31 augustus 2010

Perfect Into The Great Wide Open #GWO10 (according to @JWvdPol)

Het driedaagse muziekfestival Into The Great Wide Open was dit jaar in 1 middag uitverkocht. Alle 5.000 kaarten gingen sneller weg dan een meter bier bij Bonnie St. Claire thuis. En terecht natuurlijk. Dit festival heeft alles: briljante locatie (Vlieland), te gekke bands, is kindvriendelijk, heeft goed weer (dat dwing je af) en... een Perfect. Dankzij Jan-Willem van den Pol. Onder het artwork zijn verhaal.

HIERRR de download, HIERRR de nummers in Spotify. Check ook 3VOOR12's Great Wide Open Luisterpaal. Enjoy!

"Voordat ik jullie meeneem naar Vlieland voor een tocht langs muzikale kusten vol parels en ruwe diamanten zal ik mezelf even voorstellen. Ik ben Jan-Willem (@JWvdPol), 24 jaar en wonende in Utrecht. Opgegroeid in het dorpje Barneveld in een familie met muziekliefhebbers i.p.v. bespelers heb ik veel verschillende muziekstijlen gehoord en besproken aan de eettafel. Heel gek was het dan ook niet dat we vorig jaar snel in de gaten hadden dat er eindelijk een festival is waar we als familie heen konden. Zo zijn we nu voor de tweede keer met 3 generaties aanwezig op Into The Great Wide Open.

Ik zal een zo duidelijk mogelijke beeld proberen te geven wat je kunt verwachten als je muziek gaat jutten op het betoverende strand van Vlieland. Als muzikale leidraad heb ik 19 hoogtepunten verzameld op deze Perfect ITGWO.

De tip is om op donderdag al aan te komen op het eiland. Verbaas je over de mensen en de natuur, ga even een stukje fietsen of wandelen en ontdek wat het eiland te bieden heeft. Tim Knol geeft een voor-avondconcert om je op te warmen voor de eerste dag. Die begint gelijk goed met de festival-hitband van het jaar Beans & Fatback, een band die lol heeft in wat ze doen en waar je honger van krijgt (tip: neem de de-luxe CD-versie met prachtig soulfood kookboek). Hierna wordt het programma vervolgd met de rollende stenen muziek van Admiral Freebee, The Sore Losers (topplaat uitgebracht) en Wolf Parade. De laatste belooft een aangespoeld ruw stuk hout te worden waar je, als je goed kijkt, kleine verrassingen binnenin vindt. Wolf Parade's laatste CD wordt positief ontvangen en luistert makkelijker weg dan eerder werk. Na al het gitaargeweld is het tijd om even te genieten van een (lange?) man met een buitengewoon rauwe stem en leuke liedjes: The Tallest Man on Earth gaat al een poosje mee maar krijgt nu eindelijk erkenning op festivals en radio. Afsluiter Caribou belooft een lekkere afdanser te worden. Hij doet deze zomer Nederland vaker aan, waaronder Lowlands, Noorderzon en Le Guess Who in Utrecht. Als de spiertjes nog niet moe zijn kan je doordansen met (mad) Ed (o.a. Lowlands) of Tivoli Utrecht (en ITGWO) huis-DJ St. Paul.

De zee is ruig en wild maar zorgt daardoor wel dat er flink gejut kan worden op de vrijdag. Elke band die aanspoelt heeft positieve kanten waardoor je niet fout kan gaan.

De vroege vogels genieten van een ontbijt met Tim of rustige melodieën van Nevada Drive en Hauschka. Mijn programma begint wat later met My Bubba & Mi, uit de stal van het onvolprezen Beep! Beep! Prachtige CD die al een poosje gratis te beluisteren is op de Beep Beep site. Hierna moeten er keuzes worden gemaakt: ga je voor mooi of wil je lekker swingen? Voor mooi is Het Armhuis aan te bevelen, een mooie tuin met I Am Oak en Blaudzun, Nederlandse bands die allebei positieve reacties krijgen, zowel live als op plaat. Voor het betere swing werk gaan we naar Pete and the Pirates en Balthazar, allebei begonnen op London Calling (kweekvijver voor beginnende, vooral Britse, indiepop bands) en met een prima debuut op zak zeker een aanrader. Of je terugkomt van Het Armhuis of gebleven bent op het sportveld, Scram C Baby is er (al jaren) voor het betere rock ‘n roll werk en The Upsessions voor je reggae sounds. Typhoon gaat ervoor zorgen dat je handjes kan laten wapperen op muzikale hiphop met The New Cool Collective. Leuke single maar na Lowlands nog niet overtuigd. Wel overtuigd ben ik van Tim Knol (de nieuwe Lucky Fonz?) en Moss. De Nederlandse acts van dit jaar: prachtig, overtuigend en populair! De afsluiter bestaat uit dromen met Dorleac (Spinvis + zangeres Hooverphonic) en aansluitend The Whitest Boy Alive, een band die minimaal je hoofd zal laten knikken. Voor de doorzetters kun je dansen met St. Paul en Quasimodo tot in de late uurtjes. Ook dit jaar zal er vast weer een kampvuur komen met je favoriete Excelsior-artiesten; genoeg te doen dus.

De zaterdag heeft veel muziekjut-potentie. Elk stukje eiland heeft zijn schoonheid, bevalt er iets niet ga dan vooral op ontdekkingsreis langs andere podia of geniet van de kunst zoals de Arttrail en je zult ongetwijfeld iets vinden dat bij je past.

Gedronken of niet, de zondag word je met een kater wakker omdat je weet dat het de laatste dag is. Daarom is het lekker wakker worden met de keuze of je naar mooie muziek gaat luisteren op het sportveld, met Isbells en Beth Jeans Houghton, of intens gaat genieten van een kerkconcert van Hauschka en El Pino & the Volunteers. Vooral El Pino wordt speciaal omdat ze een speciale EP hebben gemaakt voor ITGWO. Het alternatief voor de kerk is Selah Sue, een bekende van aftikken-en-knallen bands Blood Red Shoes en Triggerfinger, en positief ontvangen door de pers door haar mooie pop/singer-songwriter liedjes. Dan is het hoog tijd om je beentjes te bewegen op Modest Mouse, indierock uit Amerika. Doen weinig shows in Europa, waardoor ik dit optreden hoog op mijn lijstje zet. Voor de 2 laatste bands kun je kiezen om all-in folk te gaan met Kalio Gayo of rock ‘n rollen met Heavy Trash. Voor de mensen die nog niet op de boot zitten speelt Oi Va Voi het strikje om het festival, wat voor de één een moment van wegdromen is en voor de ander het moment om de laatste energiereserves te verbranden.

