De eerste punten zijn dus voor de Internet Service Providers (ISP's), maar BREIN gaat ongetwijfeld op voor een tweede ronde. Kuik gaf vanmorgen een schot voor de boeg en lichtte onderstaande opmerking uitgebreid toe op 3VOOR12:
Gisteren reageerde Kuik direct op de uitspraak van de rechter, maar Danny Mekic diende hem uitstekend van repliek:
Niks aan toe te voegen: eerst innoveren, dan beschermen. Jagen mag (al blijf ik het uiterst onverstandig vinden), maar alleen als fervente boeken-, muziek- en filmliefhebbers ergens naar toe kunnen. Jagen wordt dan misschien zelfs overbodig. Napster liet de industrie in 1997 met extreem succes zien wat film- en muziekliefhebbers willen, pas 13 jaar later (!) is Spotify er. Ook Kuiks mantra 'Je kunt niet concurreren met gratis' is lariekoek zoals ik liet zien in Het Grote Downloaddebat: Spa Blauw concurreert al decennialang met de kraan, op basis van gemak en slimme branding. Zeker op het gebied van gemak heeft de industrie nog een wereld te winnen, of hun branding nog valt op te poetsen waag ik te betwijfelen...
Hierna ontspon zich een interessant, genuanceerd gesprek tussen Kees de Koning (Top Notch), Atze en Erik van 3VOOR12:
Het was opnieuw een enerverende avond op Twitter... UPDATE: check zeker de interessante reacties onder deze post.
32 opmerkingen:
Beste EHPO,
Die Spa Blauw metafoor van je gaat, net als je krentenbollen metafoor, volledig mank.
Als jij in een restaurant een spa blauw bestelt, betaal je twee euro. Niet alleen vanwege de 'branding' en de 'added value', maar vanwege het feit dat je het restaurant uitgemieterd wordt als je in de plee je flesje water gaat tappen. Het is gewoon 'netjes' om te betalen. Wil je dat niet, dan ga je niet naar het restaurant. Het verschil met het internet is, is dat mensen zich anoniem de producten kunnen toeëigenen, zonder dat ze bang hoeven te zijn dat ze de winkel uitgelazerd worden.
Als je niet bereid bent om te betalen voor een product, welk bizar exorbitant bedrag de entertainment industrie er ook voor wil hebben... KOOP HET DAN NIET.
Als je het vervolgens toch stiekem gratis gaat downloaden, dan kun je het vingertje wijzen naar die stoute entertainment industrie omdat ze niet innoveren, maar de bottomline is dat je iets gepakt hebt (en er van genoten hebt) zonder dat je de ander daarvoor compenseert.
Dat is in het digitale domein wellicht geen diefstal, maar wel zéér onbehoorlijk.
@Anoniem: Dank voor je reactie.
Ik stel het op prijs als je jezelf fatsoenlijk voorstelt als je hier reageert, graag met een link naar je site, blog, Twitter-account o.i.d. Op die manier kunnen bezoekers, net als op mijn blog, lezen vanuit welke achtergrond en ervaring je je opmerkingen maakt. Sterker nog, ik verwijder je reactie als je je niet eerst voorstelt.
Verder betwist ik niet dat illegaal downloaden in zekere zin diefstal is (of kan zijn), maar betoog dat door internet een nieuwe realiteit is ontstaan die industrieën en organisaties dwingt op andere manieren aan te tonen dat hun producten of diensten toegevoegde waarde leveren. Consumenten hebben legio alternatieven, soms/vaak illegaal, en daarmee feitelijk de macht in deze tijd. Dat noem ik vooruitgang.
Dan je tegenargumenten. Die gelden wellicht voor een restaurant (al kan ik daar nog steeds ongestoord uit de kraan drinken als ik het flesje op tafel laat staan...), maar verklaren niet waarom AH de schappen gevuld houdt met flessen kraanwater met een mooi etiket. Da's toch echt slimme branding.
Verder vind je mijn krentenbollen-metafoor onzin, maar zegt een alinea later dat je die niet hoeft te kopen. Dat is dus EXACT wat er gebeurt: de klant gaat een deurtje verder, spijtig genoeg bij een illegale bakker. Mijn punt: ik vind de luie ondernemer in deze verwijtbaar fout, niet de winkelende broodliefhebber. Zie ook het Napster-voorbeeld: als je even loslaat dat daar gestolen wordt (ik weet, da's moeilijk...) lieten consumenten daar heel direct en duidelijk zien HOE ze het aanbod van entertainment georganiseerd willen zien. Vervul die behoefte, don't try to teach the market a lesson.
