Als muziekliefhebber, die van zijn hobby zijn beroep heeft gemaakt, had ik eigenlijk maar 2 grote wensen: ooit een stap in Abbey Road zetten en werken met Robert Kirby. Het eerste is eenvoudig: je boekt een vlucht, een rondleiding, maakt het verplichte wandelingetje over het zebrapad en je wens is vervuld. Het tweede leek hoog gegrepen, maar lukte me gek genoeg eerder. Vorige week zaterdag overleed Kirby, vandaag vertel ik hoe ik met hem in contact kwam. Morgen een anekdote, met een hoofdrol voor één van die mannen op dat zebrapad, gehoord uit Kirby's mond. Daar staat-ie, tussen The Magic Numbers:
Volgers van dit blog weten dat ik een groot, groot Nick Drake-fan ben. De 3 albums die hij tijdens zijn leven maakte verschillen als dag en nacht en zijn alledrie op hun eigen wijze prachtig. Iedere Drake-fan heeft zijn favoriet, mijne is Bryter Layter. Northern Sky van dat album behoort tot mijn 3 favoriete songs allertijden. Bryter Layter en Drake's debuut Five Leaves Left zijn beiden op magistrale wijze gearrangeerd door zijn toenmalige vriend Robert Kirby. Ik ben verliefd op Drake's stem, gitaarspel en songs, maar op die 2 eerste albums wordt veel van de sfeer en de schoonheid van de muziek mede bepaald door Kirby's bijna naïeve arrangementen. Toen ik met hem werkte schetste hij de essentie van zijn muzikale leven in 1 veelzeggende zin: "I was 19 in 1967". Punt. 'Five Leaves Left' verscheen 2 jaar later, 'Bryter Layter' in 1970.
Via de jongens van het Nederlandse Flemming (wie kent ze nog?) achterhaalde ik Kirby's telefoonnummer, trok de stoute schoenen aan en belde hem om te vragen of hij een aantal songs voor het debuut van a balladeer wilde arrangeren. Ik was zó gebrand op werken met Kirby dat ik in mijn herinnering Meneer a balladeer niet eens heb gevraagd of hij het ook een goed idee vond voor zijn debuutalbum...
Voorafgaand aan een avondje EKKO, buiten in de stromende regen, kreeg ik Kirby aan de lijn. Hij noemde de 3 demo's die hij had ontvangen 'better than Coldplay' en wilde het graag doen. Het bedrag dat hij vroeg konden we echter absoluut niet betalen. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, waarna hij zei dat hij het voor een royalty-percentage, vliegticket en de kosten voor een juffrouw die zijn arrangementen uitschreef toch graag wilde doen. 'And I'd like to conduct the strings myself', besloot hij.
Kirby's opnamen voor a balladeers debuut vonden plaats in de Brusselse ICP-studio's, in de laatste dagen van mijn zomervakantie in 2005. Ik ben speciaal een dag eerder terug gereden uit Zuid-Frankrijk om Kirby de hand te kunnen schudden. Hij rookte een pakje Marlboro en dronk een fles whiskey leeg (dat deed hij alleen als hij opnam, beweerde hij) en dirigeerde de strijkers voor de arrangementen van 3 songs, waarvan 1 zonder twijfel de mooiste is:
Wie meer wil weten over Nick Drake raad ik de prachtfilm A Skin Too Few aan, van de Nederlandse regisseur en bewonderaar Jeroen Berkvens. Nicks klassieke albums liggen in de betere platenzaak, alledrie voor minder dan een tientje. Afgelopen zomer las ik het boek dat producer en manager Joe Boyd schreef over Nick Drake, The Incredible String Band en de Britse folkscene van eind jaren '60/begin jaren '70: een absolute aanrader. Morgen een anekdote van Kirby, ontroerend naverteld door Marinus.
3 opmerkingen:
Woow! Wat een mooi verhaal bij Robin II van A Balladeer! Eén van mijn favoriete liedjes, bij de tweede toon kan ik soms al de tranen in mijn ogen hebben staan. Dit verhaal maakt de plaat nog mooier.
Wat een held. Mooi verhaal, mooi arrangement! Wist niet dat je m kende.
Even een voetnoot: River Man (http://www.youtube.com/watch?v=y9HRo-9mqrQ) van Five Leaves Left werd gearrangeerd door componist Harry Robertson, die zo duur was dat ze hem maar 1 stuk konden laten doen (Kirby deed alle andere stukken). En die gast kan schrijven, het slaat nergens op. Je hoort in vergelijking met Kirby's arrangementen wel dat Kirby nog jong was toen. Wat aan zijn genialiteit niets afdoet natuurlijk.
Dank voor je reactie, Morris. Mooi verhaal over Robertson ook.
Wat je zegt over Kirby's werk is zelfs wat ik als niet-muzikant hoor en prachtig vind. Ik had het er gisteren nog met een andere bewonderaar over: Kirby's arrangementen voor Drake zijn heel naïef, bijna tegen het kitscherige aan. Dat is een hele dunne lijn. Bij ieder ander zou ik daar over vallen, maar hier is 1 + 1 echt 5.
Een reactie posten