Da's deze. Gestart op 19 augustus 2008, dat betekent 1,46 blogposts per dag. Mooie moyenne. Voor zover ik me kan herinneren heb ik alleen vorig jaar tijdens m'n vakantie 3 weken niets gepost. Tijd voor een feestje:
Wie onder deze post zijn favoriete (serie) blogpost(s) of het mooiste verhaal achterlaat wat-ie de afgelopen 4 jaar aan EHPO heeft gehad, ontvangt het laatste exemplaar van Doorbraak! dat ik heb liggen. Tijd voor de 4e druk?
Genoeg eigen én jullie waar geprezen. Lekker doorbloggen morgenochtend!
Hoe je als muzikant in een razendsnel veranderende muziekindustrie je eigen boontjes dopt. Niels Aalberts deelt zijn ervaringen, tips, trucs & adviezen, nodigt anderen uit dat ook te doen en vermijdt iedere schijn van objectiviteit. Daarvoor ga je maar naar www.ehpo.net. Daar lees je ook waar Niels al die praatjes over muziek, internet, social media, marketing, management, uitgeven en ondernemen vandaan haalt.
31 mei 2012
Feestje (107) - met *gratis* single!
Na het fraaie Oasem, winnaar van de 3VOOR12 Award voor beste album van 2011, houdt Thijs vanavond met zijn band opvolger Nowhere or Tammensaari ten doop in thuisbasis Tivoli De Helling. Hengel single Palpable *voor nop* binnen en hoor dat dat het omfietsen waard is. Deuren open om 19.30u, I Am Oak start om 20.15u, toegang is €12. Het is voor niks.
I Am Oak speelt morgenavond in Amsterdam (Amstelkerk), volgende week donderdag in Tilburg (013) en vrijdag in het altijd gezellige Merleyn te Nijmegen. Ik vier hier straks om 10.30u mijn eigen feestje, ook vanwege een strak schema ;-)
30 mei 2012
Klassiek Gitaargeluid (9) - Tom Morello (Rage Against The Machine, Audioslave)
Bram Giesen: 'Vanaf het moment dat een vriend op de middelbare school mij Rage Against The Machine liet horen was ik verkocht. Sowieso aan RATM, maar helemaal aan de geluiden die Tom Morello uit zijn gitaar wist te krijgen. In het begin was ik sceptisch, ondanks het expliciete zinnetje achterop de cd 'all sounds made by guitar, bass, drums and vocals'. Sommige dingen klinken namelijk als een sample, of een scratch van een dj. Maar Morello tovert echt alles uit zijn gitaar.
Versterker:
Marshall 4 x 12 PV cabinet
UPDATE, via Willem-Jan Uytdehage: 'Het is een Peavey 4x12 cabinet dat hij live gebruikt, in combinatie met een Marshall JCM 800 versterkertop.'
Effectpedalen:
- Cry Baby Wah
- DigiTech Whammy
- Boss digital delay
- DOD Equalizer
- MXR Phase 90
Morello heeft gitaren zat natuurlijk, hier een lijstje van zijn Wiki (sommige gitaren hebben een eigen naam):
- Arm the Homeless (gebruikt in o.a. Down Rodeo, Bulls on Parade, Sleep Now in the Fire)
- Budweiser Les Paul
- Gibson EDS-1275 (The Ghost of Tom Joad live)
- Gibson ES-335 (Revelations)
- Gibson Les Paul (Cherry Red) (Audioslave-nummers)
- Gibson Les Paul (Cherry Sunburst) (Gasoline, Shadow on the Sun)
- Ibanez Custom Artstar (Guerrilla Radio)
- Ibanez Roadstar
- Ibanez Talman (How I Could Just Kill a Man, Revolver, Exploder)
- James Trussart Steelcaster - Ovation Breadwinner (Ashes in the Fall)
- Sendero Luminoso Telecaster (Killing in the Name, Freedom, Renegades of Funk)
- Soul Power Stratocaster
- St. George Creamy (Tire Me, Calm Like a Bomb, Shadow on the Sun, Whatever It Takes)
'Het lijkt bijna onmogelijk om de sound van Morello als één geheel te bespreken. Het maffe is dat hij heel veel verschillende effecten gebruikt en daarmee heel veel verschillende geluiden produceert, maar toch blijft alles herkenbaar als zijn eigen geluid. Toen ik voor het eerste Audioslave hoorde, zonder te weten wie er in de band speelden, dacht ik al voor de solo te horen dat het Morello was op gitaar. Bij de solo's weet je het zeker, maar ook in de 'normale' riffs zit een rauwheid verborgen die herkenbaar is.
Een nummer met een bekende sound is Bulls on Parade. In het begin hoor je duidelijk gebruik van de Wah-pedaal, niet heel uniek. Later in de solo gebruikt Morello een, voor zover ik weet, zelfverzonnen techniek, één van die geluiden waar ik vroeger sceptisch over was. Het klinkt namelijk als een scratchende DJ, maar het is Morello op zijn gitaar. Vanaf ongeveer 7:20 legt de gitarist uit hoe hij dat speelt. Die video zit sowieso vol met uitleg over zijn tricks, van de man zelf. Ik kan er uren naar kijken, maar eigenlijk ook weer niet. Want zoals met iedere goede gitarist: ze laten het zo f***ing makkelijk lijken. Zwetend op je zolderkamer, met je gitaar in je handen, blijkt het toch allemaal best ingewikkeld en briljant te zijn.
Nog een uitsmijter om te bewijzen dat de sound van Morello uniek is. Bij een festival in 2008 werd het concert gestopt door de lokale politie, instrumenten werden ingenomen. RATM liet dat niet over hun kant gaan en zette het concert a capella door, inclusief wah pedal effecten en scratches van Morello.'
Dank voor je uitleg, Bram.
Vorige week maandag vroeg ik lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen door een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound + links naar gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) + een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is naar mij te mailen (niels@ehpo.net). De complete serie is aan te klikken via tag Gitaargeluid, met o.a. U2, Dire Straits, Queen, The Who, My Bloody Valentine en Theme from Shaft. Waar blijven Satisfaction, The Byrds of jouw favoriet?
29 mei 2012
Perfect Shuffle 63 (you are here)
28 mei 2012
Het is zomer (eindelijk!)
Dus een plaatje dat lekker bij de hitte past, van een band die een schrikbarend aantal ijzersterke radiohits op 1 verzamelaar weet te zetten. Onterecht beschimpt vanwege kapsels en kleren.
27 mei 2012
26 mei 2012
25 mei 2012
Klassiek Gitaargeluid (8) - Rhys Chatham
Afgelopen maandag vroeg ik lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen door een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound + links naar gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) + een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is naar mij te mailen (niels@ehpo.net). Vandaag Yuri Landman's tweede bijdrage. De complete serie is aan te klikken via tag Gitaargeluid, met o.a. U2, Dire Straits, Queen, The Who, My Bloody Valentine en Theme from Shaft.
Yuri: 'Na mijn uitleg over de non-conformistische speltechniek van Half Japanese verhelder ik in deze post de achtergrond van het gitaargeluid van componist Rhys Chatham. Ik behandel twee van zijn composities waarin hij qua gitaarsound het meest opmerkelijk is: Guitar Trio en 'The Detuned Guitar'.
Chatham is van oorsprong modern klassiek geschoold, was in de jaren '70 de eerste programmeur van art space The Kitchen in New York, had nauw contact met de minimalist LaMonteYoung, Fluxus-artiest Tony Conrad en was pianostemmer voor de excentrieke pianist Glenn Gould. Na het zien van een concert van The Ramones raakte hij gefascineerd door de kracht van luide gitaarmuren. Hij koppelde vervolgens de ideeën van de minimale muziek aan de punkmuziek.
Chatham voerde 'Guitar Trio' voor het eerst op in 1977 in New York. Op het podium waren drie gitaristen (waarvan één Glenn Branca was), een bassist en een drummer. Gedurende 20 minuten speelde de band slechts 1 noot, een E. Daarna een korte pauze en toen het tweede deel, nogmaals 20 minuten weer dezelfde noot, maar nu met drums op vol volume. In de performances die daarna volgden, breidde Chatham zijn stuk uit met 8 gitaristen om geluidstechnische redenen. Deze voordracht lijkt op het eerste gezicht een flauwe artistiekerige grap, vergelijkbaar met de pindakaasvloer van Wim T. Schippers [plaatjes] of de 4 minuten stilte van John Cage. Het stuk is om die reden zeer in de geest van de performances van de Fluxus-beweging, die ook omstreeks die tijd plaatsvonden in dezelfde stad.
Er is echter een tweede laag, die ik aanvankelijk zelf ook over het hoofd had gezien, totdat ik zelf het stuk onder begeleiding van Chatham in 2008 op State-X New Forms uitvoerdeIk had clips op YouTube gezien en de studio-uitvoering via MySpace gehoord, maar het effect wordt pas helder als je 'Guitar Trio' live hoort. 'Guitar Trio' wordt gespeeld op een zeer hoog geluidsvolume. Door dat volume ontstaan er vreemde vervormingen die je op een stereotoren in een huiskamer niet waarneemt. Je gehoor is een complex systeem. Op verjaardagen is het mogelijk om de conversatie van iemand te volgen, terwijl de muziek aan staat en andere mensen er luid doorheen praten. Je hersenen kunnen dat wegfilteren. Bij 'Guitar Trio' gebeurt er iets soortgelijks. De 8 gitaristen spelen allemaal een E. Het geluid van een snaar is niet enkel opgebouwd uit één frequentie, naast de grondtoon is er ook een reeks boventonen die weliswaar zwakker is, maar het geluid van de snaar zijn identiteit geven, waardoor het anders klinkt dan bijvoorbeeld een fluit of een xylofoon. Doordat de grondtoon zo ongelooflijk luid is, heeft je gehoor de neiging om deze weg te drukken: je wilt die herrie niet aan je hoofd. Het gevolg is dat je boventonen duidelijker waarneemt. Omdat alle gitaristen nooit volkomen identiek gestemd staan en omdat de timing van hun aanslagen nooit volledig synchroon is, ontstaan er interferenties die met name in de boventonen breder uit elkaar liggen. Het resultaat is dat je na een aantal minuten melodieën gaat horen in de hoge frequenties. Die melodieën kun je ook enigszins zelf sturen, omdat je je richt op bepaalde frequenties. Na het concert sprak ik mensen die vrouwenkoren hadden gehoord. Ik kon zelf refereren naar zoemende klanken die ik al sinds mijn jeugd waarneem tijdens koortsdromen. Nooit eerder had ik muziek gehoord die zo dichtbij het geluid kwam dat ik ervaar tijdens hoge koorts.