Na een paar maanden voorbereiding met mijn uitgebreide Spotify playlist heb ik ontzettend zin in het festival. Samen met familie en vrienden maken we er een mooi feestje van. Ik hoop dat ik iedereen een gevoel heb kunnen geven wat te verwachten van de tweede editie van Into The Great Wide Open."

Jan-Willem van den Pol

P.S. Gratis aanbieden van downloads mag natuurlijk niet. Weet ik. Vandaar de disclaimer rechtsonder dit blog, maar graag licht ik onze beweegredenen nader toe, hier en hier. Gelukkig zegt 1 Tweet soms meer dan 1.000 woorden:

30 augustus 2010

De @3FM-playlist van deze week

Tijden veranderen [click to enlarge]:

Waarom @PimvandeWerken pimvandewerken.nl startte (en wat het hem brengt)

Eerder maakte ik een Slideshare-presentatie waarom ik met bloggen begon en wat het me brengt. Een maand geleden startte Pim van de Werken zijn blog, met direct een aantal leuke en originele posts die de aandacht trokken. Bookmarken dat blog. Ik was benieuwd of Pim herkende dat bloggen, kennis en ervaring delen snel tot mooie en merkbare resultaten leidt. Zijn korte maar krachtige antwoord: "Meer dan ik had verwacht".

Pims harde cijfers na 1 maand:
  • 7.955 paginaweergaves
  • 4.023 bezoeken
  • 2.439 unieke bezoekers
  • De gemiddelde bezoeker brengt 2:45 min. op de site door en bezoekt 2 pagina's
Dat ziet er zo uit:
Pim: "Toen ik begon had ik mijn doelgroep duidelijk voor ogen: muzikanten, de vijver waarin ik vis als producer. Blogs zijn een middel waarmee ik mezelf op een onderscheidende manier op de kaart zet. Inhoudelijk besloot ik me te focussen op het creatieve en uitvoerende gedeelte van het muzikant-zijn. Dat ligt het dichtst bij mijn werk. Voor de afdeling marketing volstaat dit blog.

Direct na de lancering via
Twitter, Facebook en LinkedIn viel op hoe effectief die diensten zijn als promotiemiddel. Het balletje ging rollen en dat zorgde naast flink wat bezoekers voor aandacht in de landelijke 3VOOR12 Nieuwsbrief, Alternative Blog, NLPop blog, FileUnder en EHPO. Ook werd er vanaf het begin flink gereageerd en gediscussieerd in de comments. De leukste reactie was die van Caro Emerald-componist David Schreurs met aanvullingen op mijn analyse van A Night Like This. Grootste knaller is de rubriek Wat maakt dit een hit? Daarin analyseer ik hits als Song 2 (Blur), Alejandro (Lady Gaga), Paranoid Android (Radiohead) en Chasing Cars (Snow Patrol) vanuit mijn visie als producer. Mijn verwachting was dat geleuter over songstructuur, maatsoorten en productiemethoden typisch iets zou zijn voor muzikanten onderling. In de praktijk blijken ook veel muziekliefhebbers deze stukken met plezier te lezen. Een leuke bijkomstigheid: naar aanleiding van deze serie ga ik op 14 oktober een live-versie van 'Wat maakt dit een hit?' doen op een bijeenkomst voor songwriters van ZEPmusic. Ook leuk: Jelle paste het concept toe op Type-O-Negative."

De plussen en minnen op een rij
Pim: "Bloggen is pas effectief als je het heel regelmatig doet. En dat kost aardig wat tijd. Erwin Blom had me gelukkig al overtuigd dat dat de moeite waard is. Daarnaast is het analyseren van liedjes eigenlijk een vorm van openbare zelfstudie. Zonder de 'dwang' van een blog zou ik niet zo regelmatig diepgravend in nummers duiken. De kennis en creatieve ideeën die ik daarmee opdoe maken het al de moeite waard. Wat betreft de korte termijn zijn mijn verwachtingen al ruimschoots overtroffen. Ik ben benieuwd wat er op de lange termijn gaat gebeuren."

En wat kun jij hiermee? Laat ik zeggen dat 2 jaar geleden slechts een enkeling wist (of van mening was) dat ik verstand had van muziek en marketing. Dat zijn er nu iets meer. Zelf heb ik een heleboel bijgeleerd over internet, social media en uitgeven, en die kennis gedeeld. Volgens mij heet dat 'van niets iets maken'. Hoe groot is op dit moment jouw publiek en hoeveel mensen kennen jouw achtergrond, interesses, je songs en beweegredenen om muziek te maken? En wat houdt je tegen om dat vanaf morgen met ons te delen en zo een band met je publiek op te bouwen? Precies.

Meer over belang en impact van bloggen werd uitgeknipt door m'n broertje, n.a.v. Ernst-Jan's boek:

29 augustus 2010

Welkom in Nashville

Via Marinus, die het van Ronald had:

28 augustus 2010

Heiligschennis

Cursus voor thuis. Via Marinus, die het van Ronald had.

27 augustus 2010

Wilde ideeën & nieuwe muziek (78)


26 augustus 2010

@CaroEmerald doet het zo (slot)

[Hier deel 1, 2, 3 en 4 van deze serie, op NLpop hoe het Caro en David in Engeland verging. Onderstaand het slot van deze serie:]

