuur en TDK C-90 cassettes. De kiem voor een levenslange verslaving werd toch echt gelegd bij de Disco Soos.

Maar, mijn collega muziekjunks zullen het herkennen, uiteindelijk wil je een plaat gewoon hebben. Toen dankzij vakantiebaantjes mijn beschikbare budget wat groter werd stapte ik dan ook over mijn drempelvrees voor Pop Eye heen, om te ontdekken dat die langharige, bestickerde jongens ook gewoon ontzettend fanatieke muziekliefhebbers waren. Op zaterdag stond de dochter van de banketbakker die naast Pop Eye zijn winkel had, achter de toonbank. Haar muzikale interesse begon weliswaar bij Dire Straits en hield daar ook zo ongeveer op, maar haar stralende enthousiasme en even stralende glimlach maakten die beperking meer dan goed. Ik vermoed dat nog menig klant van destijds nu zo af en toe meewarig z’n hoofd schudt als-ie Love over Gold in z’n platenkast ziet staan.

De wereld werd groter, Pop Eye in Almelo sloot, de naamgenoot in Hengelo bleek een nog grotere muzikale schatkamer en eigenaar Johan Dollekamp een kenner die je op nieuwe sporen wist te zetten. In het nabij gelegen Haaksbergen (of all places…) opende Peter Mense Geen Idee, een winkel die wat mij betreft het dichtst in de buurt kwam van de archetypische platenzaak Championship Vinyl uit High Fidelity [zoals Yaël vanmorgen beschreef]. De koffie stond altijd klaar, er hingen voldoende muzieknerds aan toonbank om eindeloos over de meest obscure bandjes te kissebissen, en het belangrijkste, alle platen die Bram en Fons in De Wilde Wereld draaiden, en Roel in Heartlands, stonden de week daarna bij Peter in de winkel. Minstens zo spannend was het feit dat hij zo af en toe ook fraaie vinyl bootleg van Neil Young of nieuwe helden als R.E.M. en Nick Cave onder de balie vandaan wist te toveren.

Disco Soos, Pop Eye Almelo, Geen Idee, ze bestaan al lang niet meer. In Almelo heeft zelfs de Free Record Shop dit jaar haar deuren gesloten, en de V&D is ook er al jaren verdwenen. Om platen te kopen (ja, ik ben er nog zo één) ben je dus aangewezen op het internet. Die fraaie cd van the Woollen Kits bestel ik gewoon bij Waterfront Records in Sidney (nooit geweten dat de Australische dollar zo laag stond). Cd’s koop je rechtstreeks via de website van de artiest . Deze week vierde ik m’n verjaardag. ‘Welk cadeau wil je, pap?’ ‘Een plaat natuurlijk’, is het stereotiepe antwoord op deze vraag van mijn dochters. Ik stuur ze een ‘wanted’ lijstje, met daarbij het advies deze niet te bestellen bij Bol.com, maar gewoon bij Jan en Jan van Elpee in Groningen [lees HIER Jans verhaal in deze serie]. Omdat hun service beter is, hun prijzen concurrerend zijn, maar vooral omdat ik het ze gun, als bijna laatsten der Rob Flemings van Championship Vinyl…'

Zaterdag is het Record Store Day, zo'n 200 optredens in 80 Nederlandse platenzaken (mijn 2 X 3 tips voor die dag vind je hier). The record shops that shaped our lives, een fraai artikel in The Guardian, bracht Guuz op het idee van een Nederlandse variant, deze hele week te lezen op EHPO.

Straks om 15u precies: Perfect Lazy Sunday. Perfect om komende zondag de complete serie, aan te klikken met tag Record Store Day, door te lezen.

Tweet