Wie lacht er nu het hardst?

Sinds de start van dit blog besteed ik regelmatig aandacht aan Only Seven Left, 5 jongens uit Hilversum en Amersfoort die afgelopen vrijdag hun debuutalbum It Was All A Dream uitbrachten en dat vierden met een optreden in een uitverkochte Tivoli/De Helling. Album, eerder verschenen singles en clips namen ze op in eigen beheer, al dan niet met bevriende clipmakers, muzikanten en producers. Verkoop, marketing en promotie deden en doen ze zelf, vooral op internet (eigen site, Hyves, YouTube, Facebook, Bandcamp, Twitter, Last.fm en MySpace), sinds kort met enige hulp van buitenaf, een publisher en de distributeur van hun debuutalbum, Rough Trade.

Die deal was snel gesloten omdat Rough Trade eenvoudig kon zien hoeveel views en aandacht clips en singles kregen. Dat 3FM-DJ Coen Swijnenberg de band in de lente oppikte en 5 weken met succes managete hielp ook. Hij reikte ze vrijdag het eerste exemplaar van hun album uit. De eerste oplage van 1.000 zelfontworpen, -geproduceerde en -betaalde CD's bleek niet toereikend, dus nog voordat het album in de winkel lag zijn 1.000 extra CD's besteld om aan de vraag te voldoen.

Ook Friendly Fire zag brood in Only Seven Left, boekte de huidige tour van 6 data en is op dit moment bezig met een tweede tour in het voorjaar, bestaande uit nog eens 20 à 25 (!) optredens. Dat verloopt soepel, niet door uitgebreide, structurele airplay en aandacht van radio- en TV-zenders (die is er namelijk niet), maar omdat de voorverkoop van de huidige tour al rond de 60-70% per show zit, met nog bijna 2 maanden te gaan. Ook Rotown was afgelopen zaterdag nagenoeg uitverkocht. Dat belooft wat voor de zomerfestivals van 2011...
Hier, op Twitter, Facebook en in 'het echte leven' word ik soms aangesproken op de aandacht voor Only Seven Left. De strekking: die jongens en hun muziek kun je toch niet serieus nemen? Het tegenovergestelde is waar. Als je op eigen kracht, met veel creativiteit, geloof in je eigen muziek en enorm doorzettingsvermogen stapje-voor-stapje verder komt neem ik je bloedserieus. Om dezelfde redenen is wat Only Seven Left doet uiterst relevant voor mijn blog (alle posts zijn gelabeld met Only Seven Left, de meer inhoudelijke als Only Seven Left doet het zo). En dan laat ik nog in het midden dat It Was All A Dream 10 prima popsongs bevat en de heren zich de tandjes repeteren om die strak te spelen en zingen. Belangrijker en leuker vind ik echter het eindresultaat. Wie kan zeggen dat hij iedere avond zijn eigen songs speelt in een uitverkochte zaal, op z'n eigen voorwaarden, voor een publiek dat vanaf de spectaculaire opening compleet uit z'n dak gaat:



Haal gerust je neus op voor hun muziekstijl, dat haar zo-van-links-naar-rechts en gillende meisjes. Tot die tijd wens ik je veel plezier als je vanavond voor de zoveelste keer "Nobody's Wife" inzet op de bruiloft van je nichtje.

Ook doen? Misschien heb je hier iets aan:



Volgende week koppelt drummer Bram terug wat Only Seven Left deze week overkwam en welke concrete resultaten hun #inzet en de release van It Was All A Dream opleverden.

Tweet