"Eigenlijk zou ik zomaar de perfecte doelgroep kunnen zijn voor de avondprogrammering van RTL. Programma's waarin mensen geholpen worden om hun huis weer op orde te krijgen, juist omdat er 2 gehandicapte mensen in dat huis wonen (zij is aangeboren slecht ter been, hij is - ook aangeboren - niet zo snugger), programma's waarin 4 mensen bij elkaar komen om er achter te komen wie precies het best kan koken en als opsteker meekrijgen dat four ook best een crowd kan zijn. Alledaagse tragiek, uitvergroot voor mensen zoals ik.
Ik heb er geen behoefte aan om mensen uit te lachen om hun tekortkomingen of tragiek. Dat zou niet netjes zijn en zo ben ik bovendien niet opgevoed. Maar ze fascineren me gewoon enorm. Het maakt de saaie mens minder saai. En het maakt het waard om over te schrijven, als liedjesschrijver. Ook heeft het iets hoopvols om uit te spreken dat iedereen zijn eigen sores heeft. Het maakt het leven voor veel mensen misschien draaglijker. Dat is waarschijnlijk ook het doel van die televisieprogramma's.
Vorig weekend kwam die constatering ineens naar boven drijven. Ik las een interview met Anton Corbijn in Volkskrant Magazine. En daar stond bovenaan het interview als lokkertje: "Iedereen denkt dat ik het voor elkaar heb, maar ik heb wel mijn huis in London moeten verkopen.". Dat was niet de letterlijke tekst hoor, maar zoiets was het wel. Ik kan het ook niet natrekken want toevallig is vandaag bij ons het oud papier opgehaald. Maar zoiets dus. En dan heb je me hè. Dan lees ik net zo lang door tot ik bij dat stuk over dat huis ben. Dat is precies in mijn straatje, bedacht ik toen. De tragiek van zo'n bekende man waarvan je denkt dat hij het helemaal voor elkaar heeft. Overigens wekte het verhaal bij mij niet de indruk dat Corbijn financieel gezien de afgelopen maanden zijn wekelijkse kratje Jupiler heeft moeten verruilen tegen een tray Schültenbrau, maar dat terzijde.
Vorig weekend kwam die constatering ineens naar boven drijven. Ik las een interview met Anton Corbijn in Volkskrant Magazine. En daar stond bovenaan het interview als lokkertje: "Iedereen denkt dat ik het voor elkaar heb, maar ik heb wel mijn huis in London moeten verkopen.". Dat was niet de letterlijke tekst hoor, maar zoiets was het wel. Ik kan het ook niet natrekken want toevallig is vandaag bij ons het oud papier opgehaald. Maar zoiets dus. En dan heb je me hè. Dan lees ik net zo lang door tot ik bij dat stuk over dat huis ben. Dat is precies in mijn straatje, bedacht ik toen. De tragiek van zo'n bekende man waarvan je denkt dat hij het helemaal voor elkaar heeft. Overigens wekte het verhaal bij mij niet de indruk dat Corbijn financieel gezien de afgelopen maanden zijn wekelijkse kratje Jupiler heeft moeten verruilen tegen een tray Schültenbrau, maar dat terzijde.
Ik vind het prettig om over dit soort dingen te schrijven. Over Amerikanen die met de beste bedoelingen naar Nederland komen (voor wat dan ook), op een dag een coffeeshop binnenlopen en vervolgens een maand lang psychotisch in een GGZ-instelling verblijven. Over dat de Waal een prachtige rivier is, maar dat je er niet echt in kan zwemmen omdat de stroming te heftig is. En nou ja, over een hoop persoonlijke dingen waar ik niet zo blij mee ben en die ik, als ware het een RTL-programma, uitvergroot in een liedje.
Tragiek als inspiratiebron dus. Misschien niet iedereen zijn kopje thee, maar het mijne wel. Het is niet per se zo dat ik elke ochtend chagrijnig uit bed stap en dat de rest van de dag alleen maar minder wordt; integendeel. Ik kan zelfs een redelijk opgeruimde indruk maken als het moet. Maar ik kan me er niet echt toe zetten om in mijn liedjes te doen alsof alles loopt zoals men zou willen, zoals ik zou willen. Ik zou haast willen zeggen dat het mis móet gaan in de liedjes die ik schrijf. Tekstueel dan. Muzikaal moet het natuurlijk kloppen.
Met dit alles kom ik als vanzelf op inspiratiebron nummer twee: zeker twee-derde van mijn muziekcollectie bestaat uit albums vol tragiek. Want zo simpel is het ook nog eens. Ik luister graag naar bands die 69 liefdesliedjes op een CD zetten die stuk voor stuk slecht aflopen, naar soulzangers die smeken om vergiffenis van hun vrouw (vaak omdat ze met de verkeerde vrouw naar huis zijn gegaan/moeten brommen voor diefstal/de vaatwasser op de verkeerde volgorde hebben ingeruimd). Naar geloofwaardige, eerlijke en liefst soms ook wat ironische verhalen, bijgestaan door dito geluiden. Overigens zijn dit bijna nooit singer/songwriters.
Ik zou dus goed naar RTL-programma's kunnen kijken, en soms doe ik dat ook. Bijvoorbeeld als ik ergens op bezoek ben. Maar thuis heb ik daar helemaal geen tijd voor. Ik heb het veel te druk met muziek luisteren en, belangrijker nog, muziek maken. Misschien misgun ik mezelf daarmee een goede inspiratiebron, maar zeg nou zelf, wie zou nu Schültenbrau drinken als je ook Jupiler kunt krijgen?"
Ik zou dus goed naar RTL-programma's kunnen kijken, en soms doe ik dat ook. Bijvoorbeeld als ik ergens op bezoek ben. Maar thuis heb ik daar helemaal geen tijd voor. Ik heb het veel te druk met muziek luisteren en, belangrijker nog, muziek maken. Misschien misgun ik mezelf daarmee een goede inspiratiebron, maar zeg nou zelf, wie zou nu Schültenbrau drinken als je ook Jupiler kunt krijgen?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten