9 december 2009

Op weg naar de Grote Prijs 2009 (4): Stairs to Nowhere

"Muziek, daar moet het om gaan. Iedereen wil graag bij het leven twitteren, excentrieke promoacties bedenken, fans binden, gelikte interfaces ontwerpen, professionele crossmediale websites hebben en met beide benen en open ogen in de PR donderen. Daar is in principe niets mis mee, maar wat promoot je eigenlijk? Je band, je muziek. Waar je voor staat en wat je neerzet. Zonder de kern blijft het bij gebakken luchtkastelen.

In een ideale wereld hebben die 3 tot 8 mensen in je band een ongelimiteerde hoeveelheid geld, tijd en ideeën en is alles mogelijk. Maar als je door persoonlijke omstandigheden, onvoorspelbare hindernissen en andere afleidingen tot de conclusie komt dat je niet meer alle tijd van de wereld hebt en een keuze moet maken? Wij kiezen dan voor muziek. En daarom, in de afgelopen weken bij ons geen bootfeesten, geen hijskraanconcerten en minder geschreeuw over van alles en nog wat. Maar wel hard werken. Aan de muziek.

En het resultaat zal er wezen op
de 12de. Twintig minuten genadeloze geluiden, bloedende bekkens en gecontroleerde chaos. Komt dat zien, en een keer niet van horen zeggen."

- Benjamin Becker,
Stairs to Nowhere

4 opmerkingen:

Nick zei

Eeh, komen jullie de 21e naar de Melkweg, dan staan wij daar al een dikke week met de titel :p

Nee serieus, het moet de 12e zijn! :)

Goed verhaal, en de waarheid. Maar tal van manieren om je als muzikant volledig op muziek te kunnen storten, en het overige werk aan anderen te laten. Maarja, dan moet je wel de juiste personen vinden natuurlijk, en een team vormen. Kost tijd, en geduld!

Dat de muziek mag overwinnen de 21e, eeh, de 12e! ;)

Unknown zei

Scherp, Nick :-)

Inmiddels aangepast.

Matthijs zei

Je kunt ook niet elke week ergens inbreken natuurlijk. Maar goed, als je het slim regelt, hoeft het een het ander niet uit te sluiten, lijkt me.

Benieuwd naar de bloedende bekkens!

Tot zaterdag
Matthijs

Manasse zei

@nick en @Matthijs:

Het klopt helemaal! Je kan je als muzikant meer focussen op de muziek als je de juiste hulp hebt voor de andere dingen. Ik ben in dit geval die hulp, als manager zijnde. De reden dat we met Stairs (deels door de omstandigheden; bassisten wissels, verhuizingen en werk) ervoor hebben gekozen niet te veel naar buiten te treden, wordt door Benjamin goed verwoord: We willen de muziek laten spreken! Schreeuwen en aandacht krijgen doen wij al genoeg en zullen wij ook blijven doen.
Ik kan zeggen dat wij (de band en ik + de crew) een goed team zijn. We begrijpen elkaar en maken weloverwogen keuzes. Nu is Stairs to Nowhere niet een band die veel uit handen geeft en dat is in dit geval maar goed ook. De eigenheid wordt op deze manier gewaarborgd. Het resultaat is, op dit moment, mijns inziens, dat wij 'interessant' worden gevonden en dat 'de pers' met ons de diepte ingaat, ipv enkel onze (soms schreeuwerige) persberichten te kopiëren. Dit lijkt mij een meer constructieve manier om fans aan je te binden.

Maar dat is niet waar het stuk van Benjamin over ging. Op dit moment hebben wij dus gekozen enkel en alleen de muziek te laten spreken. Over alle overwegingen die wij gezamenlijk maken en mijn rol in het geheel kan ik een lang stuk schrijven, maar dat is wellicht voor een andere keer.

Laten we zaterdag er met zijn allen een feest van maken, publiek en muzikanten!

Manasse Visser,
Manager van StN