Van 26 t/m 30 november a.s. vindt door heel Utrecht het Le Guess Who?-festival plaats. De line-up is on-voor-stel-baar sterk (The Dodos! Patrick Watson!! Bibio!!! Wild Beasts!!!! The Field!!!!!) en kan wat mij betreft zo door Lowlands 2010 worden ge-copy-paste. Er spelen zo'n 50 bands en er zijn verschillende passepartouts als ook dagkaarten en kaarten voor losse optredens te koop. Voor elk wat wils dus.De 2 founding fathers van het festival, Bob van Heur en Tivoli-programmeur Johan Gijsen, maakten allebei een Perfect Le Guess Who? Vandaag deel 1 van Bob, morgen deel 2 van Johan. Dan verloot EHPO ook 2 X 2 passepartouts voor 4 dagen voor dit prachtfestival. Onder de download-links vertelt Bob over de gedachte achter het festival, in de reacties vind je zijn track-by-track toelichting. Enjoy!
Mac HIER.
PC HIER.
Bob: "Le Guess Who? is 3 jaar geleden ontstaan doordat Johan en ik eenzelfde fascinatie deelden voor de Canadese muziekscene op dat moment (Arcade Fire, Sunset Rubdown, Destroyer, Miracle Fortress, Clues, het Constellation label etc). Na ons 2 jaar gefocused te hebben op voornamelijk Canada, besloten we een festival in elkaar te draaien met een line-up die volgens ons gewoon supergoed is, ongeacht genre of afkomst van de artiest. Dit alles geïnspireerd door festivals als PrimaveraSound, popMontreal en All Tomorrow's Parties, die volgens mij de betere line-ups van het moment hebben. Met deze Perfect Le Guess Who? probeer ik een zo goed mogelijk overzicht te geven van de diversiteit van het festival. Het mag dan een brei aan genres zijn, maar allemaal leveren ze een urgente bijdrage aan het huidige geluidsspectrum. En als je door het geluid heen luistert, bieden ze eigenlijk allemaal nog steeds een perfect popliedje!"
Mac HIER.
PC HIER.
Bob: "Le Guess Who? is 3 jaar geleden ontstaan doordat Johan en ik eenzelfde fascinatie deelden voor de Canadese muziekscene op dat moment (Arcade Fire, Sunset Rubdown, Destroyer, Miracle Fortress, Clues, het Constellation label etc). Na ons 2 jaar gefocused te hebben op voornamelijk Canada, besloten we een festival in elkaar te draaien met een line-up die volgens ons gewoon supergoed is, ongeacht genre of afkomst van de artiest. Dit alles geïnspireerd door festivals als PrimaveraSound, popMontreal en All Tomorrow's Parties, die volgens mij de betere line-ups van het moment hebben. Met deze Perfect Le Guess Who? probeer ik een zo goed mogelijk overzicht te geven van de diversiteit van het festival. Het mag dan een brei aan genres zijn, maar allemaal leveren ze een urgente bijdrage aan het huidige geluidsspectrum. En als je door het geluid heen luistert, bieden ze eigenlijk allemaal nog steeds een perfect popliedje!"
4 opmerkingen:
1) The Shaky Hands - Catchy gruizige popliedjes die me vaak doen denken aan Kings of Leon's eerste plaat. Toen deze jongens nog niet moeilijk deden over hun kapsels of welke lakschoentjes ze ditmaal aan moeten trekken. Zeker schatplichtig aan songwriters van het American songbook. Voldoende country invloeden om 40-plussers te kunnen boeien vanwege hun (ouderwetse) liedjes en aan de andere kant een jong publiek door de catchy-heid en springerigheid van hun live-shows.
2) Tweak Bird - Een duo uit Los Angeles die mij afgelopen SXSW omver bliezen met hun compleet unieke mix van drones, blues, psychedelica, progrock en metal. Hun chipmunks-achtige stemmetjes, tezamen met knetterharde riffs maakt het een mooi contrast en een band om niet snel te vergeten. Niet voor niks vroeg TOOL hen te supporten tijdens hun afgelopen US arena-tour. Hun EP "Reservations" kreeg hier in Nederland nauwelijks aandacht. Maar verwacht dat hun aanstaande release volgend jaar veel indruk zal maken. Voor liefhebbers van Death from Above, Big Business en Mars Volta.
3) Male Bonding - Een band die in een lijn ligt met LA bands als No Age, Health en Abe Vigoda. Maar ditmaal uit Engeland. Beetje het "geen-gezeik-maar-gaan" gevoel. Hard, opzwepend maar met in de basis toch nog een mooi popliedje. Hoe noisy en tegendraads hun muziek ook mag zijn. Veruit een van de beste Engelse live-bands van het moment...
4) Wavves - Helaas is deze band voornamelijk in het nieuws geweest vanwege (overmatig) alcohol/drugsgebruik en de daarbij behorende gevechtjes met andere bands. Maar zeg nou eerlijk: deze "Fuck-you" houding past perfect bij de muziek. Lekker zeurderig gezongen melodieën over een hard en noisy gitaargeluid. Maar ook hier: eenmaal het nummer gehoord en de melodieën zitten in je hoofd voor de rest van de dag. Dan mag je volgens mij wel van een popliedje spreken.