Afsluitend: ik betwijfel ernstig de noodzaak van een grote geïnstitutionaliseerde industrie die als tussenpartij blijft fungeren en zo geld verdient aan consumenten en creatieven. Dat kan alleen in ernstig uitgeklede vorm. Op hetzelfde moment geloof ik dat, ondanks gemakkelijk voor handen zijnde illegale alternatieven, creatieve ondernemers anno 2010 uitstekend een boterham kunnen verdienen met hun werk, zie de voorbeelden die ik onderaan deze blogpost noem. Dat vergt echter meer creativiteit en ondernemerschap dan voorheen. De dagen van "Hier heeft U een CD" en "Nu bent U mij €15 schuldig" zijn definitief voorbij. Dat is wat mij betreft goed nieuws.
Die Spa vergelijking gaat inderdaad mank. Ook voor dat kraanwater is namelijk betaald (weliswaar door de kroegbaas). De spullen op Piratebay zijn gejat, de makers zien er geen cent van en de enige die er van profiteren zijn de eigenaren van Piratebay (die bakken met geld verdienen via advertenties) en de gebruikers die gratis alle nieuwe content willen consumeren.
Wat een ongelofelijk vooringenomen napraterij ook zeg. Figuren als EHPO, DannyMekic, Schellevis en andere leden zitten elkaar op te geilen op twitter met harde oneliners en veel achterhaalde stellingen. EHPO vermarket zichzelf met zijn geschreeuw als 'de industrieman die het allemaal beter weet en zich zo lekker afzet tegen de gevestigde orde' en DannyMekic is een provider en kennelijk vooral daarom tegen iedere vorm van regulering op het net.
Er is ondertussen aardig legaal aanbod (ja, het kan beter, maar veel muziek en films die men nu GRATIS van piratebay trekt kun je ook van legale diensten downloaden tegen betaling).
Voor deze schreeuwers is het echter allemaal niet goed genoeg, maar met oplossingen komen ze niet (behalve voornoemde achterhaalde oneliners). Heel veel geblaat en weinig wol.
Anton.
Deze is ook leuk: "Ik stel het op prijs als je jezelf fatsoenlijk voorstelt als je hier reageert, graag met een link naar je site, blog, Twitter-account o.i.d. Op die manier kunnen bezoekers, net als op mijn blog, lezen vanuit welke achtergrond en ervaring je je opmerkingen maakt. Sterker nog, ik verwijder je reactie als je je niet eerst voorstelt."
Constant met z'n allen schreeuwen dat vrijheid van meningsuiting en anonimiteit op internet heilig is, maar als iemand het niet me je eens is, wordt diens reactie verwijderd. Ongelofelijk.
Anton.
@Anton: we weten ondertussen hoe je heet, maar nog steeds niet waar jij je wijsheid en meningen aan ontleent of op baseert. Kan ik dat ergens lezen?
Verder leg je me meningen en opinies in de digitale mond die ik niet deel en nergens verkondig, bijvoorbeeld over het heilig verklaren van vrijheid van meningsuiting en anonimiteit op internet. Nergens gezegd. Ik denk daar genuanceerder over dan jij suggereert in je boosheid.
Tot slot duw je me zonder pardon in de hoek van schreeuwerds-langs-de-zijlijn op internet, maar beeld ik me in dat dit blog, dat ik dagelijks intensief bijhoud, een concrete bijdrage levert en inzichten biedt aan muzikanten e.a. die verder willen kijken en zich niet blind staren op de oude situatie. Zie de kopregel van dit blog en de uitgebreide samenvatting van posts: barstensvol tips, trucs, links en voorbeelden hoe het anders kan.
Dat dit alles geen loos geschreeuw is baseer ik op bijna 17 jaar ervaring in de muziekindustrie, het management van Colin Benders (Kyteman) en de marketing van Kyteman's Hiphop Orkest, waarmee we vorig jaar hebben laten zien wat in eigen beheer mogelijk is met een open houding en moderne visie. Veel concreter wordt het niet, Anton.
Maar goed, de ervaring leert dat types als jij en Tim Kuik liever achterom dan vooruit kijken. Veel succes, ik moet door.
EHPO op twitter: @barryspooren @pimvandewerken @raaphorst @geertveneklaas Kan 1 van jullie Anton blij maken met vrbldn uit eigen keuken? http://bit.ly/buThuO
Leuk, maar de consument gaat niet naar The Pirate Bay voor werk van Pim van de Werken of Marco Raaphorst, maar voor professionele populaire entertainment content. Hollywood films, Lady Gaga, dat soort werk. En dat is precies mijn punt, jje kunt wel roepen dat het allemaal anders moet, maar diezelfde content kun je ook tegen betaling kopen/downloaden van legale aanbieders. De consument doet dat echter niet omdat......... juist, omdat het op The Pirate Bay gratis is.
