Hoe je als muzikant in een razendsnel veranderende muziekindustrie je eigen boontjes dopt. Niels Aalberts deelt zijn ervaringen, tips, trucs & adviezen, nodigt anderen uit dat ook te doen en vermijdt iedere schijn van objectiviteit. Daarvoor ga je maar naar www.ehpo.net. Daar lees je ook waar Niels al die praatjes over muziek, internet, social media, marketing, management, uitgeven en ondernemen vandaan haalt.
30 april 2010
29 april 2010
And now for something completely different, part two: Pürfect Hüsker Dü (door @THoebers)
HIERRR, samengesteld door Thijs Hoebers.
"Waarom een Perfect Hüsker Dü? Simpelweg omdat het een van mijn favoriete bands is en ik denk dat teveel mensen het niet kennen maar zeker kunnen waarderen. Hüsker Dü was een hardcore/punk band die eigenlijk meteen na hun eerste release (Landspeedrecord) een meer melodieuze kant op ging, een geluid dat vooral gekenmerkt werd door de stemmen van gitarist Bob Mould en drummer Grant Hart en daarnaast het bizarre “stofzuiger”-geluid van Mould’s gitaar. Bob Mould is, naast Johnny Marr en J. Mascis, mijn favoriete gitarist; zo’n bizar eigen geluid!
Het was verschrikkelijk lastig om de 19 beste instap-liedjes te kiezen. Ik heb met name gekozen voor de goede liedjes van latere albums. "Landspeedrecord" had een gigantische impact, maar zal de luisteraar meteen op de “stop”-knop doen drukken... Door veel critici wordt Zen Arcade als beste Hüsker Dü-plaat gezien, maar dit is een conceptplaat vol gestoorde improvisaties die op deze verzamelaar compleet uit hun context getrokken worden. Daarom maar een enkel nummer van dat album. New Day Rising is goed vertegenwoordigd omdat hier het “echte” liedjes-schrijven goed naar voren komt, de manier waarop Mould en Hart hun ego-oorlog voerden. Het eerste album op Warner Records Candy Apple Grey is een uitstekende en solide plaat. Hüsker Dü tekende in 1986 bij Warner Brothers, brachten nog 2 platen uit, waarna ze door de heroïneverslaving van Hart en onderlinge ruzies uit elkaar gaan (tijdens hun laatste plaat namen ze alles apart op zodat ze elkaar niet hoefden te zien). Het gros van de nummers op deze compilatie komt van Warehouse: Songs and Stories, Hüsker Dü's laatste plaat. Daarmee laat de band horen in staat te zijn een album met bijna alleen maar “hits” te kunnen schrijven. Meer over Hüsker Dü in Our Band Could Be Your Life, een fantastisch boek over de 80's/90's alternative scene.
En ja, het origineel van Diane is inderdaad niet van Therapy?..."
"Waarom een Perfect Hüsker Dü? Simpelweg omdat het een van mijn favoriete bands is en ik denk dat teveel mensen het niet kennen maar zeker kunnen waarderen. Hüsker Dü was een hardcore/punk band die eigenlijk meteen na hun eerste release (Landspeedrecord) een meer melodieuze kant op ging, een geluid dat vooral gekenmerkt werd door de stemmen van gitarist Bob Mould en drummer Grant Hart en daarnaast het bizarre “stofzuiger”-geluid van Mould’s gitaar. Bob Mould is, naast Johnny Marr en J. Mascis, mijn favoriete gitarist; zo’n bizar eigen geluid!
