Nazomergasten met... EHPO #zg #zg10

Annet Malherbe gezien gisterenavond? Volgens mij nam ze ons allemaal in de maling. Leuk idee van Atze (al was iemand 'em voor): je eigen Zomergasten Lite. Je hebt er vast wel 'ns aan gedacht, misschien zelfs over gefantaseerd: je goede smaak en hogere intelligentie etaleren door 10 favoriete film- en TV-fragmenten semi-intellectueel aan elkaar te kletsen. Atze deed het en viste op Twitter naar andere gegadigden. Bij deze, gewoon voor de lol:

1. Sandokan

Volgens mij is het min of meer traditie dat een Zomergasten-aflevering aftrapt met een beeldfragment dat op jonge leeftijd diepe indruk maakte. Nog vóór The A-Team (einde lagere school, tune!) en Miami Vice (middelbare school, tune!!) kan ik me herinneren dat deze TV-serie een magische aantrekkingskracht had op de jonge Niels. Geen idee waar de serie over ging en bij terugkijken vraag ik me af wat ik precies zo boeiend vond, maar het gevoel dat ik geen aflevering mocht missen voel ik nóg als ik hier naar kijk:

2. Donnie Darko

Ben best een filmliefhebber, maar zit zelden voor de TV en ga helaas nog minder naar de bioscoop. Dat laatste werd niet beter na het vaderschap, integendeel. Paar favoriete films (Breaking The Waves, klassiekers als de eerste 2 Godfather's, Once Upon A Time in America en meer recent erg genoten van De Helaasheid Der Dingen), maar een kenner ben ik niet. De mix van sfeer, fantasie en horror in een goed coming of age-verhaal, niet-eenduidig verteld maakt Donnie Darko favoriet. Geweldig gebruik van muziek ook. Toen Echo & The Bunnymen's "Killing Moon" de bioscoop inknalde onder de prachtige, mysterieuze openingsbeelden wist ik al dat het niet meer mis kon gaan:

3. Oasis - 'Live Forever'

Mooi, zijn we aangekomen bij muziek. Gecombineerd met beeld = clips. Geen enkele twijfel welke te kiezen voor deze Zomergasten. Dat moet de song zijn die me in 1994 abrupt de stofzuiger deed uittrappen om MTV's 120 Minutes dit Monumentale Refrein mijn studentenkamer in te laten blazen, een paar maanden na Metal Mickey:

De wereld was daarna niet meer hetzelfde, stopped dead in my tracks, Fan in iets meer dan 3 minuten.

4. Standing In The Shadows Of Motown

Meer muziek, fragmenten mogen helaas niet ge-embed worden. Deze schitterende documentaire over Motown's vaste huisband zag ik notabene in de bioscoop. Berry Gordy kopieerde met muziek wat autofabrikanten in zijn standplaats Detroit deden: het proces opsplitsen en the best man op the right job zetten. Liedjesschrijvers schreven liedjes, muzikanten maakten muziek, zangers zongen en performers performden. Gordy's lopende band leverde de prachtigste popmuziek op, waarvan veel makers anoniem bleven. Zo ook de band die alle grote hits inspeelde, The Funk Brothers. Deze documentaire geeft ze de erkenning die ze verdienen. Drie dingen bleven me bij:

• Legendarische bassist James Jamerson † die, zoals zijn zoon verklaart, met 1 vinger kon wat een ander met nog geen 10 redt. Luister dan of lees maar.
• De verschillende drummers van The Funk Brothers (iedere muzikant had een aantal vervangers - er overleed nog wel 'ns iemand, aan een overdosis of zo...) die de best klinkende drumsets met elkaar doornemen. Het gesprek eindigt met het verhaal van één van hen dat hij als jongen speelde op lege zeep- en wasmiddeldozen. Zonder een spoortje ironie verzucht hij: "Nooit meer een drumstel gehad dat zó goed klonk!" Klassiek.
• Dat het bespelen van de tamboerijn hogere wiskunde is en een complete band aan elkaar kan lijmen. Luister dan (op 0.23 min.).

5. A Skin Too Few (regie: Jeroen Berkvens)

Nog een muziekdocu, de mooiste die ik ken. Dat ik fan ben van Nick Drake † is genoegzaam bekend. Zijn mooiste nummer staat onder de afsluitende beelden van de prachtdocumentaire die Nederlander Jeroen Berkvens over hem maakte (en die ook niet ge-embed mag worden). Knap, want buiten 1 filmpje van een 4-jarige Nick aan het strand bestaat er geen bewegend beeld van Drake. Sfeer, stijl, verhaal en uiteraard muziek in deze documentaire zijn fantastisch en dat illustreren deze beelden. Ik moet ervan huilen.