@Anton: Spa is een fysiek goed. Dat laat zich niet vermenigvuldigen. Daarmee neemt de voorraad mee af. Digitaal kent deze schaarstebeperkingen niet en laat zich niet uitdrukken met woorden als diefstal.
Tim Kuik beschermd een industrie die al jaren dood is. Ik snap precies waarom. Het oude T-Ford verhaal. Moderne tijden niet snappen. Dat idee.
Je kunt van mening verschillen over het feit of het downloaden van beschermde media legaal of illegaal is, of het moreel verwerpelijk is of niet. Wat echter vast staat is dat de technische en creatieve innovatie zich aanzienlijk sneller ontwikkelen in het “illegale” circuit dan in het “legale”. Een Spotify of Itunes music store hadden niet kunnen bestaan als zijn niet waren voorafgegaan door een Napster en Kazaa. De platen industrie en artiesten zouden er goed aan doen goed te kijken naar wat hun (potentiële) klant wil. Net als in elke andere tak van handel. Vooral artiesten kunnen scoren door hun kunstenaarschap niet enkel in te zetten bij het schrijven van liedjes. Ik verwacht vooral veel innovatie vanuit de artiesten die nieuwe manieren weten te ontwikkelen om zichzelf te manifesteren. Met of zonder platenmaatschappij. Ook zij kunnen putten uit de (gratis) kennis die wordt opgedaan uit het hackers circuit.
We zijn er nog niet, maar mondjesmaat beginnen potentiële oplossingen zich voor te doen. EPHO is een waardevolle bron voor het volgen van deze ontwikkelingen.
Blijf zo door gaan Niels!
@Anton: aan wie hebben we dan die 60.000 Kyteman-CD's en 15.000 DVD's verkocht? En aan wie verkoopt Caro Emerald er 100.000 binnen een halfjaar? Blijkbaar is men voor deze artiesten wel bereid te betalen? Of hebben The Pirate Bay, concerten, reclames of een mooie jurk als aansporing gefungeerd...?
Nogmaals Anton: je kunt het afdoen als moreel verwerpelijk (en ik geef je nog gelijk ook), maar dat verandert niets aan de nieuwe werkelijkheid. Tis zonde van je tijd, terwijl ik hoop aan te tonen dat je focus totaal verleggen concrete resultaten oplevert. 'Niet lullen maar poetsen', op z'n goed Rotterdams.
(Ik las Niels' comment over anoniem reageren, ben het met hem eens, dus onder aan mn post mijn informatie, en om het verhaaltje context te geven - ik ben muzikant/componist)
Wat ik erg vervelend vond, en wat uiteindelijk ook de reden is dat ik vandaag op dit artikel belandt ben, is dat ik een mail kreeg van Buma Stemra over dit "Slecht nieuws voor componisten, auteurs, uitvoerende kunstenaars, uitgevers en producenten van muziek."
Van stichting Brein als piraterij-waakhond is hun positie in ieder geval nog te begrijpen, al is het niet de mijne. Maar dat Buma-Stemra hier op deze manier achter gaat staan in plaats van eindelijk eens naar het nu, laat staan de toekomst te kijken... mij representeren ze in ieder geval niet in dit geval.
Ik vraag me ook af wat hun verwachtingen zijn... Pirate Bay en alle andere downloadsites verboden, een kritisch oog van de internetpolitie op ieders downloadgedrag, en de consument weer netjes naar de grammofoonwinkel? Het lijkt mij een gepasseerd station, jammer voor mijn portemonnee als artiest misschien... al was de gemiddelde artiest in deze "goede oude tijd" meestal ook niet de gene die profiteerde van de volgzame consument.
Ik hoop dat Buma-Stemra het hoofd richting toekomst draait voordat die vastgelegd is in nieuwe modellen... Ik heb nog steeds de hoop dat we gaan naar een "abbonementen"-model waarbij voor een kleine jaarlijkse bijdrage (eventueel een kleine verhoging van het internetabbonement), te verdelen over de rechthebbenden, alle kunstuitingen vrij toegankelijk worden. Zo omschreven klinkt het wat Utopisch maar Spotify, alhoewel nog niet de complete oplossing momenteel, laat zien dat er zelfs vanuit commerciele hoek een draagvlak is voor dit soort constructies.
