Perfect Dexys (according to @GijsbertKamer)

Na 27 jaar komt er een nieuw album uit van Dexys Midnight Runners: One Day I'm Going Soar. Goed moment voor een Perfect. Een Perfect voor een onderschatte - mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen - band. Al is het alleen maar omdat hun grootste hit ze misschien wel een beetje in de weg zit... Typisch een band voor een Perfect, dus. Gijsbert Kamer is fan en heeft een te gekke Perfect bij elkaar gezocht, plus een goed verhaal erbij geschreven. Twee dingen die je aan Gijsbert wel kunt toevertrouwen. Wat een feest. En je bent uitgenodigd, hoor.

HIER in Spotify (helaas weinig tracks beschikbaar),
HIER als download.

'Ah, de zomer van 1982, wat een mooie popzomer. De soundtrack werd bepaald door ABC’s Lexicon Of Love, Imperial Bedroom van Elvis Costello & The Attractions, Night And Day van Joe Jackson en Too-Rye-Ay van Dexys Midnight Runners. Steengoede platen, nog altijd.

Dexys’ album was toch een beetje een verrassing voor me, ik was bekend met de band, al sinds hun ook in Nederland veel op de radio gedraaide single Geno. Ik vond ze goed, maar had aanvankelijk wat moeite met het geluid van hun in 1980 verschenen debuutalbum Searching For The Young Soul Rebels. Te druk, te veel getoeter. Ik weet het niet precies meer. Ik was dol op de bands waarmee ze vergeleken werden, The Specials, The Beat en Madness, maar ik voelde minder bij Dexys. Dat veranderde langzaam. 'Too-Rye-Ay' was toegankelijker, en hoe lachwekkend ik die tuinbroeken van de band ook vond, om een nummer als Come On Eileen kon je echt niet heen.

Wanneer is het kwartje gevallen? Vanaf welk moment ben ik Dexys en vooral hun eerste album als essentieel in mijn muzikale universum gaan zien?
Dat was betrekkelijk laat. Hun derde album Don’t Stand Me Down (1985) beviel me aanvankelijk nauwelijks. Pas begin jaren negentig toen ik een verzamel-cd in handen kreeg, raakte ik verslingerd aan het rijke, opzwepende geluid van de blazers en strijkers en vooral de ongekende passie en intensiteit van Kevin Rowlands' zang. Helemaal om was ik toen in 1996 de compilatie It Was Like This verscheen. Die begon met het nummer Breaking Down The Walls Of Heartache en bevatte zo ongeveer alles wat de band op had genomen voor hun wereldsucces 'Come On Eileen'. Allemaal prachtig. Wat een passie, wat een vuur. Muziek waarbij er iets op het spel leek te staan. 'Breaking Down The Walls Of Heartache' was notabene een b-kantje (en een northern soul-cover), maar ik vond het beter dan bijna alles wat er toen populair was. Vanaf dat moment ben ik verslingerd geraakt aan Dexys Midnight Runners (zonder apostrof), of zeg maar gerust geobsedeerd.

Rowland leek in die tijd ook weer terug te komen. Creation had hem getekend. Alan McGee noemde hem een popgenie. En als de man die Oasis groot had gemaakt (toen op de toppen van hun kunnen) zoiets zei, dan geloofde je dat. Het derde Dexys album 'Don’t Stand Me Down' werd door Creation in 1997 opnieuw uitgebracht, en ik begreep niet waarom ik de schoonheid ervan niet eerder op waarde had geschat. Een nummer als 'This Is What She’s Like': 12 minuten, een soort van symfonie die nooit bombastisch wordt, met zelfs verwijzingen naar de Beach Boys. Ook was ik blij met de coverplaat die Rowland in 1999 uitbracht; ik baal nog steeds vreselijk van het feit dat ik de promo van dit My Beauty met daarop een versie van Bruce Springsteens 'Thunder Road' kwijt ben geraakt. Het nummer zou de plaat uiteindelijk niet halen. Te laat met clearen, vertelde Rowland me vorige maand, toen ik hem interviewde.

Dexys Midnight Runners, vooral hun eerste plaat is me altijd zeer dierbaar gebleven. En als ik de plaat tip aan jongere popfans en andere gelijkgestemden is de reactie steevast: wat is dit goed, wat is dit anders en wat is dit opzwepend. 'Searching For The Young Soul Rebels' is inderdaad perfect. Een mooie titel ook. Kan zo als levensmotto gelden.

Mijn Perfect Dexys bevat veel werk uit de eerste periode, soms afkomstig van andere platen dan de reguliere, afkomstig van sessies of uit live-concerten. Ik hou me ook niet aan de chronologie, maar heb de nummers op sfeer geselecteerd. Natuurlijk moest het beginnen met Burn It Down, waarmee 'Searching For The Young Soul Rebels' begon. En natuurlijk moest de selectie eindigen met There, There My Dear, zonder twijfel het meest opzwepende nummer van de band, en wat mij betreft een van de allerbeste popsingles ooit. Perfect Dexys biedt bovendien een mooie opmaat voor het nieuwe album, 'One Day I’m Going To Soar', de eerste van Dexys in 27 jaar. Prachtplaat.' - Gijsbert Kamer, 1 juni 2012

Tweet