5) TV Buddhas - Israëlisch met alle bijbehorende frustraties. Simpele maar doeltreffende psychedelische bluesrock. De White Stripes van Israël worden ze ook wel genoemd. Met minimaal zo'n 200 shows per jaar is het een goed geoliede live-band. Is dit vernieuwende muziek? Nee, verre van. Maar ontdaan van alle overbodigheid. Gewoon duidelijk. Dat mag ook wel eens.
6) Aa - Een band die net zoals genre-genoten Black Dice altijd op zoek is naar een nieuw geluid. Ze noemen het zelf een "never-ending rythm experiment" en veel beter zou ik het niet kunnen zeggen. Het uiteindelijke doel is onbelangrijk, maar de weg er naar toe veel belangrijker. Dus waar het schip ook mag stranden, de open structuren van hun "liedjes" geven je voldoende ruimte om je eigen interpretaties erop los te laten. Wat je in staat stelt om je eigen perfecte popliedje te creëren.
7) Megafaun - Uit het vriendenkringetje van Bon Iver, Bowerbirds, Rosebuds en Akron/Family. Denk aan het experimentele broertje van Bon Iver en Fleet Foxes, als er een referentiekader nodig is. Werkelijk prachtige samenzang over licht psychedeliche gitaargetokkel. Constant zetten ze je op het verkeerde been om je weer terug te laten keren in een warm bad van voornamelijk akoestische melodieën. Afgebakende genres zijn er niet. Het nummer groeit naar de vorm die het uiteindelijk nodig heeft. Eentje, gezien hun groei per plaat, om in de gaten te houden.
8) The Dodos - Een band waar ik ontzettend blij mee ben dat ze op Le Guess Who? staan. Van de ene kant omdat het zeer goede vrienden zijn en van de andere kant omdat zij een van die bands zijn die experimentelere popmuziek naar een groter publiek weten te brengen. Constant bezig met verrijking van hun geluid. En nooit klaar zijn om een nummer geluidstechnisch verder te ontwikkelen. Door het gebruik van loops, vibrafoon met effecten en eigenzinnige drum-opstelling zorgen ze voor een compleet eigen geluid, maar toch compleet poppy en catchy toegankelijk voor een heel groot publiek. In een eerlijke wereld zouden The Dodos dan ook al tig radiohits hebben gehad.
9) Staff Benda Bilili - Veruit de meest bijzondere band op de affiche. Een groep straatmuzikanten uit Congo die grotendeels allemaal lijden aan polio. Maar ondanks hun beperkingen een van de meest furieuze en gedreven Afrikaanse releases die ik de laatste tijd heb gehoord. Tres Tres Fort op het mooie Cramned Disc (bekend van o.a. Konono no. 1). Ritmisch uniek zoals alleen Afrikaanse muzikanten dat kunnen. Een verslavende plaat met een briljante mix van rumba, soul, Afrikaanse blues en wat niet meer. Het komt er zo uit, en "that's it". Een houding die we moeten koesteren.
10) The Very Best - Misschien wel een van de mooiste verhalen van het jaar. Een Franse dance-producer, een Zweedse DJ en een Afrikaanse zanger ontmoeten elkaar in een Londense tweedehands platenzaak. Een aanstekelijke mix van afro-pop, electro, jaren '90 dance en indie. Feest gegarandeerd en geschikt voor zomerse cocktailparties, zoete-witte-wijn-wijven dansavonden en wereldmuziekliefhebbers.
11) nice nice - De opkomst van dubstep het laatste jaar zal weinig mensen ontgaan zijn. nice nice maakt hier een prettige eigen versie van. Niet enkel als DJ, maar ook als live-band. Drums en gitaar + samples als basis. Niet voor niks dat het altijd scherpe WARP-label ze onlangs heeft getekend. Een week na Le Guess Who? zal hun eerste single uitkomen, gevolgd door de volledige plaat begin 2010. Voor mij persoonlijk nu al een van de sensaties van het festival.
12) Huoratron - Deze Finse baardmans speelde afgelopen jaar al meerdere festivals plat. Ik zou 'em bijna de Slayer van de electro willen noemen. Want zelden zal een DJ zo compromisloos te werk gaan als Aku Raski. Kneiterhard, met één been in de 8-bit traditie en met het andere been in de knetterharde techno-traditie. Acts als Justice, Boys Noize en Mixhell zijn grote fan om maar een hoekje aan te geven. Gewoon recht vooruit, dat is de route!
13) Bibio - Ook op het mooie Warp label. De ideale "DJ" voor liedjes-mensen. Zowel voor liefhebbers van Grizzly Bear als voor Aphex Twin. In het kader van je geluidsspectrum willen verbreden is Bibio misschien wel het perfecte instapmoment.