6. The Office

Humor-op-TV en ik: geen geweldige combinatie. Stand-up comedy, cabaret, lachseries op DVD: ik word er zelden warm of koud van. Paar uitzonderingen: Bill Hicks is een held, om Curb Your Enthusiasm en vooral Little Britain lach ik me gek, vroeger The Young Ones en Geef Je Ouders Maar Weer De Schuld (wie kent dat nog?) en ook de eerste seizoenen van Jiskefet waren sterk. Toen Van Binsbergen, Kerstens & Kamphuijs hun intrede deden, échte Lullo's keken en zichzelf nadeden was de lol er snel vanaf. Het trio viel ten prooi aan het Stones-syndroom: te lang doorgaan, eigen klassiekers begraven onder een groeiende berg troep en eindeloos recyclen op TV en DVD. Ricky Gervais wist wanneer hij moest stoppen: na slechts 2 seizoenen + 1 lange Kerstaflevering trokken hij en Stephen Merchant de stekker uit The Office. Het resultaat: een reality comedy met louter hoogtepunten, een moderne klassieker, up there met Fawlty Towers en Monty Python.

Meet David Brent, een man zó zelfvoldaan en ergerlijk dat ik bij het kijken de DVD-speler een aantal keer moest stilzetten van pure plaatsvervangende schaamte (waargebeurd!):

Een ander dramatisch hoogte- (diepte-?) punt van de serie. Hier gaat Ricky Gervais wél te lang door, veel te lang:

7. Shoah

Historisch meesterwerk, een ruim 9 uur durende documentaire over één van mijn andere fascinaties: de Tweede Wereldoorlog en de holocaust, een boekenkast vol. Regisseur Claude Lanzmann gaat op zoek naar achtergrond en oorsprong van de holocaust, bezoekt de overblijfselen van kampen en spreekt met overlevenden, familieleden, getuigen, bewakers, Polen, Duitsers en anderen. Zeer indrukwekkend. De (vrij neutrale) trailer:

Voor wie het interesseert (en aankan): in dit fragment forceert Lanzmann halverwege de geïnterviewde kapper Abraham Bomba om zijn schokkende verhaal af te maken. Enerzijds laat het zien hoe gruwelijk de ervaringen van veel Joden zijn en tegelijkertijd hoe hard Lanzmann heeft moeten werken, trekken, soms zuigen om ze op band te krijgen. En er zelf daardoor niet sympathieker op wordt... Respect.

8. The Sopranos

Beste TV-serie ever. Simpel. Ik zat begin jaren '90 iedere zondagavond op het puntje van mijn stoel bij Twin Peaks, keek na The Sopranos het bijna net zo sterke The Wire (stopte net als The Office op tijd), maar geen enkele serie heeft zoveel verschillende, stuk voor stuk interessante karakters, goede verhaallijnen, briljante dialogen en krankzinning sterk acteerwerk. Waarvan acte:

Ook na deze scène moest ik die DVD-speler even stilzetten, ditmaal uit pure bewondering.

9. The Beatles' Anthology

Een laatste muziekdocu, in etappes gekeken toen ik van mijn voormalige studentenkamer verhuisde naar m'n eerste eigen huis. Iedere avond een doos inpakken, iedere avond een VHS-band kijken. Het verhaal van The Beatles is duizenden keer verteld, door de heren zelf en anderen, en tóch geloof je het niet als op band #7 The Fab Four het mooiste jongensboek allertijden zelf dichtslaan. Uiteraard mogen we niet embedden van EMI dus kijk dit fragment, eruit gepikt omdat het mijn favoriete Beatle-nummer bevat.

10. Randy Pausch' last lecture
Anno 2010 hoeven Zomergast-fragmenten niet louter van TV of uit films te komen; YouTube is immers de belangrijkste beeldleverancier van de afgelopen 5 jaar (zie 'de puist' van Annet Malherbe gisteren...). Als je íets kijkt van deze 10 fragmenten, laat het dan dit zijn. Besteed 1 uur en 15 minuten van je tijd aan dit ontroerende, grappige, mind-altering college over dromen, inzichten, Star Trek, knuffelbeesten en Disney figuren dat je kijk op de wereld even verandert, vergelijkbaar met een boek als Zen & The Art of Motorcycle Maintenance (ook een favoriet):

Schitterend! Wie doet de volgende 10?

Tweet