De platenzaak die mijn leven veranderde (6)

Zaterdag is het Record Store Day: veel mooie, exclusieve (vinyl-)aanbiedingen en zo'n 200 optredens in 80 Nederlandse platenzaken. Mijn 2 X 3 tips voor die dag vind je hier. In The Guardian verscheen prachtartikel The record shops that shaped our lives en dat bracht Guuz op het idee van een vergelijkbare Nederlandse serie met muziekliefhebbers, journalisten en andere popprominenten. Vanochtend Atze over The Jukebox en Paul over De Waaghals, ditmaal @JanKooi, eigenaar van Elpee-Groningen. Volg die man op Twitter, echt!

Deze complete serie is aan te klikken met tag Record Store Day.

'Dat is nog niet zo'n gemakkelijk te beantwoorden vraag. Ik kom namelijk uit de buurt van Groningen en in die stad zijn de platenzaken, tot op de dag van vandaag apart genoeg, altijd ruim aanwezig geweest.

Platen kopen doe ik vanaf mijn dertiende en vanaf het begin had ik een iets andere smaak dan mijn leeftijdsgenoten. Gelukkig heb ik in Groningen eigenlijk altijd wel kunnen vinden wat ik wilde.

Dat begon eigenlijk al bij mijn eerste ‘platenzaak’, al was dat niet eens een echte platenzaak. Maar het was wel de zaak waar ik mijn eerste lp kocht en die in die zin zeker een bijdrage heeft geleverd aan het veranderen van mijn leven. Ik kan het me allemaal zo goed herinneren. Ik was 13, we hadden onze eerste platenspeler. Hij was van de hele familie dus hij moest wel in de woonkamer staan helaas. Het heeft me ruim een jaar gekost om de rest van de familie zover te krijgen dat-ie bij mij op de kamer mocht staan. En na aanschaf van de speler, ging ik met mijn vader in de Fiat van Warffum naar Groningen. En we gingen naar Radio Thie aan de Oude Ebbingestraat. Eigenlijk een electronicazaak. Maar middenin de winkel stond een flinke bak met lp’s. En ik vroeg voor het eerst van mijn leven aan een mevrouw achter een balie of ze een bepaalde plaat had. Ik luisterde toen veel naar Hugo van Gelderen op Hilversum 3 en die draaide die weken veel van Andy Pratt. De lp met Avenging Annie. En die wilde ik wel... Helaas had de mevrouw van Radio Thie die lp niet. Sterker nog, ze had geen idee wie Andy Pratt was. Gelukkig had ik een back-up. Ik luisterde namelijk ook veel naar AFN, de Amerikaanse zender voor in Duitsland gelegerde soldaten. En die draaide Rocky Mountain Way van Joe Walsh veel. Dus die lp waar dat nummer op stond, The Smoker You Drink, The Player You Get, wilde ik dan ook wel. En die hadden ze wel in huis. Ik luisteren. Met van die oordoppen die je zelf voor je oren moest houden. Om de paar minuten mijn vader even laten luisteren en zeggen ‘mooi hè?’ Na ruim een half uur luisteren werd de knoop doorgehakt en was plaat #1 in mijn collectie een feit.

Er zouden nog wel een paar volgen. We hadden een heel apart winkeltje in de Gelkingestraat waarvan de naam me ontschoten is. Waar een hele grote fauteuil stond zodat je rustig achterover leunend met een echte koptelefoon op en een kopje thee voor je een lp kon beluisteren. Gerund door een stel dat echt moeite deed om een plaat te krijgen. Zo wilde ik de eerste lp van George Thorogood & The Destroyers wel hebben en die gingen ze voor mij proberen te bestellen in Amerika. En het is ze gelukt. Man, wat was ik daar blij mee! Het winkeltje heeft er helaas niet zo lang gezeten.

Maar al deze winkels waren uiteindelijk maar spielerei. Want de echte alles veranderende winkel was natuurlijk de winkel van Hemmes, in de Steentilstraat. Hadden in de punktijd eigenlijk alles wat John Peel draaide, stond in de jaren ’80 vol met dure Amerikaanse import platen, met een mooie rooie ‘import stip’ er op, hadden alle inmiddels legendarische verzamel lp’s met obscure Amerikaanse sixties punk, met de grote en radicale uitverkopen in de jaren ’80. Mijn mooiste Hemmes herinneringen komen echter uit de tijd dat ik nog in Warffum woonde. Eén keer per maand ging ik met mijn vriendje van 15 met de trein naar Groningen. Zo rond een uurtje of elf ’s ochtends liepen we de winkel van Hemmes binnen. En dan pakten we een plaat of 10 uit de bakken, gaven die aan iemand achter de balie met de boodschap dat we die wel wilden luisteren. Die kreeg je dan allemaal in je handen. Dan moest je een deurtje door naar de winkel ernaast, De Groef, die eigenlijke platenspelers en versterkers verkocht. Maar daar was een trapje die naar een grote vierkante kelder leidde en daar stonden allemaal platenspelers. En daar zaten we de rest van de dag al die platen door te draaien. Zo rond een uur of drie ’s middags waren we wel zo ongeveer klaar. Met die lp’s onder de arm weer terug, trapje op, deurtje door, weer naar de winkel van Hemmes. En dan zeiden we: ‘deze lp wil ik wel kopen’. En dan met de trein weer naar Warffum, de hele plaat plus hoes besnuffelen de hele reis, ruiken ook – Amerikaanse import platen roken lekkerder zoals iedereen weet - alles lezen. En daarna nog een keer. Ik vaak met een countryrock-achtige plaat van de Ozark Mountain Daredevils of zo, hij met iets meer hardrockerigs. Als we dan thuis waren even snel onder de douche (we gingen altijd op zaterdag), warm eten en dan bij elkaar op bezoek. Onze nieuwe platen draaien. En praten. Over die muziek. Of over politiek; mijn vader zat in de gemeenteraad voor de PvdA, zijn vader voor de AR.

Maar dat is een ander verhaal...'

Jan Kooi, opgegroeid in Warffum, Groningen en in platenzaken. Brengt sinds begin jaren ’90 op zijn Kogar labeltje een stuk of 8 singles en 1 lp uit, de laatste was de debuutsingle van Traumahelikopter. Schrijft over muziek sinds de jaren ’80 in o.a. de Groningse Universiteits Krant, Vinyl, Opscene en vooral zijn eigen PrimeTimeMagazine (komend weekend nummer 845!). Deed zo nu en dan wat VPRO-radiodingen als vervanger van Roel Bentz van den Berg bij de Stompin’ Velden op Radio 3 en is sinds een jaar of 25 werkzaam bij Elpee-Groningen, de laatste zeven jaar zelfs eigenaar van die winkel. Zoals een oud-studiegenote laatst zei, na hem bijna 30 jaar niet meer te hebben gezien: ‘Die verslaving zag er toen al uit als voor altijd’.

Tweet