Eergisteren heb ik genoten van Nirvana in Paradiso ('91), vooral door het 'samen' kijken op Twitter, maar meer nog van Classic Albums, waarin gedetailleerd uit de doeken wordt gedaan hoe slim Butch Vig Nevermind produceerde en zo de sterke songs van Kurt Cobain naar een veel, veel breder publiek wist te brengen. Dat deed-ie in dezelfde periode voor deze twee Klassieke albums (waarna ook dat niveau nooit meer werd gehaald...). Prachtig, dat geschuif aan die knoppen! En onbegrijpelijk dat Vig met zijn eigen band nooit verder kwam dan 1 fatsoenlijk nummer.
NRC publiceerde een aanstekelijke
track-by-track guide van Cobains Meesterwerk, min of meer de aflevering van Classic Albums op papier en een beetje in de stijl van de serie geschreven muziek op deze blog. Niet voor niets kreeg Vig al 'ns alle lof toegezwaaid in die serie, hier. Ik krijg direct zin om Nevermind weer 'ns op te zetten (terwijl ik niet eens groot fan ben, knipsel via mijn broertje):
En zo zag 'cover star' Spencer Elden er 11 resp. 17 jaar later uit:
En zo zag 'cover star' Spencer Elden er 11 resp. 17 jaar later uit:
3 opmerkingen:
Ik denk dat je hier wel iemand enigzins over het hoofd ziet. Andy Wallace.
Luister maar eens naar de mix van Butch Vig op CD 3 van de Nevermind reissue (Super Deluxe editie), er van uitgaande dat dat de laatste mixen waren. En luister daarna de uiteindelijke versie. Toch wel een behoorlijk verschil qua power. Andy Wallace heeft die plaat nog flink opgepompt qua geluid.
Andy = sowieso een Held. En inderdaad, die pompt het geluid flink op, maar Vig's sound lijkt me uiteindelijk bepalender voor het succes.
Meest bepalend zijn uiteraard, als altijd, de songs.
De nummers zijn inderdaad , uiteindelijk, het meest bepalend natuurlijk. Maar luisterend naar die Devonshire mixes op CD3 en het eindresultaat vraag ik me toch af wat er qua opname bepalender is geweest. De Vig mixes missen echt behoorlijk aan kracht.
Maar goed, geniale plaat natuurlijk. Van een geweldige band.
Een reactie posten