De platenzaak die mijn leven veranderde (7)

Up next, @WernerSchlosser:

'Hoewel ik in mijn geboorteplaats al vaak singletjes en cd-singles kocht op de muziekafdeling van wit- en bruingoedzaak Radio Modern, besteedde ik tijdens mijn studie in Nijmegen pas écht veel geld aan muziek. Ik leefde vrij karig, zodat ik een extra groot deel van mijn studiefinanciering kon besteden bij…

Op deze plek had met gemak ook een liefdevol en welgemeend verhaal kunnen staan over Kroese [dat doet Wilbert Mutsaers]. Mensen wat heb ik daar een geld achtergelaten en wat werden ze daar gek van mijn vragen naar artiesten die ik net uit de NME had opgeduikeld, maar waar in Nederland nog niemand van gehoord had. Maar het personeel luisterde uitstekend en toonde lerend vermogen. Na verloop van tijd werden nieuwe releases van bepaalde artiesten (destijds o.a. Deacon Blue, Fish en They Might Be Giants) steevast op voorhand besteld en apart gelegd. Het personeel was kundig, maar intermenselijk niet altijd even sterk. Arroganterig, leek het wel (and they know it! ;-). Daardoor bleef toch altijd iets van afstand bestaan. De band werd pas sterker toen ik verhuisde en er niet zo vaak meer kwam. Nee, dat liefdevolle verhaal over Kroese komt nog wel een keer.

Op deze plek wil ik het hebben over een andere Nijmeegse muziekwinkel, waar een man stond (Gé) die ik als vriend ging beschouwen. Die veel meer aandacht aan zijn klanten besteedde, al was het maar omdat ik regelmatig de enige bezoeker in de winkel was. Niet zo gek ook; de winkel was niet alleen veel kleiner, maar lag ook buiten de loop van de grote winkelstraten, pal onder de Sint-Stevenskerk. Als je vanaf de Grote Markt onder de poort door liep en je ging rechtsaf, dan zag je die andere legendarische Nijmeegse platenzaak, De Waaghals, al liggen [daar had St. Paul het vanmorgen over. red.]. Liep je echter linksaf om de kerk heen, dan lag iets verderop, weggefrommeld in een hoekje, Springlevend. Een heerlijk zaakje met veel vinyl maar ook bakken vol cd’s.

In eerste instantie kwam ik er vooral voor de singletjes. Niet alleen omdat ik, tot op de dag van vandaag, vooral een liedjesmens ben en niet in eerste instantie een albumliefhebber. Maar ook omdat de lokale omroepen waar ik toen bij draaide en waar ik me met het muziekbeleid bezig hield (in eerste instantie Unique FM, later Omroep Nijmegen) een deal hadden met Gé. We mochten elke week tot een bepaald maximum singletjes uitkiezen en meenemen en ik deed dat altijd. Als Gé niet de bakken aan het ordenen was, stond hij bij zijn kassa. Met zijn donkere baardje, een van zijn voortanden was schuin afgebroken, herinner ik me, hij had altijd een slobbertrui aan en sprak – uiteraard - met dat zachte Nijmeegse accent. Niemand sprak mijn voornaam zo uit als hij, als hij me bij binnenkomst steevast begroette met “Hi Werner!”.

Bijna elke week ging ik alle bakken langs, want ik wilde geen enkele wijziging in het assortiment missen. Sommige cd-hoezen, vooral uit aanbiedingenbakken, zijn in die jaren zo vaak door mijn vingers gegaan, dat ze me direct in Springlevend terugbrengen als ik ze nog eens zie. Ik heb het dan overigens vooral over de eerste helft van de jaren ’90. Ik was vaak uren in de winkel en in mijn gesprekken met Gé kwam de hele muziekgeschiedenis langs. Hoewel ik toen al vooral geïnteresseerd was in nieuwe muziek. Op een gegeven moment wist ik precies wanneer de nieuwe releases werden afgeleverd en Gé ging die dan altijd direct ‘doordraaien’. Ik zorgde altijd dat ik daarbij was, zodat ik het nieuwste van het nieuwste voor de omroep kon meenemen. Ik vond het fantastisch als Gé maar één exemplaar had besteld en ik dat meenam. Dan waren wij de enige die zo’n liedje draaiden…

Uiteraard ‘archiveerde’ ik alle singles die ik voor de omroep meenam voor mezelf op een cassettebandje (wat vind ik het jammer dat er toen nog geen cd-r’s bestonden zeg!), maar uiteraard kocht ik ook veel voor mezelf. Nog vaak op vinylsingle, soms als maxisingle en steeds vaker ook op cd-single. En in één geval op alle formaten die maar voorhanden waren. Ik herinner me nog goed dat ik bij Springlevend binnenliep en Gé net Last Train To Trancentral van The KLF op had staan. Ik werd omvergeblazen. Wat een waanzinnige track! En dat terwijl ik destijds veel strenger in de leer was dan nu en wars van alles wat op dance leek. Ik kon niet kiezen uit de verschillende formaten en kocht de 7”, de 12” én de cd-maxi.

Op een gegeven moment kocht een tweede man zich in Springlevend in. René. Een aardige kerel, maar een marktkoopman. Niet dat het een het ander uitsluit, maar je merkte het. Aan het assortiment, dat een stuk volkser werd omdat René er ook mee op de markt stond, en ook aan de sfeer. Later verruilde Springlevend dat mooie, onvindbare pandje onder de Sint-Stevenskerk voor een groter, lichter en toegankelijker pand in de Houtstraat, een winkelstraat. Toch is het nooit echt druk geworden, ondanks de uitbreiding met o.a. merchandise. Het pand paste Springlevend ook niet echt. Dat avontuur heeft niet lang geduurd, hoewel ik de verhuizing naar Groesbeek niet meer heb meegemaakt. Via Twitter werd mij van de week ingefluisterd dat Gé en René daar zelfs spijkerbroeken en T-shirts zijn gaan verkopen. Het schijnt geen 4 maanden meer geduurd te hebben voordat Springlevend morsdood was. Eeuwig zonde.

Ik denk nog wel eens aan Gé terug. Wat zou er van hem geworden zijn?

Zaterdag vier ik Record Store Day in Nijmegen, met een clubje radiovrienden van toen. Dan zal ik for old times sake nog even bij ‘Springlevend’ langslopen. De laatste keer dat ik dat deed zat er een naaiateliertje in het pand. Troosteloos…'

Zaterdag is het Record Store Day, zo'n 200 optredens in 80 Nederlandse platenzaken. The record shops that shaped our lives, een fraai artikel in The Guardian, bracht Guuz op het idee van een Nederlandse variant, deze hele week te lezen op EHPO. Morgen meer, o.a. met Wilbert Mutsaers (3FM). De complete serie is aan te klikken met tag Record Store Day.

Tweet