Het was verschrikkelijk lastig om de 19 beste instap-liedjes te kiezen. Ik heb met name gekozen voor de goede liedjes van latere albums. "Landspeedrecord" had een gigantische impact, maar zal de luisteraar meteen op de “stop”-knop doen drukken... Door veel critici wordt Zen Arcade als beste Hüsker Dü-plaat gezien, maar dit is een conceptplaat vol gestoorde improvisaties die op deze verzamelaar compleet uit hun context getrokken worden. Daarom maar een enkel nummer van dat album. New Day Rising is goed vertegenwoordigd omdat hier het “echte” liedjes-schrijven goed naar voren komt, de manier waarop Mould en Hart hun ego-oorlog voerden. Het eerste album op Warner Records Candy Apple Grey is een uitstekende en solide plaat. Hüsker Dü tekende in 1986 bij Warner Brothers, brachten nog 2 platen uit, waarna ze door de heroïneverslaving van Hart en onderlinge ruzies uit elkaar gaan (tijdens hun laatste plaat namen ze alles apart op zodat ze elkaar niet hoefden te zien). Het gros van de nummers op deze compilatie komt van Warehouse: Songs and Stories, Hüsker Dü's laatste plaat. Daarmee laat de band horen in staat te zijn een album met bijna alleen maar “hits” te kunnen schrijven. Meer over Hüsker Dü in Our Band Could Be Your Life, een fantastisch boek over de 80's/90's alternative scene.
En ja, het origineel van Diane is inderdaad niet van Therapy?..."
And now for something completely different, part one: Perfect John Reis
HIERRR!
"John Reis is heden ten dage een bareigenaar in San Diego, runt Swami Records en tourt nog af en toe met The Night Marchers. Toen hij op het hoogtepunt van zijn bescheiden roem werd geïnterviewd en de vraag was waar hij zichzelf over 20 jaar zag, antwoordde hij: "You know that band Dead Moon? Playing for the same 50 people every night." Diezelfde week speelde hij bij Top of The Pops met zijn toenmalige band Rocket From The Crypt en kwam net terug of ging net op tour als support van Foo Fighters. Maar hij maakte zich geen enkele illusie. Althans zo leek het. Toch scoorde hij tot 2 keer een deal bij major label Interscope. Eerst, op zeer jonge leeftijd, met Drive Like Jehu, een band die emo was voordat de NME de term aan het grote publiek introduceerde. En later met Rocket From The Crypt, die bij aanvang zichzelf beloofden nooit op te treden en uitgroeiden tot een band waarvan mensen dachten dat het een grap was. Blousjes, dansjes, gekamde haren, blazers: het was bloedserieus.
Na Rocket speelde Reis onder andere in het poppie, Ramones-achtige The Sultans en daarna in het veelgeprezen Hot Snakes. Daarin speelde hij een volkomen ondergeschikte rol naast zijn oude maatje waar hij Drive Like Jehu mee begon (Hot Snakes rekenden overigens de Nederlandse punkband Ivy Green tot een van hun belangrijkste invloeden). Onlangs speelden The Night Marchers, de meest recente band van Reis, in Amsterdam en zijn belofte was uitgekomen: er waren 50 mensen.
Online staat een artikel over één van Reis' bands die uiteindelijk nooit het daglicht heeft gezien, maar perfect deze compilatie beschrijft: "The sound is a combination of everything I've been a part of, dating back to my prepubescent days in Pitchfork. Similar to Hot Snakes but not as sinister, yet still maintaining some of the drama and subsonic boom, akin to the rockin' fun of Rocket From The Crypt but without the same kind of riffery. Like the Sultans but not as straightforward yet still maintaining the sense of melody and pop of the 2nd record. Occassional nods to the Flamin' Groovies, Real Kids, Byrds, boogie rock era Status Quo, Bo Diddley, Chess Records in general, Wipers, Michael Yonkers and Shuggie Otis are evident to me."
Compilatie: Niels Post & Marcel A. Wiebenga, tekst: Niels Post. Over 2 minuten de volgende Perfect :-)
"John Reis is heden ten dage een bareigenaar in San Diego, runt Swami Records en tourt nog af en toe met The Night Marchers. Toen hij op het hoogtepunt van zijn bescheiden roem werd geïnterviewd en de vraag was waar hij zichzelf over 20 jaar zag, antwoordde hij: "You know that band Dead Moon? Playing for the same 50 people every night." Diezelfde week speelde hij bij Top of The Pops met zijn toenmalige band Rocket From The Crypt en kwam net terug of ging net op tour als support van Foo Fighters. Maar hij maakte zich geen enkele illusie. Althans zo leek het. Toch scoorde hij tot 2 keer een deal bij major label Interscope. Eerst, op zeer jonge leeftijd, met Drive Like Jehu, een band die emo was voordat de NME de term aan het grote publiek introduceerde. En later met Rocket From The Crypt, die bij aanvang zichzelf beloofden nooit op te treden en uitgroeiden tot een band waarvan mensen dachten dat het een grap was. Blousjes, dansjes, gekamde haren, blazers: het was bloedserieus.