'Guitar Trio' is niet gemaakt als 'een lekker stukje muziek'. Wat je hoort is niet gelijk aan wat een microfoon registreert. Het stuk is daardoor een zogenaamde audio illusie, een voor veel mensen onbekend verschijnsel (vgl. optische illusies als de Escher Kubus, jonge vrouw/oude vrouw of dit fraaie voorbeeld). Ik heb het muziekstuk later nog gehoord in Rotterdam en Gent. Helaas was het volume bij die concerten lager, misschien was Chatham of de groep minder geconcentreerd of was ik moe. In mijn waarneming was bij die concerten de magische bovenlaag niet aanwezig helaas.
Het andere stuk van Chatham, 'The Detuned Guitar', is iets minder indrukwekkend, maar wel de moeite waard om uit te leggen. 'The Detuned Guitar' verwijst naar LaMonte's The Well Tuned Piano, dat op zichzelf weer verwijst naar Das Wohltemperierte Klavier van Bach. Chatham geeft na de voordracht van 'Guitar Trio' de groep opdracht om hun gitaren willekeurig uit het lood te stemmen. Vervolgens bestaat het stuk uit een reeks aanslagen die Chatham aan de groep dirigeert. Het merkwaardige van 'The Detuned Guitar' is dat acht valse gitaren gezamenlijk klinken als een gigantische Chinese Gong.
Ter afsluiting wil ik het effect van Chatham's 'Guitar Trio' koppelen aan live muziek in het algemeen. Ik begrijp dat het stuk niet voor iedereen interessant is om van te genieten, zoals meestal het geval is met experimentele muziek. Zodra ik aan mensen uitleg geef over 'Guitar Trio', zoals ik hierboven deed, hoor ik vaak dat ze ditzelfde ervaren bij optredens van Sunn O))). Ik heb die band helaas nog nooit live gezien, dus kan het niet staven, maar ik heb het effect ook gehoord bij luide momenten in optredens van Sonic Youth en Yo La Tengo. Welliswaar minder heftig, maar ik heb de overtuiging dat het altijd aanwezig is in muziek die zeer luid is. Dit is voor mij een verklaring waarom mensen extatisch kunnen genieten van zeer luide concerten en zo uitbundig uitwijden over de magie van een specifiek concert. Het gaat niet enkel om de prettige melodieën in muziek: er is een dubbele bodem. In de klank van alle instrumenten ligt meer verborgen dan ogenschijnlijk lijkt bij laag geluidsvolume. De ervaring van versterkte live-muziek benadrukt dat en is daarom zo bijzonder.'
Mooi gesproken, Yuri. En een heel interessante verhandeling binnen deze serie. Opnieuw veel dank!
Yuri: 'Na mijn uitleg over de non-conformistische speltechniek van Half Japanese verhelder ik in deze post de achtergrond van het gitaargeluid van componist Rhys Chatham. Ik behandel twee van zijn composities waarin hij qua gitaarsound het meest opmerkelijk is: Guitar Trio en 'The Detuned Guitar'.
Chatham is van oorsprong modern klassiek geschoold, was in de jaren '70 de eerste programmeur van art space The Kitchen in New York, had nauw contact met de minimalist LaMonteYoung, Fluxus-artiest Tony Conrad en was pianostemmer voor de excentrieke pianist Glenn Gould. Na het zien van een concert van The Ramones raakte hij gefascineerd door de kracht van luide gitaarmuren. Hij koppelde vervolgens de ideeën van de minimale muziek aan de punkmuziek.
Chatham voerde 'Guitar Trio' voor het eerst op in 1977 in New York. Op het podium waren drie gitaristen (waarvan één Glenn Branca was), een bassist en een drummer. Gedurende 20 minuten speelde de band slechts 1 noot, een E. Daarna een korte pauze en toen het tweede deel, nogmaals 20 minuten weer dezelfde noot, maar nu met drums op vol volume. In de performances die daarna volgden, breidde Chatham zijn stuk uit met 8 gitaristen om geluidstechnische redenen. Deze voordracht lijkt op het eerste gezicht een flauwe artistiekerige grap, vergelijkbaar met de pindakaasvloer van Wim T. Schippers [plaatjes] of de 4 minuten stilte van John Cage. Het stuk is om die reden zeer in de geest van de performances van de Fluxus-beweging, die ook omstreeks die tijd plaatsvonden in dezelfde stad.
Er is echter een tweede laag, die ik aanvankelijk zelf ook over het hoofd had gezien, totdat ik zelf het stuk onder begeleiding van Chatham in 2008 op State-X New Forms uitvoerdeIk had clips op YouTube gezien en de studio-uitvoering via MySpace gehoord, maar het effect wordt pas helder als je 'Guitar Trio' live hoort. 'Guitar Trio' wordt gespeeld op een zeer hoog geluidsvolume. Door dat volume ontstaan er vreemde vervormingen die je op een stereotoren in een huiskamer niet waarneemt. Je gehoor is een complex systeem. Op verjaardagen is het mogelijk om de conversatie van iemand te volgen, terwijl de muziek aan staat en andere mensen er luid doorheen praten. Je hersenen kunnen dat wegfilteren. Bij 'Guitar Trio' gebeurt er iets soortgelijks. De 8 gitaristen spelen allemaal een E. Het geluid van een snaar is niet enkel opgebouwd uit één frequentie, naast de grondtoon is er ook een reeks boventonen die weliswaar zwakker is, maar het geluid van de snaar zijn identiteit geven, waardoor het anders klinkt dan bijvoorbeeld een fluit of een xylofoon. Doordat de grondtoon zo ongelooflijk luid is, heeft je gehoor de neiging om deze weg te drukken: je wilt die herrie niet aan je hoofd. Het gevolg is dat je boventonen duidelijker waarneemt. Omdat alle gitaristen nooit volkomen identiek gestemd staan en omdat de timing van hun aanslagen nooit volledig synchroon is, ontstaan er interferenties die met name in de boventonen breder uit elkaar liggen. Het resultaat is dat je na een aantal minuten melodieën gaat horen in de hoge frequenties. Die melodieën kun je ook enigszins zelf sturen, omdat je je richt op bepaalde frequenties. Na het concert sprak ik mensen die vrouwenkoren hadden gehoord. Ik kon zelf refereren naar zoemende klanken die ik al sinds mijn jeugd waarneem tijdens koortsdromen. Nooit eerder had ik muziek gehoord die zo dichtbij het geluid kwam dat ik ervaar tijdens hoge koorts.
'Guitar Trio' is niet gemaakt als 'een lekker stukje muziek'. Wat je hoort is niet gelijk aan wat een microfoon registreert. Het stuk is daardoor een zogenaamde audio illusie, een voor veel mensen onbekend verschijnsel (vgl. optische illusies als de Escher Kubus, jonge vrouw/oude vrouw of dit fraaie voorbeeld). Ik heb het muziekstuk later nog gehoord in Rotterdam en Gent. Helaas was het volume bij die concerten lager, misschien was Chatham of de groep minder geconcentreerd of was ik moe. In mijn waarneming was bij die concerten de magische bovenlaag niet aanwezig helaas.
Het andere stuk van Chatham, 'The Detuned Guitar', is iets minder indrukwekkend, maar wel de moeite waard om uit te leggen. 'The Detuned Guitar' verwijst naar LaMonte's The Well Tuned Piano, dat op zichzelf weer verwijst naar Das Wohltemperierte Klavier van Bach. Chatham geeft na de voordracht van 'Guitar Trio' de groep opdracht om hun gitaren willekeurig uit het lood te stemmen. Vervolgens bestaat het stuk uit een reeks aanslagen die Chatham aan de groep dirigeert. Het merkwaardige van 'The Detuned Guitar' is dat acht valse gitaren gezamenlijk klinken als een gigantische Chinese Gong.
Ter afsluiting wil ik het effect van Chatham's 'Guitar Trio' koppelen aan live muziek in het algemeen. Ik begrijp dat het stuk niet voor iedereen interessant is om van te genieten, zoals meestal het geval is met experimentele muziek. Zodra ik aan mensen uitleg geef over 'Guitar Trio', zoals ik hierboven deed, hoor ik vaak dat ze ditzelfde ervaren bij optredens van Sunn O))). Ik heb die band helaas nog nooit live gezien, dus kan het niet staven, maar ik heb het effect ook gehoord bij luide momenten in optredens van Sonic Youth en Yo La Tengo. Welliswaar minder heftig, maar ik heb de overtuiging dat het altijd aanwezig is in muziek die zeer luid is. Dit is voor mij een verklaring waarom mensen extatisch kunnen genieten van zeer luide concerten en zo uitbundig uitwijden over de magie van een specifiek concert. Het gaat niet enkel om de prettige melodieën in muziek: er is een dubbele bodem. In de klank van alle instrumenten ligt meer verborgen dan ogenschijnlijk lijkt bij laag geluidsvolume. De ervaring van versterkte live-muziek benadrukt dat en is daarom zo bijzonder.'
Mooi gesproken, Yuri. En een heel interessante verhandeling binnen deze serie. Opnieuw veel dank!
