Vleeshaak

Geen enkele twijfel: de liefde voor muziek heb ik van mijn moeder. Thuis stond altijd de radio aan en werd dagelijks uitgekeken naar Frits Spits' Avondspits. De gewoonte om hits te voorspellen nam ik van hem en haar over; zo speelde ik feitelijk op mijn 13e A&R-managertje.

De eerste 100% score was Teardrops van Womack & Womack (wiki). Ik was 16 in '88 en op het eerste gehoor kocht ik de 12" van de single die enkele weken later op #1 stond. Tien jaar later maakte ik van die tic mijn werk.

Thuis hebben we met tactisch beleid en tijdig ingrijpen Kabouter Plop, K3 en de rest van die Studio 100-maffia buiten de deur weten te houden. Simpelweg drillen dat het muziek van de Duivel is; werkt prima. Stel je voor: 15 keer Alle Kleuren op de Route du Soleil... The horror! Onze kinderen hoeven niet de smaak van hun ouders te kopiëren, maar liefdeloze troep kun je niet vroeg genoeg mijden (call me a snob). Niet dat het altijd helpt: zoon van 11 geeft vooralsnog geen zak om muziek, maar zijn zus van 9 neuriet veel dingen na 1 keer horen mee. Klassiek gevalletje 'hits voorspellen' dat meer kinderen beheersen: een ijzersterke song herkennen ze in 1 keer. Resultaten uit het verleden geven echter geen garantie voor de toekomst: die prille liefde voor muziek verdwijnt wellicht als sneeuw voor de zon zodra de eerste scooter voor de deur om haar aandacht toetert.

Dochters favorieten? In haar jonge leven waren dat achtereenvolgens Since You Been Gone (de eerste autohit - 15 keer op de A27), Band of Horses (deze ook), Jack Peñate, 10/10 (daar hupst haar broer ook op mee), The Vaccines, ABBA, wat Beatles, Gotye, I Follow Rivers ('Nee, niet die slappe versie, papa!'), Proud Mary, Call Me, TiK ToK, Hot Stuff en Katy Perry. Die laatste 5 vooral dankzij Just Dance, dat bewijst dat nieuwe generaties andere manieren van muziekbeleving hebben. Een hit is geen hit als-ie niet in Just Dance zit!

Gisterenavond draaiden we de onvolprezen Carpenters onder het eten, eveneens een grote favoriet van mijn moeder (mijn God, wat een Hit - vindt ook Sonic Youth). Dochter vond het prachtig, drumde het ritme van de bassdrum mee en herkende even later zelfs die prachtige Beatles-cover. Van Karen was het een kleine stap naar Dusty, die andere Hele Grote Stem, maar uit bovenstaand lijstje blijkt dat ze de melancholische favorieten van papa graag verruilt voor La Springfield's uptempo soulknallers. De onthechting is ingezet.

Hakken = goed, dat moge ook blijken uit het feit dat haar recente favoriet zonder twijfel The Black Keys zijn (deze, deze, deze, maar vooral deze, die bijna-cover van Led Zeppelin). En zo is via een omweg toch Studio 100 Huize EHPO binnen gedrongen: Auerbach & Carney doen namelijk niet onder voor Karen, Kristel & Kathleen. The Black Keys zijn K3-met-gitaren: hooks, hooks, HOOKS. Hooks zo groot als vleeshaken, waar een meisje van 9 gemakkelijk achter blijft hangen. Tot groot genoegen van haar vader.

Tweet