Na Rocket speelde Reis onder andere in het poppie, Ramones-achtige The Sultans en daarna in het veelgeprezen Hot Snakes. Daarin speelde hij een volkomen ondergeschikte rol naast zijn oude maatje waar hij Drive Like Jehu mee begon (Hot Snakes rekenden overigens de Nederlandse punkband Ivy Green tot een van hun belangrijkste invloeden). Onlangs speelden The Night Marchers, de meest recente band van Reis, in Amsterdam en zijn belofte was uitgekomen: er waren 50 mensen.
Online staat een artikel over één van Reis' bands die uiteindelijk nooit het daglicht heeft gezien, maar perfect deze compilatie beschrijft: "The sound is a combination of everything I've been a part of, dating back to my prepubescent days in Pitchfork. Similar to Hot Snakes but not as sinister, yet still maintaining some of the drama and subsonic boom, akin to the rockin' fun of Rocket From The Crypt but without the same kind of riffery. Like the Sultans but not as straightforward yet still maintaining the sense of melody and pop of the 2nd record. Occassional nods to the Flamin' Groovies, Real Kids, Byrds, boogie rock era Status Quo, Bo Diddley, Chess Records in general, Wipers, Michael Yonkers and Shuggie Otis are evident to me."
Dat dus:
Compilatie: Niels Post & Marcel A. Wiebenga, tekst: Niels Post. Over 2 minuten de volgende Perfect :-)
Wilde ideeën & nieuwe muziek (62)
Een dag eerder dan normaal, want morgen sta ik voor of achter een kleedje:
- Doe Only Seven Left een plezier en stem linksonder op Coen. Kleine moeite, groot plezier.
- En doe mij en vele anderen een plezier en bestel dat shirt. Of beter nog: volg het goedbedoelde advies op. Norbert schreef er afgelopen week een sterk stuk over in NRC Next. Zelf stond ik o.a. bij Midlake en Mumford & Sons, alwaar het publiek beide voorprogramma's en soms ook de hoofdact overstemde. Kappen!
- Nieuwe muziek van Minco Eggersman. Hij sloot zich op in een kerk, kwam eruit met prachtmuziek en beloont kopers met een CD in lederen (!) verpakking + 5 filmpjes:
- Ook een nieuwe Interpol-track en het eerste hoorbare resultaat van Metro Mortale, die onlangs hier vertelden hoe ze onderstaande track thuis opnamen. Het moet gezegd, het is te gek geworden! Wel even download-optie aanzetten, mannen:
- Een waarheid als een koe: zeer geslaagde music hack day benadrukt op pijnlijke manier de staat van 'de muziekindustrie'. Nog zo'n waarheid: ideas that spread, win. Weggeven dus dat boek van Seth (ouwe slimmerik...).
- Kritische kanttekeningen bij de plannen die Facebook recent aankondigde (via Bas). Ondertussen verslaat old school marketing social media (via Martijn). Meer social media via Joost: sterke serie over doelen, inzet, gebruik en vooral effectmeting (heel belangrijk!). Een compleet uitgewerkt plan: stap 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 en het slot; het leesvoer van deze week. Of zijn het allemaal sprookjes...?
- Trevor Horn (site) is een Held. Wat zeg ik: een Superheld. Schreef en zong een geniale Wereldhit en produceerde veel van mijn all-time favoriete platen: het spraakmakende debuut van Frankie Goes To Hollywood, een prachtplaat van Belle & Sebastian, klassieke singles van Grace Jones en Art of Noise (nog steeds wonderschoon!), de laatste fatsoenlijke Kersthit en een Absoluut Klassiek Popalbum uit de categorie every home should have one. Terecht mooi stuk van Gijsbert Kamer dus, plus een leuk interview in beeld (2 delen). De man (Man!) verdient het.
- Over Helden en klassieke platen gesproken: goed idee van Erwin, met uitstekend Excelsior-nieuws over deze prachtplaat als antwoord:
- Nieuwe clip van MIA al gezien? Niet geschikt voor kinderen, weekhartigen en roodharigen, daarom nogal wat stennis op internet, o.a. hier en opnieuw bij Gijsbert.