Klassiek Gitaargeluid (7) - Isaac Hayes' 'Theme From Shaft' (incl. *gratis* mix)
Tim den Heijer: 'Dat boom-chicka-wah-wah is meer dan een gitaarsound, het is een icoon van de jaren '70. Het titelnummer van Shaft was dan ook een wereldhit. Hayes mocht er als eerste zwarte componist een een Oscar voor beste filmmuziek voor in ontvangst nemen, in een oogverblindende smoking, met zijn grootmoeder als date. Binnen enkele jaren werd het nummer honderden keren gecoverd. Check bijvoorbeeld Sammy Davis jr's versie, geproduceerd door Isaac Hayes zelf, en het aantal imitaties en nummers geïnspireerd-door is eindeloos. Geen blaxploitationfilm was compleet zonder wah-wah op de soundtrack, en zelfs Duitse Ford commercials konden in 1974 niet zonder.
Hayes componeerde de muziek bij de openingscene van Shaft op de maat van Richard Roundtrees bad-ass wandeling over Times Square (Quentin Tarantino merkte later op dat hij met zulke goeie muziek een spannendere openingsscène had geschreven). De gejaagde hi-hat zette het ritme neer, maar Hayes zocht iets extra's. De op 1 mei 2012 overleden Charles "Skip" Pitts testte zijn wah-pedaal met een paar droge "chicka-chicka's", Hayes hoorde het en de rest is historie. Pitts vond Hayes' idee om geen akkoorden te spelen maar het hele nummer lang alleen gedempte snaren te gebruiken in eerste instantie trouwens enorm slecht.
"Skip" Pitts gebruikte een Maestro Boomerang Wah-pedaal, zoals je die hoort op de soundtrack, DVD, of als je geluk hebt de limited edition cd-box Shaft Anthology. De beroemde versie op de plaat is echter opnieuw opgenomen en daarop gebruikte Pitts naar verluidt de legendarische Clyde McCoy wah. Die was vreemd genoeg genoemd naar een trompettist en werd verkocht onder verschillende merknamen: Thomas Organ, Vox, Crybaby.
Van de sessies bestaat filmmateriaal, waarop we zien dat zowel Charles "Skip" Pitts als medegitarist Michael Toles een Gibson Les Paul Custom bespelen met ebbenhouten toets. Het is overigens zeker dat niet Toles maar Pitts de wah-partijen speelde, omdat Bar-Kays lid Toles minder handig was met de wah-wah: bij de opnamen voor Hayes' Hot Buttered Soul had hij hulp nodig van een studiotechnicus die het wah-voetpedaal met de hand bediende! Voor wie dieper in de muzikale wereld van Shaft wil duiken heb ik deze mix gemaakt met alternatieve versies, covers, soundtracks van sequels en meer.'
Dank voor je gedetailleerde toelichting, anekdotes en mix, Tim. Erg tof!
Afgelopen maandag vroeg ik lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen door een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound + links naar gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) + een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is naar mij te mailen (niels@ehpo.net). Tim pikte 1 van mijn 3 suggesties eruit; nog 2 te gaan... De complete serie is aan te klikken via tag Gitaargeluid.
Wilde ideeën & nieuwe muziek (163)
Het was een hele mooie week:
- Sterk verwoord door Pomplamoose, dat moeilijke tweede-albumsyndroom, maar dan 2.0 (via Jean-Paul): 'So in the future, we’re not going to strive to make hit songs, and we’re certainly not going to pretend like people expect our music to change the world.'
- Ook heel sterk verwoord én onderbouwd met cijfers, door @Rob_Reid (oprichter Listen.com en Rhapsody): The $8 Billion iPod and the RIAA's 'depressing' fines (via Erik). '[...] The numbers behind my talk all came from actual research, performed by an actual Copyright Mathematician. Check out my talk, and if you'd like to know where my numbers came from, read on.' Doen. De Volkskrant kopt min of meer hetzelfde, opnieuw met cijfers onderbouwd: Al het geklaag over piraterij ten spijt: het gaat gewoon goed met de Europese filmindustrie. Maar ik denk toch dat ze Tim Kuik vast bellen; better safe than sorry...
- Net als TV-makers straks, want het gaat 'intimiderend' hard met uitgesteld tv-kijken. Ik zeg: verbieden! Gelukkig worden ook daar verstandige dingen gezegd: 'Televisie is en blijft in het bezit van dé 'killer-app' en dat is content.' Zo is het.
- Over muziek is de IFPI minder positief: Global music revenue down 3%. Maar: sync's en digitale inkomsten stijgen.
- The Next Web vat (kijken naar) de toekomst mooi samen in het licht van Facebook's beursgang, met een paar prachtige anekdotes uit het verleden, ook over televisie: '[Television] won’t be able to hold on to any market it captures after the first six months. People will soon get tired of staring at a plywood box every night' (Darryl F. Zanuck, head of 20th Century-Fox, 1946). Ook RIAA blijft liever in 1946 hangen:
claims Limewire owes it $72 trillion — that's "trillion" with a "T". UPDATE: bullshit verhaal (via Atze). - Nu ook statistisch bewezen: DIY werkt niet (via advocate Margriet). Want (op herhaling): New music boss, worse than old music boss.
- How ludicrously complicated social media marketing is now:
- Gelukkig vernieuwt MySpace eind dit jaar. No comment. Of wacht, toch wel.
- Voor als je het nog steeds niet snapt: Springsteen uitgelegd in 5 video's. UPDATE: zeer overtuigend Pinkpop 2012 erbij (een Springstien!). Ook uitgelegd: het werkende leven anno 2012, door Seth. Spijker, kop.
- If Metallica is touring for the money, then we're all in trouble. Sterk stuk!
- Via Coen, Succeeding in the Arts:
- *Nieuwe* album van helden The Walkmen, The Weeknd-achtige post-dubstep (?), future hip hop (??) en glitch R&B (???) van XXYYXX op Bandcamp (al die stijltjes & namen ook...), clip van de jonge Jake Bugg (in ons eigen Amsterdam opgenomen - wat een Hit!), EP Fitz & The Tantrums, prachtige Essential Mix van Nicolas Jaar (zoals op Twitter opgemerkt 'ideaal voor zondagochtend' - daar is niks aan gelogen!), track Afghan Whigs, bizarre instructievideo Sigur Rós bij nieuwe single (album op de Luisterpaal), 8-bit-versie OK Computer (via Marinus), heel Pinkpop 2012 in een handige Spotify-playlist en dit speelden The Stone Roses op hun eerste comeback gig eergisteren, terwijl wij heel opgewonden twistenden. Heerlijk.
- Hans Bousie blogt over een failliette boekhandel: 'Wat mij natuurlijk [...] uitermate boeit is waarom de winkel failliet is gegaan en een concurrerende boekhandel meldt geen centje pijn te hebben. Als we die informatie krijgen aangeleverd, dan kan de rest van de boekverkopers daar wat van leren. Is het faillissement tenminste ergens goed voor.' Precies: delen = vermenigvuldigen.
- Altijd lachen: lijstjes met de slechtste bands allertijden. De 'winnaar' kun je raden... En 'de beste graadmeter voor populariteit van een plaat'? De Top 40, aldus de Top 40. Wij van WC Eend... Nou, nog eentje om hard te lachen dan: Pinkpop start in zelfde opstelling als 2009. 'Op Pinkpop weet je nooit wat er gaat gebeuren en dat moeten we zo houden.' Hihi.
24 mei 2012
Klassiek gitaargeluid (6) – The Who's ´My Generation´
Bram van der Spek: 'My Generation is voor velen het eerste nummer dat ze noemen bij het horen van de naam The Who. ‘My Generation’ werd in 1965 uitgebracht als single en even later op debuutalbum (The Who sings) My Generation. Ook staat het nummer op nr. 11 van Rolling Stone’s 500 beste nummers allertijden. Met 'My Generation' keerde The Who zich tegen de maatschappij en maakte zo in zekere zin de weg vrij voor punk(rock). Het veelvuldig gebruik van zg. ‘power chords’ was vernieuwend en wordt tot op de dag van vandaag ontzettend vaak in de muziek gebruikt. Ook heeft het nummer veel betekend voor de plaats van de bassist in een band (als bassist kan ik het niet laten ;-): John 'The Ox' Entwistle speelde op ‘My Generation’ bij mijn weten de eerste bassolo in een rocknummer, zorgde zo dat de basgitaar zijn stoffige imago verloor en een meer leidende rol kreeg in de muziek.
Het ‘klassieke gitaargeluid’ in dit nummer komt van Pete Townshend’s Rickenbacker Rose Morris 1998 (Fireglo). Het geluid wordt versterkt door zijn Fender Bassman blonde ’64 head en zijn Fender Pro 1x15 cabinet, waarvan de interne speaker niet is aangesloten (zie hier). Later verruilde Townshend zijn Fender Pro 1x15 cabinet voor twee Marshall 4x12 kabinetten (daar). Aan het einde van het nummer hoor je de vele ‘vreemde’ geluiden die van zowel de feedback van de versterker komen als van het kapotslaan van gitaar en versterker, een mooie ‘traditie’ bij Who-optredens. Townshend wisselde daardoor veel van gitaren en versterkers en is later ook gebruik gaan maken van effecten. Eén daarvan is erg belangrijk voor zijn geluid in muziek van The Who vanaf 1966-'67: de Sola Sound Tone Bender MK1 Fuzzbox en vele andere Muff fuzz pedalen. Ook klassiekers.
Al met al is ‘My Generation’ één van de meest memorabele nummers in de rhythm 'n' blues muziek uit de 60’s en een goed voorbeeld voor The Who in hun beginjaren.'
Dank voor je toelichting, Bram! Afgelopen maandag vroeg ik lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen door een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound + links naar gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) + een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is naar mij te mailen (niels@ehpo.net). De complete serie is aan te klikken via tag Gitaargeluid.
Al met al is ‘My Generation’ één van de meest memorabele nummers in de rhythm 'n' blues muziek uit de 60’s en een goed voorbeeld voor The Who in hun beginjaren.'
Dank voor je toelichting, Bram! Afgelopen maandag vroeg ik lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen door een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound + links naar gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) + een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is naar mij te mailen (niels@ehpo.net). De complete serie is aan te klikken via tag Gitaargeluid.
