Perfect Sixties (according to @the_madd)

Dave von Raven is een freak. Een beatfreak welteverstaan. Overdag als Dave Melaart werkzaam als medewerkert bij de Rotterdamse afdeling van Feedback, 's nachts als frontman van Rotterdams beatfenomeen The Madd. De sixties zijn Dave z'n periode, dat zie je aan z'n huis, z'n kleding, z'n band en z'n uitgebreide platenverzameling met oude, obscure vaak vergeten singeltjes. Het zijn gelukkig voor ons allen juist die analoge singeltjes die Dave digitaal deelt! Écht handgeplukt, dus die kraak hoort erbij. Enjoy!

HIERRR moet je zijn voor de download. Helaas zijn maar 2 tracks van deze Perfect terug te vinden op Spotify: HIERRR. Zegt meer over Spotify dan over Dave's platenkast... Onder het artwork van Wilbert Dave's machtige track-by-track guide. Verplichte kost!

"Laten we nou gewoon eens eerlijk zijn met z'n allen en toegeven dat de basis van de popmuziek nergens anders te vinden is dan in de de roerige jaren '60. Oké, zonder Elvis geen Buddy, zonder Buddy geen Beatles, maar goed. Je moet immers érgens stoppen met terugrekenen. Voor je het weet wijzen alle kralen op je telraam naar Afrika en vlecht je die uiteindelijk maar in je haar om er toch nog een beetje appetijtelijk uit te zien. De Sixties inderdaad. Man, ik weet het nog goed, toen ik voor de eerste keer Oldies (BUT GOODIES!) van De Beatles opzette. De eerste die je hoort is Ringo, met z'n drum-introotje in wat mij betreft dé herkenningmelodie van de Fabuleuze Vier bij uitstek: She Loves You. Yeah, yeah, yeah zegt me sowieso meer dan Give Peace a Chance, War Is Over of Hallelujah.

Ik hoorde meteen dat er gouden tijden voor me aanbraken. Het jammere was dat deze zelfde tijden - zo'n 25 jaar eerder - op een heel natuurlijke manier overvloeiden in de jaren '70. Desalniettemin kleefde er een groot voordeel hieraan vast; het feit dat alles wat er destijds was gemaakt nu voorhanden was. Ik hoefde nergens meer op te wachten. Elke single en elke elpee lag ergens op deze aardkloot op mij te wachten, opgenomen en afgemixt, behoesd en gearchiveerd. Ik ging op zoek, verbreedde m'n horizon, verwonderde me over alle schoon- en vuiligheid die er was gemaakt en laat me tot op de dag van vandaag nog dagelijks verrassen door m'n vondsten, die soms goud waard zijn en soms een grijpstuiver of habbekrats.

Het was een KRIEM om een selectie te maken uit de - zoals mijn goede vriend Dandy Dave! altijd zegt - "onuitputtelijke beerput" van wat er in de Sixties allemaal gemaakt is. Ik heb me in deze hitparade dan ook beperkt tot mijn eigen 45-toeren plaatjes, geen elpee-werk, geen downloads. Gewoon singletjes uit alle windstreken die constant doen herinneren aan een voorliefde voor de Engelse beatmuziek."

Twist and Shout - Brian Poole & The Tremeloes
Toen De Beatles in 1962 auditie deden bij platenlabel Decca, werd door de op dat moment dienstdoende Henk-Jan Smits bepaald dat niet zij, maar een ander hip bandje het helemaal zou gaan maken. Brian Poole & The Tremeloes dus. Ironisch genoeg was de eerste single die ze bij Decca uitbrachten "Twist And Shout", datzelfde jaar opgenomen door de 4 moptops uit Liverpool. Brian Poole pakte de hit, het lukte dus wel degelijk. En terecht, want deze fucked-up versie van "Twist and Shout" gaat HELEMAAL over de top. Veúúúúl beter dan De Beatles versie. Zonde dat Brian Poole en z'n Tremeloes nooit hun eigenste Sergeant Pepper maakten, want Brian is nu gewoon weer slager in Essex. Jammer jôh.

