Klassiek Gitaargeluid (3) - Jad & David Fair (door Yuri Landman)

Eergisteren vroeg ik EHPO-lezers klassieke gitaarsounds te ontrafelen. Hoe? Een YouTube-clip met dé kenmerkende hit/sound, links naar de gebruikte gitaar, versterker(s), pedaal/effect(en) en liefst een korte anekdote hoe-die-sound-zo-gekomen-is. Dit alles op mail naar niels@ehpo.net. Te weinig klassiekers zijn nog uitgeplozen, dus kom maar op met die inzendingen!

Vandaag in deel 3 van deze serie (snaar-)instrumentbouwer Yuri Landman over Jad en David Fair van de (en ik citeer) 'legendarische cult-band Half Japanese'. Ik kende ze niet, maar na vandaag een beetje beter. UPDATE: Yuri schreef hierna ook over Rhys Chatham.

Yuri: 'Jad en David Fair zijn de meest radicale anti-gitaristen uit de geschiedenis van de punk. De broertjes Fair hebben zo'n 60 albums opgenomen, toerden met Nirvana en werkten samen met onder andere Daniel Johnston, R. Stevie Moore en Yo La Tengo. Zoals Jad Fair vertelt in de documentaire The Band That Would Be King hebben veel gitaristen de neiging te willen klinken als één van hun idolen. Jad en David wilden vooral klinken als zichzelf. Vandaar dat ze weigerden ook maar enig akkoord te leren. Ze creëerden op die wijze hun eigen unieke oeuvre, dat klinkt als geen andere band ooit eerder klonk. David Fair legt het zelf uit:

How to play Guitar by David Fair
'I taught myself to play guitar. It’s incredibly easy when you understand the science of it. The skinny strings play the high sounds, and the fat strings play the low sounds. If you put your finger on the string farther out by the tuning end it makes a lower sound. If you want to play fast move your hand fast and if you want to play slower move your hand slower. That’s all there is to it. You can learn the names of notes and how to make chords that other people use, but that’s pretty limiting. Even if you took a few years and learned all the chords you’d still have a limited number of options. If you ignore the chords your options are infinite and you can master guitar playing in one day.
Traditionally, guitars have a fat string on the top and they get skinnier and skinnier as they go down. But he thing to remember is it’s your guitar and you can put whatever you want on it. I like to put six different sized strings on it because that gives the most variety, but my brother used to put all of the same thickness on so he wouldn’t have so much to worry about. What ever string he hit had to be the right one because they were all the same.
Tuning the guitar is kind of a ridiculous notion. If you have to wind the tuning pegs to just a certain place, that implies that every other place would be wrong. But that's absurd. How could it be wrong? It’s your guitar and you’re the one playing it. It’s completely up to you to decide how it should sound. In fact I don’t tune by the sound at all. I wind the strings until they’re all about the same tightness. I highly recommend electric guitars for a couple of reasons. First of all they don’t depend on body resonating for the sound so it doesn’t matter if you paint them. Also, if you put all the knobs on your amplifier on 10 you can get a much higher reaction to effort ratio with an electric guitar than you can with an acoustic. Just a tiny tap on the strings can rattle your windows, and when you slam the strings, with your amp on 10, you can strip the paint off the walls.
The first guitar I bought was a Silvertone. Later I bought a Fender Telecaster, but it really doesn’t matter what kind you buy as long as the tuning pegs are on the end of the neck where they belong. A few years back someone came out with a guitar that tunes at the other end. I’ve never tried one. I guess they sound alright but they look ridiculous and I imagine you’d feel pretty foolish holding one. That would affect your playing. The idea isn’t to feel foolish. The idea is to put a pick in one hand and a guitar in the other and with a tiny movement rule the world.'

Een fan maakte een animatie van bovenstand manifest:



In 2008 ontwierp ik uit bewondering voor hun radicale werk voor Jad de Bachelor-gitaar, een gitaar die in 1 noot gestemd stond. Aanvankelijk wilde ik hem eensnarig maken (vandaar de Bachelor), maar ik besloot er een reserve-snaar bij te plaatsen, in geval de snaar live zou breken, omdat Fair nogal wild speelt. De nek had geen fretten, want die speelde hij toch niet. Zowel Fair als ik zijn voornamelijk slaggitarist en dat is lastig te combineren met de tremolo-arm. Om het Fair zo gemakkelijk mogelijk te maken, waren de snaren via een fietsremkabel verbonden aan een pedaal, waarmee de snaren met de voet aangetrokken konden worden als bij een tremolo. Zo kon hij tremolo en gelijktijdig ritmes blijven spelen.In 2011 zag ik Half Japanese live op Villette Sonique. Tijdens dit optreden gebruikte hij niet mijn gitaar, maar had zijn eigen handgeschilderde gitaar iets aangepast door er wat schroeven uit te halen. Op YouTube is een clip te zien van het resultaat:'



Dank voor je toelichting, enthousiasme en verhaal, Yuri!

Wie volgt? Hoe kwamen bijvoorbeeld Satisfaction, Mr. Tambourine Man en Theme From Shaft tot stand? Deel het!

Tweet