Klassiek Gitaargeluid (5) - Queen's 'Killer Queen' door @MichielFlamman
'Queen is voor mietjes, dat vond ik. Te veel noten in te lange liedjes. Ik luisterde liever naar The Exploited toen ik een jaar of 15 was. Ergens is iets van die afkeer blijven hangen. Nog steeds bezit ik geen enkele Queen-plaat. A Kind of Magic is de grootste draak van de jaren '80 en Bohemian Rhapsody een overschatte Top 3 hit in De Top 100 allertijden, danwel die met nog een groter getal of hoe die lijsten ook mogen heten. En hoewel ik niet vies ben van gezichtsbeharing, krijg ik kriebel bij het zien van Freddies snor.
Toch wist ik iets over Queen toen, waardoor ik nu schrijf over Brian May en diens gitaargeluid. Hij maakte zijn gitaar zelf. Dat was cool. Dat ís cool. Zelf zegt May daarover: 'We waren heel arm thuis en zelfs de gedachte aan een Stratocaster was buiten mijn prijsklasse.' (Excuse me? Nou ja, heel arm dus.) Hij vervolgt: 'En dus namen mijn vader en ik het op ons er zelf een te bouwen.' Ze deden er 2 jaar over en maakten 'em met stukken van een oude open haard en een tafel. Het belangrijkste van die gitaar is echter de holle klankkast, waardoor de gitaar makkelijk feedbackt. Nou blijkt ook nog eens dat Brian (nu ik meer dan 10 zinnen aan Queen wijt, mag ik 'em zo noemen) zijn treble helemaal open zet en zijn versterker op 10, allemaal om die feedback elk moment te kunnen gebruiken. In Brians spel zie je dat terug: hij beweegt zijn gitaar steeds, zodat die tegen de feedback aanzit. Daarbij dempt hij de snaren met zijn rechterhand af. En als klap op de vuurpijl speelt de man met een bijzonder plectrum, een sixpence. Een muntje dus.
Op 1.32 min. van 'Killer Queen' hoor je de klank die voor mij zo ongelofelijk Brian May is. Een hol, binnenmonds geluid. Het is warm, houtig, als een goeie whisky. Op 1.48 min. is het er weer. Dat geluid is van hém, door hém en niemand gebruikt het zoals hij.
Nu ik het nummer een keer of 5 luister, is het eigenlijk wel een te gek nummer en zo lang duurt het helemaal niet. Morgen maar 'ns naar de platenboer om de hoek om een cd'tje van de heren op de kop te tikken. Moet lukken voor een eurootje of 5. Tweedehands is prima, kijk maar naar de gitaar van Brian May: van bijna brandhout tot onvergetelijk klassiek gitaargeluid.'
UPDATE: Mooie aanvulling van Gerhard uit de reacties, Brians fikse stapel versterkers die zijn sound en het muzikaal geweld sterk bepaalt:
Maandag vroeg ik lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen door een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound + links naar gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) + een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is naar mij te mailen (niels@ehpo.net). Complete serie aan te klikken via tag Gitaargeluid.
EHPO live @ Buma Music in Motion (@Buma_MiM)
Vanmiddag om 13.50u vertel ik samen met Jochem op Buma's Music In Motion over C1000's Stars of Football-commercial waarvoor zijn band Only Seven Left de muziek schreef en speelde (dat vertelde de band eerder hier en op 3VOOR12):
'Advertising, broadcasting, film, gaming… for decades these industries integrate music in their products. But how is music adapting in today’s changing multimedia landscape? Buma Music in Motion (BMIM) is an event solely dedicated to the innovative use of music in media. By offering a business conference and award show this one day event aims to connect creative industries and to provide them with a platform to get inspired, to share knowledge, to do business, to get recognized and to discuss the latest developments and future of these ever changing scènes.'Meer info hier. Tot vanmiddag in Pakhuis de Zwijger?
Ook op zoek naar muziek voor commercials, films, TV, internet, je merk, zender of programma? Onder de vlag Best Kept Secret Music help ik graag!
23 mei 2012
Klassiek Gitaargeluid (4) - My Bloody Valentine's 'To Here Knows When'
Eergisteren vroeg ik lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen door een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound + links naar gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) + een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is naar mij te mailen (niels@ehpo.net). Dat deed Omar Muñoz Cremers (ook op Twitter), over het legendarische My Bloody Valentine. Complete serie aan te klikken via tag Gitaargeluid.
Omar: 'Op een zondagavond in de lente van 1991 leek het mij een goed idee om stoned naar MTV 120 Minutes te kijken, een twee uur durend programma waar alle bands die werden opgehemeld in Melody Maker en NME langskwamen. Een clip van My Bloody Valentine, To Here Knows When van de net verschenen Tremolo E.P., werd aangekondigd en de daaropvolgende minuten dacht ik vooral 'Pfff…dit kan niet waar zijn!' Ik had net, zonder twijfel, het vaagste liedje ooit gehoord: een soort zacht gloeiend magma van stemmen, gitaar en ontelbare niet duidelijk te identificeren geluiden. De week daarop in nuchtere staat bleek het net zo vreemd te klinken.
‘To Here Knows When’ verscheen in november 1991 ook op Loveless, tegenwoordig gecanoniseerd als een klassiek album (nummer 28 in de OOR Top-100 aller tijden uit 2007). ‘Loveless’ is omgeven door allerlei legendes die ik hier niet ga herhalen (Mike McGonigal's 33 1/3 boek over het album is een acceptabele introductie), maar een aspect is fascinerend om te demystificeren en dat is het gitaargeluid van ‘To Here Knows When’. Wellicht de laatste grote vernieuwing van de elektrische gitaar, tevens een soort eindstation van rock.
Zanger/gitarist Kevin Shields heeft een zekere faam opgebouwd als onbetrouwbare verteller. Dit is denk ik voornamelijk te danken aan het steeds maar uitstellen van een aangekondigde opvolger van ‘Loveless’. Want als het over apparatuur gaat is hij vrij openhartig en het gitaargeluid van ‘To Here Knows When’ is uiteindelijk redelijk makkelijk te reconstrueren. Shields heeft in interviews vaak herhaald dat mensen denken dat het My Bloody Valentine gitaargeluid bestaat uit honderden overdubs, in combinatie met een karrenvracht aan effectpedalen, om vervolgens te stellen dat het allemaal veel eenvoudiger is.
Laten we bij de basis beginnen, de gitaar zelf. Shields speelt op een Japanse Fender Jazzmaster, die al vroeg in zijn carrière cool werd bevonden omdat J Mascis van Dinosaur Jr. er ook een had. De Jazzmaster van Shields werd een soort icoon, want het is deze gitaar die op de hoes van Loveless prijkt (overigens een bewerkte opname van de ‘To Here Knows When’ video). Nu komen we meteen aan bij de allerbelangrijkste component van het My Bloody Valentine geluid: de tremolo. In een onlangs verschenen interview in The Quietus legt Shields het haarfijn uit:
There's something unusual about the tremolo arm on the Jazzmaster?
Shields: ‘Yeah. The spring is similar to a Bigsby, but they go all the way round. A Bigsby only goes round to there, but on the Jazzmaster you can pull it right over, and hold onto it the whole time you're playing. So I modified it, I moved it round and put tape on it so it wouldn't go all the way in, changed the bridge so it was super loose, more part of your hand than part of the guitar. So if you let go it would practically fall off.’
Het resultaat van akkoorden spelen met deze tremolo is een “zwemmend” geluid met een vreemde erotische lading, een anti-riff die steeds uit de muziek lijkt te willen ontsnappen. Het vervreemdende effect wordt op ‘To Here Knows When’ versterkt door het gebruik van een alternatieve stemming: E-B-E-E-B-E (met de capo op de derde fret).
‘To Here Knows When’ werd hoogstwaarschijnlijk opgenomen in de Protocol studio in Holloway (de band heeft ‘Loveless’ in meerdere studio’s opgenomen – een verhaal op zich.) In een Tape Op interview (november/december 2001) waar Shields vrijwel alle technische details uit de doeken doet die hij niet vergeten is, wordt het geluid verder ontleed. De Jazzmaster is direct aangesloten op een Yamaha XPS-90 Digital Multi Effects Processor voor het essentiële reverse reverb effect, in eerste instantie waarschijnlijk versterkt door een Vox AC30 en opgenomen op een enkele track. De tape met die track werd vervolgens alleen over een Marshall versterker afgespeeld en weer opgenomen om zo een rauw geluid te verkrijgen, in plaats van een meer conventionele distortion-pedaal te gebruiken (en dit in tegenstelling tot de gebruikelijke modus operandi waar het gitaarsignaal werd gesplitst naar bovengenoemde versterkers en op vier tracks werd opgenomen, zie dit Guitar World artikel voor meer details).
De rest van het nummer is met veel details opgevuld (maar geen bas!) en naar eigen zeggen mono opgenomen in de traditie van Pet Sounds en klassieke Phil Spector producties (Shields is uitgesproken negatief over het heldere studiogeluid van de jaren ’80); dit resulteert in een soort wollig geluid waar alle elementen op unieke wijze met elkaar lijken te versmelten. Een solo is nergens te bekennen. Sindsdien is het gitaargeluid ontelbare keren gekopieerd maar nog steeds klinkt niets zo radicaal als ‘To Here Knowns When’.’
Dankjewel, Omar. Ook een favoriet van mij dit.
Omar: 'Op een zondagavond in de lente van 1991 leek het mij een goed idee om stoned naar MTV 120 Minutes te kijken, een twee uur durend programma waar alle bands die werden opgehemeld in Melody Maker en NME langskwamen. Een clip van My Bloody Valentine, To Here Knows When van de net verschenen Tremolo E.P., werd aangekondigd en de daaropvolgende minuten dacht ik vooral 'Pfff…dit kan niet waar zijn!' Ik had net, zonder twijfel, het vaagste liedje ooit gehoord: een soort zacht gloeiend magma van stemmen, gitaar en ontelbare niet duidelijk te identificeren geluiden. De week daarop in nuchtere staat bleek het net zo vreemd te klinken.