- Meer stennis. Vorige week al verschillende eerbetonen en hommages aan de overleden Guru, deze week de enige echte mixtape van DJ Premier, Guru's partner in het legendarische Gangstarr (via Master Surreal). Solar ondertussen, Guru's laatste muzikale partner, was niet al te fris aan Guru's ziekbed en blijft zeer onfrisse zaken doen na zijn dood. Getuige ook dit onthullende interview met Solar's ex, moeder van zijn kind. Diep triest. Als troost een mixtape dichterbij huis: festival Roffest, 3 juli a.s. in Utrecht.
- Op Webwereld: 5 reacties op Buma's 'licence to share'.
- The Beatles' songs in staafdiagrammen en pie charts. Grappig. Meer diagrammen en staatjes (opnieuw via Martijn):
- Terug naar de oertijd: The Future of Music is Primal (via Lykle). Die toekomst is in elk geval niet Ian Astbury (ouwe lul van The Cult) of Warner die stagiairs betaalt om gelekte albums op te sporen (via Barry), op Twitter en daarbuiten. Kansloos. Wél de toekomst is Spotify die social gaat:
- Zonder stemadvies: XS4ALL's burgerinitiatief voor het beter en breder toegankelijk maken van muziek en film op internet (ook op 3VOOR12). Daar sta ik 200% achter, vraag is even of dat aan XS4ALL is. Maar ja, als anderen het niet doen...
- Meer 3VOOR12: Popronde gaat samenwerking aan met Hollandse Nieuwe. Heel tof!
- Tot slot 2 keer lachen. Eerst met Henry Rollins, die uitlegt hoe je je dient te gedragen als rockster (via Menno):
- Dan deze. Briljante bandnaam, briljante site, briljante foto, briljante bandsamenstelling: The Geert Wilders (via Pim). Voorlopig enige optreden: op Bevrijdingsdag.
Vrolijke Koninginnedag! Vanmiddag rond 14u nog twee (2!) Perfects.
28 april 2010
Feestje (35)
Hier alle details over komende zondag, deze kunstenaar komt (want rent ook wiel en tekent prachtig!), net als deze dichter, fiets hier tegen Koos en downloadt tot slot gratis:27 april 2010
Perfect Ben Folds (soms Five), door @norbertpek
Het beste van Ben Folds en Ben Folds Five, door Norbert Pek. Die ook de ronduit schitterende bijsluiter schreef, onder het artwork. Wat we er zelf nog over willen zeggen - naast dat hij ons gemoed hevig beweegt en ons vaak tot tranen roert - is dat Ben Folds een van de weinige is die je welhaast dwingt om naar zijn teksten te luisteren. Waarom dat is? Geen idee. Kijk of jij dat ook hebt... Bijvoorbeeld bij afsluiter The Luckiest, met misschien wel een paar van de mooiste tekstregels ooit:
Next door there's an old man who lived to his nineties
And one day passed away in his sleep
And his wife; she stayed for a couple of days
And passed away
HIERRR moet je zijn.
“We zaten met z’n drieën te wachten op het vliegtuig naar Londen waar Ben Folds die avond geen optreden gaf. Al jarenlang koesterden we de grote wens om hem een keer live te zien. We leerden elkaar kennen in 1997, op de eerste dag van de introductieweek van onze universiteit. Vanaf dat moment waren we vrienden. We deelden een grote liefde voor muziek. Daar zat al veel overlap bij, maar Ben Folds Five was de allergrootste gemene deler. Wij begrepen Ben en Ben begreep ons. Veel wat hij schreef had met liefde te maken en dan vooral met liefdesverdriet en het afscheid dat daarbij hoort. Ben zong ‘She’s a brick and I’m drowning slowly’ en wij knikten mee. Mess was een nummer dat ons door treurige momenten heen sleepte, maar net zo goed onderstreepten Army en Steven’s Last Night In Town de euforie en feestelijkheid die we meemaakten. We wilden Magic laten horen aan meisjes die al dan niet onbereikbaar bleken, omdat we de tekst superromantisch vonden en nog niet wisten dat het eigenlijk over de dood ging. We vonden Ben Folds een genie, vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem, zijn sentiment.