14) Wild Beasts - Een band waar ik op het eerste gehoor helemaal niks aan vond. Te pathetische, zeurderige muziek zei ik toen. Maar naarmate ik hun laatste plaat "Two Dancers" vaker draaide raakte ik er aardig verslaafd aan. Twee zangers, de een met een akelige falsetstem en de andere met een mooie diepe baritonstem die al veelvuldig is vergeleken met een band waar ik respect voor heb maar helemaal niks mee kan, Editors. Wat maakt dan Wild Beasts zo goed dat ik dit dan wel leuk vind? Precies. Hun vervreemdende mix van stijlen die me telkens weer iets nieuws in hun muziek laat ontdekken. Een groeibriljantje.
15) Thus:Owls - Vorig jaar liet zangeres Erika Alexandersson tijdens project Le Guess Who (met Kyteman, Daniël van C-mon & Kypski en Simon "Patrick Watson" Angel) al zien waar zij met haar stem toe in staat is. Tegelijkertijd keelgeluiden maken terwijl ze er een Björk-achtige melodie over heen zingt. De vergelijking met Björk is vaker te maken: Erika vind ik een van de meest fascinerende zangeressen die ik de laatste jaren heb gezien en ontmoet. Een pure stemkunstenares die altijd op zoek is, maar de basis nooit uit het oog probeert te verliezen. Betoverend. Op 16 november komt haar volledige plaat ook in Nederland uit.
16) Six Organs of Admittance - Binnen de psychrock en drone wereld geniet Ben Chasny veel respect. Zo maakte hij eerder deel uit van de legendarische free-rockers van Comets on Fire en Current 93. Six Organs is zijn meer folky uiting. Ben Chasny is een van de allerbeste gitaristen die ik ooit heb gezien en ben heel, heel erg blij dat hij nu met volledige band op Le Guess Who? speelt. Wat een perfecte psychedelische afsluiting van de vrijdag zal dit worden.
17) Lightning Dust - Amber Webber en Josh Wells zijn bekend van hun moederschip Black Mountain. Speelden al op de eerste editie van Le Guess Who, maar releasden dit jaar "Infinite Light", dat zo belachelijk mooi is dat we besloten ze weer uit te nodigen. Amber heeft een zeer karakteristiek stemgeluid, met een volle tremelo die volledig uniek is. Dit nummer "Take it Home" is wellicht wel een van mijn meest gedraaide nummers. Met dik 6 minuten sowieso geen kort nummer, maar na afloop hoop je telkens dat de strijkers nog effe een paar uur doorgaan. Bloedmooi, tranentrekkend en een niet te missen band.
18) Molina & Johnson - Beetje wie van de drie gevoel: "Wil de echte Monsters of Folk opstaan?" Ja, Jason Molina (Songs:Ohia en Magnolia Electric Co.) en Will Johnson (Centro-Matic, South San Gabriel) zijn de echte Monsters of Folk. Al jaren leverancier van de betere treurlieden. En wat is beter dan samen een plaat opnemen waar ze het sterkste van elkaar naar boven halen? Hun onlangs uitgekomen "Molina and Johnson" is de perfecte soundtrack voor deze koude, donkere winterdagen. Beiden zingen ze heerlijk op de grens van oervals, maar juist dit laat ze nog meer in je ziel snijden".
Heb lang nagedacht over wat ik zou kunnen opstellen als een 'Perfect' plaat. Vanwege mijn jeugd in een christelijke hippie-commune (lang verhaal), ben ik pas in mijn twintiger jaren normale popmuziek gaan ontdekken. Zo zullen er altijd mensen zijn die bepaalde genres en/of artiesten veel uitvoeriger kennen dan mezelf.
Maar toen bedacht ik me, ik ken één genre bijzonder goed. Een genre waarvan het gros die hier bij EHPO langskomen bijzonder weinig kennis van hebben. Maar een genre die een aantal parels van nummers en albums heeft voortgebracht.
Dan heb ik het over de christelijke underground muziekscene.
Vanaf de vroege jaren negentig tot ongeveer de eeuw-wisseling was dit een onderbelicht, maar zeer interessante muziekscene. Rond 2000 werd de christelijke underground door de christelijke 'majors' overgenomen en onderworpen aan een strict regime van voldoende JPM's (Jesus per minute's), stichtelijke teksten, gladde arrangementen, piekfijn gezongen door keurige jongens en meisjes.
Maar voor die tijd was er een 'scene' ontstaan met af en toe schitterende albums vol zeer mooie muziek. Varierend van de sferische grunge van Daniel Amos, het bijtend cynisme van een Steve Taylor, de kinderlijke onschuld van een Sixpence None The Richer als tieners, tot de harde proto-emo van Focused en Stavesacre, de shoegazer van Starflyer 59, de perfecte popmuziek van Cush, en de melancholische soundscapes van The Prayer Chain en The Violet Burning. Artiesten zoals Pedro the Lion en Over The Rine zouden ook zeker niet misstaan in deze line-up.
Daarom: mijn voorstel is een
Perfect Christian Underground.
Een reactie posten