‘To Here Knows When’ verscheen in november 1991 ook op Loveless, tegenwoordig gecanoniseerd als een klassiek album (nummer 28 in de OOR Top-100 aller tijden uit 2007). ‘Loveless’ is omgeven door allerlei legendes die ik hier niet ga herhalen (Mike McGonigal's 33 1/3 boek over het album is een acceptabele introductie), maar een aspect is fascinerend om te demystificeren en dat is het gitaargeluid van ‘To Here Knows When’. Wellicht de laatste grote vernieuwing van de elektrische gitaar, tevens een soort eindstation van rock.
Zanger/gitarist Kevin Shields heeft een zekere faam opgebouwd als onbetrouwbare verteller. Dit is denk ik voornamelijk te danken aan het steeds maar uitstellen van een aangekondigde opvolger van ‘Loveless’. Want als het over apparatuur gaat is hij vrij openhartig en het gitaargeluid van ‘To Here Knows When’ is uiteindelijk redelijk makkelijk te reconstrueren. Shields heeft in interviews vaak herhaald dat mensen denken dat het My Bloody Valentine gitaargeluid bestaat uit honderden overdubs, in combinatie met een karrenvracht aan effectpedalen, om vervolgens te stellen dat het allemaal veel eenvoudiger is.
Laten we bij de basis beginnen, de gitaar zelf. Shields speelt op een Japanse Fender Jazzmaster, die al vroeg in zijn carrière cool werd bevonden omdat J Mascis van Dinosaur Jr. er ook een had. De Jazzmaster van Shields werd een soort icoon, want het is deze gitaar die op de hoes van Loveless prijkt (overigens een bewerkte opname van de ‘To Here Knows When’ video). Nu komen we meteen aan bij de allerbelangrijkste component van het My Bloody Valentine geluid: de tremolo. In een onlangs verschenen interview in The Quietus legt Shields het haarfijn uit:
There's something unusual about the tremolo arm on the Jazzmaster?
Shields: ‘Yeah. The spring is similar to a Bigsby, but they go all the way round. A Bigsby only goes round to there, but on the Jazzmaster you can pull it right over, and hold onto it the whole time you're playing. So I modified it, I moved it round and put tape on it so it wouldn't go all the way in, changed the bridge so it was super loose, more part of your hand than part of the guitar. So if you let go it would practically fall off.’
Het resultaat van akkoorden spelen met deze tremolo is een “zwemmend” geluid met een vreemde erotische lading, een anti-riff die steeds uit de muziek lijkt te willen ontsnappen. Het vervreemdende effect wordt op ‘To Here Knows When’ versterkt door het gebruik van een alternatieve stemming: E-B-E-E-B-E (met de capo op de derde fret).
‘To Here Knows When’ werd hoogstwaarschijnlijk opgenomen in de Protocol studio in Holloway (de band heeft ‘Loveless’ in meerdere studio’s opgenomen – een verhaal op zich.) In een Tape Op interview (november/december 2001) waar Shields vrijwel alle technische details uit de doeken doet die hij niet vergeten is, wordt het geluid verder ontleed. De Jazzmaster is direct aangesloten op een Yamaha XPS-90 Digital Multi Effects Processor voor het essentiële reverse reverb effect, in eerste instantie waarschijnlijk versterkt door een Vox AC30 en opgenomen op een enkele track. De tape met die track werd vervolgens alleen over een Marshall versterker afgespeeld en weer opgenomen om zo een rauw geluid te verkrijgen, in plaats van een meer conventionele distortion-pedaal te gebruiken (en dit in tegenstelling tot de gebruikelijke modus operandi waar het gitaarsignaal werd gesplitst naar bovengenoemde versterkers en op vier tracks werd opgenomen, zie dit Guitar World artikel voor meer details).
De rest van het nummer is met veel details opgevuld (maar geen bas!) en naar eigen zeggen mono opgenomen in de traditie van Pet Sounds en klassieke Phil Spector producties (Shields is uitgesproken negatief over het heldere studiogeluid van de jaren ’80); dit resulteert in een soort wollig geluid waar alle elementen op unieke wijze met elkaar lijken te versmelten. Een solo is nergens te bekennen. Sindsdien is het gitaargeluid ontelbare keren gekopieerd maar nog steeds klinkt niets zo radicaal als ‘To Here Knowns When’.’
Dankjewel, Omar. Ook een favoriet van mij dit.
Klassiek Gitaargeluid (3) - Jad & David Fair (door Yuri Landman)
Eergisteren vroeg ik EHPO-lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen. Hoe? Een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound, links naar de gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) en liefst een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is. Dit alles op mail naar niels@ehpo.net. Te weinig klassiekers zijn nog uitgeplozen, dus kom maar op met die inzendingen!
Vandaag in deel 3 van deze serie (snaar-)instrumentbouwer Yuri Landman over Jad en David Fair van de (en ik citeer) 'legendarische cult-band Half Japanese'. Ik kende ze niet, maar na vandaag een beetje beter. UPDATE: Yuri schreef hierna ook over Rhys Chatham.
Yuri: 'Jad en David Fair zijn de meest radicale anti-gitaristen uit de geschiedenis van de punk. De broertjes Fair hebben zo'n 60 albums opgenomen, toerden met Nirvana en werkten samen met onder andere Daniel Johnston, R. Stevie Moore en Yo La Tengo. Zoals Jad Fair vertelt in de documentaire The Band That Would Be King hebben veel gitaristen de neiging te willen klinken als één van hun idolen. Jad en David wilden vooral klinken als zichzelf. Vandaar dat ze weigerden ook maar enig akkoord te leren. Ze creëerden op die wijze hun eigen unieke oeuvre, dat klinkt als geen andere band ooit eerder klonk. David Fair legt het zelf uit:
In 2008 ontwierp ik uit bewondering voor hun radicale werk voor Jad de Bachelor-gitaar, een gitaar die in 1 noot gestemd stond. Aanvankelijk wilde ik hem eensnarig maken (vandaar de Bachelor), maar ik besloot er een reserve-snaar bij te plaatsen, in geval de snaar live zou breken, omdat Fair nogal wild speelt. De nek had geen fretten, want die speelde hij toch niet. Zowel Fair als ik zijn voornamelijk slaggitarist en dat is lastig te combineren met de tremolo-arm. Om het Fair zo gemakkelijk mogelijk te maken, waren de snaren via een fietsremkabel verbonden aan een pedaal, waarmee de snaren met de voet aangetrokken konden worden als bij een tremolo. Zo kon hij tremolo en gelijktijdig ritmes blijven spelen.
In 2011 zag ik Half Japanese live op Villette Sonique. Tijdens dit optreden gebruikte hij niet mijn gitaar, maar had zijn eigen handgeschilderde gitaar iets aangepast door er wat schroeven uit te halen. Op YouTube is een clip te zien van het resultaat:'
Dank voor je toelichting, enthousiasme en verhaal, Yuri!
Wie volgt? Hoe kwamen bijvoorbeeld Satisfaction, Mr. Tambourine Man en Theme From Shaft tot stand? Deel het!
Vandaag in deel 3 van deze serie (snaar-)instrumentbouwer Yuri Landman over Jad en David Fair van de (en ik citeer) 'legendarische cult-band Half Japanese'. Ik kende ze niet, maar na vandaag een beetje beter. UPDATE: Yuri schreef hierna ook over Rhys Chatham.
Yuri: 'Jad en David Fair zijn de meest radicale anti-gitaristen uit de geschiedenis van de punk. De broertjes Fair hebben zo'n 60 albums opgenomen, toerden met Nirvana en werkten samen met onder andere Daniel Johnston, R. Stevie Moore en Yo La Tengo. Zoals Jad Fair vertelt in de documentaire The Band That Would Be King hebben veel gitaristen de neiging te willen klinken als één van hun idolen. Jad en David wilden vooral klinken als zichzelf. Vandaar dat ze weigerden ook maar enig akkoord te leren. Ze creëerden op die wijze hun eigen unieke oeuvre, dat klinkt als geen andere band ooit eerder klonk. David Fair legt het zelf uit:
How to play Guitar by David FairEen fan maakte een animatie van bovenstand manifest:
'I taught myself to play guitar. It’s incredibly easy when you understand the science of it. The skinny strings play the high sounds, and the fat strings play the low sounds. If you put your finger on the string farther out by the tuning end it makes a lower sound. If you want to play fast move your hand fast and if you want to play slower move your hand slower. That’s all there is to it. You can learn the names of notes and how to make chords that other people use, but that’s pretty limiting. Even if you took a few years and learned all the chords you’d still have a limited number of options. If you ignore the chords your options are infinite and you can master guitar playing in one day.
Traditionally, guitars have a fat string on the top and they get skinnier and skinnier as they go down. But he thing to remember is it’s your guitar and you can put whatever you want on it. I like to put six different sized strings on it because that gives the most variety, but my brother used to put all of the same thickness on so he wouldn’t have so much to worry about. What ever string he hit had to be the right one because they were all the same.
Tuning the guitar is kind of a ridiculous notion. If you have to wind the tuning pegs to just a certain place, that implies that every other place would be wrong. But that's absurd. How could it be wrong? It’s your guitar and you’re the one playing it. It’s completely up to you to decide how it should sound. In fact I don’t tune by the sound at all. I wind the strings until they’re all about the same tightness. I highly recommend electric guitars for a couple of reasons. First of all they don’t depend on body resonating for the sound so it doesn’t matter if you paint them. Also, if you put all the knobs on your amplifier on 10 you can get a much higher reaction to effort ratio with an electric guitar than you can with an acoustic. Just a tiny tap on the strings can rattle your windows, and when you slam the strings, with your amp on 10, you can strip the paint off the walls.
The first guitar I bought was a Silvertone. Later I bought a Fender Telecaster, but it really doesn’t matter what kind you buy as long as the tuning pegs are on the end of the neck where they belong. A few years back someone came out with a guitar that tunes at the other end. I’ve never tried one. I guess they sound alright but they look ridiculous and I imagine you’d feel pretty foolish holding one. That would affect your playing. The idea isn’t to feel foolish. The idea is to put a pick in one hand and a guitar in the other and with a tiny movement rule the world.'