Ik ben geen groot voorstander van blogposts waarbij je 20 keer moet scrollen of al te lange series op EHPO. Juist de snelheid, vluchtigheid, actualiteit en kleine brokjes food for thought zijn het aantrekkelijke van een blog. Deze serie had wat mij betreft echter nog een week mogen duren. Niet alleen is wat David Schreurs, Vincent Degiorgio en Jan van Wieringen is overkomen met Caro Emerald een uniek en prachtig verhaal, een jongensboek, ook weet David heel duidelijk aan te geven wat de kritische succesfactoren zijn, wat ze bewust wel en niet gedaan hebben. Ieder succes heeft een flinke dosis geluk nodig, maar Caro's verhaal, Davids voorbereiding, visie en eigenwijsheid tonen aan dat je daarvoor zelf de kaders en kansen creëert met verstandig nadenken, hard werken en de calculator in je hand. Vandaag vertelt hij de laatste 2 ideeën die ten grondslag liggen aan het enorme succes:
Idee 5 – Controleer je eigen rechten
"Als getalenteerde artiest, songwriter of producer kun je zonder al te veel problemen met allerlei vakbekwame clubs deals sluiten - publishers, platenmaatschappijen, managementbureau’s. Dat alles kan heel veel uitmaken voor je carrière. Maar als je weet wat je doet kan het ook voordelen hebben om veel rechten zelf te controleren. Als je niet alles overdraagt beslis je zelf, waardoor je directer kunt werken. Je hoeft zowel letterlijk als figuurlijk rekening te houden met minder agenda’s. Daarnaast kun je inkomstenbronnen flexibeler inzetten – geld dat je met optredens verdient kun je bijvoorbeeld inzetten voor promotionele optredens, om maar wat te noemen. Het allergrootste voordeel is dat je aanzienlijk meer overhoudt als je alles zelf doet. Er zijn ook nadelen: ten eerste kost het veel tijd om een (succesvol) project op alle vlakken te begeleiden, ten tweede moet je begrijpen wat je doet, anders sla je de plank mis."

De zoveelste waarheid als een koe. En ook niet voor de eerste keer herken ik dit: met Kyteman beheerden we ook alle rechten zelf. Davids opsomming van voor- en nadelen kan ik volledig beamen. Met name de grotere snelheid van handelen heb ik als enorm voordeel ervaren en is een belangrijke voorwaarde geweest waardoor we het plotse, toch onverwachte succesrazendsnel konden uitbouwen. En niet te vergeten: budget creëerden om onze peperdure show te blijven spelen.
Idee 6 - Team spirit
David: "Hoewel dit verhaal voornamelijk vanuit mijn eigen perspectief is geschreven, worden de totstandkoming, ontwikkeling en het succes van Caro gekenmerkt door iets anders: een zeldzaam goede combinatie van mensen, met hun unieke eigenschappen en talenten. We hebben geluk gehad met een heleboel dingen – op het juiste moment gewacht, op het juiste moment toegeslagen. Maar dat lukt beter naarmate je een sterk team hebt. De harde kern van Caro Emerald (Caro, Vince, Jan en ik) is heel sterk. We zijn eigenwijs, vasthoudend, nieuwsgierig, creatief, down to earth en vooral niet gefixeerd op succes. We doen het vanaf het begin omdat we het echt leuk vinden. Die unieke combinatie van creatief, persoonlijk en zakelijk talent heeft er aan bijgedragen dat we zover zijn gekomen. Dat maakt het harde werken meteen ook heel prettig; we hoeven niet eeuwig te tobben over dingen, de neuzen staan dezelfde kant op. Zelfs in tijden van extreme hectiek weten we waar we het voor doen. Soms is het wat veel, maar dan gaan Jan, Caro en ik een avondje bierdrinken, en dat is genoeg om weer te weten waar het om draait: leuke muziek maken. Vince noemt het karma, Jan en ik houden het op intuïtie, Caro zit er volgens mij tussenin. Hoe dan ook, het laatste idee komt met stip op 2 (na idee 1): je kunt het niet alleen, je team bepaalt of je de wedstrijd kunt winnen."

Dit laatste idee heb ik al 'ns De dood van DIY genoemd en slaat opnieuw 1-op-1 op Kyteman.

David, ontzettend bedankt voor het uitgebreid delen en kraakhelder verwoorden van jullie ervaringen en leermomenten. Prachtig. De complete serie is lees- en doorstuurbaar via http://bit.ly/Caro_Emerald. Aan het aantal reacties en hits op de serie te zien hebben EHPO-bezoekers gesmuld van je verhaal, De Telegraaf, Nu.nl, AD.nl en NLpop-blog ook. Op die laatste lees je hoe het Caro en David hierna in Engeland verging.

25 augustus 2010

Feestje (45) - EHPO live

Komend weekend vindt het jaarlijkse Geinbeat-festival plaats in Nieuwegein, zie boven- en onderstaande flyers voor de line-up. Op zaterdag worden de resultaten bekend gemaakt van Poppositie, een financiële regeling van gemeente Nieuwegein om popcultuur te ondersteunen en stimuleren. Ik zal een korte presentatie geven over de belangrijke rol van muziek in een stad, de zegeningen van internet en social media.

Het programma voor komende zaterdag:
11.30 – 12u: Inloop en ontvangst, met muziek van Casper Adrien
12 – 12.15u: Inleiding popbeleid door Michel Peek, lid Popcommissie Nieuwegein/manager AT Productions
12.15 – 12.35u: EHPO spreekt, over internet, social media en het belang van een lokale 'scene'
12.35 – 13u: Presentatie resultaten Poppositie
13 – 13.30u: Afsluiting + borrel

Locatie: Theater Tent - Geinbeat Festival – Parkhout - 3432 Nieuwegein

De bijeenkomst is besloten, belangstellenden kijken op www.poppositie.nl of bellen met Elsje Leurs, gemeente Nieuwegein: 030 6071583.

@CaroEmerald doet het zo (4)

Hier deel 1, 2 en 3. Hup, direct verder:

Idee 4 - Zaken zijn zaken, ook voor muzikanten
Producer/songschrijver David Schreurs: "De zakelijke kant van de muziekindustrie is voor veel artiesten, muzikanten en producers ondoorzichtig. Wie kan wat voor je betekenen, wat zijn gangbare percentages en bedragen, met wie ga ik in zee? Hoewel het allemaal echt niet zo ingewikkeld is, wordt dit versterkt door een schier oneindige reeks sterke verhalen en hardnekkige misverstanden. Iedereen die je tegenkomt roept iets anders. Nu hebben wij een voorsprong omdat ik entertainmentjurist ben met 10 jaar ervaring aan zowel de creatieve als de zakelijke kant. Maar ook zonder die bagage kun je (mits je niet al te lui bent en een beetje talent hebt) de zakelijke kant best doorgronden. Sterker nog, het is gewoon broodnodig als je een professionele carrière in de muziek ambieert!"

