Op dit moment is de
voorverkoop van Fleetwood Mac's optreden gestart, 7 oktober a.s. in de Ziggo Dome. Ik ga. Ik moet. Allemaal leuk en aardig zo'n
album Top 10, maar natuurlijk volstrekt triviaal en onzinnig: ook in 2012 draaide ik geen album zo vaak als
Rumours.
Jarenlang werd soms wat smalend gedaan over de Mac, maar recent betuigden de Groten der Aarde hun schatplichtigheid en liefde: Destiny's Child
samplede Welsh witch Stevie Nicks, indie-helden Rilo Kiley namen een
sterke plaat op die klonk als de perfecte kruising tussen
Rumours en
Tango In The Night (en gingen daarna — geheel in stijl — met ruzie uit elkaar), er verscheen een
machtige pageturner over de Making Of, Mojo deed de
verplichte special, de Klassieker zelf kwam eind vorige maand
dik opgetuigd opnieuw uit en werd uitgebreid
onder de loep genomen in DWDD. Datzelfde DWDD liet daarna onbedoeld zien hóe ontzettend goed en oorspronkelijk de band is door kipjes Ellen ten Damme en Manuela Kemp
Go Your Own Way te laten kakelen. Eerder verkrachtte Van Velzen op vakkundige wijze
Landslide (liever niet terug kijken!) door werkelijk iedere emotie en dynamiek uit dat prachtige nummer te wringen. Bah.
Zand erover, want het repertoire van Fleetwood Mac staat fier overeind en
Rumours is zo'n zeldzaam album zonder 1 slecht nummer, dat nog net zo goed klinkt als 35 jaar geleden. Beter zelfs. Het kostte moeite om niet elk nummer in deze Perfect te zetten.
Rumours = Perfect. Maar er zijn er meer:
Landslide, Rhiannon, Tusk, Sara, Big Love (de single en weergaloos solo gespeeld door Lindsey Buckingham), de niet te ontkennen popsongs van Christine McVie en vroege blueshits met Peter Green. Speciale aandacht voor het grootste onrecht uit de muziekgeschiedenis
Silver Springs, dat wegens ruimtegebrek
Rumours niet haalde, maar veel en veel te goed is om als B-kant van
Go Your Own Way te zijn weggestopt. Een grove schande, goedgemaakt op de
reissue.
Het inmiddels bekende rock 'n' roll verhaal vol ruzies, coke, echtscheidingen, liefde en haat achter de plaat lees je in
dat boek of zie je in
de docu. Ik sta 7 oktober voor de derde keer vooraan. Thuisblijvers hebben zoals vaker ongelijk, maar komen compleet aan hun trekken met deze Perfect.
Enjoy!
HIERRR.
6 opmerkingen:
Natuurlijk kende ik de klassiekers, en natuurlijk zag ik Rumours ook vaak tussen tweedehands platen staan, maar echt luisteren; nee. Totdat ik ook The Making Of las en ik het album stuk heb gedraaid en het werkelijk heb leren kennen en waarderen. Prachtalbum, ook bij mij nummer 1 in de lijst van meest gedraaide platen in 2012.
Kijk, da's nou leuk om te lezen!
Aardig plaatje dat Rumours, maar de absolute wereldnummers Tusk, Big Love en Rhiannon staan er dan net niet op. Dreams komt wel erg dichtbij.
Daarom staan die 3 ook in deze Perfect op Spotify ;-)
Ik weet het niet hoor. Dat smalende commentaar op Fleetwood Mac deelde ik vroeger, maar ik luister altijd onbevangen naar Perfect-playlists waarbij iemand een standbeeld opricht voor een artiest. En ik hoor heus wel de professionaliteit en zeggingskracht van deze muziek, maar het pakt me simpelweg niet. Smaken verschillen, nietwaar? Ik vind Fleetwood Mac te vlak, te braaf. Een beetje als Toto, of is dat vloeken in de kerk? Kan iemand me uitleggen wat hun muziek zo uniek maakt?
Jeroen! Foei!
1. Dreams, Silver Springs, Go Your Own Way, Songbird, Don't Stop, Big Love, Rihannon, Landslide: niet te ontkennen, onwaarschijnlijk goed geschreven songs, zeldzame klasse.
2. Hoe de zang van Lindsey Buckingham, Stevie Nicks en Christine McVie met elkaar versmelt op de Mac's beste momenten. Hoe de blueshistorie van Fleetwood en McVie volstrekt natuurlijk versmelt met de Californische hippie/coke-scene van Buckingham/Nicks' LA.
3. Hoe heel 'Rumours' tijdloos klinkt, *juist* omdat de band niet alle trucs gebruikte die konden in 1977, maar alleen en tegelijk alles deed wat nodig was.
4. De Verhalen. De beste die er zijn.
5. KIJK DAN!
Een reactie posten