In 2008 ontwierp ik uit bewondering voor hun radicale werk voor Jad de Bachelor-gitaar, een gitaar die in 1 noot gestemd stond. Aanvankelijk wilde ik hem eensnarig maken (vandaar de Bachelor), maar ik besloot er een reserve-snaar bij te plaatsen, in geval de snaar live zou breken, omdat Fair nogal wild speelt. De nek had geen fretten, want die speelde hij toch niet. Zowel Fair als ik zijn voornamelijk slaggitarist en dat is lastig te combineren met de tremolo-arm. Om het Fair zo gemakkelijk mogelijk te maken, waren de snaren via een fietsremkabel verbonden aan een pedaal, waarmee de snaren met de voet aangetrokken konden worden als bij een tremolo. Zo kon hij tremolo en gelijktijdig ritmes blijven spelen.
In 2011 zag ik Half Japanese live op Villette Sonique. Tijdens dit optreden gebruikte hij niet mijn gitaar, maar had zijn eigen handgeschilderde gitaar iets aangepast door er wat schroeven uit te halen. Op YouTube is een clip te zien van het resultaat:'Dank voor je toelichting, enthousiasme en verhaal, Yuri!
Wie volgt? Hoe kwamen bijvoorbeeld Satisfaction, Mr. Tambourine Man en Theme From Shaft tot stand? Deel het!
22 mei 2012
Klassiek Gitaargeluid (2) - Dire Straits' 'Sultans of Swing'
Gisteren deed ik een oproep voor een nieuwe serie waarin EHPO-lezers en -bezoekers klassieke gitaarsounds ontrafelen. Wat heb ik daarvoor nodig? Een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound, links naar de gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) en liefst een korte anekdote hoe-het-allemaal-zo-gekomen-is. Dit alles mail je naar niels@ehpo.net.
Zelf suggereerde ik met Satisfaction, Mr. Tambourine Man of Theme From Shaft te beginnen. Wie ontrafelt die 3 klassiekers? Danny van Schendel was eigenwijs en trapte af met U2's Where The Streets Have No Name. En hij heeft de smaak te pakken, dus gaat door met Dire Straits' Sultans of Swing.
Danny: 'Toen de debuutsingle van Dire Straits ten tijde van de punk uitkwam, was het gitaargeluid van Mark Knopfler een frisse wind tussen alle rammelende gitaren. Het cleane, bijna akoestische gitaargeluid, in combinatie met snel fingerpicking was in die tijd ongehoord. Aanvankelijk deed de single helemaal niets, totdat 7 maanden na de eerste release de single werd opgepikt in Amerika. Daarna ging ook de BBC om.
'Sultans of swing' is driemaal in de studio opgenomen. Bovenstaande albumversie, in Nederland de bekendste, is opgenomen in Basing Street Studios in februari/maart 1978. In juli 1977 werd de demo opgenomen in Pathway studios. In dezelfde studio werd in april 1978 een derde versie opgenomen voor een singlerelease met een wat rauwer geluid in o.a. Duitsland en Engeland. In andere landen, zoals voormalig Joegoslavië, werd de albumversie geëdit omdat de duur van 6 minuten te lang was voor radio.
Op de demoversie gebruikt Knopfler een 1961 Rosewood Fender Stratocaster. Het is dezelfde gitaar die zijn grote held Hank B. Marvin van The Shadows bespeelde. Op zowel de demoversie als de latere Pathway-opname gebruikt hij een Fender Vibrolux versterker. Voor de albumversie vervangt hij die voor een Roland Jazz Chorus JC-120 met een 1962 Maple Neck Fender Stratocaster. Tijdens liveversies gebruikte hij in die periode de Maple Neck met een Twin Reverb-versterker.
Het opvallendste verhaal is dat de Maple Neck waarschijnlijk helemaal geen echte Fender was, maar een Japanse imitatie. Gitaarbouwer John Suhr is ervan overtuigd dat de gitaar een 'fake' is, gezien de vele overeenkomsten met Japanse imitaties (zoals Kluson style tuners en de vorm van de body). Vermoedelijk wist Knopfler van niks toen hij de gitaar kocht. De Maple Neck is zowel op het debuutalbum als op opvolger Communique zijn meestgebruikte gitaar en daarmee bepalend voor de sound van Dire Straits op die eerste 2 albums.
Vanaf 1980 gebruikt Knopfler voor de opnames van Making Movies en op het podium voor 'Sultans of Swing' een 1980 Schecter Dream Machine Red (o.a. te zien in de live registratie aLCHEMY). In 1987 bouwde Pensa-Suhr een custom gitaar, de MK1 waarop Knopfler de beste liveversie tijdens het Nelson Mandela Tribute Concert speelde. Tegenwoordig speelt hij het nummer weer live op een Fender Stratocaster. Het is zijn eigen 'signature gitaar', officieel heet-ie dan ook de Fender Mark Knopfler Signature Stratocaster SE0000. Sinds 2003 speelt hij hiermee 'Sultans of Swing'.
Al met al was 'Sultans of Swing' een geweldig visitekaartje voor de zeer herkenbare sound van de band. Tegenwoordig wordt Dire Straits vooral gezien als een gezapige band voor pijprokende mannen, maar dit nummer heeft tot op de dag van vandaag een van de meest herkenbare gitaarriffs van de classic rock.'
En daar is geen woord aan gelogen, Danny. In deel 3 van deze serie komt (snaar-)instrumentbouwer Yuri Landman aan het woord.
Zelf suggereerde ik met Satisfaction, Mr. Tambourine Man of Theme From Shaft te beginnen. Wie ontrafelt die 3 klassiekers? Danny van Schendel was eigenwijs en trapte af met U2's Where The Streets Have No Name. En hij heeft de smaak te pakken, dus gaat door met Dire Straits' Sultans of Swing.
Danny: 'Toen de debuutsingle van Dire Straits ten tijde van de punk uitkwam, was het gitaargeluid van Mark Knopfler een frisse wind tussen alle rammelende gitaren. Het cleane, bijna akoestische gitaargeluid, in combinatie met snel fingerpicking was in die tijd ongehoord. Aanvankelijk deed de single helemaal niets, totdat 7 maanden na de eerste release de single werd opgepikt in Amerika. Daarna ging ook de BBC om.
'Sultans of swing' is driemaal in de studio opgenomen. Bovenstaande albumversie, in Nederland de bekendste, is opgenomen in Basing Street Studios in februari/maart 1978. In juli 1977 werd de demo opgenomen in Pathway studios. In dezelfde studio werd in april 1978 een derde versie opgenomen voor een singlerelease met een wat rauwer geluid in o.a. Duitsland en Engeland. In andere landen, zoals voormalig Joegoslavië, werd de albumversie geëdit omdat de duur van 6 minuten te lang was voor radio.
Op de demoversie gebruikt Knopfler een 1961 Rosewood Fender Stratocaster. Het is dezelfde gitaar die zijn grote held Hank B. Marvin van The Shadows bespeelde. Op zowel de demoversie als de latere Pathway-opname gebruikt hij een Fender Vibrolux versterker. Voor de albumversie vervangt hij die voor een Roland Jazz Chorus JC-120 met een 1962 Maple Neck Fender Stratocaster. Tijdens liveversies gebruikte hij in die periode de Maple Neck met een Twin Reverb-versterker.
Het opvallendste verhaal is dat de Maple Neck waarschijnlijk helemaal geen echte Fender was, maar een Japanse imitatie. Gitaarbouwer John Suhr is ervan overtuigd dat de gitaar een 'fake' is, gezien de vele overeenkomsten met Japanse imitaties (zoals Kluson style tuners en de vorm van de body). Vermoedelijk wist Knopfler van niks toen hij de gitaar kocht. De Maple Neck is zowel op het debuutalbum als op opvolger Communique zijn meestgebruikte gitaar en daarmee bepalend voor de sound van Dire Straits op die eerste 2 albums.
Vanaf 1980 gebruikt Knopfler voor de opnames van Making Movies en op het podium voor 'Sultans of Swing' een 1980 Schecter Dream Machine Red (o.a. te zien in de live registratie aLCHEMY). In 1987 bouwde Pensa-Suhr een custom gitaar, de MK1 waarop Knopfler de beste liveversie tijdens het Nelson Mandela Tribute Concert speelde. Tegenwoordig speelt hij het nummer weer live op een Fender Stratocaster. Het is zijn eigen 'signature gitaar', officieel heet-ie dan ook de Fender Mark Knopfler Signature Stratocaster SE0000. Sinds 2003 speelt hij hiermee 'Sultans of Swing'.
Al met al was 'Sultans of Swing' een geweldig visitekaartje voor de zeer herkenbare sound van de band. Tegenwoordig wordt Dire Straits vooral gezien als een gezapige band voor pijprokende mannen, maar dit nummer heeft tot op de dag van vandaag een van de meest herkenbare gitaarriffs van de classic rock.'
En daar is geen woord aan gelogen, Danny. In deel 3 van deze serie komt (snaar-)instrumentbouwer Yuri Landman aan het woord.
Perfect Donna Summer † (according to @RobvanVegchel)
Donna Summer is naar de eeuwige dansvloeren vertrokken en laat een enorme berg disco-kneiters achter. Rob van Vegchel verdeelt de erfenis onder de achterblijvers; fans, liefhebbers en mensen die haar eigenlijk helemaal niet zo goed kenden. Gelukkig is het nooit te laat om kennis te maken met Donna's muziek. Hits a gogo, grooves galore, altijd met de juiste scheut drama. Thanks Donna, rest in peace...
HIERRR deze Perfect in Spotify (niet 100% compleet),
HIERRR de deluxe download.
Enjoy!
'Donna Summer (LaDonna Adrian Gaines), official Queen of Disco, is niet meer, overleden aan longkanker door giftige deeltjes die ze inademde bij de aanslagen van 9-11. Hoog tijd voor een tribute!
Donna’s carrière begon inderdaad in Nederland met 'The Hostage', maar ze veroverde al snel de wereld en wereldproducers. Met 'Could it be Magic' worden haar discoroots al goed hoorbaar (in Nederland door Rob de Nijs omgedoopt tot 'Ontmoeting') en weet je meteen waar die vermaledijde Weather Girls hun intro vandaan haalden.