David en zijn partners deden het zo: "Naar aanleiding van Back It Up kwamen vanaf augustus 2008 voorstellen binnen van binnen- en buitenlandse managers, publishers en labels. Het antwoord op de vraag “Doen we het of niet?” kregen we altijd als volgt: ik nam met Jan alle voors en tegens door, net zolang tot we eruit waren. Nogmaals, een beetje bagage helpt wel, maar het principe is simpel. Je krijgt een aanbod, je zoekt uit wat je niet weet, pakt de rekenmachine erbij en daarop baseer je je oordeel. Het klinkt misschien wat abstract, en het heeft heel wat nachtelijke gesprekken opgeleverd, maar het werkt tot nu toe altijd. Als we iets niet weten zoeken we het uit. Soms bluffen we een beetje, vaak vragen we andere mensen om advies. Bert Meyer (ex-Zomba, SONY Music) is bijvoorbeeld een heel belangrijke adviseur van ons geworden. Zonder zijn kennis, ervaring en netwerk hadden we nooit zulke goede internationale deals kunnen doen. Ook onze distributeur Rough Trade heeft vanaf het begin geweldig geholpen met allerlei dingen die we niet wisten.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat we alles zelf hebben gedaan. We hadden ook zoveel tijd en liefde in het project zitten, dat we het niet zomaar weg wilden tekenen voor de standaard percentages. Toen uiteindelijk niemand met een verhaal kwam waar wij enthousiast van werden, besloten we het maar zelf te doen. Geen van de labels zag van tevoren dat het zo groot zou worden, wij ook niet overigens, maar wij zagen wel in dat het succesvoller zou zijn dan labels dachten (of zeiden, da's weer wat anders...)."

Eén van de belangrijkste fundamenten van dit project, in zakelijk opzicht, is dat David en zijn collega's niet bang waren om 'nee' te zeggen (zie ook zijn verhaal en mijn opmerkingen gisteren): "Wees niet bang dat je ‘de kans van je leven’ mist als je 'nee' zegt op een aanbod – of het nu gaat om een platencontract, TV-optreden of wat dan ook. Zo werden we afgelopen week gevraagd of Caro een duet wilde doen met
Seal, op zijn nieuwe single. Seal is een te gekke artiest, maar het liedje paste totaal niet bij Caro. Jan, Caro en ik zijn het dan in 1 seconde eens: nee. Niet omdat we Seal niet goed vinden, niet omdat we niet vereerd zijn dat hij ons vraagt, niet omdat we vinden dat Caro een betere artiest is, maar omdat het gewoon nergens op slaat [zie ook: A&R-invuloefening, 3e alinea in de post van gisteren]. Bij alle beslissingen die we hebben genomen zijn we nooit bang geweest om een kans te missen. De insteek was altijd: als we een kans missen, fuck it. We hebben in ieder geval gedaan waarvan we zelf dachten dat het goed was."
Er bestaat overigens een heel handig apparaat om je te helpen of het antwoord 'ja' of 'nee' moet zijn: "De rekenmachine. Jan en ik hebben heel veel deals tot in de puntjes doorgerekend – van distributiedeals tot licentie- en publishingaanbiedingen. We vonden het ook veel te leuk om uit handen te geven, net zoals George Martin liever geen sessiemuzikanten in wilde huren – te leuk om het zelf in te rammen, ook al duurde het daardoor soms dagen langer."

Heerlijk eigenwijs; klasse! Deze serie is in z'n geheel te lezen en door te sturen via http://bit.ly/Caro_Emerald, meepraten doe je bijvoorbeeld hier. Morgen Davids laatste 2 ideeën in het slot van deze serie.

24 augustus 2010

@CaroEmerald doet het zo (3)

Gisteren de introductie van deze uitgebreide serie, de hoofdpersonen en het eerste belangrijke idee van songschrijver/producer David Schreurs achter het succes van Caro Emerald: songs, songs, songs. Couldn't agree more. Nog 5 ideeën te gaan deze week, allemaal lees- en doorstuurbaar via http://bit.ly/Caro_Emerald:

Idee 2 – Durf af te wijken
David: "Een hardnekkige en oude tendens in de populaire muziek(-industrie) is dat artiesten, producers, songwriters en labels proberen om succes te kopiëren. Iedereen probeert om net zo te klinken als the latest and greatest. Niks mis mee, het leidt tot nieuwe, originele muziek en er zijn talloze producers, artiesten en labels die gigantische successen hebben geboekt door zich sterk te laten inspireren door anderen. Maar als je durft af te wijken heb je een enorm voordeel: je valt meer op. Het publiek wil na een tijdje toch weer wat nieuws horen. Daarnaast moet je niet vergeten dat het maken van een goed album veel tijd kost. Tegen de tijd dat je muziek uitkomt is die trend die jij zo zorgvuldig hebt nagedaan waarschijnlijk al lang en breed overgewaaid en loopt het publiek warm voor iets anders. Een wijze les die ik heb geleerd van Hans van Hemert tijdens mijn stage in zijn studio is dat anders klinken extra belangrijk is als je uit Nederland komt. Het niveau van producers, schrijvers, labels, engineers, studio’s, mixers, managers, publishers etc. ligt hier nou eenmaal niet even hoog als in New York, LA, Stockholm en Londen – waarom zou je dan in godsnaam proberen om met hen te concurreren door precies hetzelfde te doen, maar dan slechter? Doe iets anders, en je valt eerder op. Ook internationaal. De muziek van Caro hebben we niet gemaakt omdat het in de mode was, maar omdat we het zelf leuk vonden. Geen moment hebben we ons afgevraagd of het wel aansloot bij wat er op de radio was."

Een wijze les en een waarheid als een koe. Dat muzikale trends sneller overwaaien dan sterke albums gemaakt kunnen worden hield ik verschillende artiesten, muzikanten, managers en collega's de afgelopen jaren ook voor. Waargebeurd: directeur van een platenmaatschappij die oppert: "Het nieuwe album van [A] moet klinken als een kruising tussen [B] en [C]!", waarbij [A] een pasgetekende band was die muzikaal niets van doen had met het #1 album van dat moment [B] en de grote doorbraak van dat jaar [C]. A&R is meer dan een gemakzuchtige invuloefening...
Idee 3 – Marketing?
David vervolgt: "Een idee dat we vanaf het begin hebben aangehouden is dat mensen muziek graag zelf ontdekken. Je wil het niet door je strot geduwd krijgen. Zoals je zelf vroeger ook als eerste de nieuwste singletjes bij je platenboer kocht en die weer aan je vrienden liet horen. Sinds de opkomst van programma’s als Idols en X-Factor zijn we met z’n allen flink lastig gevallen met artiesten en albums die volstrekt ondergeschikt waren aan het bijbehorende marketingconcept. Het heeft even gewerkt, maar als ik voor mezelf spreek vind ik al te evidente marketing en reclame vooral irritant. Helemaal als het om muziek gaat wil je volgens mij niet het idee hebben dat iemand je iets probeert aan te smeren. Waar veel labels flinke bedragen uitgeven aan uitgebreide campagnes op internet, in de bladen, op radio en TV, besteden wij dat liever aan een goed product met mooi ontworpen artwork, een verzorgd boekje met alle teksten, stijlvolle foto’s en videoclips. In een tijd dat de concurrentie vooral het tegenovergestelde doet – een product zo goedkoop mogelijk fabriceren en zo hard mogelijk in de markt rammen – valt dat op. Dit alles was geen gewiekste strategie, maar het heeft wel goed gewerkt."

