Perfect Spoorloos (according to @ErwinWijman)

Muziek markeert als geen ander momenten in de tijd. Mooie momenten, vreselijke momenten, geweldige momenten. Je eerste schuifel, de wachtmuziek bij de UPC helpdesk, de muziek waar je je ouders opeens van uit hun dak zag gaan. Muziek laat z'n sporen na... en dat merk je pas echt als die speciale muziek even uit je leven verdwijnt en you right in the face hit als je er dan ineens weer tegenaan loopt. Als je niets vermoedend in de wacht staat bij UPC bijvoorbeeld.

Erwin Wijman deed iets wat iedereen zou moeten doen - en misschien hopelijk is dit het begin van een nieuw Perfect-feuilleton: die geweldige, bijzondere, persoonlijk liedjes bij elkaar zoeken. De liedjes die je tot tranen roeren, die je meenemen naar vervlogen tijden en die je dan weer even kunt terughalen. Doe het voor ons, maar doe het vooral voor jezelf. Ik ga het nú ook doen! Ik bel nú UPC, hopelijk is het druk.

Onder het artwork een fijne bijsluiter, een statement of intent.

HIER vind Erwins zijn Perfect Spoorloos in Spotify,
HIER de download.

'Je kent dat. Hoor je een liedje dat je haast vergeten was, nou ja, 10 of 20 jaar niet meer gehoord hebt, en word je in een flits teruggeschoten naar je jongetjesjaren, je dagelijksuitgaansjaren of andere jaren her, en voel je je als de strenge restaurantrecensent Anton Ego in de culiculthit Ratatouille die in restaurant Chez Gusteau bouillabaisse krijgt voorgezet en zich na één hap geteleporteerd ziet naar zijn jeugd, aan tafel bij zijn moeder, die bouillabaisse gemaakt heeft. Dat gelukzalige gevoel, tranen in je ogen. Bouillabaisse uit je jeugd.

Luxeverdriet.

De Madeleine van Proust.

Ik proefde laatst heel veel van die Madeleines, toen ik in de catalogus van Starzone liedjes mocht uitzoeken. Bij de supermarkt kreeg je stickers met codes voor gratis liedjes, te downloaden bij Starzone, een website van Sony Music Netherlands. Je moet je even langs Rihanna, Usher en Ben Saunders worstelen maar dan kun je duiken in diep water: de catalogus van Sony telt ‘meer dan 500.000 tracks’ van ‘12.000 artiesten’.

Ik stuitte op Younger Girl van Lovin’ Spoonful. Op Sailor. Fleetwood Mac’s Man of the World. Nanci Griffith met de Chieftains. Ik waande me in een snoepwinkel. Meatloaf. Sade’s Your Love is King. Carole King. Je vindt er liedjes terug die je soms tientallen jaren niet gehoord hebt. Will You Love Me Tomorrow? Tijdmachine. Call me sentimenteel, maar bij Celeste van Scott McKenzie houd ik het niet droog. Melanie met Ruby Tuesday: huilen.

Nog zo’n wakker gekust Doornroosje: Darlin' Companion van Johnny en June Cash. ‘Darlin’ companion, come on and give me understandin’.’ Ik ben weer een jongetje van 8 dat op zondagmiddag voor de immense zelfgemaakte luidsprekerboxen van zijn vader naar Johnny Cash live in San Quentin zit te luisteren.

Het is je reinste Spoorloos, verloren gewaande familieleden worden na dertig jaar weer in de armen gesloten. Ballad of Easy Rider van Sandy Denny: who needs Adele of Sandra van Nieuwland? Is het de herfst? ‘Altijd november, altijd regen/Altijd dit lege hart, altijd’, dicht J.C. Bloem. En zo veel liedjes als in een leeg hart passen.'  – Erwin Wijman

Tweet