@Bas Vermolen:
Ik zag dat jij je muziek zowel digitaal als fysiek aanbiedt tegen betaling. Dat is nu precies waar BREIN en Buma/Stemra voor staat. Jij bepaalt als maker of je je werk gratis weggeeft of tegen betaling exploiteert en/of meedoet aan een all-you-can-eat of flatfee model zoals Spotify. Die keuze is niet aan de downloaders of de beheerders van illegale sites zoals Pirate Bay. Die parasiteren op jouw inspanningen en investeringen en 'verkopen' dat alsof ze robin hoods zijn die stelen van die nare entertainmentindustrie, maar vullen ondertussen zelf hun zakken. De consument maakt daar dankbaar gebruik van omdat hij zo de nieuwste films, muziek en software gratis kan binnen hengelen.
Innovatie is essentieel en de muziekindustrie heeft te lang achterover geleund, maar er is beweging in gekomen met onder andere Spotify. Tegelijkertijd moet er ook gehandhaafd worden tegen faciliteerders zoals Piratebay. Anders valt namelijk het draagvlak voor het auteursrecht (in essentie: jij maakt iets en dan mag je zelf bepalen wat je ermee doet en hoe je het aan de man brengt) wegvalt, en er voor de consument geen enkele prikkel meer is om van dat downloaden van sites zoals Piratebay af te stappen en te kiezen voor legaal aanbod.
mvg,
Bas
@Bas
In het huidige auteursrecht kun je ook niet zelf beslissen wat je met je muziek wilt doen voor welk bedrag. Als je muziek op radio of tv gebruikt word heb je daar niks over te zeggen en krijg je gewoon via Buma het bedrag wat daar voor staat.
Het lijkt me erg gezond en werkbaar om internet op een zelfde manier aan te pakken.
@Bas
Natuurlijk voel ik als verkoper van fysieke en digitale muziek ook de gevolgen van piraterij. Ik denk dat mijn plaat een stuk meer gratis gedownload is dan verkocht, al heb ik hier helaas geen concrete cijfers van. Tegelijk zal deze vorm van promotie er voor gezorgd hebben dat een hoop meer mensen mijn muziek hebben gehoord, en een deel daar van heeft later mijn plaat gekocht of een optreden bezocht. Zo stond ik vorig jaar op een bijna uitverkochte mini-tour in Polen, waar sommige tracks meegezongen werden door het publiek - terwijl mijn plaat daar niet eens te koop is. Kortom - het definitieve negatieve (of positieve) effect van piraterij op mijn muziek is moeilijk vast te stellen.
Verder ben ik redelijk practisch ingesteld: los van wat je vindt van piraterij, het gaat toch niet meer terug naar de tijd van fysieke verkopen, en ik denk dat betaalde downloads ook snel hun topgrens gaan gebruiken. Persoonlijk is het gevoel dat ik had bij het kopen van een nieuwe plaat of CD, volledig afwezig bij het "koop" knopje van iTunes. Het behandelen van een digitale file alsof het een fysiek goed is, is een beperking die weinig zin heeft.
Vandaar het idee dat ik al noemde in mijn vorige comment (het is trouwens niet mijn idee, het wordt onder andere geopperd in The Future Of Music van Kusek en Leonhard en Promises To Keep van William W Fisher). In een cultuur die meer en meer draait op digitale, oneindig kopieerbare en moeiteloos verspreidbare containers van films en muziek, maakt het veel meer sense om gebruikers een "all you can eat" fee te vragen, en dit naar gebruik op te splitsen naar kunstenaars. Interessant daar aan is, dat deze fee ontzettend laag kan zijn (Fisher gaat in 2004, een economisch betere tijd voor de entertainment-industrie, uit van $10 per Amerikaanse internetgebruiker per jaar, in ruil voor oneindige toegang tot alle muziek, games en films, wat al meer omzet oplevert dan de entertainmentindustrie van Amerika in 2003 heeft omgezet).
Bijkomend voordeel is dat in zo'n systeem piraterij verleden tijd is - Alle muziek is vrij toegankelijk, het luisteren naar je favoriete artiest zorgt voor inkomen voor die artiest, er is dus geen reden meer om te cheaten.
Wat ik al zei in mn vorige post, het is nog een wat utopisch beeld, maar je zou het kunnen zien als Spotify, met meer (alle?) internetgebruikers en hogere artiesten-afrekeningen.
@Silence is Sexy:
Uitzending op radio of tv is iets anders dan het integraal aanbieden van 'exemplaren' ter download of on demand. Bovendien is er dan wel een (collectieve) licentie verstrekt en wordt er een vergoeding afgedragen. Overigens kun je er als maker voor kiezen of je je bij BumaStemra aansluit. Je kunt het ook zelf doen, maar de essentie blijft dat jij dat bepaalt.