I've Got You On My Mind - Rod & Carolyn
Rod & Carolyn... Wat zal ik zeggen? Het schijnt dat ze Braddy van hun achternaam heten. Het feit dat ze beter zingen dan The Everly Brothers doet eerder vermoeden dat het broer en zus zijn dan een echtpaar. Dit is echt één van m'n favorieten; wat een supergoed nummer. Het plaatje werd opgenomen in - ik schat - 1963 en is uitgebracht op het PYE-label. Althans, of het ooit van een release gekomen is, is nog maar de vraag. Het betreft hier een 'Advance Promotion Copy', plaatjes die werden uitgedeeld aan radio station om eventuele hitpotentie te voorspellen. Wat er destijds ook voorspeld is, I've Got You On My Mind werd nooit een hit. Dood- en dood- en dood- en doodzonde.

I Just Wanna Make Love To You - The Soul Agents
Degenen die denken dat Flowerpeople en Hippies de enige jeugdculturen waren in de sixties heeft het zorgwekkend mis. Vooral in de vroege jaren '60 waren er in Engeland diverse jeugdculturen, waaronder Mods, Ted's en Beatniks. Beatniks geloofden niet in het huwelijk, waren veelal werkloos en luisterden naar R&B. Ze kochten met name plaatjes van vergeten Amerikaanse artiesten die in hun hoogtijdagen de White Cliffs Of Dover nooit hadden bereikt. De Engelse jongelui pikten dit op en begonnen met het imiteren van hun voorbeelden zoals Jerome Green, John Lee Hooker en noem ze maar op. Als jongens met peenhaar een neger na gaan doen wordt dit in negen van de tien gevallen een komische aangelegenheid, maar het lukte deze knakkers aardig. Ze ontwikkelden op deze manier hun eigen "sound". The Soul Agents deden dit nog beter dan The Rolling Stones vind ik. Deze versie van de standard I Just Wanna Make Love To You is monsterlijk goed. Zeker wanneer het tamboerijntje er in de bridge bij komt is het einde zoek. Wat een mafkezen. PYE-release uit 1964.

That's Alright - Jimmy Powell & The Five Dimensions
Een plaatje dat ik voor veelsteveel geld heb gekocht. Hier is eigenlijk hetzelfde verhaal van kracht. Stevige R&B die compleet over de top gaat. Vooral het schreeuwen vind ik erg leuk, en de Edison mag wat mij betreft naar de gast die de sambaballen bespeelt op deze single. Weer PYE, wat een label.

Once In a While - The Brooks
The Brooks heten eigenlijk The Brook Brothers. Geïnspireerd door The Everly Brothers kozen ze in 1959 deze fantasievolle naam. Skiffle was het toen helemaal in Engeland. De Beatles deden dat destijds ook: met theekistbas de bühne op en een beetje Engelse country spelen, My Old Man's A Dustman en dat soort werk. In 1960 kregen ze een mooi platencontractje bij Top Rank. Ouders vonden de Brook Brothers ook gewoon hartstikke leuk, zo'n duo was het. Het zou me niks verbazen als ze ook nog een paar leuke Christelijke deuntjes opgenomen hebben. Maar in 1964 konden ook The Brook Brothers er niet meer omheen; ook zij moesten aan de beatmuziek om mee te kunnen blijven doen in de muziekbizz. En dus werd de naam veranderd in het hippere The Brooks en werd op deze Decca-sessie zelfs een jonge Jimmy Page uitgenodigd om het nummer te voorzien van een stukje gitaargeweld. Page deed dit soort werk contstant toentertijd. Elke plaat waarop-ie speelt wordt naar een hoger niveau getrokken. Persoonlijk haat ik Led Zeppelin, maar Jimmy Page heeft de beatmuziek veranderd en verbeterd. The Brooks zijn hiervan het levende voorbeeld, ook al zijn ze inmiddels misschien allebei wel dood.

Gospel Train - The Soul Agents
Daar zijn ze weer, The Soul Agents. Volgens sommigen de eerste psychedelische dansplaat. Een orgelstamper pur-sang met hoogte- en dieptepunten. Op hoog volume en met wat drugs in je lichaam het beste.

New Orleans - Bern Elliott & The Fenmen
Bern en z'n Fenmen bestonden van 1961 tot 1964. De sixties duurden ook maar tien jaar, ook al lijkt het soms langer. Stromingen kwamen en gingen. Voor je het wist was je alweer uitgepoept of had je een belegen sound. Bern Elliot & The Fenmen was zo'n band. Dit schijfje klinkt als een echte productie, bijna een soort happy hardcore. Dat soort dingen hebben een houdbaarheidsdatum, zeker in het heetst van de strijd. Veertig jaar na dato vind ik het een echte knaller. Misschien had ik destijds ook Paperback Writer verkozen boven New Orleans, maar gelukkig kan het nu allebei. Hakkúúúúhhh!

