Hoe je als muzikant in een razendsnel veranderende muziekindustrie je eigen boontjes dopt. Niels Aalberts deelt zijn ervaringen, tips, trucs & adviezen, nodigt anderen uit dat ook te doen en vermijdt iedere schijn van objectiviteit. Daarvoor ga je maar naar www.ehpo.net. Daar lees je ook waar Niels al die praatjes over muziek, internet, social media, marketing, management, uitgeven en ondernemen vandaan haalt.
Ieder decennium herbergt een paar volstrekt overbodige covers, waar dit er één van is. In mijn singleskoffertje beland na aankoop door mijn moeder, hier neergezet omdat zij mijn liefde voor muziek aanwakkerde. Doe mij maar het origineel en laat Don lekker zijn eigen klassieker zingen.
Vermoedelijk was die klassieke prachtsingle (denk die gedateerde 80's clip even weg) de aanleiding voor aanschaf van deze LP, zelfs al wist ik niet wie Aretha Franklin was. Dat stelde niet teleur. Integendeel: Cupid & Psyche 85 is een Meesterwerk, aan stukken gedraaid in de tijd dat EHPO nog een EHPO'tje was. Maakt in 1 klap de aankoop van iedere Simple Minds 12" van ná 1982 goed, toch?
Via Leon. Onthoud: ogen op het balletje = uitsluitend op de relatie tussen maker en ontvanger, niet op je overhead en je wagenpark. Radically overdeliver. Alleen dan bewijs je je toegevoegde waarde en je bestaansrecht.
Gewoon uit Leiden. Ongelofelijk, voor zo'n opwindende, vlekkeloos uitgevoerde ELO rip-off, inclusief monster-riff, vocoder (!), kathedrale synths en een Meat Loaf-like duet. Kortom, alles wat je als 10-jarige zoekt in 7" vinyl! Vooraan in mijn singleskoffertje in 1981:
Voor 21 Oud-Hollandsche guldens en 95 centen mocht ik 'em de mijne noemen. Op het Comenius College waren dat exact 439 kartonnen koffiebekertjes (hier op de foto rechts). Leeggedronken brachten die bij de kantine een hele stuiver op. Recycling anno 1983, dat deed je als brugpieper. Tegenwoordig is het ook een sport voor volwassenen:
Dat ligt niet aan de oprechte intenties, ervaring en visie van de mensen erachter, maar aan de basiskenmerken van Kunst. Goede en succesvolle muziek, boeken en films raken de toeschouwer. Hard. Niet door iedereen te (willen) plezieren, maar door tongen los te maken, de verwachtingen van lezers, toeschouwers en fans verre te overtreffen. Vaak door juist tegen de haren in te strijken. Kunst moet beroeren. Sellaband en Ten Pages huldigen het principe van de-meeste-stemmen-gelden. Of zoals wij in de muziekindustrie zeggen, 'A&R-by-committee': samen overleggen hoe de plaat gaat klinken, beslissen welke demo's er wel of niet op moeten staan, dagenlang vergaderen met welke producer we werken, wie de hoesfoto schiet ('Vingers omhoog voor Anton Corbijn!'), het haar doet en de veters van de zanger strikt. Polderen dus. Eindeloos schaven, zodat uiteindelijk weinig tot niets overblijft van het oorspronkelijke creatieve idee. De illusie is dat als maar genoeg mensen zich er tegenaan bemoeien ook zoveel mogelijk mensen het eindresultaat aanschaffen. Erger nog: dat de Stem des Volks op basis van 10 pagina's of een demo kan beoordelen wat mooie muziek, een goed boek of een prachtige film wordt. X-Factor laat zien wat ons dat brengt. En heeft buiten de makers ooit iemand een Sellaband-track op z'n begrafenis gedraaid? Precies.
Over La Springfield is het hier vaker gegaan. Ze is de Allergrootste. Dat er nog geen Perfect Dusty was is dan ook een volstrekt raadsel. Een schande bovendien. Gelukkig komt daar vandaag verandering in, HIER en op Spotify. Onder de tracklisting nog wat moois over enkele tracks.
Oja: als je iets hebt aan de links of informatie in deze vaste wekelijkse rubriek en je enthousiasme deelt op je blog, Facebook, Twitter, Hyves etc., wordt een verwijzing naar dit blog of Twitter (@EHPO) gewaardeerd.