Maar dit is niet het probleem waar de huidige discussie over gaat. Bij het aanbieden van downloads of on demand diensten geldt wél een regime waarbij de exclusieve bevoegdheid bij de makers ligt. Dat wordt op dit moment aan de laars gelapt door sites als Piratebay. Dat is overigens niet te vergelijken met een radio of tv-zender maar is een digitale winkel die zonder toestemmming van de makers hun werken gratis aanbiedt en daar zelf voordeel uit haalt. Om dat dan vervolgens met een soort van heffing te legaliseren is niet wenselijk omdat (nogmaals:) je dan de bevoegdheid van de makers buiten spel zet.
mvg,
Bas
@ Bas,
Ga je nu ook niet een beetje aan het feit voorbij dat een muzikant aan een normaal album verkoop (zie ergens op dit blog) nagenoeg NIETS verdient en dat ze de inkomsten dus vooral moeten halen uit live optredens en de verkoop aldaar? Is dan (ook al is het illegaal) Pirate Bay niet juist een mogelijk om nieuwe fans te trekken. Zoals inderdaad het voorbeeld van Bas Vermolen.
De Hollywood en Lady Gaga zijn overigens niet echt artistiek te noemen en verdienen miljoenen genoeg. Moeten commerciele instellingen als die echt nog meer verdienen of mogen ook de kleine creatievelingen nog iets verdienen? Juist die onbekendere artiesten hebben baad bij een al dan niet illegale download. De muziek gaat dan weer terug waar het echt op aan kwam; goede muziek maken (in het echt en live met bloed zweet en tranen en de luisteraars zullen dat van zelf erkennen door daar een album te kopen en het concertkaartje te betalen).
@Bas Vermolen
Ik geloof dat we een beetje langs elkaar heen spraken :)
All-you-can-eat modellen zoals jij schetst kunnen inderdaad een goed alternatief zijn, maar dan wel alleen als de makers meedoen aan zo'n model en dus aan de bronnen (sites/diensten) toestemming hebben verleend (en als ze dat willen een vergoeding krijgen).
Mijn afwijzing sloeg op een model van heffing voor eindgebruikers waarbij zij dan ongelimiteerd illegaal aangeboden content kunnen downloaden van bijvoorbeeld Piratebay. Dat lijkt me niet wenselijk en schaadt zoals ik hierboven uitlegde de essentie van het auteursrecht.
@Niek
Ik begrijp je standpunt, maar dat een 'artiest' niet altijd genoeg verdient aan een album is natuurlijk zijn eigen fout want dan heeft hij een verkeerde deal gesloten met de partij die zijn producten distribueert. Ook hier geldt: je kan het ook zelf in eigen beheer doen en dan bepaal jij je marge. Kies je ervoor om het door een grote speler te laten doen, dan zal je vaak meer verkopen maar moet je met minder marge genoegen nemen. Die keuze is echter (nogmaals) aan jou.
En hoe zit het met bijvoorbeeld tekstdichters, componisten, scenariochrijvers en regisseurs? Moeten die ook hun geld maar verdienen met live optredens? Dat lijkt me lastig.
Dat jij en anderen verder vinden dat platen en filmmaatschappijen al genoeg verdienen is prima maar dat geeft niet het recht om spullen waar die maatschappijen in geïnvesteerd hebben dan maar gratis van het internet te plukken en (in het geval van de beheerders van sites) geld te verdienen over hun ruggen.
mvg,
Bas
Dank voor alle inhoudelijke reacties, mensen. Mijn beurt.
Ik haak aan bij @Niek: wat 'tegenstanders' (for lack of a better term) van TPB en mijn pleidooi inderdaad vergeten is dat er ten opzichte van de oude situatie (= een traditioneel artiestencontract met een grote of kleine platenmaatschappij) voor de individuele artiest feitelijk weinig op het spel stond en staat. Binnen een dergelijke overeenkomst verdient de gemiddelde artiest zelden iets aan de exploitatie en verkoop van zijn opnamen. De reden is dat platenmaatschappijen nagenoeg iedere investering + een hele hoop onduidelijke kosten wegstrepen tegen de afgesproken royalties. In de praktijk betekent dat dat alleen echte big sellers ooit een positief bedrag zien op hun royalty statements, de rest blijft in het krijt staan van hun platenmaatschappij (unrecouped zoals dat heet).