Toch had Ben Folds een mankement. Met zijn Ben Folds Five had hij nog in Nederland en de rest van Europa opgetreden, maar sinds zijn eerste soloplaat Rockin’ The Suburbs uit 2001 zette hij geen voet meer aan Europese wal. In de tijd dat ik voor VPRO’s 3VOOR12 werkte, ontstond een online initiatief om Ben Folds naar ons continent te halen. Ik schreef er dit artikel over. In een interview dat ik jaren later met Ben Folds hield voor Nieuwe Revu, bleek dat hij nooit van de petitie had gehoord, maar feit was dat opeens tourdata van hem in Engeland en Duitsland verschenen. We twijfelden geen seconde en kochten met z’n drieën kaarten voor het optreden in de Barbican in London en boekten meteen een EasyJet vlucht: de ene dag heen, de volgende dag terug. Het ging ons alleen maar om Ben. Kort voor het optreden cancelde Ben Folds de hele tour wegens ziekte. Ons restte niets dan rouw. Daar zaten we dus, even later, in de vertrekhal van Schiphol. Muzikanten van o.a. Coparck en Bettie Serveert hadden dezelfde EasyJet-vlucht geboekt en stapten in hetzelfde vliegtuig naar het concert dat Ben Folds niet zou geven.
Een half jaar later kwam het alsnog goed. Ben was beter. Nieuwe tourdata werden gepland en het optreden in de Barbican ging gewoon door. De arenavormige zaal was prachtig, de vloer was van hout en wij zaten in een roes. We vonden Ben Folds niet alleen een genie vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem en zijn sentiment, hij was ook nog eens in staat om de complete zaal in verschillende lagen te laten zingen bij "Army" en Not The Same. We zijn nog steeds bezig de rillingen te tellen die we toen voelden. Het worden er nog meer wanneer we de setlist teruglezen. Twee jaar later zagen we Ben Folds in Paradiso, want Nederland stond opeens op zijn tourschema. We vonden hem weer overweldigend. Ik zweefde extra hard omdat ik hem die dag had geïnterviewd. Ik had opgemerkt dat zijn platen steeds keuriger klonken, maar Ben zei dat hij juist steeds meer foutjes toeliet. Dat titelloze debuut, waarop mensen schreeuwen en alles in de studio lijkt om te donderen, was volgens Ben tot de milliseconde uitgeschreven. Terwijl alles op die plaat spontaniteit ademt. Ik vond Ben erg interessant. Een jaar later zagen we hem nog een keer in Paradiso, een optreden dat niet lang mocht duren omdat later die avond een andere act was geboekt. Daar is de term heiligschennis nou voor uitgevonden. Op dit moment wachten we op een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Tot die tijd moeten we het even doen met z’n oude platen, dit té grappige nieuwe filmpje en Perfect Ben Folds (soms Five). De vriendschap van ons drieën is altijd hecht gebleven. Dat krijg je met zo’n bindmiddel." - Norbert Pek
And one day passed away in his sleep
And his wife; she stayed for a couple of days
And passed away
HIERRR moet je zijn.
“We zaten met z’n drieën te wachten op het vliegtuig naar Londen waar Ben Folds die avond geen optreden gaf. Al jarenlang koesterden we de grote wens om hem een keer live te zien. We leerden elkaar kennen in 1997, op de eerste dag van de introductieweek van onze universiteit. Vanaf dat moment waren we vrienden. We deelden een grote liefde voor muziek. Daar zat al veel overlap bij, maar Ben Folds Five was de allergrootste gemene deler. Wij begrepen Ben en Ben begreep ons. Veel wat hij schreef had met liefde te maken en dan vooral met liefdesverdriet en het afscheid dat daarbij hoort. Ben zong ‘She’s a brick and I’m drowning slowly’ en wij knikten mee. Mess was een nummer dat ons door treurige momenten heen sleepte, maar net zo goed onderstreepten Army en Steven’s Last Night In Town de euforie en feestelijkheid die we meemaakten. We wilden Magic laten horen aan meisjes die al dan niet onbereikbaar bleken, omdat we de tekst superromantisch vonden en nog niet wisten dat het eigenlijk over de dood ging. We vonden Ben Folds een genie, vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem, zijn sentiment.