Echt knallen deed LaDonna met [überheld!] Giorgio Moroder, discoproducer van het eerste uur. 'I Feel Love' (uiteraard op deze perfect in lange versie) uit 1977 is zijn tijd decennia vooruit en mag worden gezien als de eerste Houseplaat. Zo ver vooruit overigens dat 'I Feel Love' in eerste instantie als B-kantje werd uitgebracht, maar gelukkig al snel werd opgepikt als zijnde een kneiter van een hit.
In 1979 komt uit de handen van Giorgio en Donna het dubbelalbum Bad Girls. Dat had wat mij betreft in z'n geheel op deze Perfect gekund, maar ik beperk me tot de eerste twee nummers, 'Hot Stuff' en 'Bad Girls'. Wel achter elkaar luisteren, want ze lopen strak in elkaar over, en zo zit het hele album in elkaar.
Donna stort Donna even in, maar hervindt de Heer en de muziek en komt in de jaren '80 keihard terug, dit keer aan de hand van Quincy Jones. Die trekt voor het achtergrondkoor van 'State of Independence' wat artiesten uit zijn stal zoals Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Stevie Wonder en Christopher Cross en laat Eric Clapton wat gitaar spelen op het album, onder andere bij 'Love is in Control'.
Als vervolgens Stock, Aitken & Waterman zich met haar gaan bemoeien, komen er eind jaren '80 nog meer hits op haar naam. Ook daarna zit ze niet stil. Cassius heeft met 1999 een wereldhit, vol met samples van haar. Donna zoekt opnieuw samenwerking met Giorgio en met 'Carry On' wint ze haar eerste Grammy.
Met Last Dance als absolute discoknaller, floorfiller en passend einde nemen we afscheid van deze Queen!' - Rob van Vegchel
HIERRR deze Perfect in Spotify (niet 100% compleet),
HIERRR de deluxe download.
Enjoy!
'Donna Summer (LaDonna Adrian Gaines), official Queen of Disco, is niet meer, overleden aan longkanker door giftige deeltjes die ze inademde bij de aanslagen van 9-11. Hoog tijd voor een tribute!Donna’s carrière begon inderdaad in Nederland met 'The Hostage', maar ze veroverde al snel de wereld en wereldproducers. Met 'Could it be Magic' worden haar discoroots al goed hoorbaar (in Nederland door Rob de Nijs omgedoopt tot 'Ontmoeting') en weet je meteen waar die vermaledijde Weather Girls hun intro vandaan haalden.
Echt knallen deed LaDonna met [überheld!] Giorgio Moroder, discoproducer van het eerste uur. 'I Feel Love' (uiteraard op deze perfect in lange versie) uit 1977 is zijn tijd decennia vooruit en mag worden gezien als de eerste Houseplaat. Zo ver vooruit overigens dat 'I Feel Love' in eerste instantie als B-kantje werd uitgebracht, maar gelukkig al snel werd opgepikt als zijnde een kneiter van een hit.
In 1979 komt uit de handen van Giorgio en Donna het dubbelalbum Bad Girls. Dat had wat mij betreft in z'n geheel op deze Perfect gekund, maar ik beperk me tot de eerste twee nummers, 'Hot Stuff' en 'Bad Girls'. Wel achter elkaar luisteren, want ze lopen strak in elkaar over, en zo zit het hele album in elkaar.
Donna stort Donna even in, maar hervindt de Heer en de muziek en komt in de jaren '80 keihard terug, dit keer aan de hand van Quincy Jones. Die trekt voor het achtergrondkoor van 'State of Independence' wat artiesten uit zijn stal zoals Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Stevie Wonder en Christopher Cross en laat Eric Clapton wat gitaar spelen op het album, onder andere bij 'Love is in Control'.
Als vervolgens Stock, Aitken & Waterman zich met haar gaan bemoeien, komen er eind jaren '80 nog meer hits op haar naam. Ook daarna zit ze niet stil. Cassius heeft met 1999 een wereldhit, vol met samples van haar. Donna zoekt opnieuw samenwerking met Giorgio en met 'Carry On' wint ze haar eerste Grammy.
Met Last Dance als absolute discoknaller, floorfiller en passend einde nemen we afscheid van deze Queen!' - Rob van Vegchel
21 mei 2012
Klassiek Gitaargeluid (1) - U2's 'Where The Streets Have No Name'
Vanmorgen deed ik een oproep voor een nieuwe serie waarin EHPO-lezers en -bezoekers klassieke gitaarsounds ontrafelen. Gevraagd: een YouTube-clip met dé kenmerkende hit, link naar de gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) en liefst een korte anekdote hoe-het-allemaal-zo-gekomen-is. Dit alles kun je mailen naar niels@ehpo.net.
Zelf suggereerde ik met Satisfaction, Mr. Tambourine Man of Theme From Shaft te beginnen (nog steeds welkom), maar Danny van Schendel is eigenwijs en trapt af met U2's Where The Streets Have No Name: 'Een instant classic die je bij de eerste tonen herkent, met name door het gitaargeluid.' Daar is niks aan gelogen.
Danny: 'Hoewel Edge bekend staat om het gebruik van delays, heeft hij dat in dit nummer zo geperfectioneerd dat de eenvoud van zijn spel en sound een wereld van verschil maken. Al op The Unforgettable Fire zijn kleine aanzetten voor dit geluid terug te horen (denk aan Bad en A Sort of Homecoming).
Edge gebruikte voor de opname een zwarte 1973 Fender stratocaster, door een Korg SDD 3000 delay unit. Er is een theorie dat hij voor dit nummer een dubbele delay gebruikte, maar dit is nooit bevestigd of ontkend. Wel is duidelijk dat hij een splitter gebruikte en het signaal naar 2 Vox AC 30-versterkers stuurde. Zie hieronder de main setup:
Een mooi voorbeeld hoe de delay zijn werk doet en wat Edge eigenlijk speelt hoor je hier. Na 8 seconden komt de delay erin.
De opnamen van 'Where The Streets Have No Name' verliepen minder rooskleurig. Het intro is in een andere maat (3/4) dan de rest van het nummer (4/4). Na weken het nummer te hebben gerepeteerd en talloze pogingen het op te nemen, was het producer Brian Eno die besloot 'per ongeluk' alle tapes te wissen en opnieuw te beginnen. Op het moment dat hij op de delete-knop wilde drukken, kwam engineer Pat McCarthy binnen, overmeesterde Eno en voorkwam zo dat alles werd gewist. Uiteindelijk is het nummer samengesteld uit diverse takes.
Edge heeft naar mijn mening het delay gitaargeluid met dit nummer tot zijn handelsmerk gemaakt. Zijn geluid is daarna vele malen gekopiëerd door andere bands, maar nooit zo perfect als op 'Where The Streets Have No Name'.'
Dank, Danny. Wie is de volgende?
Zelf suggereerde ik met Satisfaction, Mr. Tambourine Man of Theme From Shaft te beginnen (nog steeds welkom), maar Danny van Schendel is eigenwijs en trapt af met U2's Where The Streets Have No Name: 'Een instant classic die je bij de eerste tonen herkent, met name door het gitaargeluid.' Daar is niks aan gelogen.
Danny: 'Hoewel Edge bekend staat om het gebruik van delays, heeft hij dat in dit nummer zo geperfectioneerd dat de eenvoud van zijn spel en sound een wereld van verschil maken. Al op The Unforgettable Fire zijn kleine aanzetten voor dit geluid terug te horen (denk aan Bad en A Sort of Homecoming).
Edge gebruikte voor de opname een zwarte 1973 Fender stratocaster, door een Korg SDD 3000 delay unit. Er is een theorie dat hij voor dit nummer een dubbele delay gebruikte, maar dit is nooit bevestigd of ontkend. Wel is duidelijk dat hij een splitter gebruikte en het signaal naar 2 Vox AC 30-versterkers stuurde. Zie hieronder de main setup:
Een mooi voorbeeld hoe de delay zijn werk doet en wat Edge eigenlijk speelt hoor je hier. Na 8 seconden komt de delay erin.De opnamen van 'Where The Streets Have No Name' verliepen minder rooskleurig. Het intro is in een andere maat (3/4) dan de rest van het nummer (4/4). Na weken het nummer te hebben gerepeteerd en talloze pogingen het op te nemen, was het producer Brian Eno die besloot 'per ongeluk' alle tapes te wissen en opnieuw te beginnen. Op het moment dat hij op de delete-knop wilde drukken, kwam engineer Pat McCarthy binnen, overmeesterde Eno en voorkwam zo dat alles werd gewist. Uiteindelijk is het nummer samengesteld uit diverse takes.
Edge heeft naar mijn mening het delay gitaargeluid met dit nummer tot zijn handelsmerk gemaakt. Zijn geluid is daarna vele malen gekopiëerd door andere bands, maar nooit zo perfect als op 'Where The Streets Have No Name'.'
Dank, Danny. Wie is de volgende?
Crowdsource een serie blogposts - help mee zoeken naar of schrijven over Het Klassieke Gitaargeluid! (RT = fijn)
Het klinkt als veel werk, elke dag bloggen, maar de realiteit is dat veel mooie EHPO-content van lezers en bezoekers komt, geredigeerd en aangevuld door mij. Dat maakt het dagelijks vullen van deze blog leuker en eenvoudiger, maar belangrijker: het delen van andermans visie, kennis, tips, trucs en ervaringen maakt EHPO beter en interessanter. Het is niet meer alleen míjn mening, maar ook de andere kant van een verhaal. Of zelfs een volstrekt ander verhaal.
Wanneer ik praat met muzikanten, trap ik vaak af met de verontschuldiging 'Ik kan geen noot recht vooruit zingen of spelen.' Dan is de angel er maar uit... Dat is echter het struikelblok voor een serie die ik graag wil schrijven en posten: Klinkt als. Bij de start van EHPO in 2008 schreef ik al een serie onder diezelfde naam, die focuste op het opzetten van je eigen promotie en het vergroten van je fanbase. Ditmaal wil ik een serie die in lijn ligt van Brams 12-delige serie Drummen doe je zo, een prachtig voorbeeld van mooie en waardevolle content van en voor lezers.