Een paar concrete voorbeelden: in Nederland schat ik dat alleen Borsato, Meeuwis, Anouk en Bløf serieuze bedragen overgemaakt krijgen van Universal resp. EMI. Het zou me verbazen als, in het oog van het publiek, doorgebroken artiesten als Waylon en Room Eleven (beiden een gouden album = 25.000+ stuks) een cent van Universal hebben gezien bovenop de gedane investeringen in opnames, marketing en promotie. Wat @Bas zegt: "Kies je ervoor om het door een grote speler te laten doen, dan zal je vaak (?) meer verkopen maar moet je met minder marge genoegen nemen. Die keuze is aan jou". Ik herinner me dat de Britse band Suede, we hebben het hier over de jaren '90 van de vorige eeuw, in de pers openlijk toegaf pas royalties te hebben gezien van album #4 ("Head Music"). Als je weet dat het debuutalbum en de opvolger relatief grote commerciële successen waren in het thuisland (inclusief bonafide hitsingles!) en album #3 ("Coming Up") de internationale doorbraak betekende dan is dat vrij schrijnend. Doordat wij met Kyteman een distributiedeal hadden gesloten hielden we relatief veel over aan de verkoop van CD's en DVD's. Om dezelfde reden klaagt Caro Emerald ook niet over dalende verkopen, maar dit kunnen weinig Nederlandse artiesten uit de subtop ons nazeggen.
1/2
Vervolg:
@Bas zegt geen onware dingen als hij beweert dat de dames en heren achter het schimmige TPB en andere torrents middels advertenties en traffic hun zakken vullen met de content van muzikanten, filmmakers e.a. Je kunt je echter afvragen hoe erg dat is t.o.v. de oude situatie. Voor de individuele muzikant verandert er feitelijk niks: linksom of rechtsom, het gros ziet weinig tot niets terug van de exploitatie van hun muziek middels geluidsdragers. Met 1 belangrijke uitzondering, perfect geïllustreerd door @Bas Vermolen: door extreem laagdrempelige toegankelijkheid van TPB e.a. en razendsnelle verspreiding creëren ze maximale aandacht van muziekliefhebbers voor hun werk, op een manier die platenmaatschappijen op dit moment niet kunnen evenaren (niet eens in de buurt komen!). In Bas' geval leidde dat tot een uitverkochte Poolse tour, voor Kyteman was die word-of-mouth reclame via m.n. YouTube, Twitter en de mogelijkheid om dat snel te kunnen checken middels torrents fundamenteel voor ons succes. Pim, Marco e.a. kunnen hun eigen ervaringen vertellen.
Ik sluit af met een simpele vergelijking die ik vaker op dit blog maakte. Als muzikant strijd je feitelijk om 2 dingen bij muziekliefhebbers, fans en consumenten: inkomsten (€€€) en aandacht. Die strijd om een vergoeding voor je opnames win je zelden van de U2's en Borsato's van deze wereld; mensen zijn niet snel bereid te betalen voor een on- of half-bekende band of artiest. Doen ze dat wél (gefeliciteerd!), dan heb ik laten zien dat je binnen een traditionele overeenkomst met een muziekmaatschappij zelden iets overhoudt van dat bedrag. De wedstrijd die je moet spelen draait dus vooral om aandacht van je publiek. Die krijg je het gemakkelijkst met 'gratis' en het beste wereldwijde distributienetwerk, zónder horden. Zoals Leon ooit zei: Hassle is De Vijand. En hij heeft gelijk. Zet de illusie uit je hoofd dat je snel en gemakkelijk verdient aan de verkoop van je opnamen, nu niet en vroeger al helemaal niet. Ga onvoorwaardelijk voor de aandacht van je publiek via de meest laagdrempelige route en zie dan waar de inkomsten vandaan kunnen komen: uit optredens (Bas Vermolen, Caro Emerald, Room Eleven), commercials of ander commercieel gebruik (Caro Emerald, Room Eleven) of uiteindelijk tóch geluidsdragers (Kyteman, Borsato, Bløf, Guus Meeuwis en, jawel, daar is ze weer: Caro Emerald).
Zo bekeken is TPB misschien geen zegen maar absoluut ook geen straf voor de gemiddelde muzikant.
"Zo bekeken is TPB misschien geen zegen maar absoluut ook geen straf voor de gemiddelde muzikant."
Niels, we hebben het hier over een site die parasiteert op de creatieve inspanningen en financiële investeringen van anderen en die bovendien in meerdere landen als illegaal is aangemerkt.
Wat mij betreft is het een straf voor iig de creatieven als die ongestoord zijn gang kan blijven gaan. We hebben in onze samenleving regels afgesproken en een club die zich daar niet aan houdt en lak heeft aan alles en iedereen ten behoeve van het eigen gewin noem ik crimineel.
mvg,
Bas
@Bas: ik geloof dat ik duidelijk betoog dat ik daar om verschillende redenen wat genuanceerder over denk. Of in elk geval een mogelijke upside voor de startende muzikant zie en voorbeelden geef van mensen die daarvan daadwerkelijk profite(e)r(d)en.