Met free publicity kun je ook op verschillende manieren omgaan, aldus David: "Je kunt voor elk optreden opdraven, maar je kunt ook onderscheid maken. Vanaf het begin hebben wij gezegd: Caro is een zangeres, geen BN-er. Dus hoe leuk wij een programma als Spuiten & Slikken ook vinden en ongeacht de kijkcijfers, Caro heeft daar niks te zoeken. Al verkopen we de helft minder albums door dit soort ideeën – we couldn’t care less. Het gaat erom dat we Caro willen brengen op een manier die we zelf sympathiek vinden. Niet op een commerciële standaard manier."

Ik haak weer even in. Regelmatige lezers van dit blog kregen eind 2008 en heel 2009 wellicht het gevoel dat ik ze Kyteman door de strot duwde (al beeld ik me in dat we dingen deden op een manier die relevant is voor dit blog en het delen waard), maar met free publicity, pers, radio en TV hanteerden we exact dezelfde strategie als David hier beschrijft. Zo hebben we vriendelijk doch bewust bedankt voor de eerste uitnodiging van De Wereld Draait Door (niet het juiste moment) en later in het jaar na wat wikken en wegen 'nee' gezegd tegen Paul de Leeuw (voelde niet goed, we konden daar niet optreden op onze eigen voorwaarden). 'Nee' zeggen is soms belangrijker dan 'ja'. In Het Groot EHPO Boek doe ik e.e.a. gedetailleerd uit de doeken en David zal dat morgen beamen.Nog een anekdote van David: "In alle voorgesprekken met potentiële labelpartners hoorden wij een aantal marketing dogma’s van verschillende kanten terugkomen. Eén daarvan was dat je moet marketen als je meer dan 10.000 abums hebt verkocht: “Boven de 10.000 moet je TV-reclames inkopen, anders stagneren de sales”. Nu zijn Jan en ik vrij eigenwijs (iedereen die met ons werkt lacht nu even vriendelijk om dit understatement ...), dus als iedereen iets zegt twijfelen wij daar graag even aan. Daarbij is het ons labeltje en gaan we graag op onze eigen smaak af. Persoonlijk vind ik TV-reclames voor popalbums nogal ruk. Het bestaat altijd uit een stukje videoclip, een vliegend hoesje (lekker dynamisch) en een donkerbruine voice-over die niet verder komt dan “Koop nu het nieuwe album van X, bekend van de hits A en B”. Het idee is dat hele volksstammen naar de winkel rennen na het zien van zo’n multimediaal huzarenstukje, maar ondertussen hoorden wij ook veel verhalen over “campagnes van tonnen die totaal geflopt waren”. Bij alles wat we doen, ook de marketing, passen Jan daarom een paar trucjes toe. De belangrijkste en meest effectieve is dat we allebei een tegenovergestelde stelling innemen ('TV-reclame werkt' vs. 'TV-reclame is onzin') en dan discussiëren tot de beste argumenten op tafel liggen. Vermoeiend voor omstanders, maar erg effectief. Een tweede truc is bedenken hoe je hetzelfde kunt doen (nl. overbrengen dat het een leuk album is), maar dan anders. Wij sluiten niet uit dat we ooit een TV-commercial uitzenden voor het album, maar dan in ieder geval iets moois of afwijkends. Zo lang het maar opvalt.



Toch bleef die uitspraak maar terug komen: als je meer dan 25.000 stuks verkocht hebt moet je op TV (dat werd later 50.000, 100.000 en inmiddels zitten we tegen de 175.000). TV-reclames hebben we nog niet uitgezonden, Caro is sowieso al teveel op TV dus wij denken dat we daar niemand een plezier mee doen. Ik sluit niet uit dat we ooit een hele coole commercial maken (of juist een heel gare) voor dit album, maar het mooie van zelf je marketing bepalen is dat je kunt doen wat je leuk vindt – er zijn namelijk geen ijzeren wetten. Iedereen doet maar wat, wij dus ook."

Prachtig. Ook allemaal gehoord, die goedbedoelde adviezen op basis van successen uit het verleden. Zelden opgevolgd. Niet omdat ik het eeuwig beter weet, maar herken wat David zegt: iedereen doet maar wat. Ook ik. Soms goed, soms zit ik er volkomen naast. Belangrijk is goed nadenken, hard werken, een uitgesproken, onderscheidende visie, een bijpassende strategie en daar zo min mogelijk vanaf wijken.

Morgen Davids idee 4 en 5. Reacties worden op prijs gesteld. Praat bijvoorbeeld mee onder deel 1 van deze serie.

Perfect Bankhangen #2 (according to @WilbertLeering)

Sandeman begon ermee: onze eigen 'Back to Mine'-achtige reeks. Bankhangen heet dat bij ons. En dat dan perfect doen. Normaal gesproken geef ik onder het artwork het woord aan de maker van de Perfect. Nu geef ik het woord aan mezelf. Raar.

HIER load je 'm down in ieder geval. Enjoy!

"Mijn Perfect Bankhangen ontstond eigenlijk redelijk spontaan. Ik maakte een compi-voor-eigengebruik-met-tracks-waar-ik-echt-op-zit-te-wachten-op-bepaalde-tijdstippen (misschien is dat ook wel de allerbeste/enige methode voor zo'n compi. Want voor je het weet maak ik een lijst met tracks waar jij op zit te wachten en dan is het idee een beetje weg van deze serie). Het heeft zo'n beetje alles wat ik graag luister: pop, folk, electronica, dub,
shoegazing. Elke track met een gloominess die voor mij werkt. Deze Perfect stijgt nooit écht op. OK, één keer aan het einde, met TJ Kong & Nuno Dos Santos' This Time. Maar ook die is echt nog wel shoegazing-genoeg om gewoon rustig te blijven zitten". - Wilbert Leering

Om 12.30u: het extra lange deel 3 van Caro Emerald doet het zo, over jezelf onderscheiden, zin en onzin van marketing.