I Can't Get Through To You - The Honeycombs
Over produkties gesproken; de man die het allemaal op z'n geweten heeft is natuurlijk Joe Meek. Deze self-made producer begon een studio boven een tassenwinkel in een winkelstraat in hartje Londen. Voordat ooit iemand van De Beatles had gehoord, stonden Engelse pre-beatgroepen op te nemen in de badkamer van de toondove Joe. Met galm-apparatuur, tape-delays en zelfgemaakte analoge synthesizers was Joe verantwoordelijk voor de eerste Britse nummer één hit in Amerika: het door hem gecomponeerde én in elkaar geflansde Telstar, dat werd ingespeeld door de studio groep The Tornados. Een Franse filmmaker eiste de rechten van Telstar op en als gevolg daarvan zouden Meek's royalties voorlopig niet worden uitbetaald. Ondanks een aantal volgende hits werd het succes van Telstar nimmer meer gehaald. De muziek veranderde, De Beatles kwamen en Joe's sound was binnen de kortste keren oud nieuws. Hij probeerde het nog één keer in 1966 met The Honeycombs. De winnende B-kant van "That's The Way, I Can't Get Through To Yo" is het beste bewijs van Joe's kunnen. Over de top is één ding; deze plaat gaat er ver overheen. Eén grote orgie van achterlijkheid met een heerlijke scherpe rotsound. Echt één van m'n favorieten. Joe's royalties van Telstar zijn nooit aan 'em uitbetaald. In 1967 schoot-ie een kogel door z'n kop.

Zij Liet Me Staan - The Symptomes
In Nederland konden we d'r ook wat van; Beat heerste over de hele wereld en de Nederbeat heeft z'n plaatsje in de geschiedenisboeken meer dan verdiend. Het beste voorbeeld is wat mij betreft de single Zij Liet Me Staan, Nederlandstalige beat op z'n best; wild gitaarwerk en zangpartijen geïnspireerd op de Hollies. Beat met een zagte G, dat ook nog. The Symptomes kwamen uit Dongen en de band werd later omgedoopt in Highway, bestaande uit 4 besnorde mannen in trainingspakken. Ze scoorden de afzichtelijke hit "Kiddy Kiddy Kiss Me".

De Tien Geboden - Willem O.P. Schepper
Ska was ook een heel ding natuurlijk. In Engeland immens populair onder de Mods, maar Nederland heeft het, behalve de wereldhit My Boy Lollipop van Millie Small, eigenlijk nooit gehaald. Vreemd genoeg hebben we hier toch onze eigen Nederlandstalige ska-plaat. De Tien Geboden uit 1967 is een vertaling van Prince Buster's "The Ten Commandments", een zeer onvrouwvriendelijk plaatje dat werd gemaakt door de illustere Willem O.P. Schepper, als reactie op het Dolle Mina gebeuren. In Leiden werd mij ooit eens gevraagd 'of ik dit humor vond' toen ik op een rood feestje deze schijf de revue liet passeren. 'Of ik wilde vechten', dat vroegen ze ook nog.

London Look - The Hifis
Al leek Engeland in de sixties het walhalla voor iedere band, het tegendeel was waar. Vele Britse groepen verlieten hun moederland om ergens anders ter wereld hun geluk te beproeven. The Rokes gingen naar Italië, The Scorpions kwamen naar Nederland, The Deejays gingen naar Zweden. Daar boekten ze veel succes omdat iedereen helemaal geil was van het feit dat het échte Engelsen waren, echt een attractie. The Hifis verkozen Duitsland om de pegels op te halen. Ze speelden dagelijks clubs plat, maar van een hit kwam het niet echt. In 1966 tekenden ze bij het Star Club label en brachten ze de elpee Snales & Hifis uit, dat uitsluitend uit eigen nummers bestond. Het nummer McKillroy Is Watching You kwam tevens als single uit op het Duitse Decca label. De B-kant maakt het interressant. Ik hoorde dat nummer ooit eens op een online radio station en was, ondanks het nerdy karakter, meteen verkocht. Dit klinkt Engelser dan Rule Brittannia, zelfs de Big Ben zit d'r in man. Na jaren zoeken heb ik onlangs de single gevonden en pas toen zag ik dat het nummer geschreven is door mijn favoriete componist Graham Gouldman, het kon ook bijna niet anders. No Milk Today, Look Through Any Window, Bus Stop, Heart Full Of Soul, Evil Hearted You; al deze kaskrakers zijn geschreven door Gouldman. Later zat-ie in 10CC, hou ik niet van, maar da's een ander verhaal. Get the London Look!