Het voert wat ver, maar op deze manier geredeneerd vind ik wereldwijd georganiseerde clubs die ruim een halve eeuw muzikanten aan wurgcontracten* houden, tot in de eeuwigheid mastereigenaar blijven, die opnames min of meer naar eigen believen exploiteren en de makers daarvan zelden en veel te weinig profiteren geen haar beter. In elk geval hangt over TPB niet de schijn van legaliteit.
* = zo noem ik het als de kleine lettertjes vrijwel onbeperkt ruimte geven om gemaakte kosten op te blijven hogen om doorbetaling zo lang mogelijk uit te stellen. Vergeet niet: '20% royalties' is feitelijk een eufemisme voor: 'Wij houden 80% in'. Ik ken geen bank die dat rentepercentage durft te hanteren!
Dit gezegd hebbende, een belangrijke nuance: er verandert op het ogenblik gelukkig veel en redelijk snel in de standaard contracten van maatschappijen met artiesten. Maar het blijft schrijnend dat dat 50-60 jaar moderne muziekindustrie heeft moeten duren...
@Bas,
Mensen veranderen, wetten veranderen en tijden veranderen. Hier zijn mensen in discussie die opzoek zijn naar oplossingen voor de problemen die deze verandering met zich meebrengt. Je kunt een complexe discussie als deze niet terug brengen tot een simpele "tja, het mag gewoon niet". Daarmee zet je jezelf toch echt inhoudelijk buiten spel.
redeneren vanuit de huidige wet en licenties is ook niet echt een handig iets als hierdoor een internationaal netwerk zijn internationale aspect word ontnomen.
Je kunt the pirate bay veel ten laste leggen, maar zij werken in elk land. De legale alternatieven weigeren je vaak alleen omdat je uit het verkeerde land komt, de frustratie van klanten hierover is begrijpelijk. Zeker als je BBC op TV kunt zien, maar niet de iPlayer mag gebruiken. Een Europese licentie zou al een hoop ellende oplossen en het stimuleert de ontwikkeling. Of je nu in 27 landen licenties moet regelen of in een keer 300 miljoen Europeanen kunt bereiken, dat maakt het een stuk aantrekkelijker om iets te doen.
In bovenstaande discussie gaat het constant om het omvergooien van het businessmodel van de CD verkoop. Maar...is het niet zo dat veel artiesten niet meer primair afhankelijk zijn van dié verkopen? Toen ik vorig jaar Matt Mason sprak (auteur Pirate's Dilemma) vertelde hij me dat een artiest als Justin Timberlake een dozijn inkomstenbronnen heeft van zijn muziek. Niet alleen de CD's, maar eveneens ringtones, in-game music etc.
Ik ben geen industrie-expert, dus misschien is het nonsens wat ik hier roep, maar hoe zit dat dan? Zou het niet zo zijn dat het voor veel artiesten eigenlijk alleen maar prima is dat het landschap verandert (ongeacht de morele kant van het onderwerp, wel of niet betalen) omdat ze allang andere inkomstenbronnen hebben waar het normaler is om te betalen voor een stuk entertainment?
@frank
dat is eigenlijk al langer het geval, artiesten zijn of endorsement machines, podiumbeesten of geven licenties voor gebruik af. CD verkoop was massive, maar was voor artiesten nooit echt super.
Als men hier praat over het het oude model word meer gesproken over het aanpassen van de macht van grote maatschappijen, de lengte van het auteursrecht en de licentiemodellen.
@Robert: Dank voor je reactie.
@Frank: wat je zegt is feitelijk de kern van mijn betoog. Keer op keer wordt door 'de industrie', de BREIN's van deze wereld en verontwaardigde muzikanten met het morele gelijk aan hun zijde (en dat bedoel ik niet cynisch!) beweerd dat er met illegaal downloaden, torrents en TPB zoveel verloren gaat wat er eerder wél was. Die vergelijking gaat voor 90-95% van de muzikanten niet op als het gaat om inkomsten uit de verkoop van geluidsdragers, in het oude én het nieuwe model. De overgebleven 5-10% (de supersterren, de big sellers) kunnen die inkomsten in principe ook missen.
@Anton en @Bas: ik wil hier digitale diefstal niet mee goed praten (het blíjft zonder twijfel jatwerk), maar constateer dat er in de praktijk voor het merendeel van de artiesten weinig tot niets verandert, buiten het belangrijke lichtpunt in het nieuwe model dat ik eerder aangaf (laagdrempelige, voor iedereen toegankelijke, razendsnelle wereldwijde distributie, marketing, promotie en mogelijk verkoop op basis van creatieve kwaliteit). Laat je inspireren door wat Amanda Palmer afgelopen week flikte.