23 augustus 2010

@CaroEmerald doet het zo (2)

Vanochtend vertelde songschrijver/producer David Schreurs over de aanloop naar het overweldigende succes van Caro Emerald, wiens Deleted Scenes from the Cutting Room Floor deze week langer op #1 in de albumlijst staat dan Michael Jackson's Thriller. Daar lagen wat David en zijn partners Vincent Degiorgio en Jan van Wieringen betreft 6 ideeën aan ten grondslag:
Idee 1 – Het gaat om de liedjes
"A&R is de eerste en absoluut meest essentiële stap op weg naar een sterke, potentieel succesvolle plaat. De liedjes moeten goed zijn en goed passen bij de artiest. Melodie, akkoorden en tekst moeten, ook zonder toeters en bellen, in staat zijn om mensen te boeien. Er zijn boeken vol geschreven over songwriting, er zijn wetmatigheden, en je moet er ook een beetje oor voor hebben. Een goed liedje brengt een sterk gevoel teweeg bij de luisteraar. Ik denk dat de vliegende start en het succes van Caro Emerald voor een groot deel samenhangen met onze liedjes. Ze weten je in het hart te raken en ze nestelen zich direct in je brein. Zoiets merk je al tijdens het schrijven, wie zelf liedjes schrijft zal dit gevoel herkennen. Een goeie songwriter, producer, artiest of A&R moet het lef hebben om, tijdens het schrijven en samenstellen van een album, puur en alleen af te gaan op dat gevoel. En dus niet op randvoorwaarden zoals wie het liedje heeft geschreven, waar het is opgenomen, wie het gemixed heeft enz."

Iedereen die mij kent en EHPO regelmatig bezoekt weet dat ik opveerde bij het lezen van dit eerste idee van David. Het is inderdaad het fundament van ieder muzikaal succes en daarmee ogenschijnlijk een open deur. Echter, vaak stappen zowel artiesten, muzikanten, songschrijvers, managers als hun omgeving en begeleiders gemakkelijk en te snel over die basisvoorwaarde heen. Kwaliteit van je songs gaat vóór alles. Be excellent! Niemand schrijft 15 hits in 1 sessie of repetitie, Rick Rubin stuurt één van de grootste hitmakers allertijden doodleuk terug naar het oefenhok als hij tussen 15 demo's maar 1 écht goede song hoort. En jij bent niet beter dan Neil Diamond of hebt iets geschreven dat ook maar in buurt komt van I'm A Believer:



David vervolgt met een anekdote: "Al tijdens de totstandkoming van Back It Up wisten Vince en ik dat het een te gek liedje was. We zagen alles voor ons: een diva die in een oude nachtclub stond, DJ erbij. Vince en ik werken tijdens het schrijven heel erg met beelden. We schetsen met woorden een wereld of scene, die tot in de kleinste details tot leven komt. Toen ik eind november 2008 in Toronto was met 7 instrumentals deden we dat precies zo. Het was een manier van schrijven die geweldig werkte. Het werkt heel imaginitief, het is niet zo dat we elkaar als een stel bookish filmfreaks vertellen wat voor kleur broek de barman in het tentje vol Franse officieren aan heeft (bijv. Just One Dance), maar we roepen wel beelden op die heel bepalend zijn voor de sfeer. Vince is een meester in wilde ideeën spuien, ik ben er goed in om het af te kaderen en te structureren tot een kant-en-klaar liedje. Het is wat lastig te omschrijven, maar het werkt enorm goed. Het mooie was dat we, nadat Caro "Back It Up" had ingezongen, een actrice hadden voor onze filmscènes. Haar stem en uitstraling werkten als een sterke inspiratiebron. We zagen Caro voor ons in de setting die we bedachten en zo hadden we in een paar dagen 7 sterke liedjes af (Riviera Life, The Other Woman, That Man, "Just One Dance", "Lipstick", Absolutely Me en Dr. Wanna Do). Bij "Riviera Life" ging het bijvoorbeeld als volgt: ik had de muziek thuis gemaakt en speelde het aan Vince voor. Ik vertelde erbij dat ik een vrouw voor me zag die in een jaren '50 convertible door de bergen van Monaco reed, op een dagtripje. Vince koppelde dit meteen aan een scène uit Hitchcock’s To Catch A Thief (Grace Kelly in een convertible in de bergen, een bekende achtervolgingsscene), maar maakte er het verhaal van dat het meisje in haar auto de stad ontvlucht en onderweg is naar een weekendje “riviera life”. Deze filmische manier van werken wilde ik graag subtiel doorgeven aan iedereen die het album zou luisteren, vandaar dat ik ook aan Vince heb gevraagd om mini-verhaaltjes te schrijven bij elk liedje – een soort introductie van de scène die je te zien/horen krijgt. Zo heeft ieder liedje een eigen verhaal."

Morgen Davids tweede idee. Wat een topserie! Alle delen zijn lees- en doorstuurbaar via http://bit.ly/Caro_Emerald.

@CaroEmerald doet het zo (1)

Het kan nauwelijks iemand zijn ontgaan: Caro Emerald is met afstand de grootste en meest opvallende doorbraak van 2010. Haar debuut Deleted Scenes from the Cutting Room Floor staat inmiddels 27 weken op #1 in de albumlijst, is bekroond met driemaal platina, ruim 170.000 albums gingen over de toonbank. And counting. Die vierde platina schijf komt er dus ook nog wel dit jaar. Met dat aantal albums en weken op #1 geeft ze iedereen het nakijken in Nederland, inclusief grote internationale releases als Eminem en Justin Bieber. Om een en ander in perspectief te zetten: in de maanden april t/m juli had Deleted Scenes from the Cutting Room Floor een aandeel in de Album Top 100 van achtereenvolgens 10,44%, 10,29%, 7,58% en 9,47%. Gemiddeld heeft Caro over die 4 maanden bijna 10% van de totale albumverkopen voor haar rekening genomen met 1 (één) album! Razend knap.

