a balladeer doet het zélf (3)

Zanger en songschrijver Marinus van a balladeer bracht afgelopen maand zijn solo-album in eigen beheer uit. Twee eerdere albums met zijn band verschenen bij EMI. Hoe kwam dat zo, hoeveel moeite kostte dat, hoe pakte hij het aan en wat leverde het op? Marinus deelt vandaag in 2 openhartige blogposts lief, leed én harde cijfers.

"Het was dinsdag 18 november 2008 toen ik de studio van René de Vries binnenstapte. Where Are You, Bambi Woods?, ons tweede album, was nog geen 3 maanden uit en ondanks de airplay en lovende recensies was ik mijn grote liefde voor muziek kwijt. René wilde weten wat ik kwam doen. Destijds kwam ik niet goed uit mijn woorden, maar ik wilde mooie liedjes zonder einddoel maken. Met alleen de mening van de songschrijver en die van de producer. Precies een maand later had ik een nieuwe plaat in demo-vorm af.

Het is lastig uit te leggen waarom ik Sorry, kid. alleen (zonder band) heb opgenomen en alleen (zonder platenmaatschappij) heb uitgebracht. Met de band hebben we nog nooit ruzie in de studio gehad en EMI heeft a balladeer op vele fronten verder geholpen. Dit is mijn eerste plaat waar ik vrijwel niet over nagedacht heb. Mijn motto was: “Ik voel het, dus ik doe het.” En dat motto heb ik voor deze CD nog steeds.

Door een paar prima BUMA-jaren kon ik "Sorry, kid." zelf financieren. Uiteraard hoop ik al mijn kosten terug te verdienen, maar het zou zo maar eens kunnen dat ik er een paar duizend Euro bij inschiet. Dat vind ik niet heel erg: ik heb 100% de plaat gemaakt die ik wilde maken. En je wil niet weten hoe ongelofelijk trots ik daar op ben! "Sorry, kid." is de mooiste plaat die ik tot nu gemaakt heb en ook de makkelijkste.

Mijn grootste zorg was in eerste instantie de band (waar ik direct goedkeuring van kreeg) en EMI. Met EMI heb ik 2 gesprekken gevoerd. Na het eerste gesprek waren ze in principe akkoord dat ik mijn soloplaat niet bij hen zou uitbrengen. Toen ik tijdens het tweede gesprek - een paar maanden later - wat demo’s liet horen, snapten ze helemaal dat het een plaat voor een klein label of eigen beheer was. Het meeste werk kwam na de opnames. In eerste instantie probeerde ik dat kleine label te vinden dat mijn CD wilde uitbrengen, maar na een gesprek met mijn vader besloot ik uiteindelijk het heft in eigen hand te nemen.

De promotie begon met het persbericht op 7 september 2009: "Marinus van a balladeer neemt soloplaat op". Dit stuurde ik naar zoveel mogelijk media en naar ons redelijk grote mailingbestand. Via Twitter, Facebook en Hyves hield ik zoveel mogelijk mensen op de hoogte van de opnames, vooral door filmpjes vanuit de studio zo snel mogelijk op YouTube te zetten. Dit was de eerste en dit wat mij betreft de indrukwekkendste. En af en toe dropte ik een titel. Zo moest "Why Hitler Loved His Dog" wel nieuwsgierig maken, leek mij.

Ruim een maand voor de release werd ik 36 en liet ik, als omgekeerd verjaardagskado, de eerste track van het album in première gaan: A Little Rain Has Never Hurt No One. Precies 3 weken later ging het persbericht de deur uit met daarin de titel van de plaat en de releasedatum (12 februari 2010). Verder gaf ik een gratis MP3 weg: "More Or Less The Sort Of Shit Ex-Lovers Get Restraining Orders For", nog steeds te downloaden via Bandcamp. En, last but not least, liet ik de voorverkoop van mijn album beginnen via mijn eigen webshop."

Dat lijkt allemaal gesmeerd te lopen. Vanmiddag vertelt Marinus tegen welke problemen hij aanliep, welke relatieve successen hij boekte en hoe zijn boekhouding rond dit solo-album eruit ziet. Maar hij trapt af met zijn 3 favoriete albums allertijden. Tot dan!

Tweet