27 april 2010

Perfect Ben Folds (soms Five), door @norbertpek

Het beste van Ben Folds en Ben Folds Five, door Norbert Pek. Die ook de ronduit schitterende bijsluiter schreef, onder het artwork. Wat we er zelf nog over willen zeggen - naast dat hij ons gemoed hevig beweegt en ons vaak tot tranen roert - is dat Ben Folds een van de weinige is die je welhaast dwingt om naar zijn teksten te luisteren. Waarom dat is? Geen idee. Kijk of jij dat ook hebt... Bijvoorbeeld bij afsluiter The Luckiest, met misschien wel een paar van de mooiste tekstregels ooit:

Next door there's an old man who lived to his nineties
And one day passed away in his sleep
And his wife; she stayed for a couple of days
And passed away

HIERRR moet je zijn.



“We zaten met z’n drieën te wachten op het vliegtuig naar Londen waar Ben Folds die avond geen optreden gaf. Al jarenlang koesterden we de grote wens om hem een keer live te zien. We leerden elkaar kennen in 1997, op de eerste dag van de introductieweek van onze universiteit. Vanaf dat moment waren we vrienden. We deelden een grote liefde voor muziek. Daar zat al veel overlap bij, maar Ben Folds Five was de allergrootste gemene deler. Wij begrepen Ben en Ben begreep ons. Veel wat hij schreef had met liefde te maken en dan vooral met liefdesverdriet en het afscheid dat daarbij hoort. Ben zong ‘She’s a brick and I’m drowning slowly’ en wij knikten mee. Mess was een nummer dat ons door treurige momenten heen sleepte, maar net zo goed onderstreepten Army en Steven’s Last Night In Town de euforie en feestelijkheid die we meemaakten. We wilden Magic laten horen aan meisjes die al dan niet onbereikbaar bleken, omdat we de tekst superromantisch vonden en nog niet wisten dat het eigenlijk over de dood ging. We vonden Ben Folds een genie, vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem, zijn sentiment.

Toch had Ben Folds een mankement. Met zijn Ben Folds Five had hij nog in Nederland en de rest van Europa opgetreden, maar sinds zijn eerste soloplaat Rockin’ The Suburbs uit 2001 zette hij geen voet meer aan Europese wal. In de tijd dat ik voor VPRO’s 3VOOR12 werkte, ontstond een online initiatief om Ben Folds naar ons continent te halen. Ik schreef er
dit artikel over. In een interview dat ik jaren later met Ben Folds hield voor Nieuwe Revu, bleek dat hij nooit van de petitie had gehoord, maar feit was dat opeens tourdata van hem in Engeland en Duitsland verschenen. We twijfelden geen seconde en kochten met z’n drieën kaarten voor het optreden in de Barbican in London en boekten meteen een EasyJet vlucht: de ene dag heen, de volgende dag terug. Het ging ons alleen maar om Ben. Kort voor het optreden cancelde Ben Folds de hele tour wegens ziekte. Ons restte niets dan rouw. Daar zaten we dus, even later, in de vertrekhal van Schiphol. Muzikanten van o.a. Coparck en Bettie Serveert hadden dezelfde EasyJet-vlucht geboekt en stapten in hetzelfde vliegtuig naar het concert dat Ben Folds niet zou geven.

Een half jaar later kwam het alsnog goed. Ben was beter. Nieuwe tourdata werden gepland en het optreden in de Barbican ging gewoon door. De arenavormige zaal was prachtig, de vloer was van hout en wij zaten in een roes. We vonden Ben Folds niet alleen een genie vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem en zijn sentiment, hij was ook nog eens in staat om de complete zaal in verschillende lagen te laten zingen bij "Army" en Not The Same. We zijn nog steeds bezig de rillingen te tellen die we toen voelden. Het worden er nog meer wanneer we de
setlist teruglezen. Twee jaar later zagen we Ben Folds in Paradiso, want Nederland stond opeens op zijn tourschema. We vonden hem weer overweldigend. Ik zweefde extra hard omdat ik hem die dag had geïnterviewd. Ik had opgemerkt dat zijn platen steeds keuriger klonken, maar Ben zei dat hij juist steeds meer foutjes toeliet. Dat titelloze debuut, waarop mensen schreeuwen en alles in de studio lijkt om te donderen, was volgens Ben tot de milliseconde uitgeschreven. Terwijl alles op die plaat spontaniteit ademt. Ik vond Ben erg interessant. Een jaar later zagen we hem nog een keer in Paradiso, een optreden dat niet lang mocht duren omdat later die avond een andere act was geboekt. Daar is de term heiligschennis nou voor uitgevonden. Op dit moment wachten we op een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Tot die tijd moeten we het even doen met z’n oude platen, dit té grappige nieuwe filmpje en Perfect Ben Folds (soms Five). De vriendschap van ons drieën is altijd hecht gebleven. Dat krijg je met zo’n bindmiddel." - Norbert Pek

13 opmerkingen:

Andre zei

Bedankt voor deze fijne compilatie. De link naar het filmpje werkt echter niet... Kunnen jullie daar nog eens naar kijken? Thanks!

Unknown zei

De link is hersteld, André. Ook andere links die niet bleken te werken. Raar...

Unknown zei

Dank dank dank Norbert! En Niels en Wilbert natuurlijk ook. Mooi weer, wijntje in de tuin en de compilatie erbij, kan niet wachten!!

Unknown zei

En die ChatRoulette is echt hilarisch!

Bram de Wijs zei

Voor het eerst dat er op EHPO een Perfect... staat die ik mooi vind, te gek dit!

Unknown zei

@Bram: muzikaal of qua artwork? En in het geval van dat eerste: ligt dat aan ons of aan jouw beperkte smaak? ;-)

Bram de Wijs zei

Haha het artwork is ook prachtig! Kan zo een OSL-hoes zijn. Maar bedoelde dat het eindelijk eens niet van die vage ouwe lullen 3voor12 OOR-kakmuziek is! Oeps, schreef ik dat hardop?

Unknown zei

Ja, dat schreef je op.

Ik zou zeggen: stel zelf een gezellige Perfect samen met al je favoriete muziek voor jankerds, liefst 1 die ook te verteren is voor vage 3VOOR12-bezoekers en ouwe-lullen-OOR-lezers. Kak! :-)

Bram de Wijs zei

Haha! Dat vind ik een mooie uitdaging! Perfect emopoppunkpianorockindie voor beginners.

Unknown zei

Ik gruw er nu al van ;-)

Niek zei

@Bram, er hebben toch ook wel hippie niet vage ouwe lullen 3voor12 OOR-kakmuziek perfects op gestaan. bijv. IJsland, Shuffles, Thirteen, Parliament, SXSW.

en ik denk dat ik de emopoppunkpianorockindie voor beginners ook alleen maar op zal zetten om de buren te laten schrikken. ;-)

Jim zei

Ook reeds op Twitter genoemd, maar laat ik de comment bij het betreffende stuk voegen:

Schitterend verhaal Norbert, fijne post Niels. Ben Folds (toen nog enkel Five) is het beste dat mij op 16-jarige leeftijd is overkomen. Eindelijk vond ik de muziek waar ik AL die tijd naar opzoek was :) En uiteraard nu nog steeds GROOT fan van de beste man!

Unknown zei

Bram! Tom Waits!!