Toch had Ben Folds een mankement. Met zijn Ben Folds Five had hij nog in Nederland en de rest van Europa opgetreden, maar sinds zijn eerste soloplaat Rockin’ The Suburbs uit 2001 zette hij geen voet meer aan Europese wal. In de tijd dat ik voor VPRO’s 3VOOR12 werkte, ontstond een online initiatief om Ben Folds naar ons continent te halen. Ik schreef er dit artikel over. In een interview dat ik jaren later met Ben Folds hield voor Nieuwe Revu, bleek dat hij nooit van de petitie had gehoord, maar feit was dat opeens tourdata van hem in Engeland en Duitsland verschenen. We twijfelden geen seconde en kochten met z’n drieën kaarten voor het optreden in de Barbican in London en boekten meteen een EasyJet vlucht: de ene dag heen, de volgende dag terug. Het ging ons alleen maar om Ben. Kort voor het optreden cancelde Ben Folds de hele tour wegens ziekte. Ons restte niets dan rouw. Daar zaten we dus, even later, in de vertrekhal van Schiphol. Muzikanten van o.a. Coparck en Bettie Serveert hadden dezelfde EasyJet-vlucht geboekt en stapten in hetzelfde vliegtuig naar het concert dat Ben Folds niet zou geven.
Een half jaar later kwam het alsnog goed. Ben was beter. Nieuwe tourdata werden gepland en het optreden in de Barbican ging gewoon door. De arenavormige zaal was prachtig, de vloer was van hout en wij zaten in een roes. We vonden Ben Folds niet alleen een genie vanwege zijn pianospel, zijn humor, zijn stem en zijn sentiment, hij was ook nog eens in staat om de complete zaal in verschillende lagen te laten zingen bij "Army" en Not The Same. We zijn nog steeds bezig de rillingen te tellen die we toen voelden. Het worden er nog meer wanneer we de setlist teruglezen. Twee jaar later zagen we Ben Folds in Paradiso, want Nederland stond opeens op zijn tourschema. We vonden hem weer overweldigend. Ik zweefde extra hard omdat ik hem die dag had geïnterviewd. Ik had opgemerkt dat zijn platen steeds keuriger klonken, maar Ben zei dat hij juist steeds meer foutjes toeliet. Dat titelloze debuut, waarop mensen schreeuwen en alles in de studio lijkt om te donderen, was volgens Ben tot de milliseconde uitgeschreven. Terwijl alles op die plaat spontaniteit ademt. Ik vond Ben erg interessant. Een jaar later zagen we hem nog een keer in Paradiso, een optreden dat niet lang mocht duren omdat later die avond een andere act was geboekt. Daar is de term heiligschennis nou voor uitgevonden. Op dit moment wachten we op een nieuwe plaat en een nieuwe tour. Tot die tijd moeten we het even doen met z’n oude platen, dit té grappige nieuwe filmpje en Perfect Ben Folds (soms Five). De vriendschap van ons drieën is altijd hecht gebleven. Dat krijg je met zo’n bindmiddel." - Norbert Pek
26 april 2010
Twitter-strip: Bandcamp, we leggen het nog 1 keer uit
Daar staat-ie: Hollandse Nieuwe #6. Erik vertelde eerder op EHPO het hoe en waarom achter dit mooie initiatief van 3VOOR12.
Eerdere Twitter-strips: Persoonlijke klantenservice én sales in 2010, Persoonlijke klantenservice #2, Hoe onzinnige Kyteman-geruchten ontstaan (en worden gerectificeerd), De ondergang én opkomst van Voicst op Twitter, Bepaal zelf de prijs van je Silence Is Sexy-CD, De wonderlijke avonturen van The Gasoline Brothers (onderaan) en Lachen met Ice-T.
25 april 2010
Iedere hit ooit gemaakt, in 4 akkoorden
Iets meer dan een jaar geleden stopte deze meneer 32 songs in 8 minuten op EHPO. Leuk! Nu speelt dit Australische trio elke hit ooit gemaakt, met slechts 4 akkoorden:
Abonneren op:
Posts (Atom)