De platenzaak die mijn leven veranderde (5)

Zaterdag is het Record Store Day: veel mooie, exclusieve (vinyl-)aanbiedingen en zo'n 200 optredens in 80 Nederlandse platenzaken. Mijn 2 X 3 tips voor die dag vind je hier. In The Guardian verscheen prachtartikel The record shops that shaped our lives en dat bracht Guuz op het idee van een vergelijkbare Nederlandse serie met muziekliefhebbers, journalisten en andere popprominenten. Vanochtend een fraaie bijdrage van Atze, nu überliefhebber en onze favoriete DJ St. Paul aan het woord. De complete serie is aan te klikken met tag Record Store Day.

'Zeventien jaar. De een zuipt coma. De ander doet examen. Ik ging naar Nijmegen en kreeg de sleutels van discotheek De Swing. Nu reis je als dj eindeloos langs verschillende poppodia, clubs, festivals en theaters. Toen was je huis-dj van een club. Ik hoorde bij het dj-team van De Swing. In het wat meer 'commerciële' weekend draaide je met zijn tweeën en op de 'alternatieve' doordeweekse avonden alleen. Samen bepaalden we het muzikale beleid. Samen waren we het gezicht van onze club. Samen kochten we ook platen. Soms in Amsterdam, met het busje van De Swing. Maar meestal gewoon in Nijmegen. In De Waaghals. Mijn herinneringen staan als ongeduldige kinderen aan de rand van het springkussen te dringen om als eerste aan de beurt te zijn. Jarenlang kwam ik meerdere malen per week in De Waaghals.

Laten we beginnen bij het begin. Een maandagmiddag ergens in 1993.

Wat schoorvoetend loop ik naar binnen. Zoveel goede muziek. Zoveel liefhebbers bij elkaar. Intimiderend is het ook wel. Aan de balie wordt er met veel gebaar en stemverheffing gepraat over Captain Beefheart. Captain Beefheart, wie zou dat zijn? Mijn gedachten dwalen af naar oceanen, oorlogen en geschiedenisles. Ik sta er een beetje verloren bij als een van de medewerkers mij wijst op een net binnengekomen album. Van een nieuwe band 'die wel eens wat zou kunnen gaan doen.' Ik zet de koptelefoon op en zal niet meer dezelfde zijn. Toniiiight I'm a rock 'n roll staaaaaaarrrrrr [niet voor niets EHPO's allereerste blogpost, red.]. Het eerste album van Oasis. De juiste muziek op het juiste moment. Een magische ervaring.

Hoe kan dat gebeuren? Vanuit het niets? Zonder iets te zeggen of te vragen?

Inmiddels weet ik dat het kwam door mijn Stone Roses-shirt en er gewoon slimme handel gedreven werd. Dat de god achter de balie een naam heeft, Peer. Dat hij zijn avondeten prakt als was het boetseerklei. Dat hij in een bomvol Zwembad Oost tussen de zwangere vrouwen duikt en fanatiek tegen de stroom in de borstslag doet. Peer is magiër van beroep. Mij maakt het niets uit. Zolang hij mijn leven maar blijft veranderen.

Want ja, dat doen ze nog steeds. Peer en Paul. Van De Waaghals. Nostalgie is mooi, maar ook gevaarlijk. Laten we het heden vieren. De Waaghals heeft deze maand nog uitgebreid. Op de bovenverdieping verkoopt medewerker Ferdi nieuwe electronische muziek, enkel op vinyl. Ook heeft hij er zijn eigen label aan gekoppeld, Shipwreck. Om maar te laten zien dat het niet OF digitalisering OF platenzaak is. Het kan prima samen gaan.

In De Waaghals zal ik niet meer zo snel de nieuwe Oasis horen. Lang voordat ze mij een album in de handen kunnen drukken, heb ik het al via blogs, twitter of een andere plek op het net tot me genomen. Dat is een gemis. Met name voor de platenzaak zelf. Gelukkig staat er genoeg tegenover. Paul (a.k.a. Johnny Smoke) komt nog steeds elke keer met een stapel vergeelde singletjes aanzetten, voor mij uitgezocht of apart gehouden. Het is nog nooit voorgekomen dat ik er niet een aantal van mee naar huis neem. Paul kent mij écht. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Spotify, een programma dat de gemiddelde smaak van haar abonnees uitrekent en op jou loslaat. Veel minder romantisch wordt het niet.

De compilatie van Hitchcock soundtracks is ook een klassiek platenzaakgeval. Had ik op het net gezien dat er een compilatie was, dan had ik waarschijnlijk gedacht 'hè, geinig' en was ik in de tussentijd alweer 4 YouTube-clipjes, 6 albumstreams en 8 blogposts verder. In De Waaghals stond-ie een half jaar geleden opengeklapt op de balie. Een driedubbel vinylpakket, met uitgebreide linernotes en de oorspronkelijke filmposters als artwork. Voor twintig euro. Laat 2 cocktails staan en je hebt een prachtprodukt voor het leven. Zonder hoofdpijn achteraf.

Vorige week stond ik nog met Paul en Peer te oreren over Dr. John. In mijn ooghoek zag ik een rondsnuffelende tiener meeluisteren. Hadden we het over een wetenschapper? Geneesheer? Televisiepsycholoog? Als hij maar lang genoeg doorsnuffelt, komt-ie er vanzelf achter dat het over de beste plaat van het moment ging. Digitalisering is een zegen. De platenzaak is een zegen. Het is én, niet of. De auto is een handige uitvinding en soms ga je toch te voet. Zo simpel is het. Waar De Swing stond, is nu een Burger King. De Waaghals staat nog steeds fier overeind. Het is aan ons liefhebbers hoe lang platenzaken als De Waaghals kunnen blijven bestaan. Ik ga met Oasis mee en roep luid en duidelijk: You and I are gonna Live Forever!'

Vanmiddag nog bijdragen van Jan Kooi en Werner Schlosser. Heerlijke serie!

Tweet