Sinds begin dit jaar stalk ik songschrijver/producer David Schreurs om Caro's verhaal hier uit de doeken te doen. David en zijn partners-in-crime Vincent Degiorgio en Jan van Wieringen doen veel, heel veel op eigen kracht; ideaal EHPO-leesvoer dus. Hij reageerde gelijk enthousiast, beloofde verschillende keren 'dat het eraan kwam', maar was nogal druk... Toen hij persoonlijk en uitgebreid reageerde op Pims analyse van A Night Like This (een topserie op Pims blog - lezen!) stuurde ik een reminder en ontving nog diezelfde avond Davids prachtige verhaal. Opgeknipt in enkele handzame delen staat het deze hele week op EHPO.Even voorstellen: David (1975) is oprichter van Grandmono, productiemaatschappij en label van Caro. Hij studeerde in 2000 af als entertainmentjurist aan de Rijksuniversiteit Groningen, maar was van jongs af aan vooral bezig met muziek - als pianist, drummer en later producer. Voorheen werkte hij achter de schermen als producer/schrijver/programmer voor en met o.a. Do, Intwine, Brahim (B), Dennis, Sandrine (B) en anderen.
Vincent Degiorgio (1959) is songwriter en oprichter van Chapter Two Productions. Als A&R-manager en liedjesschrijver heeft hij gewerkt met internationale artiesten als 'N Sync, Atomic Kitten, Alcazar en vele anderen. Vince woont in Toronto.
Jan van Wieringen (1981) is producer/engineer afkomstig uit de hiphop scene, waar hij o.a. aan de basis stond van het succes van Lange Frans en Baas B en produceerde en mixte voor artiesten als Terilekst, Raymzter, The Opposites, Kohfie Konnekt en Steen.

David dan: "Eind 2006 kreeg ik een beat opgestuurd van producers Robin Veldman en Jan van Wieringen, met de vraag of ik er iets mee kon. In de beat zat een heel aanstekelijk marimbaloopje, waar ik meteen een popliedje in hoorde. Zo gezegd, zo gedaan. Jan stuurde de losse tracks, ik maakte een popstructuurtje en werkte het arrangement uit met blazers enz. Het resultaat: de instrumental van Back It Up. Een half jaar eerder had Lodewijk Martens (destijds BMG Publishing) mij in contact gebracht met Vince Degiorgio, een Canadese songwriter met wie ik zowel persoonlijk als muzikaal erg goed overweg kon. Vince kwam in maart 2007 een week bij me langs om te schrijven, en tijdens die week liet ik hem de instrumental van "Back It Up" horen. Hij veerde meteen op - het bleek dat we een grote liefde deelden voor ballroom jazz, latin en exotica uit de jaren ’30, ’40 en ’50. Zijn vader was een fervent verzamelaar en had ‘em in zijn jeugd doodgegooid met dergelijke plaatjes. Mijn oudere broer en ik draaiden ook al sinds jaar en dag de meest obscure jazz, hammond- en latintracks die we maar konden vinden. Het schrijven van “Back It Up” koste ons dan ook niet meer dan een uurtje. Ik had een zangeres in gedachten voor de demo, maar die had er geen tijd voor geloof ik – waarop Jan van Wieringen voorstelde dat we zijn vaste demo zangeres vroegen, ene Caroline van der Leeuw. Sindsdien hebben we – Vince, Jan, Caro en ik - een hele reeks beslissingen genomen die allemaal extreem goed hebben uitgepakt. Hoewel het ondoenlijk is om op een rijtje te zetten – laat staan te verklaren - hoe het project Caro Emerald zo buitengewoon succesvol kon worden, benoem ik graag een aantal ideeën die aan de basis staan van dit project."

Vanmiddag het eerste, hier. De complete serie is straks lees- en doorstuurbaar via http://bit.ly/Caro_Emerald.

22 augustus 2010

Your personal Lowlands guide 2010 #LL10 - update (slot)

Lowlands zit erop, vandaag rustig aan gedaan. Even afstrepen van m'n voorbeschouwing:

Zondag 22 augustus
Kinders ophalen bij opa & oma dus vandaag laat ik meestal verstek gaan. Helaas. Wat ik mis: Blaudzun. Maar meer nog: The Low Anthem. Huizenhoog kippenvel! Moss zag ik eerder in Tivoli De Helling en is live absoluut een aanrader; I Apologise niets minder dan een moderne Nederpopklassieker en nieuwe single I Like The Chemistry ook niet te versmaden. Surfer Blood heeft een joekel van een meebrulhit, Staff Benda Bilili schijnt sensationeel te zijn op het podium ('polio-pop' mag je zeker niet zeggen?) en die ene van System of A Down met het Metropole Orkest in Alpha belooft ook iets spannends. Mis ik wel veelbelovende lokale pop van Go Back To The Zoo (3 sterke radiohits op rij) en MakeBelieve (gillende meisjes-alert), maar ben op tijd voor die zomerhit van Yeasayers prachtplaat. Voor de spuuglelijke muziek van de kinder-Prodigy en die nepacteur ben ik te oud, Gonjasufi zie ik op Into The Great Wide Open dus wordt het Hef, Önder en vooral Fresku: HIT! Album is ook hartstikke goed. Daarna The National (wonderschone plaat, luister maar) en als dat tot het einde boeit (en ik vermoed van wel) missen we het begin van The Drums (= ook een hit). De tweede Zuidafrikaanse hiphophype heet Die Antwoord, bij het aansluitende Delphic kijk ik wellicht uit nieuwsgierigheid naar binnen maar vind ik een tweedehands Jesus Jones. Het zal dus wel The XX worden. Mooie sfeervolle plaat, meisjesmuziek, maar laten we nou niet doen alsof dit het allerbeste was dat ons in 2009 overkwam. Tikkie overdreven. Placebo: kan die band er niet een keer mee ophouden?! Ver voorbij de houdbaarheidsdatum. Ook van Queens of the Stone Age en Massive Attack liggen de beste jaren en de beste platen ver, ver achter ons. Mooie reden om vroeg thuis te zijn of nog even de laatste hippe namen mee te pikken die er wél toe doen anno 2010: het poppy Two Door Cinema Club, Hudson Mohawke, dansen bij Nuno (altijd goed), het knotsgekke Major Lazer of Utrechtse helden Boemklatsch! Vier keer Lowlands op rij, da's heel knap. Smokkelen met Hot Chip mag ook. Hebben mij nooit 100% overtuigd, maar met die paarsterke songs speelden ze Bevrijdingsfestival Groningen dit jaar plat, schijnt.

Achtereenvolgens dus 1 song van The Low Anthem ademloos beluisterd ('sacraal' zoals iemand zo mooi en treffend omschreef), Moss (mét drumcorps, erg overtuigend), MakeBelieve (strak, goede zang, paar sterke songs, maar heb het allemaal al 'ns eerder gehoord...), Yeasayer buiten geluisterd en The National binnen gekeken. Prachtige plaat, maar het greep me maar niet. Jammer, zal de vermoeidheid zijn geweest... Tot volgend jaar!