WAT IS HET IDEE?
In de afgelopen 50-60 jaar zijn er tientallen hits en platen opgenomen en uitgebracht waarvan het specifieke gitaargeluid is uitgegroeid tot een klassieke sound. Ik wil graag een overzicht van die echte klassiekers maken: YouTube-filmpje en/of Spotify-link van dé hit, link naar de gebruikte gitaar, versterker en evt. het gebruikte effect en/of pedaal. Een mooie bonus zou een leuke anekdote of verhaal over het ontstaan of opnemen van die klassieker zijn. Daar heb ik de hulp voor nodig van mensen die wél wat kunnen; jullie dus.
Laat ik aftrappen met 3 klassiekers:
En op Spotify: Satisfaction, Mr. Tambourine Man en Theme From Shaft.
Wie weet het antwoord op deze 4 vragen voor bovenstaande 3 fragmenten (graag met links):
Kom maar op!
P.S. RIP Robin Gibb :-(
Wanneer ik praat met muzikanten, trap ik vaak af met de verontschuldiging 'Ik kan geen noot recht vooruit zingen of spelen.' Dan is de angel er maar uit... Dat is echter het struikelblok voor een serie die ik graag wil schrijven en posten: Klinkt als. Bij de start van EHPO in 2008 schreef ik al een serie onder diezelfde naam, die focuste op het opzetten van je eigen promotie en het vergroten van je fanbase. Ditmaal wil ik een serie die in lijn ligt van Brams 12-delige serie Drummen doe je zo, een prachtig voorbeeld van mooie en waardevolle content van en voor lezers.
WAT IS HET IDEE?
In de afgelopen 50-60 jaar zijn er tientallen hits en platen opgenomen en uitgebracht waarvan het specifieke gitaargeluid is uitgegroeid tot een klassieke sound. Ik wil graag een overzicht van die echte klassiekers maken: YouTube-filmpje en/of Spotify-link van dé hit, link naar de gebruikte gitaar, versterker en evt. het gebruikte effect en/of pedaal. Een mooie bonus zou een leuke anekdote of verhaal over het ontstaan of opnemen van die klassieker zijn. Daar heb ik de hulp voor nodig van mensen die wél wat kunnen; jullie dus.
Laat ik aftrappen met 3 klassiekers:
En op Spotify: Satisfaction, Mr. Tambourine Man en Theme From Shaft.
Wie weet het antwoord op deze 4 vragen voor bovenstaande 3 fragmenten (graag met links):
- Gebruikte gitaar?
- Versterker?
- Pedaal en/of effect?
- Verhaaltje over het opnemen van de song, het vinden of ontdekken van Die Sound.
Kom maar op!
P.S. RIP Robin Gibb :-(
20 mei 2012
19 mei 2012
18 mei 2012
Perfect Vrijdagmiddag Disco #4 (according to @atease)
Vrijdagmiddag. En of je nu after-Hemelvaart-vrij bent/hebt, of dat je als enige in Nederland zit te zwoegen op kantoor, Adriaan Pels maakt het sowieso leuker voor je! #alles. Onder het artwork zijn track-by-track fly by.
HIER de lijst in Spotify.
Enjoy!
Het valt niet mee. Eens per week, eens per twee weken. Deel 4 komt wel heel laat. Laten we het er op houden dat we heel wat vrijdagmiddagen hebben doorgewerkt. De vrijdag na Hemelvaart zal wel weer een vrije dag zijn. Het is ook nooit goed. Uw stereo mag wel weer op 11. Gaan we:
Jonathan Richman & The Modern Lovers - Roadrunner
Een klassieker op de vrijdagmiddagdisco… Luidt het weekend pas goed in. Telt u mee af? One, two, three, four, five, six!
The Kik - Simone
Kweenie hoor, maar dit is een hit als je het mij vraagt. Deed je niet, dus ik zeg het even: dit is een hit.
Vampire Weekend - A-Punk
Inkoppertje, maar mag niet ontbreken.
The Hives - Main Offender
Oef! The Hives. Stonden laatst nog op Coachella. Leuk is anders. Maar, onlosmakelijke link met mijn guilty pleasure Kylie Minogue. Check die Agent Provocateur commercial.
Kylie Minogue - Can't Get Blue Monday Out Of My Head
De brug is gemaakt. Daarnaast New Order en Kylie prettig verenigd.
Bleached - Searching Through The Past
De gezusters Clavin hebben nog maar 2 singles uit, maar klinkt al veelbelovend. Vooralsnog is dit het prijsnummer.
The Herb Spectacles - Groovin' Herbs
Die hele plaat kan op de Vrijdagmiddag disco, verjaardag of een feestelijke uitvaart. OK, dat laatste misschien niet. Je gaat wel een stuk minder somber de deur uit.
Delta Spirit - People C'mon
Geen commentaar, lekker liedje.
Kenny Loggins - Footloose
Jeugdsentiment. Wat heb ik die film vaak gezien. Ik ga nu de dvd bestellen!
The Strange Boys - Be Brave
De gitaar is bij The Strange Boys inmiddels ingeruild voor de piano. Hier nog even zoals-ie hoort.
Joe Higgs - (I'm The) Song My Enemies Sing
Weer eentje van die superskaverzamelaar van Studio One. I'm The Song My Enemies Sing… All The Time!
The Undertones - True Confessions
The Undertones altijd +1. Maar wat een single! Netjes onder de twee minuten.
Blues Brother Castro - Show Me How You Do It
Even doorrocken. Blues Brother Castro doet het even voor.
Beck - Tropicalia
Even in rustiger vaarwater, totdat alles in elkaar dondert.
Rheingold - Dreiklangsdemensionen
Ik kan de Duitse liedjes in m'n bibliotheek op een hand tellen. Staat deze wel op 1.
Andy Williams - Music To Watch Girls Go By
Deze man heeft zo'n 20 gouden platen op z'n naam staan. Deze is voor als de zon eindelijk gaat schijnen. Terras, zonnebril, biertje en watch the girls go by.
Eric B. & Rakim - Paid In Full
Weer een in de categorie jeugdsentiment.
Bee Gees - Jive Talkin'
Hoorde laatst Spinvis in een interview de loftrompet steken over de Bee Gees. Ongetwijfeld de eerste periode. Bij de tweede gaan de voetjes van de vloer.
Bishop Allen - Dimmer
Leuke band uit Brooklyn met prettige popliedjes. Van Dimmer word ik vrolijk.
Dee-lite - Groove Is In The Heart
En er uit met een klassieker. Fijn weekend!
HIER de lijst in Spotify.
Enjoy!
Het valt niet mee. Eens per week, eens per twee weken. Deel 4 komt wel heel laat. Laten we het er op houden dat we heel wat vrijdagmiddagen hebben doorgewerkt. De vrijdag na Hemelvaart zal wel weer een vrije dag zijn. Het is ook nooit goed. Uw stereo mag wel weer op 11. Gaan we:Jonathan Richman & The Modern Lovers - Roadrunner
Een klassieker op de vrijdagmiddagdisco… Luidt het weekend pas goed in. Telt u mee af? One, two, three, four, five, six!
The Kik - Simone
Kweenie hoor, maar dit is een hit als je het mij vraagt. Deed je niet, dus ik zeg het even: dit is een hit.
Vampire Weekend - A-Punk
Inkoppertje, maar mag niet ontbreken.
The Hives - Main Offender
Oef! The Hives. Stonden laatst nog op Coachella. Leuk is anders. Maar, onlosmakelijke link met mijn guilty pleasure Kylie Minogue. Check die Agent Provocateur commercial.
Kylie Minogue - Can't Get Blue Monday Out Of My Head
De brug is gemaakt. Daarnaast New Order en Kylie prettig verenigd.
Bleached - Searching Through The Past
De gezusters Clavin hebben nog maar 2 singles uit, maar klinkt al veelbelovend. Vooralsnog is dit het prijsnummer.
The Herb Spectacles - Groovin' Herbs
Die hele plaat kan op de Vrijdagmiddag disco, verjaardag of een feestelijke uitvaart. OK, dat laatste misschien niet. Je gaat wel een stuk minder somber de deur uit.
Delta Spirit - People C'mon
Geen commentaar, lekker liedje.
Kenny Loggins - Footloose
Jeugdsentiment. Wat heb ik die film vaak gezien. Ik ga nu de dvd bestellen!
The Strange Boys - Be Brave
De gitaar is bij The Strange Boys inmiddels ingeruild voor de piano. Hier nog even zoals-ie hoort.
Joe Higgs - (I'm The) Song My Enemies Sing
Weer eentje van die superskaverzamelaar van Studio One. I'm The Song My Enemies Sing… All The Time!
The Undertones - True Confessions
The Undertones altijd +1. Maar wat een single! Netjes onder de twee minuten.
Blues Brother Castro - Show Me How You Do It
Even doorrocken. Blues Brother Castro doet het even voor.
Beck - Tropicalia
Even in rustiger vaarwater, totdat alles in elkaar dondert.
Rheingold - Dreiklangsdemensionen
Ik kan de Duitse liedjes in m'n bibliotheek op een hand tellen. Staat deze wel op 1.
Andy Williams - Music To Watch Girls Go By
Deze man heeft zo'n 20 gouden platen op z'n naam staan. Deze is voor als de zon eindelijk gaat schijnen. Terras, zonnebril, biertje en watch the girls go by.
Eric B. & Rakim - Paid In Full
Weer een in de categorie jeugdsentiment.
Bee Gees - Jive Talkin'
Hoorde laatst Spinvis in een interview de loftrompet steken over de Bee Gees. Ongetwijfeld de eerste periode. Bij de tweede gaan de voetjes van de vloer.
Bishop Allen - Dimmer
Leuke band uit Brooklyn met prettige popliedjes. Van Dimmer word ik vrolijk.
Dee-lite - Groove Is In The Heart
En er uit met een klassieker. Fijn weekend!
Abonneren op:
Posts (Atom)