Waarom eerdergenoemde tussenpartijen zo hard blijven roepen, in traditionele media, op internet en bij de rechter illustreert Seth Godin. Als je in dit verhaal 'papier' vervangt door 'fysieke dragers' en 'uitgevers' door 'de entertainmentindustrie' lees je exact wat er aan de hand is: een industrie die zich met hand en tand verzet tegen het onvermijdelijke, het opnieuw delen van de kaarten. Vervelend genoeg voor de mensen die op dit moment werkzaam zijn in die industrie, maar je kunt je afvragen hoe kwalijk het is voor de hoofdzaak, de inhoud: muziek, films, (e-)boeken, muzikanten, filmmakers, schrijvers en creativiteit in het algemeen.
@EHPO
Als in: your opinion is duely noted and dismissed? ;)
Een EU licentie systeem staat trouwens wel op de rol. Viviane Reding had het er een tijd geleden nog over, maar ik denk dat door de hele ACTA heisa het nog even op zich laat wachten. Maar stukje bij beetje word het weer leuker om te betalen voor content. :)
Auteursrecht, of 'copyright', is werkt alleen als je het 'right to copy' kan handhaven. Daarvoor heb je controle nodig op het gebruik van de kopieermachine, de drukpers en de distributie van het werk.
Ook op internet, de grootste kopieermachine uit onze geschiedenis, is de enige handhavings-optie een soort van 'total control' mechanisme. Een centraal georganiseerd, afgesloten ecosysteem.
Dat geeft ons als maatschappij een keuze:
1. Een vrij en open internet
2. Handhaving van auteursrecht
Gezien de mogelijke bijwerkingen van een 'total control' systeem, lijkt me dat we een andere vraag moeten stellen:
Hoe verzekeren we ons als maatschappij van culturele vernieuwing en innovatie?
of praktischer:
Hoe kunnen artiesten, met of zonder de industrie, zelf hun inkomen te vergaren.
@Robert :-) Nee, ben oprecht blij met je. Je weet toch.
Lijkt me duidelijk welke optie ik voorsta, @CtrlSPATIE. Met dit blog en straks Het Groot EHPO Boek hoop ik een bijdrage te leveren aan beantwoording van die laatste vraag. Aan het einde van deze blogpost vat ik mijn visie op dat dilemma min of meer samen.
Het beschermen kan ook doorslaan. Neem Zomergasten als voorbeeld. Het is perfect voor het herontdekken van vergeten videomateriaal. Echter zijn de scènes + de complete films vervolgens niet op de site te vinden. Het "beschermen" van dit materiaal zorgt ervoor dat je de clips niet meer in hun oorspronkelijke context kunt bekijken. Dit lijkt mij verlies voor zowel de kijker als de auteur. In hoeverre de auteur hier zelf nog over kan bepalen is maar de vraag....
Verdorie, je hebt gelijk: "zomergasten komt niet online" staat er heel leuk op de website van uitzendinggemist. Ik wilde het niet geloven.
Ja, zo is beschermen een hinder voor de consument.
Tja je kunt het de VPRO ook niet kwalijk nemen. Die hebben met al die fragmenten met tientallen partijen te maken. In de meeste gevallen zullen de rechten ook al lang niet meer in de handen zijn van de auteurs (of de overgebleven familieleden ervan). Het zou daarentegen zou verschrikkelijk waardevol zijn om het versnipperde materiaal in context te kunnen plaatsen. Jan Marijnissen gebruikt het om zijn rode lijn neer te leggen, maar wat is de betekenis en waarde van deze fragmenten zonder ze te kunnen bekijken in hun eigen context? Ik zou me eerder kunnen voorstellen dat het zelfs een voorwaarde is van de auteur: Je mag mijn fragment vertonen maar dan wil ik wel dat de hele film ook beschikbaar wordt gemaakt. Bronvermelding + het beschikbaar maken van de bron is in de hedendaagse sample cultuur belangrijker dan ooit.
Kees de Koning zegt dat hij voor cultureel erfgoed vreest, maar daar hoeft hij nu juist helemaal niet voor te vrezen. Muziek zal altijd gemaakt blijven worden, de drank tot creaties produceren en publiceren is groter dan de wens / noodzaak tot geld verdienen. Opnemen kost geen drol meer, verspreiden kan iedereen, ik maak me juist geen enkele zorg voor het cultureel erfgoed. Muziek is zooooo sterk.
Een reactie posten