Your personal Lowlands guide 2010 #LL10 - update #2

Voornemens vs. behaalde resultaten op Dag #2:

Zaterdag 21 augustus
Traditioneel de minste dag, dit jaar zeker niet. Langzaam wakker worden bij bard Tim Knol in India of stuiteren bij het energieke Daily Bread in Charlie. Wegens doorslaand succes geprolongeerd: Lowlands Zingt in de Alpha. Dit jaar misschien 'ns een kijkje nemen en meegrienen (al kan ik niet zingen, zeker niet op de Lowlands-zaterdag). Veel oude bekenden bij The Q4, waarna de alhier befaamde DJ Sandeman plaatjes opzet. Check zijn Lowlands 2010-mix. Helaas mis ik dan Hollandse House Held Tom Trago (mooie plaat + remixes), maar die draait gelukkig de hele dag door in X-Ray. Kansen genoeg, daar hoeven we achtereenvolgens Typhoon (broer van) met New Cool Collective, folkie Laura Marling, de sterke wiskunde-indie (wiskindie?) van Foals en de Zuidafrikaanse hiphop hype Jack Parow niet voor te missen. Ik voorspelde het al: Mumford & Sons zetten Alpha op z'n kop. Misschien nóg een keer van genieten en 5 minuten voor tijd naar Blood Red Shoes rennen? Kan ik gelijk blijven staan voor The Gaslight Anthem, helden met een batterij strakke working class punkpopsongs waar ik eerder al druk over deed. Mis ik wel You Me At Six en Villagers; het zij zo. In tegenstelling tot vele anderen ben ik blij met Anouk in Alpha: gewoon goed, stapels hits - maar ik heb het wel gezien. Evenals Snow Patrol: paar sterke songs, maar dodelijk saai. Scheelt veel drukte op de rest van het terrein, bijvoorbeeld bij (misschien wel de laatste Nederlandse show van) LCD Soundsystem en de prachtig sfeervolle indie van Beach House (een favoriet, al zullen sommigen zeggen: vals). Ik ben erbij, dans dus niet bij minimal-keizer Richie Hawtin of rock/ravers Holy Fuck, maar steek m'n glowstick later op de avond graag in de lucht bij Lowlands Rave. Tune!

Afgezien van een late start en dus veel gemist aan het begin van de dag, heb ik me aardig aan m'n eigen programma gehouden. Foals begon daverend, maar zakte na 4-5 songs wat in, waardoor we getuige waren hoe Mumford & Sons inderdaad het hart van de complete Alpha won. Ontroerend en oprecht. The Gaslight Anthem was gedegen, LCD heel goed en energiek, Beach House bezwerend. Het hoogst gingen de handjes de lucht in bij Ferry Sherry, Kenny Harder en een 3e kornuit, raven tot je erbij neervalt. Al met al hele fijne dag met louter goede optredens, zonder een écht opvallende uitschieter.
Morgen: deel #1 van Caro Emerald doet het zo.

WOOP WOOP

...that's the sound of da police:
Via Marinus, die het van Ronald had.

21 augustus 2010

Your personal Lowlands guide 2010 #LL10 - update

Goed, de eerste dag is achter de rug. Even m'n goede voornemens matchen met de werkelijkheid:

Vrijdag 20 augustus
De First Taste van een (stevig!) biertje drink ik bij Triggerfinger, daarna door naar I Am Klooten Band of Skulls. Wie z'n nieuwe album laat produceren door Elbow's Guy Garvey en Craig Potter kan weinig fout doen in mijn oren, over Band of Skulls hoor ik goede verhalen van mijn broertje, maar ook die plaat verkopen ze helaas niet op Vlieland. Op goed vertrouwen dan maar. Selah Sue maakte vorig jaar veel indruk op een klein podium, dit jaar in de reprise of liever op en neer springen bij The Opposites? De plaat van Broken Bells is een mixed bag: paar prachtige nummers als The High Road, maar niet tot het einde boeiend. Toch noopt de samenwerking van de legendarische Dangermouse met The Shins' James Mercer tot een wandeling naar de Alpha. Van OK Go zijn de clips leuker dan de meeste liedjes, Band of Horses heeft minimaal drie klassieke songs die ik wil horen. De laatste kondigde zanger Ben Bridwell ooit in Tivoli aan met "Please lightman, turn the lights down for this next song. Otherwise everybody can see me cry". En zo is het. The Ting Tings hebben evenveel fatsoenlijke liedjes als lettergrepen, te weinig om me weg te houden bij het Belgische Balthazar en vooral Jonsí. De eerste maakten een prima popplaat, de laatste is een Held want zanger van één van de beste bands van de afgelopen 15 jaar (over geniale clips gesproken). De verhalen rond zijn Paradiso-show maken meer dan nieuwsgierig (de clip geeft een idee), must-see wat mij betreft. Caribou mis ik daarom. Dan is het tijd om te eten, want over Air heb ik nog nooit een goede live-recensie gelezen, films kijk ik niet op Lowlands, The Kooks zijn voor meisjes, ik hou niet van lachen en 3 kwartier gebrom van een junkie dat voor 'briljant' moet doorgaan hoef ik niet te horen. De le-gen-da-ri-sch-e Specials daarentegen (classic, classic, classic, CLASSIC) wil ik absoluut niet missen! Laat ik Groove Armada graag voor schieten (staan die er iedere editie?) en zelfs een kwartiertje Flying Lotus. Avontuurlijke prachtplaat, een van de betere en écht spannende van dit jaar, dus het laatste half uur pak ik zeker mee. Afdansen doe ik op z'n Nederlands: achtereenvolgens Baskerville, Martyn en Noisia. Of in de altijd gezellige Groovetube.

Twitteren vanaf het terrein is zo goed als onmogelijk, ook voor Vodafone-rs, maar dan had ik jullie dus verteld dat Jonsí wat mij betreft het hoogtepunt was gisterenavond (fantastisch spel, zinderende spanningsboog, beloond met een krankzinnige ontlading in de finale), The Specials leuk waren, The Funeral kippenvel veroorzaakte en Broken Bells in een veel te grote tent stonden, maar uitstekend speelden en het eerste half uur vulden met hun beste nummers. Na The High Road weg, prima dus. Op naar Dag #2!