Social End Product - The Bluestars
It's not my fault that I don't belong, it's the world around me that's got it all wrong! Jaha, ook Australiërs waren kwaad, net zo boos als angry young men The Who. Dit zwarte plakje op het Allied International label komt uit 1966. Grote kans dat er ook een verdwaalde Nederlander in de groep zat.

Words Enough To Tell You - The Mascots
Zweden is het Japan van Europa; goed in imiteren weetjewel. The Mascots zagen er dan ook Engelser uit dan de Engelsen zelf. Met superdeluukse Carnaby capes en mod-coupes, een soort Engelse etalagepoppen van purschuim. Dit uitte zich ook in de muziek van The Mascots. Words Enough To Tell You is de beste Beatles rip-off die ik ken. Het had niet misstaan op With The Beatles, Please Please Me of zelfs A Hard Day's Night. Ze hadden de slag te pakken. Wel wat gedateerd voor 1965, maar internet bestond natuurlijk nog niet. Het plaatje kwam uit als weggeefsingle bij het magazine Bild Journalen, als onderdeel van de Top-Skivan 1965. Stom, want iedereen en Zweden wilde het schijfje hebben, dus elke teenager rende naar de dichtsbijzijnde kiosk. Pas een maand later kwam de officiële release; iedereen had 'm of kotste d'r inmiddels al van. Er werden er slechts enkele honderden van verkocht. Welk management bedenkt zoiets?

Esta Es Mi Fiesta - Los Shakers
Los Shakers waren wat dat betreft slimmer dan The Mascots. Dit Uruguayaanse viertal zijn de meeëters - al dan niet de etterbuilen - op Beatle-gebied. In Uruguay dacht men te maken te hebben met Shakermania, omdat De Beatles geheel aan hen voorbij gingen. Odeon Pops (van EMI) bracht in Zuid-Amerika de platen van Los Shakers uit en hield zo de Beatles-hysterie mooi op afstand. Natuurlijk wist men in Uruguay van de Beatles, een handjevol mensen dan, waaronder Pelin, Osvaldo, Caio en Hugo, Los Shakers dus. Zij hadden die plaatjes wel ja, die kregen ze natuurlijk van EMI... Elk nummer werd aandachtig geanalyseerd en vleitig omgebouwd tot een heuse eigen song. Ze droegen dezelfde pakken, maakten dezelfde films, begonnen in '67 aan snorren en ronde brilletjes en verdienden bakken vol met peso's. Op deze single doen Los Shakers een covertje van Lesley Gore's It's My Party. Teksten worden over het algemeen phonetisch uitgesproken, maar dat maakt het alleen maar leuker. Why was gher gholding ghis ghand?

She's The One - The Chartbusters
In deze selectie heb ik de Verenigde Staten, hoe belangrijk ook, wat links laten liggen. Het is niet anders. De Amerikaanse aanbieding die ik heb, is van The Chartbusters. Een vroege reactie op de grote Beatles-bom, wonderschoon gedaan. Amerikaanse Merseybeat, het kan.

Neb's Tune - Ahab & The Wailers
Wat zo lekker is aan Perfect Sixties, is dat ik alle kanten op kan schieten. Een heel decennium waaruit ik platen kan kiezen, kik. In dat geval dan maar een uitstap naar Exotica. Een Egyptisch aandoend deuntje door een Engelse studio band, uitgebracht op mijn favoriete label PYE. Neb's Tune is een productie van jewelste; hoor al die trommeltjes eens, een Brits gitaargeluid en zelfs een soort vroege analoge synthesizer, misschien wel een Clavioline. Ik vind het heel erg gers.

The New Breed - Jimmy Holiday
Ook weer een single die niet in de lijst past. Soul van de Bovenste Plank. Hier kan je me echt voor wakker maken. De KNALband van Jerry Long, met de onvolprezen Jimmy Holiday. Dit heeft geen reet met productie, knoppendraaierij of wat dan ook te maken; wat je hier hoort is de band die speelt en Jimmy die zingt, dat is het. Hier komt het puur aan op de actie van het moment. Alles is gevangen op deze prachtplaat. Duizend euro zou nóg niet teveel zijn om dit moment in je singleskoffertje overal met je mee te nemen." - Dave von Raven

Tweet